Από αυτό που φοβάσαι δεν θα γλυτώσεις...

Η περασμένη εβδομάδα ήταν περίοδος εξετάσεων που ολοκληρώθηκαν μόλις σήμερα στο Νοσοκομείο των Παίδων (μην γελάσει κανείς, ναι εκεί...) για να διαπιστωθεί η κατάσταση της υγείας μου μετά την πάροδο δεκαετίας από την πρώτη φορά που σημειώθηκαν. Ομολογώ πως ήμουν ανήσυχη μέχρι να ακούσω τα αποτελέσματα, τα δέκα χρόνια που είχαν περάσει μήπως είχαν επιβαρυντική χρειά στον οργανισμό μου υπάρχοντος του διαβήτη. Όμως ευτυχώς διαψεύσθην όταν λίγες μέρες αργότερα έμαθα πως ήμουν καλύτερα και από πριν σε κάποια ζητήματα όπως η πάχυνση των αρτηριών που ήταν μέσα στα φυσιολογικά όρια για τους ενήλικες. Ανακουφίστηκα, μα περίμενα και σήμερα να δω τι θα έδειχνε ο υπέρηχος της καρδιάς, καθώς άγχος, στεναχώρια, απογοητεύσεις, κούραση και αϋπνία εξαιτίας όλων αυτών συχνά με έκανε να έχω ταχυκαρδία, χωρίς αυτό να με ενοχλεί κατά κανέναν άλλον τρόπο.

Ο καρδιολόγος στο Παίδων συμπαθέστατος και πολύ διακριτικός σαν άνθρωπος, έκανε τον υπέρηχο καρδίας και μου ανακοίνωσε πως όλα καλά, αλλά από τα 50 και μετά πρέπει να προσέχω γιατί υπάρχουν πολλοί επιβαρυντικοί παράγοντες, κληρονομικότητα, οργανικοί άλλοι παράγοντες όπως η χοληστερίνη ή η υπέρταση και φυσικά ο διαβήτης. Μάλιστα, έκανα μέσα μου, ακούγοντας τα λόγια του γιατρού, άλλα 13 χρονάκια και μετά αρχίζουν τα δύσκολα για την καρδιά μου... Το ξέρω πως από καρδιά θα πάω, δεν υπάρχει περίπτωση να την γλυτώσω, παρόλο που δεν καπνίζω, μετά την εμμηνόπαυση παύουν οι ορμόνες να προστατεύουν το γυναικείο σώμα και επιβαρύνεται, ειδικά στη περίπτωσή μου.

Μικρή όταν ήμουν, στα μαύρα πρώτα χρόνια της συμβίωσης με τον διαβήτη, έλεγα πως θα πεθάνω στα 30 μου (μαγικό νούμερο τότε), τα χρόνια πέρασαν και πάτησα τα 30 και τίποτε τέτοιο δεν συνέβη, μετά έλεγα πως τα 50 θα ήταν το όριο, Αλλά και πάλι προχωρόντας βλέπω πως πάλι του μυαλού μου αηδίες είναι αυτές, μα το περίεργο είναι πως και άλλοι φίλοι μου με διαβήτη τα ίδια μου λένε κατά καιρούς, οπότε έχει να κάνει με την ψυχολογία μας μάλλον παρά με οτιδήποτε άλλο, αυτές οι ικασίες. Όμως, βλέπω και την πραγματικότητα πως μια καρδιά που θα δουλεύει για 60 ή 70 χρόνια με διαβήτη και τυχόν άλλες επιβαρύνσεις οργανικές, πως να μην κλατάρει... τα καρδιοαγγειακά νοσήματα είναι η πρώτη αιτία θανάτου μετά τον διαβήτη παγκοσμίως. Ευχαρίστα αυτά τα δεδομένα που αναφέρω? Όχι καθόλου, αλλά από αυτό που φοβάσαι, δεν θα γλιτώσεις, όπως λέω και στον τίτλο αυτών μου των σκέψεων.

