Monday, September 11, 2006

Η λεπτή κόκκινη γραμμή

Αναρωτιόμουν αυτό το σαββατοκύριακο, τι μας χωρίζει ανάμεσα στις όψεις του ιδίου νομίσματος. Χαρά και λύπη, ευτυχία/δυστυχία, πραγματικότητα και φαντασία, ρεαλισμός και φόβος. Εσύ και οι άλλοι. Η λογική και το συναίσθημα, αντιδράσεις και σκέψεις.

Με έπιανα ώρες-ώρες, να ζω ώρες ευτυχίας, μοιράσματος και ανακάλυψης νέων οριζόντων, αλλά παράλληλα να εναλλάσονται από στιγμές απόγνωσης, φόβων και αδιεξόδων. Όλα στο μυαλό είναι, όλα. Πολλοί από εμάς επιλέγουμε να ζούμε τη ζωή μας εμπλουτισμένη με μικρά ή μεγάλα δράματα, που μας ορίζουν και καθορίζουν τη πορεία μας. Η ζωή δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκη για να μας εκφράζει! Όμως, ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις είναι αναπόφευκτη αυτή η πολυπλοκότητα, έτσι όπως το βλέπω εγώ προσωπικά. Χαίρομαι να έρχομαι σε επαφή και να συναναστρέφομαι ανθρώπους που ταιριάζουν οι οπτικές μας λίγο ή πολύ, αλλά από την άλλη αποφεύγω σαν τον διάολο, αυτούς που κινούνται με ανειλικρινείς συμπεριφορές απέναντί μου. Αν μπορούσα να ζω με απλοποιημένες τις ανθρώπινες σχέσεις, θα το έκανα πολύ ευχαρίστως.

Μια από τις βαθύτερες επιθυμίες μου, ευσεβείς πόθοι καλύτερα, είναι η ζωή μακριά από τέτοιους ανθρώπους, μια ζωή που να κυλά ήρεμα και απλά, χωρίς δράματα και εντάσεις. Αυτό και αν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μέχρι του σημείου που φαντάζει μακρινό και απραγματοποίητο. Φαίνεται όμως πως υπάρχει μια "ειδοποιός" διαφορά ανάμεσα στα όνειρα και τη πραγματικότητα. Το τι κάνεις εσύ, εγώ, όλοι μας γι' αυτά που θέλουμε. Σε άλλα πράγματα, έχω χαράξει πορεία και προχωρώ, σε άλλα όμως τρέμω και την σκιά μου να τα αντιμετωπίσω και ας με παιδεύουν. Είμαι εγκεφαλικός όσο και συναισθηματικός άνθρωπος. Σχήμα οξύμωρο! Η λογική κυβερνά πλήθος από τις λειτουργίες μου, μα το συναίσθημα προσπαθεί να βρει και αυτό τον δρόμο του προς τα έξω.

Χθες βράδυ ένας φίλος μου είπε να ακούσω τη καρδιά μου, για κάποια σημαντικά θέματα που με απασχολούν. Δεν είναι η πρώτη ούτε ίσως και η τελευταία φορά που το ακούω αυτό. Καρδιά και λογική. Φίλοι ή αντίπαλοι? Συμπορευτές ή αντίθετες πορείες? Μέσα μου ξέρω τι θέλω αυτή τη στιγμή, όμως δεν τολμώ ακόμα να το βάλω σε ισχύ. Ίσως με αυτό το σπρώξιμο, να αψηφίσω τις αντιξοότητες και να προχωρίσω, άλλωστε το οφείλω στον εαυτό μου και σε όσους εμπλέκονται στις αποφάσεις μου πρώτα και κύρια.

"Δεν πιστεύω τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι ελεύθερος" ζήτησε να γραφτεί στον τάφο του ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης. Πολύ θέλω να φτάσω να εκφράζει και τη δική μου ζωή μια ανάλογη φιλοσοφία. Ελεύθερος από αυτά που μας περιορίζουν... Ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή που σε εκφράζει. Ελεύθερος άνθρωπος, ελεύθερο πνεύμα, ελεύθερη ψυχή. Τίποτε άλλο!

13 comments:

Anonymous said...

"Θα βάλω κόκκινο βαθύ κραγιόν
και θα πετάξω στην φωτιά τα άδικα τα λόγια
δεν ξαναγίνομαι γιορτή των αλλονών
ορκίζομαι στον ουρανό που μ' αγκαλιάζει χρόνια
καρδιά μου σώμα μου γλυκό
ενα ταξίδι αρχίζει
θα γίνουμε ενα θα το δεις
με αυτό που μας αξίζει
θα γίνω αέρας και θα κρατώ της νύχτας
την ανάσα σαν θα γεννιέται φως
θα κρατώ την νύχτα καρδιά μου
θα βάλω κόκκινο βαθύ κραγιόν γιατί ο καιρός δεν με τρομάζει
ορκίζομαι στον ουρανό που χρόνια μ' αγκαλιάζει δεν με τρομάζει
καρδιά μου σώμα μου γλυκό
ενα ταξίδι αρχίζει
θα γίνουμε ενα θα το δεις
με αυτά που μας αξίζει"

Marialena said...

