Friday, June 22, 2007

Το Άλλο Μισό

"Σαν έπλασε ο Θεός τον Άνθρωπο τον έβαλε στον Παράδεισο να ζει, για να χει όλα τα αγαθά δικά του. Μα ένιωθε μοναξιά αυτός ο Άνθρωπος μέσα σε όλα όσα είχε και ζήτησε από τον Θεό να του φέρει ένα ταίρι για να έχει και εκείνος όπως όλα τα ζώα στη γη. Και ο Θεός έπλασε από τη πλευρά του τη Γυναίκα, σαν κομμάτι και αδιαίρετο σύνολό του.

Κι έτσι ο Άνθρωπος συμπορευόταν με το άλλο του μισό είτε στα Ουράνια, είτε στη Γη που του έμμελε να κατοικήσει σαν αποφάσισε ότι ο Παράδεισος δεν του ταίριαζε. Καθε φορά που οι δυό τους έσμιγαν και γινόταν ξανά ένα, η θεϊκή πνοή ξεπηδούσε από μέσα τους και ένας νέος Άνθρωπος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσήν τους γεννιόταν από τα σπλάχνα τους".


Two become one

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε να είναι αυτό το άλλο μου μισό και μπερδεύομαι. Γιατί με το μυαλό μου μπορεί να πλάσω χίλιες εικόνες συμπληρωματικές, μα καμμιά να μην ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα, ή γιατί με την καρδιά να νιώσω αυτό το "κάτι" αλλά και πάλι εκεί που νομίζω ότι συμπλέουμε, να πλανώμαι πλάνην οικτράν. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι άναμεσά μας που να βρήκαν αυτό το "άλλο μισό" και να κατόρθωσαν να ζήσουν μαζί του, να δημιουργήσουν και όχι να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον εμπλεκόμενοι σε αδυσώπητο αγώνα επικράτησης των εγώ τους.

Γνώρισα τέτοιους ανθρώπους, εξαιρετικούς και σπάνιους, μα την αλήθεια. Οι περισσότεροι από εμάς, αρκούμαστε να επιπλέουμε στην κολυμβήθρα του κοινωνικού συνόλου. Ενώ η αγάπη ανθίζει στις καρδιές χωρίς όρους, εμείς την περιστοιχίζουμε με αγκαθωτά συρματοπλέγμα που κατ' ευφημισμό τα ονομάζουμε "το συμφέρον μου", ή "η αξιοπρέπειά μου" ή ακόμα χειρότερα "η αγάπη μου". Και έτσι μαραίνεται το μοναδικό αυτό άνθος και ας νομίζουμε ότι δεν του στερούμε τίποτα, εκτός από την ελευθερία του!


Yingyang image by www.photopathy.com

Το άλλο μισό, το γιν και το γιαν, οι ζωοποιές δυνάμεις κίνησης του Σύμπαντος, οι αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες και όχι αλληλοσυγκρουόμενες. Η αίσθηση πως ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά μεταξύ δύο ανθρώπων, είναι αυτό που από πάντοτε ζητούσες και σου δόθηκε όχι γιατί το απαίτησες ή το πήρες εκβιαστικά, όχι, αλλά γιατί και οι δυό σας θέλατε να μοιραστείτε την ίδια αίσθηση, την ίδια στιγμή και τότε το μισό γίνεται Ένα, για τώρα, για πάντα, όπως ήταν και θα είναι για πάντα!

(c)Marialena, 11/04/2007 (απολογισμοί λίγο πριν προστεθεί ένα ακόμα έτος στη βιολογική ηλικία μου)

10 comments:

melomenos said...

Αυτή είναι η "μοναξιά μας" φίλη μου αυτά τα αγκάθια!
μην βιάζεσαι όμως
σε ανύποπτη στιγμή
πάντα θα υπάρχει μια αγκαλιά
ψηλά να σε σηκώσει...
και τότε θα ξεχάσεις το παρελθόν!
ως τότε να απολαμβάνεις τις όμορφες βολτούλες που κάνετε η παρεϊτσα σας
καλό σου Σαββατοκύριακο

Marialena said...

Αγαπητέ μου Μελομένε, δεν βιάζομαι! Δεν υπάρχει λόγος, γιατί είτε βιάζομαι είτε όχι, τα πράγματ θα γίνουν έτσι όπως είναι ορισμένο από τη ζωή την ίδια , άσχετα με το τι μπορεί να λέω εγώ.

Ας ζούμε την κάθε μέρα μας σαν να είναι η τελευταία και ας το ξεχνάω αυτό πολλές φορές και μπερδεύομαι!

Σε φιλώ, καλό σαββατοκύριακο! Μ.

Ψυχος said...

Aν υποθεσουμε οτι ειμαστε ενα μισο κοχυλι...
Δεν πιστευω οτι οι εσοχες μας και οι εξοχες μας ταιριαζουν απολυτα με ενα αλλο μισο.

