Με τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι, καθώς περπατώ στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, σταματώ για μια στιγμή να θαυμάσω κάτι που μου τράβηξε την προσοχή, με τα χρώματα του ουρανού να αλλάζουν καθώς περνά η μέρα, απαθανατίζω τη πόλη όπου ζω και την αποτυπώνω μέσα από τα δικά μου μάτια, στο φως και το σκοτάδι, σαν μια προσωπική κατάθεση των στιγμιοτύπων που χαράσσονται για πάντα στη μνήμη.
Το τέρμα της οδού Αιόλου στο Μοναστηράκι όπως φαίνεται από την Ερμού
Η Παλιά Βουλή και το άγαλμα του Κολοκοτρώνη
Η Παλιά Βουλή από το πλάι και το άγαλμα του Τρικούπη μπροστά από το πάρκο
Το άγαλμα της Εθνικής Συμφιλίωσης στη Πλατεία Κλαυθμώνος
Η Κοραή και στο βάθος το κτήριο της Ακαδημίας Αθηνών
Η Εθνική Βιβλιοθήκη
Το κτίριο της Πρυτανείας στην Ακαδημία Αθηνών
Το πάρκο πίσω από τα παλιά δικαστήρια επί της οδού Σανταρόζα και Πανεπιστημίου
Το βυζαντινού ύφους κτίριο του Οφθαμιατρίου Αθηνών επί των οδών Πανεπιστημίου και Σίνα
Το νεοκλασσικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στη γωνία των οδών Πανεπιστημίου και Πατησίων
Δεν έχει σημασία που τα μέρη που φωτογραφίζω ή τα μνημεία είναι χιλιοειδωμένα. Σημασία έχει πως κάθε φορά που η ματιά διασταυρώνεται μαζί τους, κάτι νέο, κάτι ολότελα διαφορετικό, είναι αυτό που θα σου στρέψει τη προσοχή προς τα αναγνωρίσιμα σημεία της Αθήνας.
...και η περιπλάνηση συνεχίζεται!
All photos, by Marialena 2008-2009
Μαριαλένα, 27/1/2009
Wednesday, January 28, 2009
Η δική μου Αθήνα (μέρος 1ο)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Οσες φορές να βλέπει κανείς τα μνημεία ή τα έργα τέχνης που στολίζουν τους αθηναΪκούς δρόμους δεν είναι αρκετές. Πάντα θα υπάρχει άλλη μία λεπτομέρειες που πρωτοφαίνεται. Εκπληκτικος ο λόφος της Ακροπόλεως, τόσο ξέχωρος-παραίτερος μέσα στη τσιμεντούπολη, ευτυχώς αγναντεύει το βάθος μακριά απο εμάς.
Πράγματι Μαρίνα μου, έστω και αν στην καθημερινότητά μας το θέαμα είναι από κοινό εως συνηθισμένο, κάτι πάντα θα μας ιντριγκάρει για να δούμε πέρα από αυτό που αντικρύζουμε τόσα χρόνια στη πόλη μας... η περιπέτεια συνεχίζεται!
Φίλη μου Μαrialena πολύ όμορφες οι φωτογραφίες. Ανάμεσα σε αυτές είδα και σπίτι Νεοκλασικά στα οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία (ψηλά ταβάνια, χοντρά ντουβάρια από πέτρα, παντζούρια με γρίλιες ξύλινα) και για τα οποία η πολιτεία πρέπει να δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη συντήρησή τους. Τέτοια σπίτια δε φτιάχνονται ξανά. Και όσα γκρεμίζονται, γκρεμίζουν εκείνη την ώρα και ένα μέρος της παράδοσής μας...
Με αγάπη
Max
@ Max: Χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρουσες τις φωτογραφίες μου από το κέντρο της Αθήνας, φίλε Μαξ! Θέλω να πιστεύω πως οι σύγχρονες πόλεις ορίζονται τόσο από την σύγχρονη αρχιτεκτονική, όσο και από τα δείγματα του παρελθόντος που φανερώνουν τις ανθρώπινες διαστάσεις της, αλλιώς θα είναι μια πολιτεία χωρίς παρελθόν τόσο για εκείνην όσο και για τους κατοίκους της.
Καλό μήνα! Καλές Απόκριες!
Post a Comment