Οφθαλμός αντί οφθαλμού...

Ανταποκρινόμενη στο πρόσφατο κάλεσμα του φίλου ιστολόγου Παράφωνου, για σύμπραξη εντάντια στη βία που μαστίζει τη κοινωνία μας αυτήν την εποχή, με τη σειρά μου παίρνω τη σκυτάλη για να καταθέσω με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, κάποιες απόψεις και προβληματισμούς από μέρους μου.

Το γεγονός του ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου του νεαρού φιλάθλου στη περιοχή της Παιανίας και οι αποτρόπαιες λεπτομέρειες που αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια, για τον τρόπο θανάτωσής του από τους μανιασμένους χούλιγκανς, το λιγότερεο θα προκαλέσει σοκ στη κοινή γνώμη. Το περισσότερο φόβο και τρόμο για την ανεξέλεκτη συμπεριφορά φιλάθλων, επ' ευκαιρία ενός αγώνα βόλευ γυναικών μεταξύ δύο ομάδων.

-Γιατί αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι, εκτονώνοντας τα πιο βίαια ένστικτά τους σε υποστηρικτές αντίπαλων ομάδων?

-Γιατί οι γνωστοί άγνωστοι, πυρπολούν τα δημόσια κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, σε κάθε δυνατή ευκαιρία που τους δίνεται?

-Γιατί ο προπονητής και πατέρας της νεαρής Ρωσσίδας κολυμβήτριας, την έσπασε μπροστά στις κάμερες στο ξύλο, όταν εκείνη δεν είχε την απόδοση που ήθελε εκείνος στον αγώνα?

-Γιατί οι οδηγοί οδηγούν τα οχήματαά τους σε παράκρουση και σπέρουν το θάνατο ή την αναπηρία στο πέρασμά τους, όταν κρατούν στα χέρια τους τιμόνι?

-Γιατί ανθεί κεκλεισμένων των θυρών η οικογενειακή και συζυγική βία στην Ελλάδα του 2007?

Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε πως για όλες τις εκφάνσεις της βίας φταίει "η κοινωνία", "το κράτος" ή "οι αλήτες", "οι αναρχικοί", "οι Αλβανοί", "οι Ρουμάνοι", "οι γύφτοι", "οι μαύροι" και δεν ξέρω εγώ ποιοί άλλοι πέρα από εμάς τους βολεμένους μικρό- ή μεγαλό- αστούς, ή χωριάτες, ή σπουδαγμένους ή σπουδαίους κυρίους και κυρίες του τίποτα.

Στη Νέα Υόρκη επί δημαρχίας του Rudolf Guliani, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η πολιτική της "zero tolerance" ή "μηδενικής αντοχής", που σημαίνει πως οι ίδιοι οι πολίτες της μεγαλούπολης κατείγγηλαν τα περιστατικά βιας που αντιλαμβάνονταν ότι συνέβαιναν στις αρχές, με σκοπό τον περιορισμό του κύματος βίας που βρίσκονταν σε έξαρση στη πόλη τους. Σύντομα η καμπάνια επέφερε αποτελέσματα, μειώνοντας τα κρούσματα βίας ανάμεσα στους πολίτες. Θαύμα? Όχι βέβαια, αλλά αποτέλεσμα ομαδικής και συντονισμένης προσπάθειας από απλούς ανθρώπους, όπως και εμείς οι ίδιοι...

Βγείτε στους δρόμους και διαδηλώστε για το "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! - ΌΧΙ ΆΛΛΗ ΒΙΑ - ΌΧΙ ΆΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ!", γράψτε επιστολές ή ηλεκτρονικά μηνύματα προς τα ΜΜΕ και τις Αρχές, δηλώνοντας την αντίθεσή σας και την αγανάκτησή σας προς κάθε μορφή βίας που εκδηλώνεται. Δείτε τη βία πως επηρρεάζει και τη δική σας ζωή, κάθε φορά που γίνεστε εσείς φορέας ή θύμα εξαιτίας της. Η βία δεν αφορά "τον άλλο", αλλά κάθε έναν από εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Αν δεν μπορείς να ελέγξεις τα ένστικτά σου, δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος. Αν δεν αντισταθείς στη βία, δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος του 21ου αιώνα. Λυπάμαι πολύ!



ΈΛΑΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΤΡΟΠΙΑΣΜΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ, ΌΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΑΝ ΈΧΕΙ. ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ--ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Links: European Say No To Violence

Mουσικές της άνοιξης

The Doors, Light My Fire live, 1971

Από το περασμένο Σαββατοκύριακο, μπήκα ξανά στη πρίζα από τον φίλο συν-ιστολόγο Domingo, για να θέλω να κατεβάσω και να γράψω αγαπημένες μουσικές και νέες κυκλοφορίες από τα είδη της μουσικής που ακούω. Έτσι λοιπόν, ως παρορμητική Κριαρίνα που είμαι, αφιέρωσα αρκετό ελεύθερο χρόνο μου για να αναζητήσω τα "μονοπάτια" (βλέπε links), που θα με οδηγούσαν στον παράδεισο των νέων άλμπουμς. Χθες βράδυ έγραψα τα εξής καινούργια cds για να έχω να τα ακούω αυτή την Άνοιξη, μέχρι νεωτέρας.

1. Joss Stone - Introducing Joss Stone (2007)
Η 20χρόνη πλέον Joss, παρουσιάζει το τρίτο της προσωπικό άλμπουμ, γεμάτο από μελωδίες soul και r-n-b που θυμίζουν τα παλιά καλά 70's, αλλά με τη φρεσκάδα και ζωντάνια της δικής της προσωπικής ερμηνείας. This kid has it! Go get them girl...

2. Norah Jones - Not too late (2007)
Η κόρη του Ραβί Σανκάρ, παρουσιάζει τη νέα της δουλειά στο χώρο της jazz και με επιρροές από blues, με τη δική της βελούδινη ερμηνεία να ντύνει τα κομμάτια της. Το έψαχνα καιρό και στον ουρανό το βρήκα αυτό το άλμπουμ. She's cool...

3. Everything But The Girl - The Platinum Collection (2006)
Οι Βρετανοί E.B.T.G. μας έκαναν αισθητή την παρουσία τους στη British Pop, κατά τη δεκαετία του '90, όταν παρουσίασαν τραγούδια σαν το Missing, ή το Driving που χαρακτηριστικά ερμήνευσε η ερμηνεύτριά τους υπό την υπόκρουση smooth pop tunes. Αυτή εδώ είναι μια ανθολογία τους από τα τραγούδια που ξεχώρισαν στη καριέρα τους και ακούγονται το ίδιο φρέσκα, όπως και όταν πρωτοκυκλοφόρησαν. "And I miss you, like the dessert miss the rain..."

4. Toni Braxton - The Essential Toni Braxton (2007)
Η μαύρη γαζέλα Toni Braxton έγινε γνωστή από την γεμάτη φωνή της στις αρχές της δεκαετίας του '90 μέσα από μπαλάντες και soulful rhymes, γεμάτα πάθος που χρωματίζονταν από τη γεμάτη φωνή της. Μετά από τέσσερα προσωπικά της άλμπουμ με αρκετές χαρακτηριστικές στιγμές, παρουσιάζεται αυτό το διπλό άλμπουμ, όπου υπάρχουν κομμάτια από την αρχή της καριέρας της μέχρι και τη προτελευταία της δουλειά. Συνδιασμός r-n-b, με soul και μπαλάντες μας δίνει αυτό το ολοκληρωμένο αφιέρωμα σε μια φωνή που μπορεί και μας παρασέρνει με την ερμηνεία της. All time favourite: "A spanish guitar" (special edition) "...I wish that I could be your heart like that spanish guitar, that you could play me through the night on and on..". She's hot!

5. Jennifer Lopez - Como Ama Una Mujer (2007)
Η JLo παρουσιάζει τη νέα της δισκογραφική δουλειά με ισπανόφωνο στίχο και μας συνεπαίρνει με το καινούργιο της τραγούδι "Que Hiciste", όπου η εκρηκτική λατίνα performer, ξέρει πως να κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού στραμένο επάνω της. Δεν είναι η φωνάρα, αλλά έχει αυτό το "κάτι" (ο ανδρικός πληθυσμός ξέρει καλύτερα στις φαντασιώσεις του), που ξεσηκώνει με τον ερωτισμό που εκπέμπει στη σκηνή με στο χορό της. Viva muchacha para siempre!

6. The Doors - The Very Best of (40th anniversary mixes) (2007)
Το πολύ φρέσκο αφιέρωμα σε all time classic τραγούδια των θρυλικών Doors, συμπληρώνεται με αυτό το άλμπουμ όπου περιέχονται γνωστά και αγαπημένα τους τραγούδια, για όσους δεν έχουν στη δισκοθήκη τους ήδη τη δισκογραφία τους. Η φωνή του Jim Morrison, όπως πάντα ανατριχιαστικά ερωτική και χαοτική, η μουσική του Ray Manzarek να μας παραπέμπει στην απαρχή των blues από όπου έχουν εμπνευστεί, σε συνδιασμό με την ψυχεδέλεια που επικρατούσε στα τέλη της δεκαετίας του 60 στη μουσική σκηνή. I wish I were a part of it somehow!

7. Mary J Blige - Reflections (A Retrospective) (2006)
Μια ακόμα σημαντική φωνή της r-n-b σκηνής η Mary J Blige, σε αυτό το άλμπουμ, φιλοξενεί δείγματα της δουλειάς της που γνώρισαν επιτυχία καθώς και συνεργασίες με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες της μαύρης μουσικής σκηνής στην Αμερική. Η ακατέργαστη φωνή της σε συνδιασμό με αυτό που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν "attitude", είναι στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες αφροαμερικανίδες ερμηνεύτριες που ασχολούνται με το είδος αυτό. No more drama baby! Yeah...

Καλή ακρόαση και καθώς παρακουλουθείτε το video του "Light My Fire" των Doors, αφεθείτε στον ερωτισμό του αιώνιου εφήβου Jim Morrison να σας παρασύρει... oh my!

σ.σ. (μη μου πείτε πως δεν σας προειδοποίησα μετά...)

Και Δόξα τω Θεώ...

Κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ώρες πως περνάει η ρημάδα η ζωή μας έτσι, ειδικά σε εμάς τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων. Με το ρολόι στο χέρι να τα προλάβεις όλα, με τον θόρυβο και το καυσαέριο να σου τρυπούν το σώμα, με τις αποστάσεις να σε χωρίζουν, με τις καταστάσεις να σε αποξενώνουν, με μια ζωή μαρτύριο που οι περισσότεροι υπομένουμε στωϊκά, λες και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτό που εμείς φτιάξαμε.

Σηκώνομαι το πρωϊ για να ρθω στη δουλειά και σπάνια πια ξυπνάω γεμάτη ενεργητικότητα και κέφι για να δουλέψω. Μπορεί να φταίει το αντικείμενο, μπορεί να φταίει η ρουτίνα, μπορεί να φταίνε χίλια μύρια πράγματα, αλλά κάθε φορά που το κορμάκι μου τεντώνεται από το πιάσιμο που έχει στον ύπνο, ξέρω και τη συνέχεια. Άντε να τη βγάλουμε και σήμερα...