Αλλα αν βρεθει καποιο που ταιριαζει λιγο....
με τον καιρο και την τριβη γινονται ολες οι εσοχες και οι εξοχες αναλογες στον εναν με τον αλλο.

Βεβαια οσο μικροτερη αλλοίωση τοσο το καλυτερο.

adaeus said...

Καλό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και όλες τις αισθήσεις μας σε εγρήγορση, γιατί κάπου εκεί καραδοκεί το άλλο μισό του καθενός. Τουλάχιστον αυτών που δεν το έχουν βρει.

Anonymous said...

Δεν μπορώ να διαφωνήσω με κανένα από τους προλαλήσαντες, αλλα για μενα η απομυθοποίηση ήρθε νωρίς(ευτυχώς ή δυστυχώς) και πιστεύω πως αυτό το γεγονός είναι εξαιρετικά σπάνιο. 'Οπως σπάνιο είναι να βρείς κοχύλια που οι εξοχες κ οι εσοχές τουσ να μοιαζουν. Λίγοι είναι οι ¨τυχεροί¨. Οι υπόλοιποι συμβιβάζονται ικανοποιώντας την εγωιστική ανάγκη της διαιώνισης του είδους(δεν μιλώ για το sex προφανώς, αλλα για την ανάγκη που έχουμε να αφήσουμε κάτι πίσω μας.)

Anonymous said...

Πέραν του ότι τα είπατε σχεδόν όλα, να προσθέσω ότι πιθανά ταίρια βρίσκονται δίπλα μας και δεν τα βλέπουμε γιατί τα ιδανικά προφίλ που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας,και με βάση αυτά ψάχνουμε, στην ουσία δεν είναι δημιουργήματα δικά μας αλλά ένα κράμα του εγώ μας και των αξιών των media και τρίτων..

Δεν δίνουμε την ευκαιρία να μας γνωρίσει καν ο άλλος που δεν ταιριάζει στο εικονικό προφίλ μας..;)

Αυτό από μόνο του κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα μιας και το να βρεις το ιδανικό έταιρον είναι από μόνο του πολύ δύσκολο..

@micro-t: Φίλε/φίλη το θέμα που θίγεις στο τέλος είναι τεράστιο και σηκώνει συζήτηση ατελείωτη. Χαίρομαι που το άγγιξες..

Marialena said...

Χαίρομαι πολύ που αυτές μου οι σκέψεις πυροδότησαν τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλιά σας φίλοι μου!

Θα ήθελα να προσθέσω κάτι μιας και κάνουμε κουβέντα για το πως βλέπω κι εγώ το "άλλο μισό". Για μένα δεν είναι θέμα τόσο των προτύπων που όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε, μπορούν να παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, αλλά όταν πια καταλαβαίνουμε ότι το πρότυπο είναι μονάχα εικόνα στο μυαλό που εμποδίζει να δούμε την αλήθεια του άλλου, πάω παρακάτω.

Αυτό σημαίνει ότι αντικρύζω τον άλλον ως περιεχόμενο πρώτα και μετά ως εξωτερική εμφάνιση και έχω συναντήσει ανθρώπους με πανέμορφη ψυχή και περιτύλιγμα που δεν θα το έλεγες ποτέ ωραίο κατά τα κοινωνικά πρότυπα.

Η ομορφιά της ψυχής, είναι που προβάλλει μέσα από τα μάτια μας, όπως και οι φόβοι μας και αυτό προτιμώ να αφουκράζομαι για να καταλάβω τον άλλον. Η ανθρωπιά μας.

Το να σεβόμαστε το σώμα μας και να έχουμε εκτίμηση στον εαυτό μας, σημαίνει από την άλλη ότι το αγαπάμε και δεν το αφήνουμε να πάθει μέσα από συμπεριφορές και συνήθειες δικές μας.

Το άλλο μισό για μένα συνοψίζοντας έχει να κάνει με την ψυχική επαφή, με την αίσθηση ότι ο άνθρωπος που σε κεντρίζει σε προσωπικό επίπεδο, επικοινωνεί μαζί σου και έχετε αλληλοκατανόηση και όχι συμπεριφορές ανταγωνιστικές ο ένας προς τον άλλον, ειδικά σε μια σχέση.

Ο άνδρας και η γυναίκα είναι διαφορετικά όντα, με ψυχισμό που εκδηλώνεται σύμφωνα με το φύλο μας, αλλά η ουσία βρίσκεται πως εν τη ενώσει, προκύπτει η αλληλοσυμπλήρωση που δίνει και στους δύο την αίσθηση της ολότητας.

Θα πω και κάτι τελευταίο εκ πείρας για να μην σας κουράσω άλλο: το ένστικτο ξέρει αν η επιλογή μας είναι σωστή ή μια ακόμα επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά για να μην είμαστε ευτυχισμένοι και μόνοι και μαζί με κάποιον άλλον. Ας τολμήσουμε να το αφήσουμε να αγγίξει την καρδιά μας, χωρίς εγωϊσμούς και ανασφάλειες όταν αξίζει τον κόπο η επαφή με τον άλλον.

