Λόγια της Νύχτας... (διάλογοι)

-Καλησπέρα, τι κάνεις?
-Χμ, καλώς το μου, πως από δω?
-Παρασκευή βράδυ, προσπαθώ να χαλαρώσω...
-... και γω το ίδιο, έχω μια κούραση!
-Εχεις όρεξη να τα πούμε?
-Έλα κάθησε, κερνάω παγωμένο τσάι με λεμόνι, θες?
-Να κάτσουμε κάτω από το πεύκο, να μην ανάψουμε και φως να ναι πιο ωραία?
-Φέρνω ένα κεράκι, βολέψου αναπαυτικά κι έρχομαι.

-Χαμογελάς, πως κι έτσι?
-Είναι που χαίρομαι που σε βλέπω, γι' αυτό.
-Πες μου τι κάνεις...
-Τελειώνει ο Ιούνιος σήμερα το βράδυ, το κατάλαβες?
-Ναι, πιάσαν οι ζέστες...
-Περίεργος μήνας κι αυτός μα την αλήθεια. Πρώτα ο Μάης, μετά κι αυτός, στο καλό να πάνε!
-Δε βαριέσαι, όλα στο μυαλό είναι!

-Μπαίνει ο Ιούλιος σε λίγο, διακοπές προ των πυλών, helloooo!
-Όντως, τι λέει για φέτος το πρόγραμμα?
-Το ότι θέλω να κάνω διακοπές αυτό λέει.
-Ωραία, το πρόβλημα που είναι και είσαι κάπως?
-Μου φαίνεται πως θα πάρω την αφεντιά μου και όπου μας βγάλει, αλλά δεν θέλω κι έτσι βρε γαμώτο, κάπως μου κάθεται, καταλαβαίνεις!
-Εεεε, τι να σου πω μωρέ στο ίδιο ζουμί βράζω και γω "παγιδευμένοι στη μετάφραση" ένα πράγμα...
-Ώρες, ώρες δεν με αντέχω. Ειδικά τώρα που καλοκαίριασε, είναι σαν τις γιορτές η αίσθηση, όλοι όλοι αντάμα και ο ψωριάρης χώρια... Που καταντήσαμε λοχία!
-Αχού, τραβάτε με κι ας κλαίω μου ακούγεσαι, τι θέλεις να κάνεις φέτος?
-Αν σου έλεγα να κάνω λίγες μέρες διακοπές με παρέα που θέλω δεν σου λέω ψέμματα.
-Ο δρόμος ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα, τι σε εμποδίζει?
-Η παπαροσύνη στον εγκέφαλο, αυτό με εμποδίζει. Δεν νιώθω καλά και τελείως μόνη στις διακοπές, θέλω και παρέα.
-Συγκεκριμένη?
-Αν γινότανε, αυτό θα ήταν το ιδανικό. Αλλιώς με κόβω ή να την κάνω για τόπους αλλού ή να προσφύγω στον αγροτουρισμό εντός, εκτός και επί των αυτών. Η μονάχους-μονάχους, κατάλαβες, θέλει και διακοπές μιλάμε! Που πας βρε καραμήτροοοοοο...

-Πα, πα, καλύτερα δες τι εναλλακτικές έχεις και μετά τρελλαίνεσαι, έτσι δε βγάζεις άκρη, capito?
-"Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια, μες τα θερινά τα σινεμά"..., που λέει και ο Λουκιανός ο Κηλαϊδόνης. Ξέρεις τι θα θελα, να μουν 27-28 χρονών ξανά με τα μυαλά των 35, χλίδα σου λέω, θα σου λεγα εγώ τι εστί βερύκοκκο.
-Γιατί τώρα τι γίνεται, παρασίτεψες και θα πας στη χωματερή βρε? Τι ακούω βραδυάτικα!
-Βρε παιδί μου, λέμε τώρα, θες έναν άνθρωπο. Στην ηλικία μας, ή νομίζουν ότι ντε και καλά τους θες για γάμο και τους πιάνει κολούμπρα, ή είναι κάτι μεσήλικες που σε κοιτάν σαν ξερολούκουμο (μπλιαχ!), ή είναι συνομήλικοι και κοιτάνε τις νεότερες... Εγώ γιατρέ μου που κολλάω, που θέλω νορμάλ καταστάσεις, ΟΕΟ? Να γυρίσω το χρόνο πίσω δεν γίνεται, το αφήνουμε αυτό σαν ενδεχόμενο.
-Δύσκολα τα πράγματα τα βλέπω και δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά απ' την άλλη...
-... τι, το γνωστό ποτέ δεν ξέρεις? Καλά, καλά, δεν ξέρεις και όλο στα ίδια είμαστε!

-Εγώ θα σου έλεγα, χαλαρρρά, έτσι κι αλλιώς με το να χτυπιέσαι δεν αλλάζει και κάτι!
-Ομμμμμμ, ομμμμμμ, μωρέ θα γίνω καμμιά Χαρέ Κρίσνα, χαρέ και θα πάω στο Νεπάλ, αυτό λέω να κάνω, μπας και την κόψω την κακιά συνήθεια, λέω γω! Ομμμμμ, ομμμμμ!
-Χα,χα,χα, έλα δω να σε χαϊδέψω λιγάκι, μου λειψες παλιοσκατούλικο, ομμμμ!
-Θα μείνεις απόψε να κοιμηθούμε παρέα? Μπορείς?
-Θα το ήθελα κι εγώ, γιατί όχι, αύριο πάμε για μπανάκι στη θάλασσα?
-Κάτσε να βάλω και λίγη μουσική στο cd και μετά κάνε με αλοιφή να λιώσω...ομμμμ!

[Ακούγεται η φωνή της Celine Dion στο κομμάτι When I need you και η παρέα χαλαρώνει]

-Καληνύχτα, όνειρα γλυκά!
-Καληνύχτα, καλό ξημέρωμα...οοοομμμμμ!

(c) Μαριαλένα 30/06/2006, (σήμερα λόγω βλάβης του μόνιτορ, δεν νομίζω να ανταλλάξαμε πολλές επισκέψεις αναμεταξύ μας. Παρόλα αυτά, ο μπαξές έχει απ' όλα σήμερα και χιούμορ και τραγούδι και κουβεντούλα μεταμεσονύκτια σε ανάλογα κειμενάκια. Καλή ανάγνωση!)

When I need you (Bonus Track)

When I need you
LP: Let's talk about love
Celine Dion

When I need you
Just close my eyes and I'm with you
And all that I so want to give you
It's only a heart beat away

When I need love
I hold out my hands and I touch love
I never knew there was so much love
Keeping me warm night and day

Miles and miles of empty space in between us
A telephone can't take the place of your smile
But you know I won't be traveling forever
It's cold out, but hold out and do like I do

When I need you
Just close my eyes and I'm with you
And all that I so want to give you babe
It's only a heartbeat away

It's not easy when the road is your driver
Honey, that's a heavy load that we bear
But you know I won't be traveling a lifetime
It's cold out but hold out and do like I do
Oh I need you

When I need you
I hold out my hands and I touch love
I never knew there was so much love
Keeping me warm night and day

When I need you
Just close my eyes and I'm with you
And all that I so want to give you
It's only a heart beat away

Πάμε στοίχημα?

Σε ποιά από τις παρακάτω περιπτώσεις θα στοιχηματίζατε?

(Από την νέα καμπάνια του ΟΠΑΠ για το Πάμε Στοίχημα)











σ.σ. Εγώ μάλλον θα πάρω αυτό με την μπάλα στο γραφείο όταν απουσιάζει ο διευθυντής, λόγω του ότι με καίει το θέμα... χα,χα,χα! Εσείς τι λέτε? Καλό σαββατοκύριακο, Μαριαλένα

Και ρώτησα τον Δάσκαλο... για την πίστη

ΠΙΣΤΗ

Και είπε ο Δάσκαλός μας:
Πέρα και πάνω από τις ψυχικές και τις διανοητικές μας λειτουργίες βρίσκεται η πίστη, για να μας οδηγεί προς τα βασικά, τα ουσιαστικά πράγματα.

Η ψυχοδιανοητική γνώση μας επιτρέπει να γνωρίσουμε ελάχιστα πράγματα για τον κόσμο και τη ζωή. Κι έτσι εξυπηρετεί ελάχιστα την επιβίωση και την ανάπτυξή μας.

Για το μεγαλύτερ μέρος της ανάπτυξης και της επιβίωσής μας, την ευθύνη την έχει πάντα το Σύμπαν. Κι αυτό το μεγάλο μέρος δεν καταλαβαίνουμε με τη σκέψη, τη λογική.

Αυτό το μέρος μπορούμε να το γνωρίσουμε και να το χειριστούμε μόνο με πίστη. Κι όταν ο άνθρωπος έχει πίστη, δεν νιώθει μικρός μέσα στο Σύμπαν.

Η πίστη δεν έχει μέσα της, σαν δικό της στοιχείο, ούτε σκέψη, ούτε συναίσθημα, όσο κι αν εκφράζεται πάντα με μέσο τις σκέψεις και συνοδεύεται από πλημμύρα συναισθημάτων. Η πίστη είναι κοσμική και αποτελεί τη σύνδεσή μας με το Σύμπαν. Στη ζωή και στο κόσμο μας, η πίστη εκφράζεται με πράξη. Η πράξη εκπληρώνει τις απαραίτητες λειτουργίες για την επιβίωση και την ανάπτυξή μας.

Η πίστη δεν είναι πράξη, αλλά εκδηλώνεται μέσα από πράξη.

Κι αν κάνουμε κάποια πράξη για την οποία μετανιώνουμε, αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι η πράξη είναι αρνητική. Κι αν γίνουμε παρατηρητές της δικής μας πράξης, χωρίς σκέψη και συναίσθημα, τότε θα δούμε ότι είναι σύμφωνη με τα πιστεύω μας. Κι αν πάλι δούμε ότι δεν είναι, η συνειδητοποίηση αυτή είναι αρκετή, για να κάνει αυτήν την πράξη να ατονήσει και να μην επαναληφθεί.

Κι αν κάποιοι νομίζουν ότι δεν πιστεύουν τίποτε, τότε αυτό πιστεύουν. Κι αυτό πρέπει να κάνουν. Όμως, όλοι πιστεύουμε σε κάτι. Και πιστεύουμε πολύ βαθιά.

Γι’ αυτό σας λέω, κάθε φορά που θέλετε να κάνετε κάτι, να κάνετε αυτό που πιστεύετε. Να διακρίνετε αυτό που πιστεύετε και να το κάνετε.

Και ρώτησα το Δάσκαλό μας:
-Πως μπορούμε να ξέρουμε, αν αυτό που επιλέγουμε, είναι πράγματι αυτό που πιστεύουμε?
-Παιδί μου, όταν κάνουμε αυτό που πιστεύουμε, το ξέρουμε, γιατί γίνεται χωρίς ιδιαίτερο κόπο, με τάξη, συνέπεια και πειθαρχία. Κι όσο γίνεται η πράξη, την αγαπούμε. Κι αφού ολοκληρωθεί, δημιουργεί ισορροπία στο σώμα, στο νου και στη ψυχή και νιώθουμε ησυχία.

Γι’ αυτό να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε, ολόκληρο, τέλειο, πλήρες.

Να κάνουμε μόνο αυτό που πιστεύουμε.

Πάντα αυτό που πιστεύουμε.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν «Και ρώτησα το Δάσκαλο…», Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001

Αγάπα με (Bonus Track)

Γιάννης Πουλόπουλος - Αγάπα με (1976)

Αγάπα με, μ' όλα τα λάθη που χω κάνει, κράτα με,
ένοχος είμαι απέναντί σου τα παμε,
μα σ' άγαπώ

Αγάπα με γίνομαι δρόμος να περάσεις, πάτα με,
έχω ανάγκη από σένα, τα παμε,
αγάπα με

Αγάπα με γιατί να ζήσω χώρια σσυ δεν γίνεται,
νεράκι η ζωή μου και θα χύνεται,
στις πέτρες δίχως νόημα, γι' αυτό

Αγάπα με και ξέχασε λοιπόν πως παρασύρομαι
και γύρε πάλι απάνω μου να γύρουμε
αγάπη, μόνο αγάπη σου ζητώ

Αγάπα με, μ'όλα τα λάθη που χω κάνει, κράτα με,
ένοχος είμαι απέναντί σου τα παμε,
μα σ' άγαπώ

Αγάπα με γίνομαι δρόμος να περάσεις, πάτα με,
έχω ανάγκη από σένα, τα παμε,
αγάπα με

Αγάπα με γιατί να ζήσω χώρια σου δεν γίνεται,
νεράκι η ζωή μου και θα χύνεται,
στις πέτρες δίχως νόημα γι' αυτό

Αγάπα με και ξέχασε λοιπόν πως παρασύρομαι
και γύρε παλι απάνω μου να γύρουμε
αγάπη, μόνο αγάπη σου ζητώ...