Και μέσα σε όλα αυτά της ζωής μας τα παράλογα, βλέπω τον ήλιο ή τη συννεφιά, το σκοτάδι ή το φως, να βάφουν το κομμάτι του ουρανού που βλέπω πλάγια από το γραφείο, ακούω το βόμβο από τον δρόμο από κάτω, το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα τις ώρες αιχμής και πονοκεφαλιάζω, όμως προσπαθώ μέσα από τέσσερις τοίχους να πω πως ΖΩ, ΄(*μπιπ* το φελέκι μου), αλλά ΖΩ κάθε λεπτό που περνάει αναπνέοντας. ΖΩ και σήμερα συνειδητοποίησα πως υποδόρια το χαίρομαι, ίσως μαζοχιστικά, ίσως σαδιστικά πολλές φορές, όμως το ότι ΖΩ είναι από μόνο του είναι πηγή χαράς, τώρα που το καλοσκέφτομαι.

Έστω και αν έρχονται στιγμές που σκάω, ο ουρανός μου σκοτεινιάζει σαν χάνεται ο ήλιος ο ζωοδότης μέσα μου, τελικά το δώρο της ζωής δεν είναι για πέταμα, ό,τι και αν λέμε. Γι' αυτή την Άνοιξη που έρχεται, για το καλοκαίρι που θ' ακουλουθήσει, αξίζει να λέμε και Δόξα τω Θεώ, αντί μονάχα Βοήθα Παναγία μου...!



(c) Marialena, 28/03/2007

Update: Άραγε πόση υποκρισία υπάρχει ανάμεσά μας? Μπορούμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι όταν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ξεσκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου? Ουαί υποκριτές και φαρισαίοι, κρατήστε αυτόν τον κόσμο για πάρτη σας, εγώ δεν θέλω να είμαι ένας από εσάς...

Στιγμές στη Λίμνη Μαραθώνα

Οι φωτογραφίες μου από τη Λίμνη του Μαραθώνα. Κυριακή 18/03/2007.
Το μπαλκόνι που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου, ελκυστικό και οι θέσεις των καθισμάτων μπροστά στη λίμνη, με παρέπεμψαν σε κυκλαδικά ειδώλια!


Το φράγμα από ψηλά


Με θέα τη λίμνη


Η λίμνη από ψηλά




Όμοια με κυκλαδικά ειδώλια τα καθίσματα

(c) all photos by Marialena, 2007

Save the last dance for me...

"Θέλεις να γίνω ο πρίγκηπάς σου?"

της είπε ένα βραδάκι του Απρίλη από εκεί που δεν το περίμενε. Και κει άρχισαν όλα...

Γνωρίστηκαν μέσα από τα κοινά τους ενδιαφέροντα λίγο καιρό πριν και στη συνέχεια μέσα από την επικοινωνία τους προέκυψε μια χαριτωμένη επαφή. Εκείνος, άνθρωπος με παιδεία, ευγένεια και κουλτούρα, δεν ήθελε πολύ για να γίνει συμπαθής. Εκείνη, χαριτωμένη, με χιούμορ και καλλιτεχνικές ευαισθησίες, ήταν άτομο συναισθηματικό μα και ευπροσύγορο.

Παρόλο που έμεναν σε διαφορετικές πόλεις, δεν άργησαν να συναντηθούν από κοντά ένα σαββατοκύριακο ανοιξιάτικο, όταν εκείνη βρέθηκε στα μέρη του για δουλειές της. Συναντήθηκαν και πήγαν για φαγητό σε ένα κομψό εστιατόριο. Η συζήτηση κυλούσε άνετα μεταξύ τους, ακούγοντας ο ένας τον άλλον και δοκιμάζοντας τις γεύσεις που προτιμούσαν. Στη συνέχεια πήγαν για καφέ μπροστά στη μεγάλη παραλία και συνέχισαν τον περίπατό τους μέχρι που έπεσε το βράδυ. Της πρότεινε να την φιλοξενήσει στο ξενώνα του, μιας και εκείνη επέστρεφε στη πόλη της την επόμενη μέρα. Εκείνη δέχτηκε μιας και δεν ήθελε να τον βάλει σε κόπο.

Πίσω στο κομψό του διαμέρισμα, που απηχούσε το γούστο του ιδιοκτήτη, κάθησαν στο αναπαυτικό σαλόνι και με ένα ποτό στο χέρι, μιλούσαν για τη ζωή τους. Εκείνη του μίλουσε για τον έρωτα, για φιλοσοφία, για πράγματα που την άγγιζαν, εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο πιάνο του να της παίξει μια μελωδία του Σοπέν. Τελειώνοντας το κομμάτι, πήγε προς το μέρος της που καθόταν. Την πλησίασε, εκείνη σηκώθηκε. Κοιτάχτηκαν. Μια κουβέντα μόνο έφτανε για να γίνουν εραστές: "Θέλεις να γίνω ο πρίγκηπάς σου?" της είπε και της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί. "Θέλω" του απάντησε και μέχρι το πρωί, εκτυλίχθηκε μεταξύ τους ένα φλογερό ειδύλλιο. Κοιμήθηκαν μαζί, αγκαλιά σαν να γνωρίζονταν από χρόνια.

Την επόμενη μέρα της έλεγε για την οικογένειά του, για τα σχέδιά του, την αγαπημένη του πόλη, τα ταξίδια του. Εκείνη τον κοιτούσε με μαγεία, ανακαλύπτοντας τα κοινά τους ενδιαφέροντα και την προσωπικότητά του που ήταν ένα κράμα ιδιοφυίας και ευαισθησίας. Εκείνη όμως έπρεπε να φύγει και την άφησε στο σταθμό, αποχαιρετώντας την από μακριά καθώς ξεμάκραινε. Ο καιρός περνούσε έχοντας επαφή, αλλά όταν εκείνη του είπε Μάη μήνα πια στο τηλέφωνο πως ενδιαφέρεται για εκείνον και τον σκέφτεται, εκείνος τρομοκρατήθηκε και εξαφανίστηκε. Ήλθε το καλοκαίρι και ξανά προσπάθησε εκείνη να πάνε μαζί διακοπές. Δεν ήταν αρνητικός, μα ούτε και πρόθυμος τελικά. Τον καιρό τον διακοπών τον πέρασαν χώρια, κάνοντας ο καθένας το δικό του πρόγραμμα κι ας περίμενε εκείνη μια απόκριση από μέρους του.

Ήλθε το φθινόπωρο, η καθημερινότητα τους κρατούσε δέσμιους για πολύ καιρό, μπήκε ο χειμώνας δειλά δειλά. Εκείνη αρρώστησε και έμεινε σπίτι να αναρρώσει, εκείνος έμαθε για την υγεία της και επικοινώνησε μαζί της για να μάθει τι κάνει. "Γιατί δεν μου είπες ότι είσαι άρρωστη, θα σε μαλώσω, έτσι κάνουν οι φίλοι?" της είπε, ενώ εκείνη του δικαιολογήθηκε πως έτσι λειτουργούσε σαν άνθρωπος και δεν ήταν προσωπικό. Της αφιέρωσε και ένα τραγούδι κιόλας που της το έστειλε ηλεκτρονικά και εκείνη συγκινημένη το φύλαξε στο walkman της, για να το ακούει κάθε φορά που θα έβαζε μουσική να παίξει.

Και έγινε καλά εκείνη και θέλησε να πάει ένα ταξιδάκι στα μέρη του, για να δει κάποιους φίλους και εκείνον άμα μπορούσε. Η καινούργια χρονιά ήδη είχε μπει και λίγο μετά τις γιορτές βρέθηκε στη φιλόξενη πόλη του, επισκεπτόμενη τους φίλους της. Τον ειδοποίησε πως ήταν εκεί και εκείνος προσφέρθηκε να την φιλοξενήσει. Συναντήθηκαν σε ένα γραφικό ταβερνάκι, μια κρύα νύχτα του Γενάρη μαζί με παρέα και φεύγοντας πήγαν πάλι στο σπίτι του. Το διαμέρισμα έδειχνε κρύο μέσα στο χειμώνα, μα η χαρά που τον ξανάβλεπε την έκανε να μην υπολογίζει τίποτε άλλο εκείνες τις στιγμές. Χαλαρά, κάθησαν πάλι στον καναπέ και τον ρώτησε τι κάνει, χαϊδεύοντάς του τον ώμο. Εκείνος την κοίταξε, αναστέναξε και της αποκρίθηκε πως του είχε λείψει μια αγκαλιά και έπεσε πάνω της αγκαλιάζοντάς την σφικτά.

Εκείνη άνοιξε τα χέρια της και τον δέχτηκε πάνω στο στέρνο της με αγάπη. Του φίλησε τα μαλλιά τρυφερά και τον χαϊδευε στη πλάτη, δίνοντάς του τρυφερά φιλιά. Η νύχτα τους τύλιξε και τους έφερε ξανά στη κρεββατοκάμαρα, όπου ο χρόνος έμοιαζε να μην τους είχε χωρίσει τόσο καιρό μετά. Με το πάθος και τον ρομαντισμό να ξεχειλίζουν, οι δυο εραστές έσμιξαν ξανά κάτω από τον έναστρο ουρανό της πόλης του και κοιμήθηκαν μαζί αγκαλιασμένοι, τόσο τρυφερά και τόσο φυσικά που γαλήνεψαν τα σώματά τους μετά την κορύφωση του έρωτα που μοιράστηκαν πριν από λίγη ώρα.

Την άλλη μέρα σαν ξύπνησαν, την περιποιήθηκε σαν πριγκήπισσα ετοιμάζοντάς της πρωϊνό και μέχρι να φύγει ξανά, ήταν στον καναπέ αγκαλιά, χαλαρά γεμάτοι τρυφερότητα. Στο σταθμό, την πήγε μέχρι την προβλήτα και δεν έφευγε μέχρι να ξεκινήσει το τρένο να φύγει. Φιλήθηκαν για μια τελευταία φορά και του ζήτησε να προσέχει την καρδιά του, καθώς απόχωριζόταν. Τη ρώτησε τι θα έκανε αν έχανε το τρένο και εκείνη του απάντησε πως δεν ήθελε ούτε να το σκεφθεί. Από το παράθυρο, τον κοιτούσε που την κοιτούσε με κατεβασμένο το κεφάλι. Το τρένο ξεκίνησε και η μορφή του έμεινε τυπωμένη στο τζάμι, όσο ξεμάκραινε σε άλλα τοπία και έπεφτε το βράδυ. Αντάλλαξαν μηνύματα. Μια κοπέλα απέναντι την ρώτησε κάποια στιγμή αν ήταν το αγόρι της. Εκείνη χαμογέλασε και για πρώτη φορά σε άλλον άνθρωπο, αποκρίθηκε ότι θα ήθελε πολύ. Της απάντησε η κοπέλα πως τον πρόσεξε ότι δάκρυσε καθώς το τρένο έφευγε. Και η μορφή του παρέμενε εκεί στο τζάμι αποτυπωμένη, σαν να πάγωσε ο χρόνος τη στιγμή που αποχαιρετίστηκαν.

Και ήλθε το επόμενο σαββατοκύριακο και ξύπνησε μέσα της εκείνο το κορμί που χε γευτεί λίγες μέρες πριν. Ήλθε και το άλλο και το άλλο και δεν μπορούσε να τον βγάλει από το νου της. Στις επικοινωνίες τους ποτέ δεν αναφέρονταν στις στιγμές που πέρασαν μαζί. Μιλούσαν για άλλα θέματα, μα πάντα στο νου της ήταν εκείνες οι στιγμές, όταν μιλούσαν στο τηλέφωνο. Δεν του ζητούσε ποτέ τίποτα, ήθελε μόνο να ζήσουν αυτές τις μοναδικές ερωτικές στιγμές που μοιράστηκαν και θα μπορούσαν να μοιραστούν σαν εραστές και σαν φίλοι.