Αργυρένια, με συγκίνησες πολύ! Σ'ευχαριστώ... για το αναπάντεχο ποίημα που έβαλες!

An-Lu said...

Σπλαςςςςςςςςς!
Καλό φθινόπωρο να έχουμε....

Marialena said...

Με το καλό γοργονίτσα μου! φιλιά, Μ.

mario said...

εδώ είμαι κι εγώ.
φιλιά Μαριαλένα

mat said...

Όσο το σκέφτομαι ... όλο και πιο πολύ ισχυροποιείτε μέσα μου η πεποίθηση ότι αυτές οι λεπτές γραμμές έγιναν επίτηδες τόσο λεπτές για να τις ξεπερνάμε , σαν να ακροβατούμε επάνω τους χωρίς δίχτυ ούτε καν ομπρέλα ;)


ΔΔεν θέλω να διαλέγω πια
θα ακροβατώ , εκεί , σε μια κλωστή
τεντωμένη στο βάραθρο της ψυχής ,
είπε κι αφέθηκε στο κενό .
Και κοίτα ! αιωρείται , πνεύμα αθάνατο ,
παλινδρομεί ανάμεσα στις συμπληγάδες …

ZissisPap said...

Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μετακινούμε γραμμές...
Σβήνουμε παλιές, τραβάμε νέες...

Klearchos said...

Πραγματικά, τί μας χωρίζει από τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος; Χμμμ... Για να δούμε... "Κεφαλή ή γράμματα;" Κεφαλή... Χμμμ... Σκέψεις! Γράμματα... Πράξεις!! Άρα τελικά "Σκέψεις ή Πράξεις;"...

Klearchos said...

ΥΓ.: Συγνώμη για τα "removed comments" μου, αλλά με είχε πιάσει η τελειομανία μου...

Marialena said...

Καλημέρα στους καλούς φίλους!
Μαριώ, Sigmund, Ματ, Κλέαρχε, σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας!

Μέσα μου, υπάρχει ένα στοιχείο που δεν έχουμε προβάλλει στους προβληματισμούς μας. Αυτό της συμφωνίας σκέψεων και πράξεων, το κλειδί για την αυτοπραγμάτωση...
Δεν το έχω κατακτήσει ακόμη σε αυτόν τον βαθμό ώστε η ζωή μου να κυλά σύμφωνα με τη συμφωνία αυτή.

nanakos said...

Κι εγώ παλιά επιθυμούσα να βρεθώ με ανθρώπους που ελευθερώνουν τη καρδιά τους. Αυτοί που φυλάκιζαν τη λογική δεν μου πήγαιναν. Έμαθα όμως πως αν ψάχνεις για το ένα χωρίς το άλλο θα είναι σα να ψάχνεις για το Δισκοπότηρο: πολλές φορές θα νομίζεις πως είσαι κοντά αλλά ποτέ δεν ...
Το καλό και το κακό, η χαρά και η λύπη, η καρδιά και η λογική θα παλεύουν για πάντα. Δεν πρέπει να ψάχνουμε για ΄μισθοφόρους της μια ή της άλλης πλευράς. Καλύτερα ν' αναζητήσουμε τις ειρηνευτικές δυνάμεις του κάθε πολέμου.
Την φθινοπωρινή μου καλημέρα :-)

Marialena said...

Καλησπέρα και καλοσώρισες Νανάκο! Χαρά μου η επίσκεψή σου στη σελίδα μου ;-} Το έχουμε ανάγει εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι σε πόλεμο, όπως πολύ επιτυχημένα το θέτεις. Και το χειρότερο είναι πως διεξάγεται μέσα μας καθημερινά αυτός ο πόλεμος με θύτη και θύματα εμάς τους ίδιους. Τι ειρωνεία! Πότε άραγε φτάνει η ευλογημένη εκείνη ώρα που κηρύσσεται ειρήνη μέσα μας?

Θα χαρώ να τα ξαναλέμε, να σαι καλά! Μ.

Marialena said...

Καλή σου μέρα Άβελ! Όταν το πρωτοαντίκρυσα ήμουν παιδί, αλλά χαράκτηκε βαθιά μέσα μου έκτοτε. Αναλογίζομαι πως η φιλοσοφία της ζωής αυτού του μεγάλου άνδρα, εμπεριέχει την πεμπτουσία της απελευθέρωσης, της ουσίας της ζωής.