=====================================================================================

Θα θέλα να μπορούσα να μην κοιμηθώ αυτή τη νύχτα, τουλάχιστον όχι ακόμα, τουλάχιστον όχι γιατί πρέπει αύριο ντε και καλά να φορέσω τον μανδύα της εργαζόμενης και να πάω στη δουλειά. Θα θελα για μια ακόμα φορά να αφήσω τα περιττά στολίδια που λαμπυρίζουν στη λογική μου και να απογυμνώσω την εικόνα που φέρω για μένα και για τους άλλους.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, είσαι η φωνή μου, είσαι η έκφρασή μου, είσαι κομμάτι από μένα που όλον αυτόν τον καιρό, άλλοτε με λογική και άλλοτε με συναίσθημα, σου καταθέτω αυτό που νιώθω. Αν είχες φωνή, αν είχες υπόσταση, τι θα μου έλεγες άραγε?

Αυτό το τραγούδι το αφιερώνω σε σένα, καρδιά μου, σε σένα, όσο πλασματικό είσαι, άλλο τόσο πραγματικό φαντάζεις, γιατί είσαι μέρος του εαυτού μου! Αγάπα με, μ' όλα τα λάθη που χω κάνει κράτα με..., τι τραγούδι, τι ερμηνεία Θεέ μου! Αγάπα με... και αυτή τη νύχτα κάνε με να ακουμπήσω στο μαξιλάρι, ειρηνικά και ανεπαίσθητα.

Αγάπα με... και γίνε η αγκαλιά που δεν χορταίνω να γίνομαι, δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο ζεστό, ο έναστρος ουρανός που τραβάει τη ματιά μου τις νύχτες. Γίνε χάδι του ανέμου στο πρόσωπό μου, γίνε το χαμόγελο μέσα από την ψυχή, γίνε σιωπή, γίνε... Μόνο μη γίνεις σαν κι εμένα όταν φοβάμαι, καρδιά μου, παρά γίνε μονάχα αγάπη και αγάπα με... Μπορείς?

(c) Mαριαλένα, 28/06/2006 (μεταμεσονύκτιοι μονόλογοι στο τέλος μιας μέρας και στην αρχή μιας άλλης, έλα καρδούλα μου μην πονάς έτσι, έλα ησύχασε και δεν πειράζει...)

Και ρώτησα τον Δάσκαλο... για τον φόβο

ΦΟΒΟΣ

-Δάσκαλε, Δάσκαλε, ντρέπομαι. Σε έχω δίπλα μου κι όμως φοβάμαι.
-Μην ντρέπεσαι, παιδί μου. Όλοι οι άνθρωποι κάποτε φοβόμαστε. Αυτή τη στιγμή, εσύ μπορεί να έχεις εμένα δίπλα σου, αλλά δεν έχεις τον εαυτό σου. Γι’ αυτό φοβάσαι. Εγώ ξέρω ότι βρίσκεσαι στο δρόμο της ανάπτυξης. Αλλά γιατί τόση προσπάθεια, τόση αγωνία, τόση σκέψη? Γιατί έχεις δυσκολέψει την πρόσβαση στον εαυτό σου?
-Γιατί φοβάμαι, Δάσκαλε. Φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι τη ζωή.
-Καταλαβαίνω, παιδί μου. Να θυμάσαι, όμως, πάντα ότι, αν και δεν είναι εύκολη η ζωή, μόνο αν τη ζούμε εύκολα, μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στη δυσκολία της. Αλλιώς γίνεται αξεπέραστα δύσκολη.
-«Πρόσβαση?» Τι πάει να πει «πρόσβαση», δάσκαλε?
-Θα πει ότι μπορείς να την αντιμετωπίσεις, να την χειριστείς και ίσως να αλλάξεις τον τρόπο που τη βλέπεις. Η ζωή έχει πίκρες. Αλλά μόνο όταν τη ζούμε γλυκά, μπορεί να έχουμε πρόσβαση στη γλύκα της. Η ζωή είναι τεράστια. Αλλά μόνο όταν προχωράμε με μικρά έργα, με μικρές χειρονομίες, με μικρές σκέψεις, μόνο τότε μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στο μεγαλείο της.
Κι όμως, εμείς οι άνθρωποι, όλοι επιθυμούμε, λες και είμαστε μάγοι, να κάνουμε τεράστια έργα. Όταν, όμως, αυτά τα τεράστια έργα έχουν στόχο το κέρδος και την δόξα, μόνον στην αρχή κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Κι ύστερα υποφέρουμε από τα ίδια τα έργα μας.
-Κι όμως πρέπει να υπάρχουν μεγάλα έργα που δεν δημιουργούν προβλήματα. Γιατί σε έχω ακούσει να θαυμάζεις κάποια από αυτά.
-Ναι, παιδί μου. Γιατί αυτά τα μεγάλα έργα έχουν γίνει από ανθρώπους που κύριο στόχο είχαν την προσωπική τους ανάπτυξη. Κι αυτά τα έργα τους, η δημιουργία τους, υπηρετούν την ανάπτυξη αυτή.
-Και πως καταλαβαίνουμε τη διαφορά, Δάσκαλε?
-Από την αίσθηση πληρότητας, παιδί μου. Από αυτή τη θαυμάσια αίσθηση πληρότητας.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν «Και ρώτησα το Δάσκαλο…», Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001

Τα νέα της Αλεξάνδρας!

Ξεκίνησε και αυτή η εβδομάδα στο γραφείο και ως εκ θαύματος, σήμερα ήλθε στην υπηρεσία μια νέα συνάδελφος στην ίδια κατηγορία των διοικητικών υπαλλήλων με μένα. Ο προϊστάμενος με είχε ενημερώσει πως θα εργαστεί μαζί μας αλλά και ότι θα με αντικαταστήσει στα καθήκοντά μου στη μονάδα, αλλά μέχρι στιγμής που στο καλό θα τοποθετηθώ δεν έχει ανακοινωθεί, σε μένα τουλάχιστον.

Από την μια, δεν έχω πρόβλημα για την αλλαγή αυτή μετά από 4 χρόνια εργασίας στην ίδια θέση. Ίσα ίσα, μια αλλαγή αντικειμένου είναι και για μένα κάτι που το θέλω, γιατί το συγκεκριμένο αντικείμενο μπορώ να πω πως ότι είχε να μου δώσει, το έδωσε. Το θέμα είναι να τοποθετηθώ κάπου που τα προσόντα μου θα αξιοποιηθούν κατάλληλα από την υπηρεσία και ελπίζω να μην είναι ψύλλος στ' άχυρα, αυτή μου η επιθυμία.

Έτσι λοιπόν ο επόμενος μήνας προμηνύεται μήνας (εργασιακών τουλάχιστον) αλλαγών. Ευχηθείτε μου να τοποθετηθώ σε θέση τέτοια που θα είναι μια καινούργια αρχή στην καριέρα μου και ο Θεός βοηθός... Fingers crossed, Μαριαλένα

Το ομορφόσογο!

photos by Marialena (c)2006

Σήμερα θα σας πει καλημέρα η Άρτεμις, το καμάρι του σπιτιού μας! Χθες το απόγευμα που ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, εκείνη είχε ξαπλώσει στο γκαζόν και με περίμενε, όταν δε πήγα να τις τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες, κούναγε την ουρά της σαν να μου έλεγε: "Ξέρω πως με τραβάς φωτογραφίες τώρα και γω κάνω χαριτωμενιές γιατί με προσέχεις!"

Καλημέρα και καλή εβδομάδα από την Άρτεμη και την Μαριαλένα, ες αύριον τα σπουδαία! ;-}

Υπάρχει Λόγος (Bonus Track)

Ξημερώματα Σαββάτου, βγήκα το βράδυ, καλή παρέα, ενδιαφέρουσα κουβέντα, ωραίοι άνθρωποι. Στην επιστροφή, άνοιξα το παράθυρο του αυτοκινήτου, έβαλα μουσική στο στέρεο και ξεχύθηκα στη μεγάλη λεωφόρο για να επιστρέψω σπίτι. Ήπια ένα ποτό και σε θυμήθηκα. Όχι ότι σε έχω ξεχάσει, είσαι στις σκέψεις μου αυτόν τον καιρό συνέχεια.

Ο αέρας χάιδευε τον λαιμό μου καθώς ερχόταν μέσα από το ανοιχτό τζάμι και σε σκεφτόμουν. Ξάφνου, αναδύθηκε μια είκονα στον νου μου. Εσύ κι εγώ να χαϊδευόμαστε, να φιλιόμαστε, να με έχεις στην αγκαλιά σου. Ξέρεις τι έκανα χθες βράδυ? Κοιμήθηκα γυμνή, σαν τότε που μοιραζόμασταν το ίδιο κρεββάτι. Δεν ήταν μόνο η ζέστη, αλλά δεν ήθελα πάνω μου κανένα ρούχο, τίποτα, ήθελα να αποκοιμηθώ ολόγυμνη, το κορμί μου να αγγίζει τα στρωσίδια και να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε μένα και στο κρεββάτι μου. Σαν τότε, θυμάσαι? Κι εγώ μετά ήθελα τη πυτζάμα μου γιατί κρύωνα συνήθως. Εσύ όχι, είχες συνηθίσει αλλιώς και γω κρύωνα...

Θέλω να σε νιώσω ξανά να με αγγίζεις, το χάδι σου να με αναστατώνει, το φιλί σου να ξυπνά τη γενετήσια μου ορμή. Θέλω να μου κάνεις έρωτα, όπως τότε, εσύ και γω, εσύ ο άνδρας και εγώ η γυναίκα να υποκύπτω όσο περνάει η ώρα στη μέθη των αισθήσεων. Να κλείνω τα μάτια αναστενάζοντας από ηδονή και όταν τα ξανανοίγω στο ημίφως, να σ' αντικρύζω να με κάνεις δική σου και να με κοιτάς γεμάτος ικανοποίηση.



Θέλω να αισθανθώ τη στιγμή που από δύο γινόμαστε ένα, εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμή της ένωσής μας και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλον χωρίς αγωνία, με γαλήνη να μας πλημμυρίζει καθώς κάνουμε έρωτα. Θυμάσαι τότε που φέγγαμε σαν φεγγάρια, εκείνη την τελευταία φορά? Να κρατάμε τα χέρια ο ένας του άλλου, να μετράς τις ανάσες μου καθώς βαθαίνουν, να σε κοιτώ στα μάτια καθώς σου προσφέρω ηδονή και παραδίδεσαι στις θωπίες μου. Να σε νιώσω μέσα μου και να ανταποκρίνομαι γεμάτη πάθος στον έρωτά σου. Να πλησιάζει η στιγμή της κορύφωσης και όταν ο οργασμός με ξεπεράσει και πλημμυρίσει κάθε μου κύτταρο, να με κρατάς αγκαλιά και να τρέμω ακόμα από την έξαψη. Και μετά, ω μετά, να μιλάμε χαμηλόφωνα με λόγια αγάπης, συντροφικότητας, μοιράσματος, ευγνωμοσύνης για το θείο δώρο της ένωσής μας. Και τα σώματα να αγγίζονται τρυφερά καθώς υποκύπτουμε αποκαμωμένοι στον ύπνο αργά μέσα στη νύχτα.

Μωρό μου σε θέλω, σε θέλω ξανά και ας μην ξέρεις πόσο! Θέλω να βρω το θάρρος να σου τηλεφωνήσω, να σου ζητήσω να συναντηθούμε, θέλω να ζήσω μαζί σου έναν έρωτα δίχως αύριο, σε θέλω μωρό μου, σε θέλω πολύ και μου λείπεις...

Μην μου το αρνηθείς μωρό μου, γιατί Υπάρχει Λόγος που απόψε ξεγυμνώνω τη ψυχή μου καθώς σου γράφω αυτές εδώ τις σκέψεις και σε θέλω τόσο, μα τόσο πολύ πάλι στη ζωή μου! Δεν αντέχω πια άλλο μόνη χωρίς εσένα, αχ πόσο σε θέλω...!

(c) Μαριαλένα, 23/06/2006 (όταν η καρδιά εκφράζει αυτό που πραγματικά νιώθει απόψε)

Καλή ακρόαση με το ομώνυμο τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου σε χορευτική εκτέλεση. Απολαύστε το!

Τα μπαγκάζια (διάλογοι)

-Τι κάνεις?
-Καλά. Καλοκαίριασε.
-Ναι, μπήκε για τα καλά, τι κάνεις, εσύ τι κάνεις πες μου!
-Δεν ξέρω, μεταβατική περίοδος είναι αυτή για μένα, καιρός αλλαγών καθώς φαίνεται.
-Δεν είναι κατ' ανάγκην κακό αυτό, όπως μου ακούγεται.
-Όχι, όχι δεν είπα κάτι τέτοιο, δεν είναι αυτή και μένα η αίσθησή μου.
-Ωραία, χαίρομαι για σένα. Πες μου όμως τι κάνεις? Δεν μου ανοίγεσαι...
-Εύκολο το χεις? Ξέρεις, συνειδητοποιώ ότι αυτό το καλοκαίρι θα συνυπάρχω με την Μαριαλένα κατά πολύ και...
-... και λοιπόν?
-... και ξαναδουλεύεται η σχέση μας. Εγώ μ' εμένα, καταλαβαίνεις.
-Ναι, ναι, ξέρω τι λες, έχω την αίσθηση ότι αγχώνεσαι όμως.
-Κλασσικά, έτσι είμαι εγώ. Όμως όλο και περισσότερο έχω ανάγκη τη σιωπή στο νου και για μένα αυτό είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα. Δε σου κρύβω πως με γοητεύει το ταξίδι στον κόσμο των μη-σκέψεων, των μη-πράξεων, των μη-συναισθημάτων εν κατακλείδι.
-Μην αρκείσαι στη θεωρία, έτσι υπεκφεύγεις του θέματος, εστιάσου στο νόημα όλων αυτών.