Λίγο καιρό μετά εκείνη επέστρεψε στα μέρη του, αυτή τη φορά τον είχε ειδοποιήσει μέρες πριν και του έστειλε και ένα μήνυμα για υπενθύμιση όταν ξεκινούσε. "Θα είμαι στη πόλη σου, θα χαρώ να σε δω..". Σιωπή ακολούθησε από μέρους του και δύο μέρες μετά προσπάθησε να την πάρει, αλλά δεν μίλησαν. Την επόμενη μέρα τον πήρε εκείνη, ακούγονταν δύσθυμος, μίλησαν μόνο και μόνο για να της πει πως "ήταν γάιδαρος" και λυπόταν, κρυμμένος πίσω από δικαιολογίες. Δεν ήθελε την λύπησή του, είχε καταλάβει πως δεν επιθυμούσε να την ξαναδεί, αφού απέφευγε να συναντηθεί μαζί της, πόσο μάλλον να επικοινωνήσει για να μάθει τι κάνει, ούτε γραπτά μα ούτε και προφορικά.

Η μέρα να φύγει ξανά πλησίαζε για εκείνη και από το τηλεφώνημα και μετά, ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και ας προσπαθούσε να το κρύψει επιμελώς από τους γύρω της. Ξημέρωνε και εκείνη ξύπνια, έγραφε σημειώματα γεμάτα ένταση για τον έρωτα που είχε σβήσει και πονούσε. Ήλθε η μέρα της αναχώρησης και έφυγε για τον σταθμό μόνη. Για λίγα λεπτά της ώρας, λόγω κίνησης δεν πρόλαβε το τρένο και έφυγε οδικώς για την πόλη της. Στο δρόμο καθώς το σούρουπο έντυνε με χρώματα τον ορίζοντα, της ήλθαν δάκρυα στα μάτια όπως τον σκεφτόταν. Ένα τηλεφώνημα έσπασε τη σιωπή της, μια φιλική φωνή τη ρωτούσε τι κάνει. "Νιώθω ένα κενό" της απάντησε, "ένα γιατί που δεν γνωρίζω" και βούρκωσε ξανά.

Όχι, δεν του κρατούσε κακία, ούτε καν μπορούσε να του θυμώσει για τη συμπεριφορά του, απλά ήξερε πως εκείνος δεν ήθελε να συνεχιστεί το ειδύλλιο. Εκείνη ήθελε απλά να μην της είχε φερθεί έτσι, αλλά αυτό τώρα πια δεν άλλαζε. Τον σκεφτόταν πάντα με αγάπη, έστω και αν το σώμα της πονούσε από την ταλαιπωρία της επιστροφής και η ψυχή της ένιωθε μια μορφή ελευθερίας που δεν ήξερε όμως και τι να την κάνει, σαν δώρο που δεν ήθελε ποτέ να είχε λάβει.

(c) Marialena, 21/02/2007

Μην απορείς - Αντώνης Ρέμος

" ...μην απορείς που σκέφτομαι μόνο εσένα, μια τέτοια νύχτα μου ξυπνάς τα περασμένα..."

(Για τον έναν χρόνο που ένιωσα τη καρδιά μου να χτυπά δυνατά για σένα, δεν μετανοιώνω! Με έκανες να θέλω να τα αφήσω πίσω μου ΌΛΑ και να θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο, μα δεν πρόκαμα. Δεν ήθελες. Με έκανες να σε αγαπήσω όμως και σ' ευχαριστώ γι' αυτό... "Πρίγκηπά μου"!) Μ.

Μοτό εκδρομή στη Λίμνη Μαραθώνα

Για περισσότερο από ένα μήνα τώρα που ο Χοντούκιος βρίσκεται στην κατοχή μου, η επιθυμία μου να πάμε κάποια κοντινή εκδρομή στα πέριξ, όλο και μεγάλωνε όσο ο καιρός καλυτέρευε! Το περασμένο σ/κ δεν κατορθώσαμε να μαζευτούμε, αλλά αυτή τη Κυριακή υπήρχαν και άλλα μέλη του Scooter Club Hellas, που ήθελαν να πάμε για μια βόλτα κι έτσι το ραντεβού μας κανονίστηκε για την Κυριακή το πρωί με προορισμό τη Λίμνη του Μαραθώνα και τη γύρω περιοχή.

Έβαλα και τη φόρμα που είχα αγοράσει πρόσφατα του apres ski για να μην κρυώσω μαζί με ισοθερμικό καλσόν από μέσα, μποτάκια, το φούτερ του scooter club, γέμισα με βενζίνα το σκούτερ και έτοιμοι είμασταν να εξορμήσουμε!



Φτάσαμε στη Λίμνη του Μαραθώνα μετά από σύντομη διαδρομή στην Εθνική, κόβωντας δρόμο από τον Άγιο Στέφανο και πάνω από το φράγμα καθήσαμε στη καφετέρια για να απολαύσουμε τη θέα και τον πρωϊνό καφέ μας. Λιακάδα και αεράκι επικρατούσαν στη λίμνη και ο κόσμος συνέρρεε, όσο περνούσε η ώρα. Στη συνέχεια, φύγαμε για περιήγηση στα τριγύρω χωριά, Γραμματικό, Βαρνάβα ενώ εξελισσόταν και το Ράλλυ Άνοίξεως κιόλας στις ορεινές διάδρομες που πηγαίναμε και μάλιστα πολλές φορές συμβαδίζαμε με τα υπέροχα σαραβαλάκια που μας άφηναν με το στόμα ανοικτό από το μεράκι των ιδιοκτητών τους να τα συντηρούν και να τα τρέχουν σε αγώνες με αντίκες!



Στη συνέχεια, φύγαμε από Μαραθώνα για Νέα Μάκρη και από εκεί στον Άγιο Πέτρο στη Πεντέλη, όπου στρίψαμε και περάσαμε όλο το βουνό, γυμνό και αποψιλωμένο δυστυχώς, μέχρι τη Νέα Πεντέλη και μετά από κει σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Μετά από δύο ώρες πάνω στη μηχανή συνεχούς οδήγησης, με την εξάρτηση που φορούσα, είχα κυριολεκτικά ψηθεί! Απαραίτητη μια στάση καθ' οδόν, να ανασάνω και να ανοίξω λίγο το μπουφάν για να πάρω αέρα. Με 21 βαθμούς έξω, εγώ ήμουν ντυμένη για τα χιόνια εν μέσω Ανοίξεως!!! (Δεν θα το ξανακάνω, την επόμενη φορά πιο άνετο ντύσιμο!)



Επιστρέφοντας σπίτι το μεσημέρι είχα διανύσει 125 χλμ συνολικά και το Honda μου έκαψε 3 ευρώ αμόλυβδη για όλη τη διαδρομή. Περιμένω την επόμενη ευκαιρία για να οδηγήσουμε στα βουνά και να απολαύσουμε με αυτόν τον τρόπο ένα κομμάτι από τη Φύση!


Καλό εκδρομικό σαββατοκύριακο! Μ.

(c) all photos by Scooter Club Hellas, 2007

Security

A loss that would have thrown
Μια απώλεια που θα μπορούσε να έχει κάνει
A hole through anybody's soul
μια τρύπα στη ψυχή του καθενός
And you were only human after all
Και ήσουν μονάχα άνθρωπος τελικά
So don't hold back the tears my dear
Γι' αυτό μην κρατάς τα δάκρυα σου αγαπητέ μου
Release them so your eyes can clear
Απελευθέρωσέ τα για να καθαρίσουν τα μάτια σου
I know that you will rise again
Ξέρω πως θα ξανασηκωθείς
But you gotta let them fall
Αλλά χρειάζεται να τα αφήσεις να κυλήσουν
I wish that I could snap my fingers
Εύχομαι να μπορούσα με ένα χτύπο των δακτύλων μου
Erase the past but no
Να σβήσω το παρελθόν αλλά όχι
You cannot rewind reality
Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω την πραγματικότητα
Once the tape's unrolled
Όταν ξεδιπλωθεί η κασσέτα

Chorus:
If your spirit's broken and you can't bear the pain
Αν το πνεύμα σου είναι ραγισμένο και δεν αντέχεις τον πόνο
I will help you put the pieces back
Θα σε βοηθήσω να βάλεις τα κομμάτια πίσω
A little more each day
Λίγο περισσότερο κάθε μέρα
And if your heart is locked and you can't find the key
Και αν η καρδιά σου είναι κλειδωμένη και δεν μπορείς να βρεις το κλειδί
Lay your head upon my shoulder
Ακούμπησε το κεφάλι σου πάνω στον ώμο μου
I'll set you free
Θα σε απελευθερώσω
I'll be your security
Θα είμαι η ασφάλειά σου

A moment of despair
Μια στιγμή απελπισίας
That forces you to say that life's unfair
Που σε ωθεί να πεις πως η ζωή είναι άδικη
It makes you scared of what tomorrow may bring
Σε τρομάζει για το τι θα μπορούσε το αύριο να φέρει
But don't go giving into fear
Αλλά μην ενδώσεις στο φόβο
Stop hiding all alone in there
Σταμάτα να κρύβεσαι μοναχός σου εκεί πέρα
The show keeps going on and on
Η παράσταση συνεχίζεται ξανά και ξανά
But you'll miss the whole damn thing
Αλλά θα χάσεις ολόκληρο το θέαμα
I wish I had a crystal ball to see what the future holds
Εύχομαι να είχα μια κρυστάλλινη σφαίρα να δω τι κρύβει το μέλλον
But we don't know how the story ends till it's all been told
Αλλά δεν ξέρουμε πως τελειώνει η ιστορία μέχρι να έχει ειπωθεί

Chorus

On any clock upon the wall
Σε κάθε ρολόι πάνω στον τοίχο
The time is always now
Η ώρα είναι πάντοτε τώρα
So baby kiss the past goodbye
Γι' αυτό μωρό μου αποχαιρέτησε το παρελθόν
Don't let the future blow your mind
Μην αφήσεις το μέλλον να σου πάρει το μυαλό
Just sit back and chill
Απλά κάτσε κάτω και χαλάρωσε
Take things as they come
Πάρε τα πράγματα όπως έρχονται
You can't be afraid
Δεν μπορείς να φοβάσαι
To live for today
Να ζήσεις για το σήμερα
I will be with you each step of the way
Θα είμαι μαζί σου σε κάθε σου βήμα

Chorus (2x)

Λατρεμένο τραγούδι από την εκπληκτική Joss Stone: Security
(2004, Mind, Body and Soul album)


(Απόδοση στα ελληνικά, Μαριαλένα, 2007, με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος)



σ.σ. Αν μπορούσα να ζητήσω ή να ευχηθώ ένα πράγμα για μένα, θα ήταν αυτό και μόνο..., αν μπορούσα! Μ.



(p.s. Two f...ing years have gone by already and nothing has changed, nothing at all, but I'm trying to keep the faith, while facing the music with myself and by muself! March 19, 2005 - March 19, 2007, this one goes for these two years down the road with and without you!)

Φτάνει Πιά!

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.


Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.


Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.


Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
  
• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
  
• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.
  

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.

Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone,Άλλα Λόγια, Marialena

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

Θα μπορούσε...

picture by Jennifer Mulvey "Ed and Kate clocks"

... να έχει γεννηθεί ένας χαρούμενος άνθρωπος και να χαίρεται πραγματικά τη ζωή.
... να μην παίρνει τις μετρητοίς ό,τι συμβαίνει γύρω του και να σκάει με το παραμικρό.
... να μην έχει αυτό το τεράστιο βάρος στους ώμους του, από ευθύνες και ενοχές που φορτώθηκε για χατήρι άλλων κάποτε.
... να μην πληγώνεται από συμπεριφορές "φίλων" και γνωστών, φανερών και κρυφών εχθρών, όταν δεν συμφωνούσε με τον τρόπο που συμπεριφέρονταν προς εκείνον.
... να έχει κάνει τις διευθετήσεις του και να ζει ανάλογα με τις ανάγκες του.
... να βρίσκει ενδιαφέρον στους ανθρώπους, αντί να τους αποφεύγει συστηματικά και έτσι να ζει σαν κοσμοκαλόγηρος.
... να αφήνει να αισθάνεται πράγματα και συναισθήματα, αντί να τα καταπνίγει μέσα του.
... να μην αφήνει την καθημερινότητα να τον συνθλίβει και να τον αγχώνει με τις εναλλαγές της και απροσδόκητες εξελίξεις της.
... να προσπαθεί να κάνει τους άλλους ευτυχισμένους, να μην το καταφέρνει και να αφήνει τον εαυτό του πάντοτε στα μετόπισθεν.
... να έχει καταφύγει στο ασφαλές καταφύγιο της τρέλλας αλλά δεν του ήταν γραφτό.
... να αλλάξει εν τέλει οπτική, για να μην περνάει μπροστά του η ζωή άπρακτη.
... ή να συμβιβαστεί τελικά με αυτό που ήταν και είχε φτιάξει για να ζει, όπως ζει.

... να αγαπήσει πραγματικά με όλο του το είναι πέρα από τα συνηθισμένα του και να μην φοβάται να χαθεί μέσα από αυτό το υπέροχο συναίσθημα.

... να είναι ένας άλλος άνθρωπος, ένας τελείως διαφορετικός, μα έτσι ήταν και έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται, με όλα τα καλά και τα κακά μέσα στο μυαλό του!

(c) Μαριαλένα, 16/03/2007 (Θα περάσει κι αυτό και το άλλο και το επόμενο, άραγε...?)

Το μπάσταρδο

Mattias, δεν είπαμε να μαζέψεις τις πευκοβελόνες από την αυλή? Που είσαι βρε παλιόπαιδο? φώναξε η μάνα του μικρού, μια τροφαντή Γερμανίδα, με κόκκινα μαλλιά κοντά κομμένα.

Τώραααα, έρχομαι, απάντησε ο αεικίνητος Mattias, ξεπροβάλλοντας από την άκρη της αυλής τρέχοντας. Ζούσαν οι δυό τους στην άκρη της πόλης σε μια μονοκατοικία, η Γερμανίδα και ο γιός της, γιατί ο μπαμπάς, Έλληνας, είχε αφήσει έγκυο την Ανελόρε ενώ γνωρίστηκαν στο Αννόβερο της Γερμανίας σε ένα από τα ταξίδια του και επειδή ήταν ναυτικός, βλεπόταν με την οικογένεια, μόνο όταν έπιανε το φορτηγό πλοίο του λιμάνι στην Ελλάδα. Ζήσε Μάη μου!

Mattias, του είπε εκείνη με τα σπασμένα της ελληνικά, που ήσουν παιδί μου και άργησες? Σε φωνάζω μια ώρα τώρα! Τι ώρα σχόλασες από το σχολείο? Ο φακιδομύτης διαβολάκος την κοίταξε με τα πράσινα μάτια του γεμάτα απορία και της απάντησε αφελώς: "Μα είχαμε πάει εκδρομή μαμά, σήμερα με το σχολείο, το ξέχασες?"

Πήγαινε να μαζέψεις τις πευκοβελόνες από την αυλή και μετά έλα να σου βάλω να φας, του απάντησε εκείνη, που όντως μέσα στη φούρια της είχε ξεχάσει την εκδρομή του μικρού πρωτίτερα. Είχε τόσα πολλά να σκεφθεί, που ώρες ώρες χανόταν μέσα στον ωρυμαγδό των υποχρεώσεών της, μόνη να μεγαλώνει ένα παιδί σε ξένη χώρα.

Ο μικρός Ματίας με μια σακούλα στο χέρι την σκούντηξε απαλά στη πλάτη σε λίγη ώρα. Μάμα, θέλω παγωτό, δώσε μου να πάρω, μπορώ? Είναι νωρίς ακόμα παιδί μου, του είπε εκείνη για να αποφύγει, θα πονέσουν οι αμυγδαλές σου... Όχι, όχι μάμα, δεν θα πονέσουν, είμαι δυνατός εγώ, κοίτα!!! έκανε ο πιτσιρίκος δείχνοντας το αδύνατο μπράτσο του. Πάρε μου παγωτό, σε παρακαλώ... της έκανε, με την ανάλογη γκριμάτσα στο πρόσωπό του της παράκλησης. Καλά, καλά, αλλά πρώτα θα φας το φαί σου Ματίας, εντάξει?

Μάμα, γιατί δεν έχω μπαμπά εγώ? Που είναι ο μπαμπάς μου? ρώτησε ο Ματίας την Ανελόρε ενώ έγλυφε με την ηδονή ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του το ξυλάκι παγωτό που αγόρασε. "Πως σου ήλθε αυτό τώρα" είπε εκείνη, "ποιός σου είπε πως δεν έχεις εσύ μπαμπά?". Στο ψιλικατζίδικο που πήγα να πάρω παγωτό, με είδε ένας κύριος και είπε πως είμαι, "μπάσταρδο". Τι σημαίνει αυτό μάμα, πες μου!

Σηκώθηκε πάνω εξαγριωμένη, περισσότερο συνειδητοποιώντας πως ο άνδρας της δεν υπήρχε στη ζωή της για τα καλά. Αυτό την πονούσε περισσότερο από όλα και τώρα στο παιδί της, να λέγονται αυτά τα πράγματα κατάμουτρα! "Όχι μωρό μου δεν είσαι μπάσταρδο, ο μπαμπάς ταξιδεύει στη θάλασσα, για να έχουμε εμείς εδώ να φάμε και να ζήσουμε, γι' αυτό και δεν έρχεται να μας δει συχνά, αλλά μας σκέφτεται και μας αγαπάει... αυτό να το ξέρεις!"

Τι σημαίνει μπάσταρδο μάμα? Είναι κακή λέξη? Γιατί μου την είπε ο κύριος? "Άστους Ματίας μου, αυτοί δεν ξέρουν για μας, μην τους ακούς..." απάντησε εκείνη σκύβοντας το κεφάλι. Δεν μου είπες μάμα, τι σημαίνει μπάσταρδο, είναι κακό αυτό? "Άσε με Ματίας μου τώρα, είμαι κουρασμένη, πάω να ανάψω το θερμοσίφωνο να κάνεις μπάνιο και να κοιμηθείς, εντάξει?"

Είχε να δει το γέλιο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της καιρό. Θυμόταν πως εκεί στη Γερμανία, ήταν πρόσχαρος άνθρωπος, αλλά όταν η ζωή της άλλαξε με το παιδί και τον απόντα σύζυγο, το γέλιο άρχισε σιγά σιγά να χάνεται από την ζωή της. Τι κρίμα! Σκεφτόταν πως αργά η γρήγορα έπρεπε να πάρει την απόφαση να επιστρέψει πίσω στους δικούς της στο Αννόβερο. Ο Ματίας φυσικά θα την ακολουθούσε, δεν είχε νόημα να περιμένει άλλο πια.

Έγραψε στον άνδρα της ένα γράμμα και του το στειλε μέσω της ναυτιλιακής του εταιρείας. Εκείνος την πήρε τηλέφωνο ξαφνιασμένος "έρχομαι, έρχομαι, περίμενε να τελειώσει αυτό το ταξίδι και έρχομαι σου λέω... περίμενε, μη φύγεις!" της είπε βιαστικά χωρίς να της προσδιορίσει το πότε και πως της επιστροφής του στην Ελλάδα. "Δεν πάει άλλο πια" του είπε εκείνη "είμαι τόσο μόνη εδώ" και έκλεισε η υπερπόντια σύνδεση, αφήνοντάς την πάλι μόνη.

Μάμα, γιατί πρέπει να φύγουμε, εδώ έχω τους φίλους μου, δεν θέλω να φύγω, της είπε μια μέρα ο Ματίας όταν του ανακοίνωσε ότι θα πάνε στον παππού και στη γιαγιά στη Γερμανία. "Ματίας μου, πάμε για καλύτερα, θέλω να με εμπιστευθείς γι' αυτό" του απάντησε κοφτά. Και ο μπαμπάς που θα μας βρει μάμα μετά? "Ξέρει εκείνος μωρό μου, αν θέλει θα μας βρει..."

Το ταξί περίμενε να πάρει τη μαμά με τον γιό στα τέλη του καλοκαιριού λίγο πριν αρχίσουν ξανά τα σχολεία. Εκείνη με τα εισητήρια στο χέρι και τις βαλίτσες φορτωμένες στο αυτοκίνητο ήδη, σφάλησε το σπίτι και άφησε το κλειδί κάτω από το χαλάκι της κυρίας εισόδου. Δεν είχε να περιμένει τίποτα πια, εκτός από μια νέα ζωή που θα άρχιζε εκεί που άρχισαν όλα για να έλθει ο Ματίας στη ζωή, σε μια άλλη γη, σε μια άλλη χώρα. Έσφιξε τα δόντια της, έβγαλε ένα μαντήλι να σκουπίσει ένα δάκρυ από τα μάτια της.

"Αντίο Ελλάδα" είπε και έκλεισε την εξώπορτα με τον Ματίας να κοιτάει έξω από το ταξί με τα χειλάκια του συνοφρυωμένα. "Αγάπη μου, πάμε και όλα θα πάνε καλά, θα δεις" του είπε καθώς το όχημα ξεμάκραινε προς τη μεγάλη λεωφόρο για το αεροδρόμιο. "Όλα θα πάνε καλά... Ich liebe dich!"



Ευχαριστώ πολύ τη καλή μου φίλη Citronella, για τις λέξεις που μου έδωσε με τη σειρά της για να δημιουργήσω αυτή τη μικρή ιστορία, μέσα από τα μονοπάτια του μυαλού μου και τα απόκρυμνα βράχια που περιτρυγυρίζουν τη ψυχή μου.

(c) Marialena, 15/03/2007

How sexy is your name? Check it out!

MARIALENA
M	Modern
A	Adventurous
R	Relaxed
I	Inventive
A	Appealing
L	Loud
E	Entertaining
N	Normal
A	Angry
Get Your Own Name Acronym

Your Name Is Too Too Sexy! :) Your name scored 227 in the "How Sexy Is Your Name Test"

How Sexy Is Your Name?

Βλέποντας το ακρώνυμιο στον Μουσειολόγο, μπήκα στον πειρασμό και για παρακάτω. Για "ευσεβείς" διαδικτυακούς πόθους, κάντε αυτά τα τεστ βάζοντας τ' όνομά σας και καλά αποτελέσματα! Μαριαλένα

Επτά ταινίες που λάτρεψα!

Μετά από πρόσκληση των φίλων ιστολόγων Domingo, Alexandra και Απ' Αλλού, σήμερα το πρωί επιτέλους με το μυαλό μου ξεκούραστο, κατέγραψα τις ταινίες που για μένα ήταν πολύ σημαντικές, η κάθε μια για τους δικούς της λόγους.