Τότε, ίσως έχουμε βάλει εμείς τα θεμέλια για κάτι καλό στη ζωή μας και δεν το έχουμε αφήσει στη μοίρα!

Καλησπέρες πολλές στον Ψύχα, Adaeus, Μίκρο-Τ και Lemarchand και αναμένω τη συνέχεια στη συζήτησή μας, για όποιον θέλει!

panagiota said...

Καλημερα απο Θεσ/κη σε όλους..
..και θα συμφωνησω με τις αποψεις ολων!
Δεν ειναι θέμα τύχης για να βρεθεί το άλλο μισο.Οχι!!
Οταν ξεπερασουμε τα πρότυπα και τις πλασματικές εικόνες που με αυτά μας γαλουχούν απο την ημέρα που γεννιομαστε κι όταν η ψυχή θα αφεθεί ελεύθερη να βαδίσει στο μονοπάτι της αναζήτησης του άλλου μισού της,ακόμα και αν κανει καποιες λάθος επιλογες,πρέπει να μάθει μέσα απο αυτά τα λάθη,να μην τα ξαναεπαναλαμβανει,ώστε κάποτε να βρει την αδελφη-ψυχη.

Κι επειδη πολλοί θρύλοι υπαρχουν για τον διαχωρισμό της ενιαίας ψυχής σε δυο σώματα αρσενικό-θηλυκό,ενας μύθος των ινδιανων Τσερόκι-λέει-πως το Μεγαλο Μανιτού την χώρισε και την καταδίκασε να ψαχνει το αλλο της μισό γιατι δεν σεβάστηκε τα άλλα του δημιουργήματα μέσα στόν κόσμο που της χάρισε για να υπάρξει(στις εποχες που τα ζώα και τα φυτά επικοινωνούσαν με τις ψυχές).Κι οταν είδε τα δύο κομμάτια να γυρνάνε χαμένα,μέσα σ'εναν κόσμο που ευθύς διαφοροποιηθηκε με τον διαχωρισμό,χωρις προορισμό και αναμνησεις,τις λυπηθηκε και τους εδωσε το προνόμιο της τεκνοποίησης ουτωσ'ωστε να εχουν εσαεί την ευκαιρία μέσα απο τις αναγεννήσεις τους να βρουν και να ενωθουν με το άλλο τους μισό!
Αραγε πόσες ζωές χρειάζονται για να ξαναγίνει αυτή η ένωση?
Και αν κάποτε γίνει σε συμπαντική κλίμακα πόσες αλλαγές θα επιφερει σ'αυτον τον κόσμο της τιμωρίας μας και της εξορίας μας????

MenieK said...

ε, ας γράψει και η κυνική, αλλά πιο αισιόδοξη της παρέας, που δεν πιστεύει ότι υπάρχει αυτό το μοναδικό άλλο μισό. Υπάρχουν πολλά άλλα μισά. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους/ες μοιράζεσαι στιγμές ευτυχίας και ταύτισης σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής σου και τότε γίνονται το άλλο σου μισό. Αν τα άτομα είναι τυχερα, οι στιγμές και οι φάσεις που τα μέρη του ζευγαριού επικοινωνούν (με όλες τις σημασίες της λέξης) είναι πολλές, αν είναι άτυχα είναι λιγότερες. Ωραίο το παραμύθι του Μανιτού, ωραία και η απεικόνιση του γιν και του γιαν, αλλά, πολύ συχνά σκέφτομαι ότι δεν είναι παρά μόνο αυτό: ένα παραμύθιασμα. Το κυνήγι του άλλου μισού δεν είναι παρά ένα κυνήγι χίμαιρας εξαιτίας του οποίου, μένουμε μόνοι/ες μας και χάνουμε αυτά τα άτομα που περνούν δίπλα μας και με τα οποία θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε και ίσως να ευτυχήσουμε.

Marialena said...

@ Παναγιώτα: Λες να χρειάζονται παραπάνω από μια ζωές για να επέλθει αρμονία στη ζωή μας φιλενάς?

@ Μένη: Καλά τα λες Μένη μου, θα συμφωνήσω με τις απόψεις σου και μ' άρεσε ο τρόπος που διατύπωσες τις σκέψεις σου!

"Το κυνήγι του άλλου μισού δεν είναι παρά ένα κυνήγι χίμαιρας εξαιτίας του οποίου, μένουμε μόνοι/ες μας και χάνουμε αυτά τα άτομα που περνούν δίπλα μας και με τα οποία θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε και ίσως να ευτυχήσουμε."

Αυτό που είπες μου λέει ένα πολύ σημαντικό πράγμα, ότι πολλές φορές άλλα βλέπουν τα μάτια μας και άλλα η καρδιά μας και τότε ούτε μισό ούτε ολόκληρο είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε!

Καλό μας απόγευμα και να σαι καλά!