-Ξέρεις, χθες και προχθές το βράδυ 1 η ώρα, πριν κοιμηθώ, κάθησα για λίγο απέναντι στο πεύκο μου στο μπαλκόνι. Έβλεπα στον ουρανό μέσα από τις πευκοβελόνες του, τα παιχνιδίσματα με το φως του δρόμου, μια μαγεία. Του ψιθύρισα πως αυτό το καλοκαίρι θα κάνουμε παρέα τα δυό μας, όπως και κάθε χρόνο άλλωστε, αλλά φέτος με άλλη αίσθηση.
-Τι αίσθηση δηλαδή?
-Χμ, έχω τις αγωνίες μου μωρέ, άστο καλύτερα...
-Πες τες μου να τις επικοινωνήσεις, να τις αναγνωρίσεις, μην σε βάζουν σε τριπάκια αναίτια.
-Σκέφτομαι πως αφήνω μπαγκάζια πίσω, αυτό το πράγμα αισθάνομαι. Δε σου κρύβω πως σε άλλα πράγματα, αφήνομαι να με οδηγήσουν τα γεγονότα τα ίδια, αλλά σε άλλα που νομίζω ότι διατηρώ τον έλεγχο, αγχώνομαι ακόμα...
-Το πες και μόνη σου, δηλαδή αν δεν προκύψουν κάποια πράγματα κατά πως φαντάζεσαι, θα πάψεις να είσαι ευτυχισμένη, τρικλοποδιά στη ζωή όπως τα φέρνει βάζεις, νομίζω.
-Κάπως έτσι. Είναι αυτή η ψυχοσύνθεση σκέτος λαβύρινθος, βρε παιδί μου. Έχει και τον Μινώταυρο μέσα, σαν δώρο!
-Πάρε τη Μαριαλένα από το χέρι αυτόν τον καιρό, να πορευτείτε μαζί την κοινή διαδρομή σας.
-Και οι άλλοι, γιατί αισθάνομαι μοναξιά παρ' όλα αυτά?
-Εσύ αποφασίζεις, κάνε αυτό που είναι σωστό για σένα και ακουλούθησε την καρδιά σου!
-Σ' ευχαριστώ...
-Σ' αγαπώ μην το ξεχνάς αυτό, άλλωστε το νιώθεις μέσα σου όταν δεν το μπλοκάρεις...

(c) Μαριαλένα, 23/06/2006

Η Θέμις έχει κέφια!

ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΙΣ
Υπερβολικός ερωτικός οργασμός γυναικός... λόγος διαζεύξεως εστί κλονισμός.

Ιστορικόν: Ο Ν.Χ. τον Φεβρουάριον 1929 σύνηψε γάμον μετά της Μ.Κ.Λ. Η γυνή η οποία ούτε καν ήτο παρθένος, ευθής κατά την πρώτην νύκτα του γάμου επιθυμεί συχνότατην επανάληψην της συνουσίας. Ο ανήρ ικανοποίησε τας επιθυμίας αυτής, έφθασεν όμως στιγμή κατά την οποίαν ούτος, παρ όλην την ακμήν και την ζωτικότητά του, ηδύνατο πλέον φυσιολογικώς να ανταπεξέλθει εις τας ορμάς και τας επιθέσεις της γυναικός. Μ' όλον ότι η γυνή σαφώς αντελήφθη ότι ο ανήρ ηδύνατο πλέον να συνουσιασθή, εν τούτοις αύτη ούσα την επανάληψην δια πολλοστήν φοράν της συνουσίας. Ην αναγκάσθη τότε ο ανήρ προς ικανοποίησην των ορμών της γυναικός, να προστρίψη δια των χειρών του τα γεννητικά της όργανα.

Ο ανήρ σπροχθείς προ της καταστάσεως ταύτης και προ της ρητής δηλώσεως της γυναικός ότι και κατά την στιγμήν ακόμη καθ ήν κόπτει τα μαλλιά της, διεγείρεται η γεννετήσια ορμή της και προβλέπον κίνδυνον σωματικής του κατεξαντλήσεως, συναπαίω δια τούτου και ηθικής συνάμα καταπτώσεώς του, απέστη της μεθ' αυτής συμβιώσεως, συναισθάνεται δε ότι ευρισκόταν εν πλήρει αδυναμίαν όπως επαναλάβην την συμβίωσιν.

Ερωτάται εάν τα ανωτέρω γεγονότα αποτελούν λόγο διαζυγίου.

Τάδε έφη η εβδομαδιαία διακαστική εφημερίς ΘΕΜΙΣ, στις 8 Οκτωβρίου 1929 εν Αθήναις και αυτά σας παραθέτω, με πολλά χαμόγελα και ευχές για ένα όμορφο σαββατοκύριακο, Μαριαλένα

Υ.Γ. Παρακαλώ εκφραστείτε ελεύθερα στις γνωμοδοτήσεις σας, εφόσον ως ειδικοί επί του θέματος, βεβαίως, βεβαίως, θελήσετε να το σχόλιάσετε... M. ;-P

Ένα φιλί για καληνύχτα...

Σήμερα ήταν η μεγαλύτερη μέρα για το 2006. Το έζησα κι αυτό. Η μέρα ξεκίνησε με τάι-τσι στα γρήγορα και λίγο διαλογισμό και καλό μου έκανε, γιατί με έβγαλε με καλή διάθεση παρά την υπερβολική ζέστη στο γραφείο (έχετε ακούσει τα άρρωστα κτίρια, ε, το δικό μας έχει τουλάχιστον αναπνευστική ανεπάρκεια!). Κάποια στιγμή έβγαλα τα μάτια μου αλλάζοντας τα templates στις σελίδες μου (μου ήρθε η όρεξη και ξεγκαβώθηκα η γυναίκα στο republish, αλλά χαλάλι τους, το αποτέλεσμα μετράει...) και κατά τις 6 επέστρεψα σπίτι με μια κούραση να με οδηγεί κατευθείαν να ξαπλώσω, να στανιάρω.

Ντριιιν, το τηλέφωνο 1 φορά! "Έλα, μας πήρες τηλέφωνοοοο" ρωτάει ο πατέρας μου από την εξοχή. Όχι, του απαντάω. "Ααααα. καλααααά" μου λέει, "τι κάνεις, κοιμόσουνα?". Ναι του λέω, έχει ζέστη στην Αθήνα. "Άααα, εντάξει, γειά" και το κλείνουμε στις 6:45. Ξαναπέφτω η χριστιανή και στις 7:30 κλήση με απόκρυψη. "Ναι γειά σας ένα γκάλοπ κάνουμε για τις δημοτικές εκλογές, μόνο 2 λεπτάκια σας θέλουμε, μπορείτε?" και τα δύο λεπτά έγιναν δέκα και μετά πάει ο ύπνος για τσάγια. Σηκώνομαι, παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο: "Μαμαααά, είμαι σαν κοτόπουλο, θα με ξεματιάσεις?" και σε λίγο άρχισα να χασμουρίεμαι αποχαυνωμένη. 8 η ώρα, έχω κάτι εγκαίνια που με έχουν καλέσει να παρευρεθώ και βαριέμαι απίστευτα να πάω. Πίνω ένα παγωμένο τσάι στο μπαλκόνι, διαβάζω τη σημερινή εφημερίδα και βγάζω τι θα φάω για φαγητό. 8:30 βάζω στο στέρεο Gary Moore και ετοιμάζομαι να πλύνω τα πιάτα. Η κιθάρα του Gary διαπερνά το δωμάτιο και μουρμουρίζω τα τραγούδια πάνω από τον νεροχύτη. Φως έξω ακόμα. 8:45, τελείωσα με το πλύσιμο, κόβω τη σαλάτα μου, πλένω τα κεράσια και ακούω το τελευταίο τραγούδι για σήμερα. Separate ways, μπλουζ δυνατό, το τραγουδάει με χορωδία. Νύχτωσε τώρα, σκοτείνιασε έξω. Πάει ο ήλιος, χάθηκε και γι' απόψε. Μπα σε καλό μου, τι με έπιασε, το συναίσθημα μου δίνει τα πρώτα σημάδια και με κάνει να χαμηλώσω τα μάτια, όπως όταν αναπολώ πρόσωπα και καταστάσεις.

9 η ώρα. Ώρα για φαγητό, ειδήσεις και μετά επιλέγω να δω Channel 9 στις 10 και την ταινία Jane Eyre με τον William Hart (παλιά μου αδυναμία) και την Charlotte Geinsburg. Εκεί που δεν το περίμενα, κόλλησα. Είναι η ιστορική περίοδος στην Αγγλία (ο 19ος αιώνας δηλαδή) που μου ασκεί τεράστια γοητεία ανέκαθεν, είναι που δεν το είχα δει αυτό το έργο προτίτερα, το κάνε πάλι το θαύμα του ο γιαραμπής, κάτι μέσα μου άρχισε να κλωτσάει εκεί στο μέρος του στομαχιού και δεν ήταν καούρα, πιστέψτε με. Το συναίσθημα ήταν ξανά και μου λεγε πραγματάκια...

Ωχ, Παναγίτσα μου, μιλούσε για αγάπη αυτό το έργο και πως η ταλαίπωρη η Τζέιν πέρασε του λιναριού τα πάθη για να βρει την αγάπη στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Unpisteftable καταστάσεις, που λέω και γω μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά με άγγιξε ο τρόπος που εκδηλώθηκε μεταξύ τους αυτή η αγάπη. Χωρίς τις υπερβολές και τις υπεραναλύσεις της δικής μας εποχής. Με λόγια που μιλούσαν κατευθείαν στη καρδιά, γι' αυτό και με έκαναν κόμπο. Ένα φιλί, ένα άγγιγμα στο χέρι, μια κουβέντα και επικοινωνούσαν, όχι σαν εμάς που αν δεν ανταλλάξουμε ΤΑ μνμ στο κινητό, μετά τα e-mails ή τα σχόλια στις σελίδες μας εδώ, δεν μιλήσουμε εν τέλει στο τηλέφωνο και δεν κανονίσουμε να βρεθούμε με κάποιον τρόπο, δεν κουνιούνται οι βάρκες. For Christ sake αδέλφια!!!

Με έτρωγε ο ξέρετε ποιός μου, να κάτσω να τα εκφράσω αυτά τα πράγματα πριν πέσω για ύπνο γιατί αλλιώς, θα έκανα τουμπεκί ανάσκελα με τις σκέψεις μου και άντε μετά το 16βάλβιδο να πέσει στο ρελαντί (στο μυαλό αναφέρομαι, για όσους ομιλώ Μαριαλενίστικα βραδυάτικα). Μου φαίνεται πως θα προσπαθήσω να κλείσω τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου με ακόμα ένα κομμάτι Gary Moore το αξεπέραστο "Still got the blues" από το 1990 που το πρωτάκουσα και με συντροφεύει έκτοτε. Παιδί ήμουν τότε, μα το συνέδεσα με τη ρημάδα τη ζωή και έχει πράγματα να μου πει ακόμα και τώρα, ακόμα και μια νύχτα σαν κι αυτήν εδώ.

Καληνύχτα ταξιδευτές της φαντασίας, καληνύχτα εραστές των ονείρων, καληνύχτα όμορφοι άνθρωποι στη ψυχή, το πρωί ξημερώνει μια άλλη μέρα για όλους μας. Με αγάπη, Μαριαλένα

Update: Τους στίχους των δύο τραγουδιών που αναφέρω σήμερα, σας τους παραθέτω εδώ, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι.
Still Got The Blues & Separate Ways. Gary Moore ladies and gentlemen, enjoy! M.

Και ρώτησα τον Δάσκαλο...

ΣΥΓΧΥΣΗ

-Δάσκαλε, έχω σύγχυση. Η ζωή βαραίνει στους ώμους μου. Αναζητώ ανακούφιση. Ζητώ να μ’ αγαπάνε. Αλλά, αφού είμαι φτωχός και ανεπαρκής, πως μπορώ να σκεφθώ ότι αξίζω να αγαπηθώ? Νιώθω μικρός, μια πηγή πόνου και συνειδητά ή ασυνείδητα, θέλω να χάσω τον εαυτό μου. Καταφεύγω στη φαντασία, δημιουργώ παραμύθια στα οποία βλέπω ότι είμαι κάτι σημαντικό κι ωραίο για να απαλύνω τη ψυχή μου.
Αναζητώ εκείνη τη στιγμή που προσφέρει την κατάσταση ευτυχίας, που έρχεται μόνο όταν δεν είμαι ο εαυτός μου. Γυρεύω μέσα διαφυγής, το κάνω σημαντικά και τότε αυτά γίνονται οδυνηρά προβλήματα της ζωής μου.
Και παιδεύομαι κι όλο προσπαθώ και το μόνο που καταφέρνω είναι να με απορρίπτουν.