Το Top 7 μου λοιπόν, αποτελείται από τις εξής ταινίες:

ET - The extra terrestrial (1982) Steven Spielberg

Θυμάμαι πως την είδα όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες και ήμουν παιδί κι εγώ τότε. Μένουν στη μνήμη μου χαραγμένα το να απλώνει ο εξωγήινος το δακτυλάκι του το φωτισμένο και να λέει "ET phone home..." και να δείχνει το υπερπέραν και εγώ να ξεσπάω σε λυγμούς όταν αρρωσταίνει και πάει να πεθάνει, αλλά και εκεί που το αγοράκι τον παίρνει με το ποδήλατο και εκείνος απογειώνεται για να βρει τους δικούς του πια.

Μαθήματα Πιάνου (1993) Jane Campion

Τι ταινία και αυτή! Από τη πρώτη σκηνή που η Holy Hunter αρχίζει και μιλάει με τη σκωτσέζικη προφορά και λέει πως αυτή η φωνή είναι του μυαλού της, γιατί εκείνη είναι μουγκή, μου έκανε το κλικ! Υπέροχη μουσική με βάση το πιάνο από τον Michael Nyman, μα συγκλονιστική η σκηνή που ο απατημένος σύζυγος Sam Neil κόβει το δάκτυλο της συζύγου του, όταν ανακαλύπτει ότι έχει συνάψει δεσμό με τον ημιάγριο (και λίαν σεξουαλικό) Harvey Keitel. Oh my God!!!

Τσάι στη Σαχάρα (1990) Bernardo Bertolucci

Άλλη ταινία και η συγκεκριμένη. Με τράβηξαν οι πρωταγωνιστές της Debra Winger και John Malkovich που του έχω μια αδυναμία μετά τις Επικίνδυνες Σχέσεις. Η σκηνοθεσία του Bertolluci αφαιρετική, μα εκεί που η πρωταγωνίστρια αφήνει πίσω της έναν συμβατικό γάμο και φεύγει στην έρημο με τους νομάδες για να ζήσει τον έρωτά της, είναι κορυφαίο, για μένα!

Το Πράσινο Μίλι (1999) Steven Spielberg

Περιττό να πω πως, όσο εξελισσόταν η πλοκή της ταινίας, τόσο πιο συγκλονισμένη ήμουν με την ιστορία του καλοκάγαθου γίγαντα John που κατηγορήθηκε άδικα για ένα έγκλημα που δεν είχε κάνει, εξαιτίας της θεραπευτικής ενέργειας που είχε! Ο Tom Hanks άψογος στο ρόλο του, αλλά και ο αφροαμερικανός ηθοποιός που υποδύοταν τον γίγαντα απλά αφοπλιστικός. Έπαθα τέτοιο σοκ όσο προχωρούσε η απόφαση να εκτελεστεί στην ηλεκτρική καρέκλα ο ήρωας, που μετά θυμάμαι δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη!

Αναζητώντας τον Νέμο (2004) Dreamworks

Είμαι φαν των κινουμένων σχεδίων από παιδί και έχω δει από πολύ μικρή τις ταινίες της Disney με ήρωες κινούμενα σχέδια. Αυτή εδώ όμως η ταινία της εταιρείας του George Lucas, είναι λατρεμένη μου, γιατί για πρώτη φορά είδα καρτούνς με υπόθεση που αφορούσε τους μεγάλους. Οι χαρακτήρες έπασχαν από νευρώσεις όπως κι εμείς οι άνθρωποι!!! Απίθανη η ψαρίνα Ντόρις που έπασχε από αμνησία στη προσωρινή της μνήμη, ο καρχαρίας Χάρχας που μάθαινε να μην τρώει ψάρια γιατί είναι φίλοι του, ο μικρός Νέμο που πάλευε να ξεφύγει από το ενυδρείο που τον είχαν βάλει όσο εξελισσόταν η ομηρία του στο Σίδνευ. Θα μπορούσα να πω "Hakuna Matata", ή αλλιώς "έτσι είναι η ζωή", αλλά αυτό είναι από τον Βασιλιά των Λιονταριών και δεν κολλάει εδώ!

Τίγρης και Δράκος (2000) Ang Lee

Τι να πρωτοπώ για αυτό το αριστούργημα του κινεζικού κινηματογράφου! Τι εφέ με πολεμικές χορογραφίες στον αέρα, οι πρωταγωνιστές ο ένας καλύτερος από τον άλλον, μια δυνατή ερωτική ιστορία να εκτυλίσσεται στα βουνά της Μογγολίας, ο δάσκαλος Li Mu Bai, να με καθηλώνει με το ρόλο του όπως και η ηθοποιός Ζαν Ζιγί, τα είχε όλα όσα με εκφράζουν σαν άνθρωπο, αυτή η ταινία. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο θα με επηρέαζε!

Matrix 2 Reloaded (2003) Larry & Andy Wachowski

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας είναι για μένα το πιο αντιπροσωπευτικό, γιατί εκτός από το μελλοντολογικό του χαρακτήρα, αυτό που με κάνει να την έχω στις αγαπημένες μου, είναι η ερωτική ιστορία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών και πως αυτοί οι δύο άνθρωποι σε μια κοινωνία που η επαφή θεωρείται απαγορευμένη, βρήκαν τον τρόπο και μοιράζονταν στιγμές γεμάτες έρωτα και ανθρώπινη διάσταση, σε ένα περιβάλλον ξένο και εχθρικό. Οι χορογραφημένες σκηνές μονομαχιών άπαιχτες, η πρωταγωνίστρια ως ηρωϊδα ταινιών δράσης με εξέφραζε, ειδικά αφού ηράσθη και τον Keanu Reeves! Αχ, βαχ φέρτε μου ένα σπαθί!

Κι εγώ με τη σειρά μου προσκαλώ τους:

Πρέζα TV

Giotavita

Citronella

Adaeus

Orlando

να θυμηθούν και να καταγράψουν και τις δικές τους αγαπημένες ταινίες στις σελίδες τους!

Καλή συνέχεια, Μαριαλένα

Πέντε λέξεις, μια ιστορία!

Ο "Παράξενος"

Πάει καιρός που είχε ξεχάσει ποιός πραγματικά ήταν. Μέσα στο πλήθος, αυτό το απρόσωπο πλήθος της μεγάλης πόλης όπου ζούσε, είχε χάσει κάθε αίσθηση της ταυτότητάς του, όσο περνούσαν τα χρόνια.

Μα τώρα ένιωθε μια ακατανίκητη επιθυμία να ξαναβρεί τις ρίζες του, την οικογένειά του. Παλιά τον φώναζαν "παράξενο", επειδή είχε πάντοτε τάσεις φυγής και ήταν κλεισμένος στον εαυτό του. Μεγαλώνοντας, δεν άργησε να φύγει μακριά, αφήνοντας πίσω αναμνήσεις και παρελθόν, βολικά θαμμένο στο χθες.

Θυμήθηκε τον αδελφό του, το καμάρι του σπιτιού. Από μικρός φαινόταν πως ήταν πλασμένος για μεγάλα πράγματα, σε αντίθεση με εκείνον, τον "παράξενο". Τι να είχε απογίνει άραγε? Τώρα πια το μόνο κοινό που είχαν κοινό ήταν το επώνυμό τους και το αίμα που κυλούσε στις φλέβες τους, σαν συνδετικός κρίκος μιας ανίερης συγγένειας.

Πέρασε εμπρός από την τράπεζα όπου εργαζόταν ο αδελφός του. Μια δύναμη τον κράτησε από να δρασκελίσει τα σκαλιά και να μπει μέσα να τον συναντήσει. Προτίμησε να χωθεί πανικόβλητος στο πρώτο καφέ μπαρ που συνάντησε στο τέρμα του δρόμου και να πνίξει τις ανασφάλειές του στο πιοτό. Δεν άντεχε ποτέ τη σύγκριση μεταξύ τους, αλλά παρά τη λαχτάρα του, έμεινε εγκλωβισμένος στην ανασφάλειά του και το μικρό σκοτεινό κελλί που είχε φτιάξει, για να τους κρατήσει όλους μακριά του. Δεν άντεχε παραπάνω, γι' αυτό και θα ήταν στα μάτια τους για πάντα, ο "παράξενος"...

(c) Marialena, 12/03/2007

σ.σ. Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Κλέαρχο που μέσα από το δικό του Παιχνίδι με τις λέξεις... με προσκάλεσε να συμμετέχω στη δημιουργία μιας ιστορίας ή ποιήματος που να περιλαμβάνει τις συγκεκριμένες λέξεις που βλέπετε υπογραμμισμένες στο κείμενο.

Με τη σειρά μου δίνω τη σκυτάλη στους φίλους:

Μελομένο,

Σταυραετό,

Άλλα Λόγια,

Ραμόν &

Παράλληλα

να δημιουργήσουν ένα δικό τους κείμενο (πεζό ή ποίημα) με τις εξής λέξεις:

Μορφή, υποκείμενο, αλυσίδα, επικράτηση, αφουκράζομαι

Καλή (δημιουργική) συνέχεια εύχομαι σε όλους τους συμμετέχοντες! Μαριαλένα

Motorwomen.gr συνέντευξη στα ΝΕΑ!

Χθες το μεσημέρι επισημοποιήθηκε η εγγραφή μου στο πρώτη Ελληνική λέσχη γυναικών που ασχολούνται με το αυτοκίνητο, που ακούει στο όνομα Motorwomen.gr. Με πήρε τηλέφωνο η υπεύθυνη του Club, η Εύα για να πιστοποιήσει τα στοιχεία μου και με ενημέρωσε παράλληλα για τις δραστηριότητες αυτής της περιόδου, όπου ανάμεσα στα άλλα, για χθες το απόγευμα υπήρχε προγραμματισμένη μια φωτογράφιση των μελών για την εφημερίδα τα ΝΕΑ. Η ώρα με βόλευε και εμένα, κι έτσι μετά τη δουλειά πήγα στο μέρος όπου είχε προγραμματιστεί η συνάντησή μας με τα υπόλοιπα μέλη, στη μαρίνα του Νέου Φαλήρου.



Η υγρασία που επικρατούσε μαζί με τον αέρα, ήταν διαπεραστικά, αλλά το κέφι και η διάθεσή μας δεν πτοήθηκε από τις αντίξοες συνθήκες. Φορέσαμε όλες μας τα φουτεράκια με το σήμα της Λέσχης και με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη από το κρύο που έπεφτε, μας έκανε να σατυρίζουμε τη φωτογράφιση και πως θα φαινόμασταν μετά. Ευτυχώς ο φωτογράφος και το συνεργείο του ήξεραν καλά τη δουλειά τους και έτσι κατά τις 7 είχαμε τελειώσει και πήγαμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για ένα ζεστό καφέ και κουβέντα.


Motorwomen.gr εν δράσει, φωτό από τα ΝΕΑ

Τη Πέμπτη το πρωί μεταξύ 8.30 - 9.00 πμ, στη πρωϊνή εκπομπή του Mega, θα καμαρώσουμε σε ζωντανή σύνδεση, εκπροσώπους του Club να μιλούν στη κάμερα για τη γυναικεία υπόσταση της οδήγησης στην Ελλάδα.

Για όσους και όσες ενδιαφέρονται να διαβάσουν τη συνέντευξη που παραχωρήθηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα" και δημοσιεύεται σήμερα 14/3/2007, θα τη βρείτε ΕΔΩ .

