Friday, June 15, 2007

Το δαχτυλίδι

Βρισκόσουν εκεί κλεισμένο για τουλάχιστον έναν χρόνο τώρα, σε κείνη τη μικρή ροζ μπιζουτιέρα που σε είχα βάλει, τη μικρή ροζ μπιζουτιέρα με τα αστεράκια στη κορυφή που έχω από παιδί.

Έψαχνα να βρω μια ασημένια αλυσίδα να φορέσω και τα δάκτυλά μου σε ψηλάφησαν ξανά και σ' αναγνώρισα! Ήσουν εκεί ανάμεσα στα άλλα κοσμήματα. Σε έπιασα στο χέρι μου, σε αντίκρυσα ξανά. Το σμάλτο γύρω από το μέταλλο, έπαιρνε αποχρώσεις στο βαθύ πράσινο, όπως τότε που βγήκες από το δάκτυλο του ιδιοκτήτη σου και μπήκες στο δικό μου παράμεσο, για να με φυλάς όπως σου ζήτησε, το θυμάσαι αυτό?

Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα της συνάντησης που πέρασες στο χέρι μου κάτω από τον έναστρο ουρανό και έγινες φυλακτό μου? Θυμάσαι που σε φόραγα βλέποντάς σε να αλλάζεις λέει, αποχρώσεις σύμφωνα με τη διάθεσή μου? Μα πόσο πολύ μωβ ήταν τότε, τι να σήμαινε αυτό?



Θυμάσαι άραγε τη τρυφερότητα του αποχωρισμού, της αναγνώρισης της αγάπης κι ύστερα τη βιαιότητα στην ανταπόδοση του πληγώματος? Το μέταλλο άραγε έχει μνήμη? Σε ξαναβρήκα λοιπόν και σε πέρασα ξανά στον παράμεσο ένα χρόνο μετά που είχα να φορέσω δακτυλίδι εκεί. Παραξενεύτηκα στην αρχή, γιατί άραγε το έκανα αυτό? Γιατί ήξερα μέσα μου ότι αυτός που σε έδωσε σε μένα, με σκεφτόταν ακόμα? Για να επαναφέρω στη μνήμη μου εκείνη τη νύχτα του πρόσκαιρου αποχωρισμού τότε ή μήπως τις στιγμές του σμιξίματος πριν από αυτόν? Σε φόρεσα στο δάκτυλο και χωρούσες ακόμα άνετα. Τώρα η θύμησή του βρίσκεται και στα δυο μου χέρια και στο χέρι της καρδιάς μα και της λογικής...

Μα τι στο καλό ψάχνει η καρδιά για νιώθει καλά, ξέρεις? Μήπως εσύ μπορείς να μου πεις?

Marialena, 13/6/2007

4 comments:

An-Lu said...

Όταν η καρδιά ξέρει τί ψάχνει...
...το βρίσκει πάντα!

Anonymous said...

Η πιο όμορφη αυταπάτη είναι αυτή της καρδιάς που ξέρει τι ψάχνει. Το θέμα είναι αυτό που βρίσκει τελικά να είναι αντάξιό της..

Marialena said...

@ An-Lu: Κάπως έτσι είναι γοργονίτσα μου, όπως λέει και ο επόμενος σχολιαστής, είναι η πιο όμορφη ψευδαίσθηση που όμως αποτελεί και την κινητήριο δύναμη!

@ Lemarchand: Καλοσώρισες στη σελίδα μου! Όταν κάτι το αισθάνεσαι σωστό μέσα στη καρδιά, αξίζει τον κόπο να κυνηγήσεις την αυταπάτη μιας όμορφης σχέσης, στο χέρι του καθενός μας είναι να το κάνει πραγματικότητα!

panagiota said...

Οι αναμνήσεις μάς πονάνε,μάς χαμογελάνε,μας γυρίζουν σε δρόμους που περπατήσαμε ή και σε δρόμους που δεν τολμήσαμε να διανύσουμε.Τα αντικείμενα που δωρίστηκαν,κάποιες φορές"μιλανε".Μιλανε για την ωρα εκείνη,της προσφοράς που δείνει την επιθυμία της ολοκληρωτικής ενωσης της ερωτευμένης ψυχής....
Φύλαξε τα δωρα στην ροζ μπιζουτιέρα!Δωρίστηκαν για τον συμβολισμό κάποιας στιγμής!
Κράτα πάντα την αγάπη στο φως.Δεν μπορεί να ζει σε κουτια και μπιζουτιέρες.Καποια στιγμή θα πεθανει απο την κλεισούρα και τα σκοτάδια....
Η αγαπη χαρίζεται,δεν δωρίζεται...

Με αγαπη πάντα Π.