-Γιατί παιδί μου, δεν αγαπάς εσύ τον εαυτό σου? Γιατί διάλεξες να πεθάνεις?
Σκέψου ότι όλα στη φύση γεννιούνται από αγάπη, από έρωτα. Έτσι ξεκινά η δημιουργία, η κοσμογονία. Και συ ανήκεις στη φύση. Από έρωτα έχεις γεννηθεί. Κι η φύση ερωτεύεται χωρίς προσπάθεια, επειδή είναι ελεύθερη. Κι είναι ελεύθερη γιατί αποδέχεται αυτό που είναι.
Παρακολούθησε τη καρδιά και τον νου σου με προσοχή και ξεσκέπασε τους κρυφούς δρόμους της επιθυμίας. Η αγάπη και ο έρωτας δεν πηγάζουν από τον νου. Είναι εντελώς ανεξάρτητα από την σκέψη. Ο νους, η σκέψη, δεν γεννάει αγάπη, δεν γεννάει ομορφιά. Μόνον όταν τα πράγματα του νου δεν ταράζουν την καρδιά μας, τότε μόνο αναβλύζει η αγάπη.
Κι όταν έτσι ελεύθερα κι αυθόρμητα αγαπήσεις έναν άνθρωπο, τότε ανακαλύπτεις πως αγαπάς τον κόσμο ολόκληρο. Και τότε δεν είναι ούτε ένας, ούτε πολλοί. Υπάρχει μόνο η αγάπη. Και τότε και μόνο τότε, γνωρίζουμε την ευλογία και την χαρά της.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν «Και ρώτησα το Δάσκαλο…», Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001

Παραμύθι για μεγάλα παιδιά

Ο πολεμιστής στην έρημο

Πλησίαζε μεσημέρι, μεσημέρι καλοκαιριού, με έναν ήλιο που διαπερνούσε το δέρμα και έκαιγε τη σάρκα σαν πυρωμένο σίδερο. Ο πολεμιστής περπατούσε στη μέση της ερήμου, χωρίς να ξέρει που πηγαίνει, μα δεν είχε και άλλη επιλογή παρά να προχωρά.

Εκεί που ο δρόμος έδειχνε πως δεν τελειώνει, εμφανίστηκε στο βάθος μια όαση. Μια συστάδα δέντρων τροπικών, ήταν αρκετή για να δημιουργήσει μια ανέλπιστη εικόνα στη μέση του πουθενά. Καθώς πλησίαζε άκουσε το κελάηδισμα κάποιων πουλιών και νερό να τρέχει από έναν βράχο. Δεν πίστευε στα αυτιά του! Επιτέλους ζωή εκεί που δεν το περίμενε! Τα δέντρα πανύψηλα, σαν να είχαν φυτρώσει εκεί αιώνες τώρα, άπλωναν τη σκιά τους καταμεσής της όασης, προσκαλώντας τον να αναπαυθεί.

Εκείνος, ταλαιπωρημένος όπως ήταν από το οδοιπορικό του, άφησε τα όπλα του κι έτρεξε πρώτα να πιει νερό από την πηγούλα που ανάβλυζε το πολύτιμο περιεχόμενό της από την σχισμάδα ενός βράχου. Έκανε να βάλει το χέρι του να ξεδιψάσει, μα το νερό έπαψε να ρέει! Απορημένος κοιτούσε το βράχο που είχε στεγνώσει με μιας! Τι να είχε συμβεί άραγε?

Αποκαμωμένος, έγειρε στη ρίζα ενός δέντρου και εκεί τον βρήκε σε λίγο ο ύπνος. Δεν κατάλαβε πότε κοιμήθηκε, ούτε αν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδε μια γυναικεία φιγούρα να εμφανίζεται εμπρός του. Μακριά ξέπλεκα μαλλιά, λευκό μακρύ φόρεμα που έντυνε τη φιγούρα της, πρόσωπο που δεν φαινόταν καθαρά όπως την έβλεπε. Οπτασία!
-Ποια είσαι, τη ρώτησε.
-Είμαι το πνεύμα της πηγής, του απάντησε εκείνη.
-Το πνεύμα της πηγής…!
-Ακριβώς, αυτή είμαι. Εσύ ποιος είσαι του λόγου σου?
-Ένας πολεμιστής, τίποτε άλλο.
-Ζήτησες την άδειά μου που ήλθες εδώ?
-Την ποια?
-Την άδειά μου, βέβαια! Ήλθες στη πηγή μου να πιεις νερό και δεν με ρώτησες αν μπορείς…
-Δεν το ήξερα πως γίνεται έτσι, συγχώρα με, μα πρώτη φορά το ακούω.
-Παραβίασες τα όριά μου Πολεμιστή και θα τιμωρηθείς γι’ αυτό…
-Μα δεν είχα πρόθεση, ήθελα μόνο να ξεδιψάσω και να πλυθώ.
-Μου άσκησες βία Πολεμιστή και εγώ δεν θα στο επιτρέψω, τ’ ακούς?
-Το ακούω, μα συμπάθα με, δεν το ήθελα.
-Φτάνει πια, όλοι οι άνθρωποι είστε ίδιοι, τέρμα ως εδώ, κατάλαβες?
-Κατάλαβα, καιρός να πηγαίνω, συγνώμη για την ενόχληση.

Κι έτσι έφυγε ο Πολεμιστής προβληματισμένος από την όαση. Η αλήθεια ήταν πως ως πολεμιστής ο ίδιος, ερχόταν συχνά αντιμέτωπος με το παράλογο της βίας στους ανθρώπους. Άλλες φορές, έπρεπε να ανταποκριθεί στο να την αντιμετωπίσει, άλλες να την υποστεί και άλλες ίσως να κάνει και κείνος το ίδιο στον κόσμο που ζούσε. Μα μέσα του βαθιά, ήξερε πως η καρδιά του δεν ήταν από πέτρα. Σαν αχτίδα ήλιου προσδοκούσε την αγάπη να του ζεστάνει την ψυχή του, ο ίδιος το μίσος και τον παραλογισμό ήθελε να τα κρατάει μακριά από εκείνον όσο μπορούσε, μα να, εκεί που δεν το περίμενε, το πνεύμα της πηγής του ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας.

Περπατούσε πάλι μονάχος, μέρα και νύχτα με συντροφιά τα αστέρια στον ουρανό και τις σκέψεις του. Κάποια στιγμή και αυτές στέρεψαν και τον άφησαν για λίγο ήσυχο. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι, αυτή η σιωπή ήταν ταιριαστή σύντροφος στη πορεία του. Ήθελε να πετάξει τα όπλα του, να βγάλει την πανοπλία του, να γαληνέψει το κορμάκι του από τις αναμετρήσεις, τα όνειρά του να είναι πια ειρηνικά, η ψυχή του να απαγκιάσει.

Κι έτσι πέρασε πολύς καιρός με τον Πολεμιστή να βαδίζει στην έρημο σε άγνωστη πορεία. Όπου, εμφανίστηκε μπροστά του η πύλη που οδηγούσε στο παλάτι του βασιλιά του. Εκεί θα επέστρεφε επιτέλους στη βάση του για να προετοιμαστεί για επόμενες πολεμικές αναμετρήσεις. Έσφιξε το σπαθί στο χέρι του, τον πιστό του σύντροφο όλα τα χρόνια που μαχόταν. Κάθε γρατσουνιά του θύμιζε τι είχαν περάσει μαζί στις μάχες της ζωής και δάκρυσε. Δεν πέρασε την πύλη αυτή τη φορά, παρά όπως ήταν, έφυγε για τα βουνά που κείτονταν στο βάθος. Κανείς δεν τον ξαναείδε από τότε και ο μύθος λέει πως ανέβηκε στην πιο ψηλή κορφή, φύτεψε το σπαθί του στο χώμα και μετά έγινε πουλί και πέταξε μακριά στης γης τα πέρατα. Μόνο που υπάρχουν νύχτες, που αυτό το πουλί εκεί στα βουνά, βγάζει μια φωνή σαν παράπονο που όποιος την ακούσει ορκίζεται πως είναι ανθρώπινη λαλιά, μα δεν είναι…

© Μαριαλένα, 17/06/2006

A reason to say I'm sorry

HOOBASTANK
The reason

i'm not a perfect person. there are many things i wish i didnt do
but i continue learning. i never meant to do those things to you.
and so i have to say before i go, that i just want you to know

i've found a reason for me, to change who i used to be
a reason to start over new, and the reason is you

i'm sorry that i hurt you, its something i must live with everyday
and all the pain i put you through, i wish that i could take it all away
and be the one who catches all your tears, thats why i need you to hear

i'm not a perfect person, i never meant to do those things to you
and so i have to say before i go that i just want you to know

i've found a reason for me, to change who i used to be
a reason to start over new, and the reason is you
i've found a reason to show a side of me you didn't know
a reason for all that i do, and the reason is you


Αυτό το τραγούδι ήταν το αγαπημένο μου το χειμώνα του 2004. Κάθε φορά που το άκουγα στο ραδιόφωνο το πρωί καθώς πήγαινα στη δουλειά, δυνάμωνα την ένταση και το άκουγα ξανά και ξανά, ώσπου έμαθα και τα λόγια και το σιγοψυθίριζα μέσα στο λεωφορείο. Εξακολουθεί να είναι από τα αγαπημένα μου μέχρι και σήμερα. Στην αρχή το προόριζα από μένα για μένα, μετά θυμόμουν που το συζητούσαμε με τον πρώην εκείνη την περίοδο και τώρα πάλι γυρίζει σε μένα πίσω να μου θυμίζει τις ατέλειες του χαρακτήρα μου.

Με αυτό το τραγούδι θέλω να ζητήσω συγνώμη σε όλους όσους έχω πικράνει αυτόν τον καιρό. Κακό δεν θέλω να κάνω σε κανέναν άνθρωπο ηθελημένα. Δεν είμαι ούτε μνησίκακη, ούτε εγωϊστρια με την έννοια να στηρίζω τις σχέσεις μου πάνω στο Εγώ μου και μόνον. Όμως υπάρχουν φορές που η αγάπη μου πληγώνει τους άλλους γύρω μου με τον τρόπο που εκδηλώνεται ή δεν εκδηλώνεται. Και το γαμώτο είναι πως δεν το θέλω να γίνεται έτσι... και όμως, να που συμβαίνει κάποιες φορές! Το μετά ίσως δεν έχει σημασία, το τώρα όμως έχει!

ΣΥΓΝΩΜΗ! Εσύ & εσύ & εσύ ξέρεις...

(c) Μαριαλένα, 16/06/2006

Ποιός Είμαι

-Δάσκαλε, ποιός είμαι?

-Γιατί με ρωτάς παιδί μου? Δεν έχεις όνομα?

-Έχεις δίκιο, Δάσκαλε. Μόνο για το όνομά μου είμαι σίγουρος. Δεν μου φθάνει, όμως, αυτό. Δεν μου λέει ποιος είμαι εγώ. Κι είναι αυτό που χρειάζομαι να ξέρω. Καμιά φορά, άλλα σκέπτομαι και άλλα μου λέει η καρδιά μου.

-Τη καρδιά σου να ακολουθείς, παιδί μου. Γιατί αυτή βρίσκεται πιο κοντά στον αληθινό σου εαυτό κι αυτή ξέρει, αν είσαι πραγματικά εσύ την κάθε στιγμή.
Η καρδιά σου ξέρει ότι θέλεις να είσαι ευτυχισμένος. Κι αν θέλεις την ευτυχία, πρέπει να αναζητήσεις την αλήθεια, μια κι αυτή έχει την ευτυχία μέσα της.
Κι η αλήθεια βρίσκεται βαθιά μέσα σου. Εκεί ήταν πάντα και θα είναι για πάντα. Φτάνει εσύ, επειδή το επιθυμείς, να ανοίξεις τον δρόμο προς αυτήν.

-Και πως θα το κάνω, Δάσκαλε?

-Με σιωπή στο νου, παιδί μου. Δεν μπορείς να σκέπτεσαι συνέχεια και να περιμένεις να βρεις την αλήθεια. Την αλήθεια θα την βρεις, όταν σωπαίνει ο νους. Γιατί τότε δεν παρεμβαίνει με δικές του εικόνες. Κι οι εικόνες που παρεμβάλλει ο νους έχουν δημιουργηθεί από εμάς, σε όλη μας τη ζωή.
Όταν, λοιπόν, θέλεις να μάθεις ποιός είσαι, όταν παρεμβαίνει ο νους, βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τις εικόνες του παρελθόντος, έτσι όπως πίστεψες ότι πρέπει να είσαι, για να σε θέλουν εκείνοι που αγαπάς. Είναι οι ψυχολογικές και κοινωνικές εικόνες του εαυτού μας. Και δεν έχουν καμμία σχέση με την αλήθεια. Ή, για να πούμε αλλιώς, δεν έχουν σχέση με αυτό που είσαι σήμερα.

-Και πως θα γνωρίσω αυτό που είμαι σήμερα?