Και μην ξεχνάτε, σήμερα επίσης ΔΕΝ βάζουμε βενζίνη στα οχήματά μας, διαμαρτυρόμενοι για την κερδοσκοπία που επικρατεί στην τιμή των υγρών καυσίμων στη χώρα μας. Λεπτομέρειες επίσης ΕΔΩ.

Ελλάς, Ελλήνων, Εμπρηστών!!!

Με τρώει αυτός που όλοι έχουμε και είναι γνωστό επιστημονικά ως "έδρα", να ασχοληθώ σήμερα με την τρέχουσα και φλέγουσα στην κυριολεξία, πραγματικότητα.

Ζήτημα πρώτο: Τι παπαριές είναι αυτές που εκστομίζει ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Πολύδωρας, γνωστός και ως "σαμουράι"? Τι άμυνα εις τον κύβο(!!!) προτείνει να ακολουθήσουν οι αστυνομικοί και τι αντάρτικο πόλεων είναι αυτά που ισχυρίζεται ότι συμβαίνει όταν πέντε τσόγλανοι αναρχικοί κάνουν επίθεση σε διμοιρία των Ματ στη Ζωοδόχο Πηγή, τους πιάνουν στον ύπνο και τους παίρνουν και τις ασπίδες για ενθύμιο?

Κύριε Πολύδωρα, δεν υπήρξα ποτέ ψηφοφόρος σας γιατί κάτι βρε αδελφέ με ενοχλούσε στη φάτσα σας, συγνώμη κιόλας! Αυτή η ξερολίαση που σας διακατέχει, είναι καλή στην τελική, μόνον για εσάς αγαπητέ μου και όχι για το σύνολο του ελληνικού λαού. Ωραίαααα, διοριστήκατε από τον εσωστρεφή Πρωθυπουργό μας στη θέση του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως, μετά τον κ. Βουλγαράκη που λίγο ακόμα και θα καιγόταν ζωντανός στην ηλεκτρική καρέκλα του υπουργείου. Και τι καλό κάνατε κύριε Πολύδωρα, μέχρι στιγμής?

- Αμολάτε τα ΜΑΤ στο κέντρο της Αθήνας, να δέρνουν συλλήβδην και αδιακρίτως πολίτες και να πετούν δακρυγόνα σε κεντρικούς δρόμους, που εμείς οι μαλακο-πολίτες ζούμε κάθε μέρα τουλάχιστον για ένα οκτάωρο, όταν προσπαθούμε να βγάλουμε τον επιούσιο και οι δυνάμεις ασφαλείας από κάτω, μας κάνουν τη διαβίωση αδύνατη, μαζί με τον αποκλεισμό των οδών λόγω της εκάστοτε πορείας!

- Δεν κάνετε μια επιχείρηση σκούπα, να μαζέψετε και να αποκαλύψετε τους αντιεξουσιαστές κουκουλοφόρους, που κάθε εβδομάδα, βγάζουν τα απωθημένα τους μαζί με το φοιτητικό κίνημα που έχει εξεγερθεί, αλλά εκεί μας κάνετε να βλέπουμε το ίδιο έργο κάθε Πέμπτη και ειλικρινά το βαρεθήκαμε κύριε Υπουργέ μου.

- Αφήνετε την Ελληνική Αστυνομία ξεβράκωτη στη κυριολεξία, νουθετώντας τη με μ@λ@κίες(!). Πολιτικός είστε, δεν γεννηθήκατε αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. για να ξέρετε τι θα κάνετε σε καταστάσεις κρίσεως, αλλά εσείς εκεί στο ύψος σας στη Κατεχάκη, εφιππεύετε ακάθεκτος προς την νίκην των ελληνορθόδοξων νοικοκυραίων... (Που σαι Λιακόπουλε να του στήσεις αδριάντα ή να του αφιερώσεις το νέο σου βιβλίο για την Φυλή των ΕΛ)!!!

- Με τόσο στρες και πίεση που υφίστανται οι δυνάμεις κρούσης κάθε εβδομάδα που τους τρώει η ορθοστασία, οι προπυλακισμοί και ο τσαμπουκάς των εμπλεκομένων στις συμπλοκές, αυτοί οι άνθρωποι που έχουν και σπίτια, οικογένειες, παιδιά και συζύγους, πως στο διάτανο, θέλετε να αντιδρούν? Με "άμυνα εις τον κύβο" κύριε Υπουργέ μου? Έλεος! Προχθές ήταν που ο Άγνωστος Στρατιώτης έγινε παρανάλωμα του πυρός και δεν υπήρχε από τους επιτελείς σας σχέδιο προστασίας των Εθνικών μας Μνημείων σε τέτοιες περιπτώσεις... Διότι όπως έλεγε και ο Δικτάτωρ Παπαδόπουλος κάποτε, "επαφιόμαστε στον πατριωτισμό των Ελλήνων"! Μπαρμπούτσαλα...

- Οι φοιτητές μας καλώς η κακώς, έχουν πάρει το άρθρο 16 πατριωτικά και με την εξέγερσή τους δεν καταλαβαίνουν πως ρίχνουν νερό στο μύλο των βολεμένων καθηγητών και πρυτάνεων στα ελληνικά πανεπιστήμια, που με την ιδιωτική πρωτοβουλία, φοβούνται μη χάσουν τα καπιτάλια στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και δεν τρώνε με δέκα μασέλες και αυτοί από το Ελληνικό Κράτος! Οι φοιτητές, κύριε Πολύδωρα, είναι νέοι και το αίμα τους βράζει ως γνωστόν τις πάσι. Αν δεν διεκδικήσουν τα αιτήματά τους μαχητικά τώρα, πότε θα το κάνουν, όταν 35αρήσουν και αρχίσουν να πονάνε τα κόκκαλα και να έχουν και τα κουτσούβελα από πίσω να σέρνουν? Όχι, τώρα είναι η ώρα τους να δείξουν τη ταυτότητά τους στο κοινωνικό σύνολο και αυτό κάνουν με τον πιο ορμητικό τρόπο.

Ζήτημα Δεύτερο: Ότι μπορείτε, κάνετε κύριε Υπουργέ μου, το καταλαβαίνω μέχρι ενός σημείου. Και υποτίθεται, πως προβαίνει σε ανασχηματισμό ο κ. Πρωθυπουργός και κάνει μια αλλαγή σε πρόσωπα που, όπως εσείς, τσιτσιρίζονται με το χάος που επικρατεί. Και ποιούς να βάλει ως αντικαταστάτες? Χμ... Εσάς έχει, με εσάς πορεύεται, δυστυχώς!!! Ο Γιώργος ο κουφός, καλά είναι εκεί που είναι, ΥΠΕΧΩΔΕ με ρυθμούς χελώνας. Η Μαριέττα, παλληκάρι μανιάτικο, πάει να γίνει οσία στο τέλος (ας μπορούσε να κάνει κι αλλιώς), η Ντοράκλα, ΥΠΕΞ, περιμένει πότε θα ανοίξει η πόρτα της διαδοχής να γίνει το Νο1 και επισήμως πια, ο Υπουργός Υγείας κ. Αβραμόπουλος, καραδοκεί στη γωνία για να βάλει τρικλοποδιά στην Ντοράκλα. Ο Έβερτ μας τελείωσε καιρό τώρα. Ο Προκόπης είναι ωσάν το μυρμήγκι, εργάζεται στο καθήκον και ο Αλογοσκούφης εάν βγάλει άκρη με τα δημοσιονομικά μας, να με χαιρετήσετε κλέφτικα! Ποιός θα τους διαδεχθεί κύριε Καραμανλή μου? Στο βάθος κήπος και άλλα φυτά που λέμε...

Ζήτημα Τρίτο: Ξέρετε κύριε Υπουργέ μου ποιό θέμα με συγκίνησε περισσότερο απ΄όλα τελευταία? Θα σας πω αμέσως. Το γεγονός ότι στην οδό Λύδρας στη Πράσινη Γραμμή στη Λευκωσία, η Κυπριακή Κυβέρνηση προέβη σε μονομερή κατεδάφιση του οδοφράγματος εκεί. Έχω πάει εκεί και είχα πάθει τη πλάκα μου μιλάμε, από τη συναισθηματική φόρτιση που με διακατείχε όταν πριν λίγα χρόνια βρέθηκα στην πολύπαθη και ηρωϊκή Κύπρο μας. Αυτό είναι πολιτική πράξη κύριε Πολύδωρα, αυτό έχει αντίκτυπο στη ζωή των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτή η κίνηση έχει θάρρος και πολιτική βούληση για περαιτέρω.

Τρίτη και 13 σήμερα και μια "φωνή βοώντος εν τη ερήμω" της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, είπε και ελάλησε και αμαρτίαν ουκ έχειν δια τα προλεγόμενα. Καλήν ημέραν άπαντες! Μ.

Ο Γιός του Φεγγαριού

Hijo de la Luna. Απλά υπέροχο!!!

Καλή εβδομάδα, Μαριαλένα

Θαύματα (διάλογοι)

"All you need is love"

-Πιστεύεις στα θαύματα?
-Τι, πως σου ήρθε αυτό τώρα?
-Πες μου, πιστεύεις?
-Και ναι και όχι, γιατί ρωτάς?
-Έτσι ρωτάω, πειράζει?
-Όχι καθόλου, κάτσε πουλάκι μου να μιλήσουμε.

-Λοιπόν?
-Τι λοιπόν?
-Πιστεύεις στα θαύματα?
-Πιστεύω, εσύ?
-Κι εγώ γι' αυτό σε ρωτάω.
-Πως σου ρθε να με ρωτήσεις?
-Κάτι σκεφτόμουν...
-Τι?
-Κάτι δικά μου, τίποτα το σημαντικό.
-Έλα πες μου, μη με κρατάς σε αγωνία!

-Ξέρεις, τις προάλλες είπα στη δασκάλα μου πως όπου υπάρχει αγάπη γίνονται και θαύματα και της άρεσε αυτό που άκουσε!
-Κι εσύ?
-Εγώ τι?
-Πως ένιωσες?
-Σαν ένα μικρό σκανδαλιάρικο παιδί που αγγίζει κάτι που οι μεγάλοι το φυλάν για να μην το φτάνει, αυτό ένιωσα.
-Με αυτό που είπες?
-Όχι με αυτό που ένιωσα όταν το είπα.

-Πες μου τη συνέχεια, θέλω να μάθω!
-Η συνέχεια έγινε ήδη πριν, όταν μέσα από μια απλή πράξη, μια απλή κίνηση, αισθάνεσαι την αγάπη να ρέει ανάμεσά σας.
-Και?
-Δεν υπάρχουν και από τη μεριά μου, μονάχα η φευγαλέα επαφή με κάτι τόσο όμορφο.
-Και μετά?
-Μετά είναι σαν να σε έχει λούσει ένα χάδι του ήλιου, μια θεϊκή πνοή.
-Και φεύγει ή μένει αυτό που νιώθεις?
-Φεύγει, γιατί εγώ ακόμα δεν αντέχω να το έχω περισσότερο μέσα μου, με ξεπερνάει.
-Μην το φοβάσαι, η αγάπη είναι το γιατρικό στη ψυχή μας, το νερό της πηγής όταν διψάμε... αναβλύζει από μέσα μας, μην το σταματάς!