Αν τον φοβάμαι τον θάνατο? Μεγάλη κουβέντα, πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή. Το να μην ζω μια μέρα δεν το φοβάμαι, πιο πολύ φοβάμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου, τους αγαπημένους φίλους τι θα απογίνουν ή πως θα πεθάνουν. Εγώ προσωπικά πάντα έλεγα στον εαυτό μου πως θα ήθελα έναν ανεπαίσχυντο και ειρηνικό θάνατο, να κοιμηθώ ένα βράδυ και το επόμενο πρωί να μην ξυπνήσω, έτσι απλά το θέλω, ούτε ταλαιπωρίες, ούτε να μην μου βγαίνει η ψυχή στο σκαλοπάτι του βιολογικού θανάτου. Το ότι θα με φάει αυτή η αρρώστια και οι επιπλοκές της θα με φάνε, χωρίς αντίλογο, αλλά τουλάχιστον ας φύγω σαν άνθρωπος και όχι σαν χτικιό βρε παιδί μου. Λέω τώρα...

Δεν με πειράζει και αύριο αν θελήσει να με πάρει ο Θεός από τη Γη, ας με πάρει, εγώ θα του πω πότε θα πεθάνω? Αν είναι γραμμένο μου να ζήσω παραπάνω στη ζωή μου, ας ζήσω, πάλι δεν έχω έλεγχο σε αυτά τα δεδομένα, έτσι όπως είναι η ζωή μου. Μετανιώνω όμως που έφτασα 37 χρονών γυναίκα και δεν έχω φέρει ένα παιδί στον κόσμο, να το μεγαλώσω με όση αγάπη μπορεί να βγει από την καρδιά μου σε έναν άνθρωπο, μετανιώνω που δεν έχω πει αυτό το "σ' αγαπώ" ακόμα στον σύντροφό μου, μετανιώνω που δεν αισθάνομαι ασφαλής μέσα στην αγκαλιά του, μετανιώνω που κάνω μια δουλειά που δεν μου προσφέρει τίποτε εκτός από την αμοιβή και παραμυθιάζομαι γι' αυτό, μετανιώνω που συνήθως έπαιρνα ρίσκα που με έκαναν να σπάω το κεφάλι μου και εκεί που έπρεπε έτρεμα σαν το κλωσσόπουλο μέχρι να προχωρήσω. Μετανιώνω που δεν αγάπησα τόσο τη Μαριαλένα, ώστε να της προσφέρω μια καλύτερη ζωή και ακόμα την παιδεύω...

Όμως δεν μετανιώνω για τα λάθη μου, τις αποτυχίες μου, τις απογοητεύσεις μου, τις μαλακίες μου, τις χαζομάρες μου, το κρυφτό με τη ζωή και τα θέλω μου και θυμώνω σαν μικρό παιδί όταν ο κόσμος γύρω μου είναι κακός και άδικος. Δεν μετανιώνω που έκανα έρωτα με τόση τρυφερότητα και τόσο πάθος που πλημμύριζε το Έιναι μου από ανείπωτα συναισθήματα. Δεν μετανιώνω που ακόμα και τώρα πιστεύω στο καλό στις καρδιές των ανθρώπων και στην Αγάπη που τα νικάει όλα. Δεν μετανιώνω που είμαι τόσο ρομαντική και τόσο ηλίθια ώρες ώρες. Δεν μετανιώνω που ενδυνάμωσα το μυαλό μου τόσο ώστε να έχω μια ασπίδα προστασίας ενάντια στον παραλογισμό που υπάρχει γύρω μου. Δεν μετανιώνω που κάνω υπομονή για να ξεφύγω από τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που δεν με πάνε με τίποτε. (Χέστηκα!) Αν είχα την επιλογή να ζήσω ξανά, την ίδια τρελλή και ανικανοποίητη ζωή θα ζούσα μέχρι σήμερα και ο Θεός βοηθός...


Σεπτέμβρης 2008, Οία Σαντορίνης σε όμορφες στιγμές

Μαριαλένα, 22/10/2008 (σαν διαθήκη μου μοιάζει αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις Θεός φυλάξοι!)