-Όταν ο νους σωπαίνει, τότε μόνο, παιδί μου, αναδύεται από μέσα σου η γνώση του βάθους. Κι έτσι μπορείς να ξέρεις ποιος είσαι πραγματικά εδώ και τώρα. Ποιος ήσουν στο παρελθόν και ποιος θα είσαι στο μέλλον. Γιατί η γνώση του βάθους είναι αιώνια, έξω από τον χρόνο και τον χώρο.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν, "ΚΑΙ ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ...", Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001

2 χρόνια - 100 ποιήματα

Προχθές το βράδυ αργά, μετά το Σχολειό, ανέτρεξα στα χαρτιά μου στο γραφείο μου στο σπίτι. Ήθελα να φυλάξω ένα χειρόγραφο που γράφτηκε το βράδυ της Τρίτης την ώρα της Ομάδας και που από αυτό προέκυψε το ποίημα Η Κραυγή! Άνοιξα τον γαλάζιο φάκελο με τα χειρόγραφα και εκεί βρήκα και κάποια άλλα που φυλάω από την πρώτη περίοδο γραφής πριν να ξεκινήσω να δημοσιεύω στην εδώ σελίδα μου γραπτά και σκέψεις μου.

Βρήκα κείμενα σαν και αυτό που είδατε την Τρίτη με τίτλο "Ταξίδι στο σώμα" και κάποια άλλα που περιέγραφα καταστάσεις και επιθυμίες για να μπορέσω να τα εκφράσω, μιας και εκείνη την περίοδο του 2003-2004, ξεκινούσα το ταξίδι της Αυτογνωσίας συστηματικά πια στο Καφέ Σχολειό και οι δάσκαλοί μου βρήκαν τον τρόπο να με κάνουν να αρχίζω να εκφράζομαι μέσα από τον γραπτό λόγο.

Με είδα πάλι γκρινιαρούλα, ρομαντική, μουρμούρω, σε αναζήτηση ισορροπιών και ανάγκη κάλυψης αναγκών, ερωτικών επιθυμιών (σώωωπα!) και ήταν σαν να μην έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε, αλλά στην ουσία όντως να έχουν περάσει και να το ξέρω πια καλά. Τον Ιούνιο του 2004, ένιωσα την ανάγκη να αρχίζω να εκφράζομαι μέσα και από τον έμμετρο λόγο και το πρώτο ποίημα που βγήκε ήταν η "Εισαγωγή στην ποίηση των Αισθήσεων - Μικρό ερωτικό Ι" έτσι αυθόρμητα σαν σκαρίφημα. Πω,πω θυμάμαι το δέος που με διακατείχε όταν για πρώτη φορά το έδειξα στην Ομάδα τότε! Κάτι δικό μου να διαβάζεται εμπρός σε φίλους και γνωστούς...

Από τότε, με την έμπνευση να με επισκέπτεται στην αρχή πιο αραιά και τώρα πια καθημερινά σχεδόν, έφτασα να έχω γράψει 100 ποιήματα μέχρι σήμερα. Κατά κύριο λόγο ερωτικά, με πάθος, με νοσταλγία, με φαντασία, με έμπνευση από πραγματικά και μη πρόσωπα και καταστάσεις, με εμένα αφηγητή ή απλά καταγραφέα, με τα μάτια της ψυχής μου να βλέπουν και να εκφράζονται.

Βγήκε και ένα παιδικό για τις "Περιπέτειες του Γατόπαρδου" (που βρήκε τη χαρά μέσα του) σαν αποκάλυψη, ένα νανούρισμα για ένα μωρό που δεν έχει ακόμα γεννηθεί (Lullaby), κάμποσα αγγλικά με στίχους σαν μουσική υπόκρουση (ας όψεται ο φίλος μου ο Shakespeare για τον επηρρεασμό), ολίγα "δύσκολα" αυτομαστιγωτικά τελευταίας εσοδείας (χωρίς φόβο να φανεί και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού), στίχοι που θα μπορούσαν να μελωποιηθούν εφόσον προκύψει, αυτόματες καταγραφές, παιχνιδίσματα με τις λέξεις, ποίηματα αφιερωμένα στο φεγγάρι και στη φύση.

Αρκεί να γεννηθούν μέσα μου η πρώτη στροφή, ένα ερέθισμα, μια έννοια που δεν φεύγει από τον νου και η επόμενη κίνηση είναι είτε το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, είτε η γοητεία της πένας και του χαρτιού (που δεν μ' αρέσει να μουτζουρώνω καθώς γράφω).

Μέσα από την ποίηση που κοσμεί τη σελίδα του The Write Stuff! γνώρισα και αγάπησα τα έργα του αγαπητού μου Return, του Μαύρου Γάτου, της Νεφελιγερέτης, της Lucyluce, του Λύσιππου, του Solaris, της Ροδιάς, του Νετκέρβερου κ.ά. που επιφυλάσσομαι. Το αδελφάκι των Moments είναι εδώ για να φανερώνει τον συναισθηματικό μου κόσμο και να μου επιτρέπει να εκφράζω τα μύχια των σκέψεών μου, όπως και από τούτη εδώ τη σελίδα.

Σας ευχαριστώ όλους για την επέτειο αυτή. Όλους όσους με προτρέψατε, με στηρίξατε, με διαβάσατε, με σχολιάσατε, με γνωρίσατε μέσα από την ποίηση και όχι μόνο. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο υπάρχει έμπνευση και διάθεση, εδώ θα είμαστε... Σας φιλώ, Μ.

When a baby smiles, the whole world shines through!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!



ΣΑΝ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΙΘΑΝΩΝ ΜΩΡΩΝ...

Ταξίδι στο σώμα (διάλογοι)

- Άραγε τι γεύση έχουν τα σύννεφα? Τι χρώμα έχει η νύχτα? Τι ήχους έχει η σιγαλιά και τι εικόνες τ' άπειρο? Τι άρωμα έχει το σύμπαν?
-Μα τι έπαθες και με ρωτάς τέτοια πράγματα έτσι ξαφνικά...
-Πές μου, πές μου σε παρακαλώ, θέλω να μάθω!
-Έλα δω στην αγκαλιά μου, έλα να σε νιώσω κοντά μου και θα τα βρούμε μαζί. Κλείσε μόνο τα μάτια σου και άσε τη φωνή μου να σε οδηγήσει εκεί που θες.
-Ταξίδεψέ με πέρα από τα σύνορα της φαντασίας, πάρε με μακρυά.
-Θα σε πάω λοιπόν ένα ταξίδι στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων, εκεί που η λογική δίνει τη θέση της στο παράλογο και ο χώρος με το χρόνο δεν έχουν σημασία. Σκέψου μόνον αυτά που με ρώτησες και ξεκινάμε...
[μετά από λίγη ώρα στη σιωπή]

-Γιατί είσαι σιωπηλή? Δε θα μου πεις τι βλέπεις?
-Αγάπη μου γλυκειά τις απαντήσεις τις έχεις ήδη μέσα σου γι' αυτά που με ρώτησες. Όλα είναι σύμφωνα με τις επιθυμίες σου, δε χρειάζεται να σου πω κάτι άλλο, κράτα μόνο ζωντανή την αίσθηση που σου δημιουργήθηκε και φύλαξέ τη για οδηγό σου...
-Τότε, άσε με να μείνω κοντά σου και να κουρνιάσω στη ζεστασιά του κορμιού σου μέχρι να αποκοιμηθώ.
-Κοιμήσου μονάκριβή μου και να θυμάσαι ότι η απάντηση σε ό,τι με ρώτησες είναι μία και μοναδική: έχουν όλα τη συμπαντική αγάπη που τους δίνει ζωή. Καληνύχτα!

(Απόσπασμα από εσωτερικό διάλογο, με αφορμή ερεθίσματα που ζητούσαν τρόπο έκφρασης μετά από ένα συναρπαστικό ταξίδι στο κόσμο του σώματος. ΕΓΩ, 10/07/2004, μεσάνυχτα).

Ένα δειλινό...

Αγίου Πνεύματος σήμερα, ευτυχώς επέστρεψα καλά στην Αθήνα, η κίνηση στην Εθνική ανεκτή και σε μια ώρα ήμουν σπίτι. Καιρός ανοιξιάτικος και όχι καλοκαιρινός... Δεν πειράζει! Πήγα στο χωριό, κατάφερα μετά από πολύ καιρό να κοιμηθώ κανονικά και τώρα βράδυ Δευτεριάτικο, ένα σημείωμα-απολογισμός του τριημέρου.



Ναι, κατάφερα επιτέλους να κοιμηθώ αρκετές ώρες, μέσα στην ησυχία της εξοχής. Το χρειαζόμουν τελικά, δεν πήγαινε άλλο το μαρτύριο της στέρησης του ύπνου τρεις εβδομάδες τώρα. Είχα αρχίσει να καταρρέω τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Πολύ άγχος, πολλές έννοιες, πολλή ακαταστασία στη ζωή μου, αποσυντονισμός πλήρης. Ήθελα να απομονωθώ, να μην σκέπτομαι αυτά που με απασχολούν, να μην σκέπτομαι και πολύ, αν ήταν δυνατόν. Με τους γονείς μου ήσυχα, λίγες κουβέντες και ηρεμία. Την Αρτεμούλα έβγαλα βόλτα κανά δυό φορές, να περπατήσω κι εγώ μαζί της να ξεχαστώ από τα δικά μου.

Παρατηρούσα το τοπίο, τη φύση, τον ουρανό. Χρώματα και αρώματα παντού, αυτό μου έφτανε. Είδα για λίγο και μια φίλη Αγγλίδα που έσπασε το πόδι της. Με χίλια ζόρια πήγα, αν και μένουμε κοντά, δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο βλέπεις, αλλά την εκτιμώ και συζητάμε διάφορα όταν βρισκόμαστε. Get well soon my dear Pauline!



Κατάλαβα πως λίγο λίγο άφησα το άγχος να κυριαρχίσει στη καθημερινότητά μου και να με αποδιοργανώσει. Δεν ξέρω πως, μα ξυπνώντας από την απογευματινή μου σιέστα σήμερα, βγήκε κάτι σημαντικό από μέσα μου:

Επιτέλους να αγαπάω τον εαυτό μου έμπρακτα και να τον προστατεύω γιατί όλον αυτόν τον καιρό που ήμουν έρμαιο στις συνειδητοποιήσεις μου και δεν έπαιρνα τα ηνία να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου, κατόρθωσα να υποφέρω ακόμα περισσότερο.

Είμαι διατεθιμένη να το εφαρμόσω άμεσα γιατί δεν πάει άλλο! Και στη δουλειά και στη ζωή μου την κοινωνική και στη σχέση με τον εαυτό μου. Δεν πάει άλλο, το χάος, δεν πάει!!!



Για σας που έχετε την υπομονή να διαβάσετε αυτές εδώ τις σκέψεις, σας επιφυλάσσω μια ωραία έκπληξη. Εικόνες που τράβηξα χθες, από το δειλινό με θέα τον Κορινθιακό Κόλπο με χρώματα που μόνον η φύση ξέρει να χρωματίζει τον ορίζοντα και να κάνει τον νου να ταξιδεύει...

Κάλή μας υπόλοιπη εβδομάδα, να είστε όλοι καλά! Μαριαλένα

Μεταμεσονύκτιες διαδρομές

Βράδυ Σαββάτου, κατηφορίζω προς Γλυφάδα με τ' αμάξι, έχω αργήσει και έχω στήσει τη φίλη μου την Β. που με περιμένει στη πλατεία της Γλυφάδας. Τη παίρνω στο κινητό, έλα είμαι στο ύψος της Αυτοκίνησης, έρχομαι... της λέω και την ακούω από την άλλη μεριά να μου λέει με ύφος "καλά, καλά και εγώ σε περιμένω στον Κωτσόβολο τόση ώρα". Ωχ, λέω από μέσα μου έχει γούστο να μου τα ψάλλει βραδυάτικα! Φτάνω σε 5' στο ραντεβού μας. Μετά τους ασπασμούς έρχεται και η φωνή της "αααααα... τα νεύρα μου!" και μετά τα χαμόγελα και από τις δύο μας. Ουφ, πρόβλημα ουδέν!

Ξεκινάμε για το Παραμύθι στην οδό Κύπρου 9 στη Γλυφάδα. Έχει κρύο σήμερα, έβρεχε πριν, δε λέει να καθήσουμε έξω γι' αυτό και ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο του παλιού νεοκλασσικού και καθόμαστε. Μετά από κουβεντούλα ξέρετε τώρα από αυτή που κάνουν οι γυναίκες όταν βρίσκονται παρέα, παραγγέλνουμε κάτι ελαφρύ και συνεχίζουμε να τα λέμε. Μαθαίνω τα νέα της, καλά είναι αυτόν τον καιρό. Μου λέει να της πω και τα δικά μου και αρχίζω να της εξιστορώ του κόκκορα τα πάθη! Πως δεν έσκασε με τα νέα μου απορώ... Σήμερα ευτυχώς ήταν μια καλύτερη μέρα, βλέπεις το σ/κ προσφέρεται για χαλάρωση και για να αφήσω πίσω τα καθημερινά δουλειά-σπίτι-σχολειό κλπ.