-Εσύ το έχεις νιώσει, έχεις φτάσει εκεί?
-Χμ, χρειάζεται να σου το πω για να το καταλάβεις?
-Ναι, γιατί ακόμα δεν το κατέχω, δεν ξέρω τι σημαίνει αγάπη να σε κατακλύζει.
-Θα σου πω μόνο ότι αυτό που αισθάνεσαι κάποιες στιγμές, μην το αφήνεις να χάνεται.
-Δεν μου απάντησες όμως!
-Δεν χρειάζεται να σου απαντήσω, προτιμώ να μιλήσει η σιωπή μου για μένα. Τα λόγια δεν λένε πάντα την αλήθεια, η ψυχή μας όμως φαίνεται μέσα από τα μάτια μας. Κοίτα με!

-Δηλαδή μ'αγαπάς?
-Σ'αγαπώ με όλο μου το είναι, ναι σ'αγαπώ και δεν ντρέπομαι να στο πω! Αγάπη μου εσύ!

(c) Marialena, 10/03/2007 ξημερώματα (για αυτό το φως στη ψυχή που το λένε αγάπη...)

Οι σοφερίνες!

Από μικρή είχα κολλήσει από τον πατέρα μου το μικρόβιο της "λατρείας" του αυτοκινήτου και έτσι από την ηλικία των 12 ετών περίπου, άρχισα να διαβάζω τους "4 τροχούς" και τα συναφή έντυπα που αγόραζε τότε ο πατέρας μου, ρουφώντας κάθε πληροφορία που μπορούσα να κατανοήσω για τα νέα μοντέλα και την συναρπαστική για μένα, τεχνολογία τους.

Μεγαλώνοντας, αυτό το χόμπυ ήλθε και έγινε δεύτερη φύση μέσα μου, καθώς επέλεγα ένα αυτοκίνητο, ή συζητώντας με φίλους για τα περί αυτοκινήτου. Θυμάμαι κάποτε που με φίλες είχαμε μια ανάλογη κουβέντα καμμιά δεκαριά χρόνια πριν, οι "καλές" μου φίλες με συνεβούλευαν τότε να μην επεκτείνομαι στο ζήτημα μπροστά σε άνδρες, γιατί τους κάνω και φοβούνται(!!!) (σ.σ. Τα σχόλια δικά σας εδώ, γελάστε ελεύθερα...)

Με τον αδελφό μου συζητάμε ακόμα περί αυτών, όποτε μας δίνεται η ευκαιρία, μιας και εκείνος δείχνει να έχει πάρει ζεστά αυτή τη συνήθεια και για λογαριασμό του. Αν κάποιοι φίλοι θελήσουν μια φιλική γνώμη, με χαρά τους τη δίνω για τις επιλογές που μπορούν να κάνουν για το αυτοκίνητό τους, αλλά μιας και η τεχνολογία έχει πια φτάσει σε υψηλά στάνταρτς ακόμα και στα καθημερινά μας αυτοκίνητα, η συζήτηση αφορά και πολλά άλλα σχετιζόμενα με το αυτοκίνητο αυτό καθ' αυτό.



Χθες το βράδυ, στην παρούσα έκδοση της εβδομαδιαίας εφημερίδας Athens Voice, καθώς ξάπλωσα για ύπνο, διάβασα ένα άρθρο με τίτλο "Κορίτσια στα γκάζια" της Μυρτώς Λιοναράκη, για λέσχη γυναικών αυτοκινηστριών με την επωνυμία Motorwomen.gr και ενθουσιάστηκα! Στο άρθρο περιγράφονται οι δραστηριότητες της εν λόγω Λέσχης και μ' άρεσε που τα μέλη του Motorwomen.gr είναι γυναίκες που δεν ντρέπονται να πουν ότι τους αρέσει η ενασχόληση με το αυτοκίνητό τους και τον αυτοκίνητο αθλητισμό, χωρίς να τις λοξοκοιτάξουν οι υπόλοιποι (κομπλεξικοί)!

Επιτέλους, να μια ομαδική προσπάθεια για τις γυναίκες οδηγούς που δεν είναι "κότες" στο τιμόνι! Αυτό δεν το λέω σε καμμία περίπτωση για να προβούμε σε σύγκριση με ανδρικά πρότυπα και συμπεριφορές οδηγικές, αλλά γιατί η οδήγηση αφορά όλους μας!

Μου φαίνεται πως το τρελλό κριάρι, δεν θα αντισταθεί στον πειρασμό να γίνει μέλος αυτής της Λέσχης και με φαντάζομαι να συναντηθώ με τις υπόλοιπες αμαζόνες της ασφάλτου και να μιλάμε για τεχνικά θέματα των αυτοκινήτων μας, θα πεθαααάνωωωωω!

Καλό σαββατοκύριακο και καλές βόλτες στις κυρίες και κυρίους άσσους του βολάν! Μ.

Μια μέρα φτάνει?

Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, 8 Μαρτίου! Με το γνωστό πνεύμα που με διακατέχει σε κοινωνικά ζητήματα, κατέγραψα κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς ΕΔΩ, με αφορμή το συγκεκριμένο εορτασμό.

Σε όλες τις ηρωϊδες της καθημερινότητας, αφιερωμένο! Μαριαλένα

Μύρισε Άνοιξη...

Μπήκε η άνοιξη για τα καλά και στον δικό μου κήπο εις τας Αθήνας. Με έναν χειμώνα που δεν πρόλαβε να κόψει την ανθοφορία των φυτών παρά μόνο ελάχιστα, τώρα ο κήπος ξαναγέμισε με χρώματα και αρώματα ανοιξιάτικα, δίνοντας ερεθίσματα στις αισθήσεις.








Να και η ωραία της ημέρας στο πλάνο!


Η Άρτεμις μυρίζει τις φρέζες ή ίχνη άλλου σκύλου μήπως?




Περιμένοντας να έλθει η άνοιξη και στις καρδιές μας...

all photos by Marialena, 2007

Υ.Γ. Και η απορία της ημέρας από την Άρτεμη:

"Αφού η Μαριαλένα μιλάει για λουλούδια, εμένα γιατί με φωτογραφίζει, μου λέτε? Χμουφ!"

Αγάπη άνευ όρων

ΕΙΜΑΙ ΌΠΩΣ ΕΙΜΑΙ,
ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ,
ΕΙΜΑΙ ΌΠΩΣ ΕΙΜΑΙ,
ΕΙΜΑΙ ΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΣ,
ΕΙΜΑΙ ΌΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ
ΑΠΟΚΤΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ,
ΟΤΑΝ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΟΥ
ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΕ ΑΥΤΑ
ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΔΕΚΤΕΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ,
ΕΙΜΑΙ ΌΠΩΣ ΕΙΜΑΙ
ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,
ΕΙΜΑΙ ΌΠΩΣ ΕΙΜΑΙ!"



Κώστας Φωτεινός, Καφέ Σχολειό

=========================

σ.σ. Μετά από αυτή τη δήλωση του αείμνηστου Κώστα Φωτεινού, για την άνευ όρων αγάπη, επιτρέψτε μου να σκύψω το κεφάλι ταπεινά και για μια ακόμα φορά να παραδεκτώ πόσο μικρή και ανούσια είναι η εκδοχή που νομίζουμε ότι ισχύει, σε εμάς, τους υπερφίαλους και ανασφαλείς ανθρώπους. Σ΄ευχαριστούμε Δάσκαλε!

25 χρόνια μετά...

Ήλθες στη ζωή μου στις 3 Μαρτίου του 1982, όταν στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών βγήκαν τα αποτελέσματα των αιματολογικών μου εξετάσεων μετά από μια ίωση που δεν υπαναχωρούσε. Δεν σε ήξερα στην αρχή, ούτε μπορούσα να φανταστώ πως όταν προσπάθησε η μητέρα μου να μου πει τι έχω, εγώ με παιδική αφέλεια της απάντησα "κάντε μου ό,τι θέλετε, αρκεί να μην μου κάνετε ενέσεις"! Και τότε η μοίρα χαμογέλασε ειρωνικά μαζί μου και δείχνοντας το απάνθρωπο πρόσωπό της με καταδίκασε να μην περάσει μέρα ξανά από τη ζωή μου που να μην κάνω ενέσεις ινσουλίνης για να μείνω στη ζωή, έστω και αν πια δεν με πειράζει και με ενοχλεί το γεγονός αυτό καθ' αυτό.

Θυμάμαι πως όταν πρωτοάκουσα από τι μπορώ να "πάω" έχοντας διαβήτη, τρόμαξα! Όλα τα κακά της μοίρας μου θα μου συνέβαιναν σε ένα απροσδιόριστα τρομακτικό αύριο, που προέβλεπε αναπηρίες, δυσλειτουργίες, τύφλωση, νεφρική ανεπάρκεια, ακρωτηριασμούς, καρδιακή ανεπάρκεια και θάνατο και όλα αυτά εξαιτίας του διαβήτη. Είδα κιόλας το πρώτο παιδί που τη δεκαετία του 1920 υπεβλήθη σε ινσουλινοθεραπεία και από ένας φερόμενος σκελετός στην αγκαλιά της μάνας του, μεταμορφώθηκε σε παιδί ξανά στα 14 του και ο τρόμος μου μεγάλωσε, γιατί πιο πριν τα παιδιά με νεανικό διαβήτη υποβάλλονταν σε αυστηρότατη δίαιτα και στη συνέχεια πέθαιναν λίγο καιρό μετά τη διάγνωση, αφού δεν υπήρχε θεραπεία. Και εκεί μέσα στο παιδικό μου μυαλό μου εντυπώθηκε πως ζούσα πια "παρά φύσιν" και πως οι μέρες μου ήταν μετρημένες σε αυτή τη γη.

Έτσι μεγάλωνα μοναχικά μέσα στην άρνηση και στην υπερπροστασία, έχοντας να αντιμετωπίσω και τον μεγάλο μου φόβο για τις βελόνες που μέχρι τα 17 μου δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω μόνη μου. Και κύλησε μια εφηβεία συμμορφωμένη και αυτοκαταστροφική παράλληλα, προσπαθώντας να με τιμωρώ κάθε μέρα για ό,τι μου συνέβαινε. Και το μυαλό δίψαγε να αντλεί γνώσεις από τα βιβλία και να μελετά, όπως το κορμί έψαχνε διεξόδους να νιώσει ζωντανό μέσα από την άθληση και τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα. Στα 23 ήλθε η αποδοχή των ευθυνών μου ως προς τον εαυτό μου και η ανάληψη της ευθύνης της ρύθμισης του σακχάρου μου αποκλειστικά από εμένα και άρχισε η ανάκαμψη, παράλληλα με την αντιμετώπιση προβλημάτων στα αγγεία των ματιών που οδήγησε στη πρώτη μεγάλη μου συνειδητοποίηση στα 24. Αυτή της θνητότητας του ανθρώπου. Συνειδητοποίησα πως έτσι απλά μια επιπλοκή μπορούσε να μου στερήσει την ικανότητα να βλέπω και δόξαζω τον Θεό για κάθε μέρα που περνά και βλέπω από τότε, μέχρι νεωτέρας. Χάνοντας μέρος της οπτικής μου οξύτητας από αμφιβληστοειδοπάθεια, η όρασή μου έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να μου επιτρέψει από κει και πέρα να λειτουργώ με μέρος αυτού που ήξερα ως όραση. Με τη νεανική ορμή που με διακατείχε, το πάλεψα τότε πολύ.