Η ώρα πέρασε και νύσταξε το πουλάκι μου πιο πολύ από ότι εγώ. Φεύγουμε, την αποχαιρετώ και συνεχίζω την παραλιακή προς Κηφισσό. Στο cd ακούγεται η αγαπημένη μου Αναστασία Μουτσάτσου και ο δρόμος έχει κίνηση. Περνώ από το Καλαμάκι, θυμάμαι άξαφνα τα παλιά μου, λέω μια φράση στον αέρα και συνεχίζω να οδηγώ. Συνεχίζω προς Πειραιά, νυστάζω ακόμα πιο πολύ αλλά τα μάτια μου στο δρόμο. Ακούγονται "τα μυστικά σημάδια" και δυναμώνω την ένταση καθώς τραγουδώ μαζί της λες και της κάνω δεύτερη φωνή. "...αχ τα μυστικά σημάδια, αχ τα μυστικά, που γεμίζουν τη ζωή, την άδεια..." λένε στους στίχους και γω εκεί να τραγουδώ στο αυτοκίνητο με φωνή που δυναμώνει. Τι τραγούδι κι αυτό, υπέροχο!

Επιστροφή στο σπίτι, το φεγγάρι έχει γεμίσει. Το είδατε μήπως τι αίσθηση έχει απόψε?
Έλεγχος της αλληλογραφίας στον υπολογιστή (οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα), γράφω αυτό το κειμενάκι για να το βρείτε το πρωϊ και να θυμηθείτε τι κάνατε την προηγούμενη νύχτα ή να το προσπεράσετε αδιάφορα, ποιός ξέρει! Το πρωί πάω χωριό να δω τους γονείς και την Αρτεμούλα μου, να δω και το σπίτι που ξανά-φτιάχνουμε. Λέω να πάρω μαζί μου κάποια αναγνώσματα που θέλω να διαβάσω και μουσική. Θέλω να κάνω και τάι-τσι με την ησυχία μου γιατί δεν πρόλαβα αυτές τις μέρες με τη δουλειά και δεν θέλω να χάσω επαφή.

"Αχ τα μυστικά σημάδια" τριγυρίζουν ακόμα στο μυαλό μου σαν μελωδία, οι επιθυμίες βλέπεις δεν καταπνίγονται, ούτε αγνοούνται έτσι εύκολα. Θέλω να πεταρίσει ξανά η καρδιά μου αυτό το καλοκαίρι, θέλω να ζήσω τον έρωτα έτσι όπως με συναρπάζει, γλυκά και τρυφερά, αισθησιακά μα και παιχνιδιάρικα, άραγε θα προκύψει ή θα κάνω σύνδεση για Κάιρο? Αν μ' ακούει κάποιος εκεί έξω ξέρει τι θα μου απαντήσει... Time will tell.

Καληνύχτα, καλημέρα, καλό ξημέρωμα, καλό υπόλοιπο διήμερο εύχομαι. Να γυρίσουμε όλοι σώοι και ανανεωμένοι και να μην φοβόμαστε να δείξουμε την αγάπη μας βρε γαμώτο! Αυτά!

Ιδέες για διακόσμηση: Το τέλειο μπάνιο!

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΜΠΑΝΙΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΝΑ ΦΡΙΚΑΡΕΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ.

ΤΩΡΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΚΟΠΑΝΗΣΕΙ, ΜΕΘΥΣΕΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ...









Σήμερα και για το Σ-Κ-Δ του Αγίου Πνεύματος που έρχεται, να κάτι για να μας κάνει να χαμογελάσουμε! Για τα άλλα, τα Μαριαλενίστικα, σήμερα θα εκφραστώ με ποίηση εις διπλούν, ένα τώρα και ένα το απογευματάκι με το καλό για όσα ερωτευμενάκια ετοιμάζονται για ένα ερωτικό τριήμερο! Μ.

Update: Έτοιμο και το ρομαντικό ποίημα του σαββατοκυριάκου, άντε, το τριήμερο είναι προ των πυλών, πάρτε τις μούσες και τους μούσους(!) σας και κάνετε ό,τι η μελισσούλα στο λουλουδάκι! φιλιά, Μ. ;-}

Σκέψεις δίχως νόημα και σημασία

Το Μαριαλενάκι από χθες βράδυ έχει υπερευαισθήσιες... Έπεσε για ύπνο αργά αφού έγραψε ένα ποίημα για κάποια μάτια όμορφα που την ενέπνευσαν, όχι κατ' ανάγκην πραγματικά, έβαλε στο cd αγαπημένα της τραγούδια από τον Αντώνη Ρέμο, που μιλούν για πόθο, για έρωτα, για αγάπη, τα τραγούδησε για μια ακόμα φορά και ξάπλωσε με έναν βαθύ αναστεναγμό πριν αποκοιμηθεί και ξεχαστεί από την πραγματικότητα.

Ξύπνησε νωρίς αν και δεν της έφτασε ο ύπνος, ξανάβαλε αγαπημένες μουσικές και καθώς ντυνόταν για τη δουλειά άνοιξε τη μπαλκονόπορτα να μπει φως και ήλιος και καθαρός αέρας. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη της έλεγε για τις θάλασσες που της μοιάζουν όταν πνίγουν τις αγάπες στο βυθό τους και κείνη έβρισκε τα λόγια αυτά τόσο πολύ αληθινά...

Ήρθε στη δουλειά, άνοιξε τον υπολογιστή της, κοίταξε την αλληλογραφία της, πόσταρε τα κειμενάκια της και ασχολείται με τα εργασιακά της ανόρεκτα. Της ήρθε και έγραψε ένα ακόμα ποίημα για έναν έκπτωτο άγγελο καθώς έπινε τον καφέ της ημέρας που θα το ανεβάσει αύριο στη σελίδα των ποιημάτων. Έβαλε να παίζει στον υπολογιστή Πέγκυ Ζήνα με το άλμπουμ Ματώνω. Θυμάται τα περσινά της που με αυτά τα καψουροτράγουδα ξεπερνούσε έναν δύσκολο χωρισμό το καλοκαίρι του 2005 και πισωγυρίζουν οι αναμνήσεις σε στιγμές ερωτικές και συντροφικές, που όσο πάνε και ξεφτίζουν στη μνήμη. "όταν πέφτει ένα αστέρι"...

Θέλει να την κάνει για άλλα, να χαθεί και από τον ίδιο της τον εαυτό, να ξεφύγει από την απόγνωση που την κυριεύει όταν έρχεται σε επαφή με το συναίσθημά της... Τρελλαίνεται, δεν αντέχει να πονάει έτσι, όχι για κανέναν άλλον άνθρωπο, αλλά για αυτήν την ίδια. Γράφει όμορφες λέξεις, πλάθει εικόνες, ταξιδεύει σε κόσμους φανταστικούς, μα γαλήνη πουθενά. Εδώ είναι η Κόλαση και ο Παράδεισος μωρό μου, κατάλαβέ το. Σε χάνω, σε χάνω, ...μ' ακούς?

Γράφει αυτές τις σκέψεις μόνο και μόνο για να εκτονωθεί, λες και η Πύθος των Δαναϊδων γεμίζει ποτές με το τίποτα, το απόλυτο τίποτα!
Αχ, σε χάνω, σε χάνω, μ' ακούς? Σύνελθε!!!
Δεν θέλω, παράτα με..., άσε με να κάνω λάθος, δε γουστάρω να σωθώ, παράτα με!
Μην το κάνεις αυτό καρδούλα μου σε παρακαλώ, μη, γιατί τόση αγωνία γιατί...?
Άσε με δεν μπορώ πια, δεν μπορώ, βαρέθηκα, κουράστηκα, δεν μπορώ άλλο...

Ώρα να γυρίσει στις υποθέσεις που έχει να διεκπεραιώσει για σήμερα στο γραφείο. Έξω ωρύονται διαδηλωτές σε συλλαλητήριο και ησυχία μηδέν. Πίνει μια γουλιά καφέ ακόμα και επιστρέφει στην πραγματικότητα, μόνον που η "άλλη" πραγματικότητα είναι πάντα παρούσα.

Η ζωή συνεχίζεται... πάμε παρακάτω. Το βράδυ έχουμε έξοδο, πάμε παρακάτω!

Update: Τώρα ακούγονται στα ηχεία παλιά αγαπημένα της Αλεξίου και μας ρίξανε και δακρυγόντα για να διώξουν τους διαδηλωτές, πλακώσαν και τα ΜΑΤ. Τρέχουν μύτες και δακρύζουν μάτια στον 3ο όροφο. Μια χαρά πάμε... "Να μου το πεις το σ' αγαπώ και πάλι, να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη".

Αφιερωμένο

ΜΕΙΝΕ

Ερμηνευτής: Αντώνης Ρέμος
Δίσκος: Πάλι απ' την αρχή
Έτος κυκλοφορίας: 1999


photo by Acclaim Images

Μείνε, μαζί μου μείνε,
μείνε μαζί μου, γίνε ψυχή μου.
Μείνε, μες τον καθρέπτη, η νύχτα πέφτει,
μείνε μαζί μου.

Μείνε μες τα όνειρά μου, γίνε φόβος και χαρά μου,
μείνε μέσα στη ζωή μου, μείνε,
στο λαιμό μου αποκοιμήσου, να απογειωθώ μαζί σου,
μείνε μέσα στη ζωή μου, μείνε.

Τους στίχους αυτούς από το πολυαγαπημένο μου αυτό τραγούδι, το "Μείνε", θέλω σήμερα να τους αφιερώσω σε δύο Αστέρια που χθες βράδυ έλαμπαν στον Αττικό Ουρανό πάνω από τον Σαρωνικό, με την ευχή η συνάντησή τους να ήταν η αρχή μιας καινούργιας σελίδας στη ζωή τους...

Let love shine through... Μαριαλένα

Πως ήλθα στον κόσμο μαμά?

picture by Google

Χθες βράδυ έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία κατά τη διάρκεια της Ομάδας της Οικογένειας στο Καφέ Σχολειό . Η συντονίστρια πρότεινε να κάνουμε ένα βίωμα με θέμα πως ήλθαμε στον κόσμο από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι και την ώρα που γεννηθήκαμε.
Πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν κρατήσει μνήμες από την περίοδο της κυήσεως και τις επαναφέρουν σε δεδομένες στιγμές. Αναρωτιόμουν αν και εγώ είχα ανάλογες ενθυμίσεις.

Μέσα από διαλογισμό και αναπνοές χαλάρωσης, φτάσαμε στο στάδιο πριν από τη σύλληψη όπου οι γεννήτορες κάνοντας έρωτα μας καλούν να έλθουμε στο φυσικό κόσμο. Μετά ακολούθησε η εγκατάσταση του κυττάρου στη μήτρα, ο πολλαπλασιασμός του και η δημιουργία του εμβρύου. Αντιλαμβανόμουν ως έμβρυο τις φωνές στο εξωτερικό περιβάλλον, τις αντιδράσεις της μητέρας, τις δικές μου αντιδράσεις, το φόβο που αισθάνθηκα καθώς ερχόμουν στη ζωή, το κλάμα, την αγκαλιά της μάνας και τη θερμοκοιτίδα όπου παρέμεινα. Μετά μας ζητήθηκε να πάρουμε αγκαλιά τον πλησίον μας και εκεί η καλή μου φίλη μου προσέφερε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη που εγώ την ένιωσα σαν να ήμουν ένα μωρό που την είχα ανάγκη!

Πολλά από αυτά που βίωσα ως συναισθήματα τις πρώτες στιγμές της γέννησης, υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου και μέχρι χθες δεν ήξερα καν το γιατί. Είναι η ρίζα της συμπεριφοράς μου, εκεί που εδράζονται και οι βαθύτεροι φόβοι και ανασφάλειές μου. Συγκλονίστηκα! Μετά το βίωμα που ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη για αρκετή ώρα, ήλθε η γαλήνη. Έχω την αίσθηση πως ένωσα κάποια κομμάτια της ψυχής μου καλύτερα, έκανα σύνδεση με την απαρχή της ύπαρξής μου στη Γη και αυτό με ενδυνάμωσε εντέλει.

Το βράδυ γυρνώντας πότησα τον κήπο μου, βιαζόμουν κιόλας να φάω γιατί ήταν η ώρα περασμένη και ήθελα να τελειώνω με το πότισμα. Πήγα στο πεύκο μου στον κήπο και του μίλησα. Το αγκάλιασα κιόλας για πρώτη φορά μα δεν κατάλαβα πολλά από την επαφή μας.

Δώρο ανέλπιστο αυτή η εμπειρία, το δίχως άλλο! Σήμερα πάλι στα καθ'ημάς, βλέπω και αισθάνομαι την σκληρότητα, την επιθετικότητα αλλά και την απελπισία αυτού του κόσμου τόσο στα ιστολόγια αλλά και στην πραγματικότητα. Δεν το αντέχω, σκίζονται τα σωθικά μου, προτιμώ να βαδίσω την ανεπαίσθητη πορεία μου στη γη σαν να πατώ σε ριζόχαρτο, παρά να ξεσκίζω και να ματώνω και άλλους στο πέρασμά μου. Μην κρίνετε ίνα να μην κριθείτε, πόσο δίκιο είχε ο Κύριος, όταν έλεγε αυτές τις κουβέντες 2000+ χρόνια πριν!

Συγχωρέστε με, μα έτσι νιώθω...

Αρχίζει το ματς...

Frankenstadion, Nuremberg

Αγαπητά μας αγόρια των ιστολογίων,

οσονούπω ξεκινά το μεγαλύτερο πανηγύρι της γιορτής του ποδοσφαίρου, το Μουντιάλ 2006 στη Γερμανία. Καλά ως εδώ θα μου πείτε, εσύ τι θες να μας πεις?

Έχω έναν φίλο οδοντίατρο, τον Ανδρέα, 40ρης, μποέμ τύπος, άνετος και με πολύ χιούμορ. Κάποια στιγμή που μιλούσαμε για τα ποδοσφαιρικά, μου είπε το εξής αμίμητο και αυτό θα σας μεταφέρω:

Μου λέει λοιπόν πως επειδή δεν είναι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος ο ίδιος, όταν έχει αγώνα επιλέγει να βγαίνει για καφεδάκι ή ποτάκι έξω γιατί ξέρει πως οι γυναίκες που δεν παρακολουθούν ποδόσφαιρο, "την κάνουν" με γοργά, αφήνοντας την αντροπαρέα να αναστενάζει εμπρός από την τηλεόραση... Έτσι λοιπόν έχει μεγαλύτερα περιθώρια να γνωρίσει κάποια κοπέλα αφού είναι από τους ελάχιστους άνδρες που κυκλοφορούν έξω εκείνες τις ώρες!

Δεν σας είπα να μην δείτε Μουντιάλ αυτό το καλοκαίρι, αλλά όμως και εμάς τις αιθέριες(!) υπάρξεις, θα μας αφήσετε βορά στα δίχτυα των επιδέξιων εναλλακτικών?
Λέει, δεν λέει...

Υ.Γ. Εργοτελίνα που κατέχεις άψογα την ποδοσφαιρικήν εδώ στα ιστολόγια, κράτα γερά!!!

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο πως είναι η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Δράσεις για την ενημέρωση των πολιτών θα σημειωθούν στο κέντρο της Αθήνας, μοιράζοντας ανάλογο ενημερωτικό υλικό. Εγώ θα σταθώ, στις δράσεις της ανακύκλωσης, της αξιοποίησης των ανανεωσίμων πηγών ενέργειας (ήτοι, νερό, αέρας, ήλιος, καύση βιομάζας κλπ) και στην εφαρμογή του φυσικού αερίου στις κατοικίες και πετρελαιοκίνησης στα οχήματα.

Χθες το μεσημέρι πήγα στον δικό μου κήπο της Εδέμ, στον Διομήδειο Βοτανικό Κήπο στο τέρμα της Ιεράς Οδού στο Δαφνί. Ένα από τα κατεξοχήν αγαπημένα μου μέρη για απόδραση εντός των τειχών της πόλης, μιας και απέχει από την Ομόνοια μόνο 9 χιλιόμετρα και είναι ανοικτό στο κοινό καθημερινά και τις αργίες με ελεύθερη είσοδο. Τελεί υπό τη φροντίδα του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και στην τωρινή μου επίσκεψη διαπίστωσα για μια ακόμη φορά πως η φροντίδα και η περιποίηση του πάρκου είναι υποδειγματική και αξίζουν συγχαρητήρια στους επιμελητές του Βοτανικού.

Περπατώντας, διάλεξα ένα ξέφωτο με πεύκα όπου για πρώτη φορά έκανα τάι-τσι στη φύση! Η ηρεμία και αίσθηση που απέπνεε ο χώρος ήταν μοναδική. Στο τέλος ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω τη φύση, τα δέντρα και το σύμπαν για την φιλοξενεία μου στον χώρο εκεί. Έκανα και κάτι για πρώτη φορά στη ζωή μου, έγινα tree-hugger! Τα πέντε πεύκα που αποτελούσαν τη "φωλιά" μου για να εκτελέσω το πρόγραμμα των ασκήσεών μου, ήταν και εκείνα που δημιούργησαν το περιβάλλον για να μπορέσω να διαλογιστώ εν κινήσει μέσα σε ένα ζωντανό περιβάλλον. Κάθε ένα τους είχε και διαφορετική αίσθηση καθώς τα αγκάλιαζα. Μου έλεγε μια φίλη μου που ξέρει πως λειτουργώ σαν άνθρωπος να το κάνω, αλλά τόσο καιρό δεν το είχα βάλει στις ανάγκες μου. Και χθες λοιπόν που προέκυψε, ήταν απλά υπέροχο!

Παρακάτω θα δείτε μερικές λήψεις από το κινητό, του κεντρικού κομματιού του Κήπου, του Ανθώνα, όπου φιλοξενούνται αισθητικά αριστουργήματα με τα φυτά που φύονται εκεί.







Αν θέλετε να ζήσετε κάτι το διαφορετικό, κάνοντας τη βόλτα σας μέσα στον Βοτανικό Κήπο, από πείρας σας λέω ότι αξίζει την προσοχή σας αυτός ο Κήπος της Εδέμ, μια ανάσα από το κέντρο της Αθήνας! Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους, Μαριαλένα

Η κορυφή του παγόβουνου

Χθες βράδυ καθώς έγραφα τις σκέψεις μου για τον αεροπόρο Ηλιάκη, η τηλεόραση έπαιζε στην εκπομπή της Νικολούλη όπου ανακοίνωνε τα τραγικά νέα για τον χαμό του 11χρονου Άλεξ από τη Βέροια. Σφίχτηκε το στομάχι μου με τις λεπτομέρειες της δολοφονίας του. Σήμερα τα δελτία ειδήσεων είχαν το θέμα πρώτη είδηση και ακολούθησαν αναλύσεις επί αναλύσεων. Εγώ θα κρατήσω αυτό που ένιωσα χθες βράδυ για αυτό το παιδί. Τα παράθυρα, οι παραδοχές ή μη και το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου του από τους φονιάδες του πολύ λίγο με αφορούν.

Οργίζομαι γιατί σε μια μικρή σχετικά κοινωνία, όπως η Βέροια, μια παρέα τεσσάρων δωδεκάχρονων παιδιών εξεδήλωνε στο σχολείο επιθετική συμπεριφορά προς τους συμμαθητές τους και ειδικά στον Άλεξ και κανείς "μεγάλος" δεν ενοχλήθηκε γι' αυτό!

Οργίζομαι γιατί οι τέσσερις αυτοί δωδεκάχρονοι, ένα απόγευμα του Μαρτίου του 2006, περίμεναν τον Άλεξ να τελειώσει το φροντιστήριό του και μετά τον ξυλοκόπησαν και έδειραν μέχρι θανάτου...

Όργίζομαι γιατί ήλθε να τους βοηθήσει κάποιος "μεγάλος" στη συνέχεια να εξαφανίσουν το πτώμα και να μοιραστεί μαζί τους το ένοχο μυστικό.

Όργίζομαι γιατί η Ελλάδα του 21ου αιώνα, δεν δέχεται το ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ. Ο Άλεξ ήταν ένα παιδί σεμνό, με έφεση στο μπάσκετ, με κλίση στην καλλιτεχνία, εσωστρεφές που η μοίρα σε αυτή του τη ζωή το έκανε να γεννηθεί στη Γεωργία της πρώην ΕΣΣΔ και με την μητέρα του να αναζητήσουν μια καινούργια ζωή εδώ στην Ελλάδα και μάλιστα στη Βέροια, εκεί που κατέληξε να γίνει και ο τάφος του κάτω από τα συντρίμμια μιας παλιάς κατοικίας 100 μέτρα από το σπίτι όπου έμενε, ή οπουδήποτε αλλού θέλησε να εξαφανίσει το πτώμα ο ενήλικας.

Όργίζομαι γιατί πολύ ή λίγο υπήρχαν άνθρωποι στη τοπική κοινωνία όπου γνώριζαν για τα τέσσερα αυτά παιδιά που ενέχονται στο έγκλημα και έκαναν την πάπια!!! Ο "ωχαδελφισμός" του σύγχρονου Έλληνα σε όλο του το μεγαλείο, θαυμάστε τους!

Όργίζομαι γιατί οι νεαροί δολοφόνοι έχουν εξαφανιστεί από την πόλη καθώς και οι οικογένειές τους, παρόλη την ανάκριση από την αστυνομία. Η δικαιοσύνη μπορεί να είναι τυφλή, αλλά δεν είναι όμως ηλίθια...

Και τέλος,

Όργίζομαι γιατί για αυτή την απίστευτη στα χρονικά θηριωδία κατά του μικρού Άλεξ, θα πρέπει να καταδικαστούν και οι ηθικοί αυτουργοί για την αποτρόπαια πράξη, οι γονείς των τεσσάρων θυτών. Συγχαρητήρια που έμαθαν στα βλαστάρια τους να είναι "αντράκια" και να ξυλοφορτώνουν τον κάθε μετανάστη που τόλμησε να πατήσει το πόδι του εδώ, συγχαρητήρια, που ποτέ προφανώς δεν κατάλαβαν τι σήμαινε η επιθετικότητα των παιδιών τους και ούτε ποτέ τους έμαθαν να συνυπάρχουν ειρηνικά με τους άλλους ανθρώπους. Έιχαν καλά πρότυπα τα καμάρια τους, αλίμονο!

Για σας κυρίες και κύριοι σας αξίζει μόνο ο αποτροπιασμός μου καθώς και η απαξίωση για την κατάντια σας ως μέλη αυτής της κοινωνίας. Στη κόλαση να καείτε για αυτό που έγινε και σεις και τα παιδιά σας, δεν σας αξίζει τίποτα λιγότερο, καμμιά δικαιολογία!

Α, ρε Παναγιώτη Φραντζή, πρέπει να αισθάνεσαι περήφανος για τους συνεχιστές του έργου σου σήμερα. Εσύ τη Ζωή το 1987, αυτά τα παιδιά τέρατα τον Άλεξ το 2006...

Τι άλλο θα δούμε από δω και μπρος Θεέ μου, τι άλλο ακόμα!

Update: Τελικά είναι πέντε οι δολοφόνοι του άτυχου παιδιού, εκ των οποίων οι δύο Έλληνες, δύο Ρουμάνοι και ένας Αλβανός. Κάποιος από αυτούς είχε και φάκελο στην αστυνομία για παραβατική συμπεριφορά. Ο διευθυντής του σχολείου τους, έχει εξαφανιστεί και αναζητείται.

(c) Μαριαλένα, 03/06/2006 (στη μνήμη του Άλεξ Μεσχισβίλι, 11 ετών, που πέθανε κάτω από φρικτά βασανιστήρια, γιατί έτσι...)

Φαιά ουσία

(Η σημαία για την οποία άλλα "κορόϊδα" πεθαίνουν και άλλοι "λεβέντες" την καίνε γιατί έτσι γουστάρουν!)

Παρακολούθησα από τις ειδήσεις προχτές το βράδυ, τη κηδεία του αεροπόρου Κώστα Ηλιάκη στα Χανιά. Χθες το μεσημέρι μίλησα με τον πατέρα μου, παλιό αεροπόρο, στο τηλέφωνο. Είπαμε για την κηδεία, μου εκμυστηρεύτηκε πως ευρέθη λίγη από τη φαιά ουσία του Ηλιάκη στο σωσίβιό του και αυτή ετάφη στο νεκροταφείο. Μου είπε πως η εκκλησία της Κρήτης τον ανακύρηξε εθνομάρτυρα και εκεί συγκινηθήκαμε και οι δυό, η φωνή μας έσπασε και με κόπο συγκρατήσαμε τα δάκρυά μας.

Είδα τη φωτογραφία του που την κρατούσαν οι δικοί του καθώς όδευαν να τον ενταφιάσουν. Και είδα έναν νέο άνθρωπο γεμάτο ζωή να στέκεται με την στολή του, μπροστά από ένα αεροπλάνο και να χαμογελά. Αντίκρυσα στις ειδήσεις ένα φέρετρο με ίχνη από αυτό που ήταν μέχρι τον θάνατό του, ο Κώστας ο Ηλιάκης.

Θυμάμαι το 1996 στα γεγονότα των Ιμίων, όταν κατερίφθη το ελικόπτερο με τους τρεις ήρωες, πόσο είχα πάλι συγκλονιστεί. Τρία νέα παιδιά που χάθηκαν στη θάλασσα του Αιγαίου, για ένα στημένο παιχνίδι εξουσίας των πολιτικών δύο χωρών και μίας υπερδύναμης. ΄Όπως συνέβη και με τον αδικοχαμένο Σολωμό Σολωμού στην Κύπρο μετέπειτα.

Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι μεγάλωσα με τα ιδεώδη της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας (χωρίς ευτυχώς οι γονείς μου να είναι χουντικοί ή συμπαθούντες), αλλά μεγαλώνοντας σε στρατιωτικό περιβάλλον, η ευαισθησία μου για αυτούς τους αφανείς ήρωες είναι τεράστια. Γιατί πέθαναν?