Άλλαζα θεραπείες, έβαλα κάποια παραπανίσια κιλά με την αλλαγή των ινσουλινών και κλείστηκα στον εαυτό μου που δεν μου άρεσε 10 κιλά βαρύτερος από το κανονικό για τέσσερα χρόνια περίπου. Η γιατρός μου, ηρωίδα με το απείθαρχο πλάσμα που είχε να κάνει, με έβαλε σε σειρά επιτέλους και η υγεία μου βελτιωνόταν σταθερά. Και έφτασα 28 χρονών για να συνειδητοποιήσω πως η προσωπική μου ζωή παράπαιε ανάμεσα στην ανυπαρξία και την προσμονή και εκεί λύγισα. Αναζήτησα βοήθεια σε φίλο ψυχολόγο που μου έδωσε τα πρώτα ερεθίσματα για να ψαχτώ περαιτέρω για όλα όσα είχα κάνει σύμβαση στη ζωή μου και με έπνιγαν.

Ενεργοποιήθηκα ενεργά στο σύλλογο των παιδιών με το διαβήτη και ξεκίνησα από τα 25 μου να προσφέρω στους συνανθρώπους μου που είχαμε αυτό το κοινωνικά κοινό χαρακτηριστικό και κάθε μέρα που περνούσε ανακάλυπτα πως δεν ήμουν μόνη στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο ζώντας με τον διαβήτη. Και παθιάστηκα με αυτό και ακόμα παθιάζομαι εμπρός στην αποδοχή και κατανόηση που μπορεί κανείς να δώσει στους ομοιοπαθείς του και όχι μόνο.

Έτσι έφτασα στα 32 μου και ο δρόμος μου με οδήγησε στο να βγάλω προς τα έξω αυτό που ένιωθα, αυτό το μπερδεμένο με ενοχές και προκαταλήψεις απορριπτικό σύμπλεγμα, για το ποιά είμαι και από κει και πέρα κάποια πράγματα δρομολογήθηκαν. Και ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα, στο να αρχίσω να εξοικειώνομαι με την ιδέα πως η αγάπη δεν είναι κατ' ανάγκην απορριπτική, όπως το είχα βιώσει από παιδί και νέα γυναίκα στα προσωπικά μου.

Και φτάσαμε στο τώρα, το σήμερα, με τις αντοχές σιγά σιγά να μειώνονται φυσιολογικά, μα ο Πάνσοφος να δίνει δύναμη και κουράγιο για να ανταπεξέλθω στις προκλήσεις της ζωής. Πήγα να ελέγξω τα μάτια μου στον ετήσιο έλεγχο τις προάλλες και μέσα μου τη προηγούμενη νύχτα, βγήκε ξανά η σκέψη, ο φόβος, τι θα γίνει αν χρειαστεί να αντιμετωπίσω ξανά μια επιδείνωση στην όρασή μου. Και μετά είπα πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, ότι και να λέω εγώ. Δε νομίζω πια πως θα αποδημίσω εις Κύριον νεότατη, αλλά αν το θελήσω, θα έχω χρόνια μπροστά μου μέχρι να αναπαυθώ. Αν κάνω οικογένεια, μπορεί να κάνω και παιδιά, που θα λατρεύω, αν αξιωθώ, ποιός ξέρει?

Μέσα μου έχω κάνει και διαθήκη σε περίπτωση που "τελειώσει το λαδάκι μου" που θα αφήσω τι και σε ποιόν από τα μετρημένα υπάρχοντά μου, γιατί ποτέ δεν ήμουν μόνο του χρήματος ως άνθρωπος. Και το ίδιο μου είπαν δύο φίλοι με διαβήτη, ηλικίας 23 και 31 ετών αντίστοιχα που συναντηθήκαμε πρόσφατα και ποτέ πριν δεν είχαμε συζητήσει ότι συμβαίνει. Παρόλο που με τη χαρά δεν τα πάω πολύ καλά, χωρίς να σημαίνει ότι την αποδιώχνω κιόλας, θέλω η θλίψη που έχει συσσωρευτεί από όλα αυτά τα παιδικά βιώματα να αφήσει χώρο και για ευτυχία στη ζωή μου και να κάνω και πράγματα που θέλω να κάνω, για να λέω πως άξιζε που ήλθα σε αυτή τη ζωή και όχι γιατί είμαι "το καλό παιδί" που πήγε υπέρ πίστεως!

Έγινες 25 χρονών, διαβήτη μου, κομμάτι μου, ψυχή της ψυχής μου! Είσαι μαζί μου 24 ώρες το 24ώρο, 365 μέρες το χρόνο και μαζί πορευόμαστε σε ό,τι κάνω και σκέπτομαι! Σε είχα πλάσει ως ένα τέρας ανθρωποβόρο, απαίσιο και αποκρουστικό, που σε έβρισκα μπροστά μου οτιδήποτε και αν έκανα σαν παιδί. Μετά άρχισα να γκρεμίζω τον τοίχο που είχα χτίσει για να σε αντικρούσω και να βλέπω τι υπάρχει παραέξω. Τώρα πια είσαι σαν ένα μωρό που έχει ανάγκη της φροντίδας μου για να είναι καλά. Ώρες ώρες βρίσκεσαι μπροτά μου εκεί που δεν σε θέλω, άλλες ησυχάζεις αλλά με το ένα μάτι με παρακολουθείς, μα δεν παρεμβαίνεις. Δεν μπορώ να σε αφήσω και να σε ξαναβρώ αργοότερα, ούτε για μια στιγμή, τόσο απαιτητικός είσαι! Τουλάχιστον μέσα από εσένα κατάλαβα την αξία της ζωής και ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο όσο ζούμε. Μακάρι να έλεγα το ίδιο και για σένα κάποια στιγμή!

Χρόνια σου πολλά, 25ρησες πια, μεγάλωσες, μήπως είναι καιρός να ενηλικιωθείς σιγά σιγά? Τι λες, να κάνουμε μια προσπάθεια από κοινού, αποφασιστικά? Μπορούμε, έλα πιάσε μου το χέρι να προχωρήσουμε...


Marialena, 03/03/2007 (25 χρόνια μετά)

Για σένα: Evanescence - My Immortal (2003), ένα τραγούδι θρήνος,--γιατί προσπαθώ να σ' αγαπήσω και να αγαπήσω και μένα μαζί αλλά δεν μπορώ πολλές φορές και το ξέρεις. Για όλα αυτά τα χρόνια που περάσαμε και θα περάσουμε μαζί, αφιερωμένο!

Παναμάς 2005: "Η ανθρωπογεωγραφία της φωτογραφίας"

photos by Yiannis Tzortzis, RPS

Μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας του ταξιδευτή φωτογράφου κ. Γιάννη Τζώρτζη, στο φόρουμ του Fnac, έως τις 13 Απριλίου 2007. Πληροφορίες ΕΔΩ.

Στο ανάμεσα...

Θυμάμαι πως όταν ήμουνα μικρή για να κάνω κάτι έλεγα τη φράση "μόνη μου, μόνη μου" επιχειρώντας να μάθω να περπατάω ή να κάνω ποδήλατο ή κάποια άλλη δραστηριότητα που μου μάθαιναν να κάνω οι μεγάλοι. "Μόνη μου, μόνη μου" έλεγα πεισματικά και μου έμεινε χαραγμένο ως τώρα στη μνήμη μου, για να τα καταφέρω πραγματικά χωρίς τη βοήθειά τους.

Πάνε 10 μέρες από την τελευταία κεραμίδα που έφαγα στο κεφάλι στα προσωπικά μου. Έστω και αν τα σημάδια μου έδειχναν πως το προσδοκώμενο για μένα, δεν ανταποκρίνονταν αντίστοιχα και για αυτόν που ερωτεύθηκα ένα χρόνο τώρα, αυτό δεν σημαίνει πως δεν με έφερε σε μια φάση να ξαναθυμηθώ τα λογάκια που έλεγα σαν παιδί, περισσότερο σαν άμυνα και πολύ λιγότερο για να καταφέρω κάτι αυτήν την εποχή.

Το πριν είναι πριν και το μετά ό,τι και να λέμε για να το εκλογικεύσουμε δεν προβλέπεται, αλλά αυτό το ανάμεσα μοιάζει σαν τη ζώνη του λυκόφωτος. Αυτό το ανάμεσα σε πεπερασμένα γεγονότα και σε αδιευκρίνιστα μελλούμενα. Ομφάλιος λώρος υψηλής συμπίεσης για μαλακομπούκουρες σαν και του λόγου μου. Και έρχεται αυτό το ανάμεσα που με κάνει να φωνάζει κάθε κύτταρο του σώματός μου "μόνη μου, μόνη μου", ενώ στην ουσία αυτό που διαβάζουν πίσω από τις γραμμές και συμπεριφορές μου οι άνθρωποι που ξέρουν να με αποκωδικοποιούν, είναι πως ενώ κατεβάζω τα ρολά για να ανασυνταχθώ, η φιλική τους υποστήριξη με κάνει να νιώθω πως δεν είμαι μόνη και πως υπάρχουν άνθρωποι που με συμμερίζονται.


Φαίνεται πως ο Καρκίνος στον ωροσκόπο μου με κάνει να συμπεριφέρομαι σαν το καβούρι ώρες ώρες. Βγάζω τη δαγκάνα και το κέλυφος για προστασία από αυτά που με πληγώνουν. Αισθάνομαι πως αυτό που θέλω είναι να ζω σε αυτή τη ζώνη του λυκόφωτος, χωρίς να με αγγίζουν πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις, ενώ ξέρω πολύ καλά πως ενώ τα λέω έτσι, στην ουσία αφήνω να μου αλλάζουν τα φώτα με τις επιδράσεις τους. Μαλακομπούκουρας!!!

Ξανά μανά "μόνη μου, μόνη μου" κραυγάζω ωσάν διχασμένη προσωπικότητα! Και να από πίσω, να έχω τους φίλους τους υπομονετικούς να μου λένε "ηρέμισε" και "συγκεντρώσου", σε ποιά, εμένα, τη βασίλισσα του χάους μέσα μου!!! Και απορώ τέτοιες ώρες πως βλέπουν τα καλά μου στοιχεία και τα εκτιμούν οι άλλοι. Εγώ στο μαύρο σκότος είμαι, στη ζώνη transit του αεροδρομίου μου για τα ταξίδια που ονειρεύομαι να κάνω, με εισητήριο χωρίς προορισμό και ημερομηνία. Σύνδεση γιοκ.

Θα περάσει και αυτό, όπως περνάνε όλα στη ζωή μας, αφήνοντας μια γλυκόπικρη αίσθηση στο στόμα, σαν το πικραμύγδαλο. Μέχρι να περάσει όμως, όταν και όποτε η γεύση αυτή με εγκαταλείψει, ας με αγαπάνε αυτοί που θέλουν, αφήνοντάς με να κάνω τα βήματά μου "μόνη μου, μόνη μου" ενώ θα είναι δίπλα να μου κρατήσουν το χέρι σαν στραβοπατώ.

σ.σ. Πρώτη μέρα του Μάρτη σήμερα, η μητέρα μου έκοψε φρέζες από τον κήπο μας και λίγα κλαδιά από τον κρυφό έρωτα, το φυτό, να πάρω μαζί μου στο γραφείο. Τι μπορούν να κάνουν λίγα λουλούδια σε ένα βάζο, σε έναν χώρο εργασιακό. Θαύματα!

(c) Monachus-Monachus, 1/03/2007 (μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά, άσε με να παραμιλώ στου ονείρου μου την άκρη...) Καλημέρα, καλό μήνα και καλή Άνοιξη!