Για την Πατρίδα, για την Ελευθερία, για την Προάσπιση του Δικαιώματος να είμαστε αυτεξούσιοι και όχι υποταγμένοι, πέθαναν όλοι τους. Υπερασπίζοντας τα Πάτρια εδάφη, αυτά που και τόσοι άλλοι Λεωνίδες και Ίκαροι έχουν δώσει το αίμα τους, για να είμαστε εμείς οι "Έλληνες" σήμερα ένα κράτος σύγχρονο και ένα ελεύθερο έθνος.

Άφησες την τελευταία σου πνοή ήρωα Ηλιάκη μαχόμενος για την πατρίδα σου, τη πατρίδα μας, υπερασπίζοντας με την ζωή σου την ίδια, τον αέρα του Αιγαίου κοντά στη Κάλυμνο. Δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω, όταν σε έμβολισε ο Τούρκος αεροπόρος πως ένιωσε, αερομαχώντας με τον "εχθρό". Δεν ήταν παιχνίδι ηλεκτρονικό ή προσομοιωτής πτήσης η μονομαχία σας, ήταν πραγματικότητα δυστυχώς και τα θύματα έπεσαν υπέρ πατρίδος. Ήθελες να πεθάνεις, είχε έλθει η σειρά σου να φύγεις έτσι? Εσύ έσβησες ακαριαία καθώς σε χτύπησε στην άτρακτο...

Τι να τις κάνω τις νίκες στο ποδόσφαιρο, τους διαγωνισμούς τραγουδιών και τα λοιπά ευτράπελα στη καθημερινότητά μας, όταν εσείς παλληκάρια μου στέκεστε άγρυπνοι φρουροί των συνόρων μας για να απολαμβάνουμε όλοι μας το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, βυθισμένοι στη νιρβάνα μας! Εσείς είστε τα άξια παραδείγματα αυτοθυσίας και τίποτα δεν μπορεί αυτό να το αντικρούσει. Ούτε για τα φράγκα, ούτε για τη μαγκιά, ούτε για τη λόξα του καθενός υπηρετείτε την πατρίδα σας. Παιδιά της διπλανής πόρτας είστε, τα αδέλφια μας, οι γονείς μας, οι άντρες μας, με όνειρα και φιλοδοξίες. Αν ζήσετε, θα πάρετε τα γαλόνια και τη σύνταξη, αν όμως η τύχη σας επιφυλάσσει να πέσετε υπέρ πίστεως, οι ουρανοί και οι θάλασσες και οι απόκρυμνες βουνοπλαγιές, είναι ο τύμβος σας!

Τιμή στον Ήρωα Κώστα Ηλιάκη που πέθανε για να ζούμε εμείς. Η θάλασσα που σε δέχτηκε και οι ουρανοί που φιλοξενούν τη ψυχή σου από δω και μπρος, ας είναι γαλήνιοι και να σου θυμίζουν τι άφησες πίσω σου σε αυτή τη ζωή, την οικογένειά σου, τα δύο μικρά παιδιά σου, την απαρηγόρητη σύζυγό σου, τη ζωή σου την ίδια.

Την επόμενη φορά που θα αντικρύσετε κάποιον βαθμοφόρο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, σεβαστείτε τη στολή που φοράει, γιατί κάθε γαλόνι και κάθε εύσημο που παίρνει και κοσμεί το στήθος του, είναι κεντημένο με χρυσή κλωστή και το αίμα των αδικοχαμένων συναδέλφων του που θυσιάστηκαν για την ΕΛΛΑΔΑ βρε γαμώτο!

Κώστα Ηλιάκη, είσαι πια ήρωας και ας μην το δίαλεξες! Είσαι αθάνατος, γιατί στο ωφείλουμε. Είσαι άνθρωπος, με το άλφα κεφαλαίο. Είσαι Έλληνας και ως τέτοιος πέθανες!

(c) Μαριαλένα, 02/06/2006 (το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να γράψω αυτά τα λόγια, ήρωα Ηλιάκη, αιωνία σου η μνήμη).

Δικαίωμα

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Ερμηνευτές: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη

Και δικαίωμα
δεν έχω πια να σ’ αγαπώ
το στερέωμα της μοναξιάς μου
θαν’ αυτό.

Να σ’ αγκαλιάζω μια φορά
ούτε με φτάνει κι ούτε μ’ αφορά
κάποτε θέλαμε κι οι δυο
Μα τώρα πια
σε θέλω για τον εαυτό μου.

Και δικαίωμα δεν έχω πια να σ’ αγαπώ.
Και δικαίωμα
δεν έχεις πια να με κρατάς
στο μεσαίωνα της λογικής σου
να με πας

Παράξενα γυρίζει το μυαλό μου σήμερα. Η ευφορία της χθεσινής ημέρας, έδωσε τη θέση της σε αυτούς εδώ τους στίχους, όχι κατ' ανάγκην γιατί συμβαίνει κάτι, αλλά γιατί ήλθαν και σιγοψυθυρίζονται μέσα μου από μόνοι τους. "Και δικαίωμα..." τραγουδά η θεϊκή φωνή της Άλκηστις ή της Δήμητρας με τα λόγια τα απέρριτα της Λίνας Νικολακοπούλου.

Με πυροδότησε να γράψω αυτό το σημείωμα η αντίδραση μιας φίλης στο τηλέφωνο σήμερα. Τα χει με την μοναξιά της και χάνεται μέσα σε αυτή. Θυμάμαι πως έτσι ήμουνα και γω κάποια χρόνια πριν. Αβάσταχτες οι μέρες και οι νύχτες που περνούσαν χωρίς νόημα, τα δάκρυα συντρόφευαν τον ύπνο μου και ένα μεγάλο "γιατί" υπήρχε παντού. Τότε δεν με ήξερα όσο τώρα, μάλλον δεν με άκουγα, δεν με καταλάβαινα. Εικοσικάτι και χανόμουν μέσα στο τίποτα. Ξέρω τι περνάς καρδούλα μου, ξέρω τι είναι να σου φταίνε όλα και κύρια ο εαυτός σου, ξέρω τι είναι να αναζητάς την ευτυχία και αυτή να σε προσπερνά ξώφαλτσα ή έτσι να νομίζεις ότι συμβαίνει. Ξέρω τι σημαίνει να περνούν άδειες οι νύχτες χωρίς ένα χάδι, ένα φιλί, ένα σ'αγαπώ για να γεμίσει η ψυχούλα σου με λίγη τρυφερότητα που τόσο πολύ σου χρειάζεται...

Λέμε στη θεωρία πως αυτά πηγάζουν από μέσα μας και αν είσαι γεμάτος βγαίνει και απέξω σου και άλλα τέτοια. Μα βρε παιδιά, είναι δυνατόν αυτά τα βασικά για την συναισθηματική μας ισορροπία, το χάδι, το φιλί, η αγκαλιά, η αίσθηση της πλήρωσης αυτής της ανάγκης μας να προέρχεται και να εκπληρώνεται μόναχα από μας τους ίδιους? Αν είναι δυνατόν, δεν μπορώ να το καταλάβω... Δλδ, και συγχωρέστε με για την απρεπή έκφραση που θα χρησιμοποιήσω τώρα, θα πρέπει να προσφεύγουμε στην αυτοϊκανοποίηση σαν τα εφηβάκια που τώρα γνωρίζουν το σώμα και τις ανάγκες του, για να νιώσουμε κάτι? Ε, όχι, ούτε αυτό το δέχομαι!!! Άλλο το ένα και άλλο το άλλο, να μη μιλήσω για την φυγή στον εικονικό κόσμο του διαδυκτίου, αναζητώντας να γεμίσει το κενό με άλλη μια ψευδαίσθηση.

Την ΕΠΑΦΗ έχουμε ανάγκη, την ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, την ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, την ΑΠΟΔΟΧΗ, την ΧΑΡΑ, την ΑΓΑΠΗ δηλαδή και όχι κατά κύριο λόγο όλα τα άλλα τα υποκατάστατα που κάνουν τις μέρες και τις νύχτες μας να περνούν ανεπαίσθητα και μελαγχολικά. Μακάριοι όσοι τα έχουν και τα διαφυλάττουν στη ζωή τους, γιατί είναι κατάκτηση ζωής. Για τους υπολοίπους που προσδοκούν να τα βιώσουν, βάλτε το σκοπό στη ζωή σας και αναζητήστε τα!


picture by Forever Friends

Καλό σαββατοκύριακο, ηλιόλουστο και ανθρώπινο να έχουμε, Μαριαλένα

Η Μαριάνθη των Ανέμων

Καλημέρα, καλό μήνα, καλό καλοκαίρι να χουμε! Ξύπνημα στις 8 και κάτι σήμερα, μπαίνω στο μπάνιο, ντουζάκι και ετοιμάζομαι για τη δουλειά. Καθώς ντύνομαι, βάζω στο cd το αγαπημένο μου "Παραμύθια Μιας Φωνής" από την Άλκηστις Πρωτοψάλτη και επιλέγω να ακούσω και να τραγουδήσω τη Μαριάνθη των Ανέμων. Γιατί άραγε?

Η Μαριάνθη των Ανέμων

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνευτές: Νένα Βενετσάνου, Χαρούλα Αλεξίου


Μέσα από άγνωστο χωριό κοντά στον Παρνασσό
ξεκίνησα για να δοκιμαστώ
κι αυτούς που με παιδέψανε σαν άγιο και Χριστό
τους έκοψα τον ένα τους μαστό
περπάτησα και πάτησα σε ζώντες και νεκρούς
ξεπέρασα τους δίσεκτους καιρούς
κι απόκτησα τον μύθο μου με στοχασμούς πικρούς
σε υπόγειους δρόμους άδειους και υγρούς

Με λεν Μαριάνθη κι είμ΄από τρελή γενιά
μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά

Μιά χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές
δεν είχα στρατιώτες για εραστές
τα ζάρια μου τα έπαιξα στις φτωχογειτονιές
και κέντησα τον πόνο με πενιές
δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής
δεν δούλεψα σε οίκους ανοχής
και μες την αναδίπλωση της νέας εποχής
απόμεινα μια ανάμνηση ατυχής

Με λεν Μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά
μισώ του κόσμου τη βία κι απονιά
χιλιάδες μάτια με κοιτούν από μακριά
και μου μετράνε της ζωής μου τα κεριά

Όταν δυό καλοκαίρια πριν πήγα να παρακολουθήσω στο Ηρώδειο τη συναυλία της Άλκηστις για τους σκοπούς του Μαζί για το Παιδί, βίωσα ανέλπιστα συναισθήματα στον μοναδικό χώρο του Αρχαίου Θεάτρου. Η καλλιτέχνης ερμήνευσε τα τραγούδια του συγκεκριμένου της δίσκου που είχε ηχογραφηθεί στο Μέγαρο Μουσικής μαζί με τα καινούργια της τότε σε συνεργασία με τον Στέφανο Κορκολή, (η ανατριχίλα να ακούς το "Ο άγγελός μου" ζωντανά για πρώτη φορά, αξέχαστο!) που επέστρεφε στην ελληνική δισκογραφία.

Θυμάμαι πως τραγουδούσα μαζί της τα περισσότερα από τα τραγούδια που ερμήνευσε, γιατί είναι από τις πολυαγαπημένες μου ελληνίδες σύγχρονες ερμηνεύτριες η συγκεκριμένη, αλλά εκεί που συγκλονίστηκα ήταν όταν άκουσα αυτό το τραγούδι στο Ηρώδειο. Καθώς ερμήνευε με πάθος το έργο του Χατζηδάκι, άκουγα τους στίχους έναν έναν και ήταν σαν να μιλούσαν για μένα.... ειδικά εκεί που λέει πως "...δεν μπόρεσα να γίνω ούτε γυναίκα ούτε ευτυχής..." ήταν για μένα καταλυτικό να συνδέσω αυτό το τραγούδι με την μοναδική βραδυά που έζησα στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβρη του 2004 συντροφιά με τα αστέρια του αττικού ουρανού και τα αρχαία μάρμαρα του θεάτρου στη σκιά της Ακρόπολης.

Όταν έφευγα ήξερα πως αυτή η συναυλία ήταν για μένα κομμάτι του εαυτού μου πια. Κάτι με είχε συνδέσει με τη στιγμή που είχα ζήσει. Λίγο καιρό αργότερα, πήρα και τον συγκεκριμένο δίσκο και όταν διαπίστωσα πως η Μαριάνθη των Ανέμων συμπεριλαμβάνονταν στις επιλογές, έκανα πάλι τη σύνδεση. Μου αρέσει πολύ η μουσική, με συντροφεύει, με εκφράζει, με ταξιδεύει, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου. Πολλά τραγούδια μιλούν για πράγματα δικά μου, αλλά αυτό το τραγούδι που μιλά για την Μαριάνθη την ανυπότακτη, την Αμαζόνα, την θεληματική, αυτό θέλω να είμαι και γω τελικά... Η Μαριάνθη των ανέμων που είναι από τρελλή γενιά, μισεί τη βία και απονιά και ξεπέρασε τους δίσεκτους καιρούς! Αυτή η Μαριάνθη των Ανέμων θέλω να γίνω, που όμως υπήρξε και γυναίκα και ευτυχής!!!