Friday, January 30, 2009

Ξύλινα Κορμιά

Θα θίξω τα γκομενικά πάλι, μιας και το θέμα είναι ανεξάντλητο, ανάλογα πως το βλέπει κανείς... Τα έχω "πάρει" γενικώς αυτόν τον καιρό με κάποιες φίλες μου, που μου δείχνουν ένα πρόσωπο ξένο προς αυτό που είχα συνηθίσει μέχρι τώρα.

Ο λόγος? Εχουν γκόμενο! Θα μου πείτε, σιγά το πράμα, λες και το να κάνει κανείς σχέση με ένα αγόρι π.χ. είναι κάτι το ασυνήθιστο. Κάθε άλλο, ο άνθρωπος είναι και συντροφικό όν και έχει ανάγκη την επαφή με έναν ερωτικό σύντροφο που να τον ελκύει. Όμως οι καλές μου αυτές "φίλες", όχι μόνον έχουν τον γκόμενο αγκαζέ, αλλά έχουν βαλθεί να με βάλουν σε περιπέτειες. Και εξηγούμαι:

Η πρώτη, συνομίληκή μου, είχε πάρει αμπάριζα ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει μιας και μεγάλωσε και η μαμά την πιέζει να παντρευτεί, έτσι λοιπόν επειδή ο κόσμος είναι μικρός, "έπεσε" πάνω σε έναν γνωστό μου και έκανε κονέ. Τα νέα τα έμαθα από εκείνην και της ευχήθηκα καλή επιτυχία. Επειδή όμως γνωρίζω το αγόρι ανεξάρτητα από εκείνην, μου ζήτησε εν ψυχρώ να τον "παρακολουθώ" μήπως κάνει καμμία κουτσουκέλα με καμμιά άλλη. Τρελλάθηκα! Της εξήγησα πως εγώ δεν θα γίνω ο τρίτος άνθρωπος στη σχέση της και δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά εκείνη το αντιπαρήλθε ότι δεν μου ζήτησε δα και κάτι τόσο τραγικό για να ενοχληθώ. Δεν ξέρω τι να σκεφθώ πια για εκείνην που όσο ήταν στο ψάξιμο, όλο να βγούμε και να βγούμε ήταν και τώρα, μην τον είδατε τον Παναή.

Η δεύτερη, μικρότερή μου, ηράσθει ένα συνομίληκό μου, ο οποίος μετά από λίγους μήνες γνωριμίας και που ακόμα δεν έχει βρει δουλειά στα μέτρα του, μένει πια μαζί της στο πατρικό της, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Η μητέρα του τον προορίζει για γαμπρό, αλλά η φίλη μου δεν είναι σίγουρη ότι αυτός είναι ο άνθρωπός της, καθότι αρέσκεται να τον φροντίζει, μα δεν ξέρει αν η καρδιά της τον αγαπά πραγματικά. Η προσωπική της ζωή είναι καθαρά δική της υπόθεση, αλλά σε μια κουβέντα που είχαμε πρόσφατα, μου πρότεινε για να μην είμαι μόνη, να "τα φτιάξω" με τον πρώην της που ουδέποτε με ενδιέφερε ερωτικά και αν δεν πάνε τα πράγματα καλά με τον νυν, να τον πάρω υπό την προστασία μου...! Ω, θεοί και δαίμονες, μου έφυγε το σκάλπ με αυτή της τη πρόταση.

Της είπα πως παρά το ότι κάνουμε παρέα, μάλλον δεν με ξέρει τόσο καλά όσο πίστευα, γιατί αλλιώς θα ήξερε για μένα ότι κάτι τέτοιο είναι απλά απαράδεκτο. Της εξήγησα πως προτιμώ να είμαι μόνη και αξιοπρεπής, παρά αναξιοπρεπής ακολουθώντας τη συμβουλή της. Να πω ότι φταίει το νεαρόν της ηλικίας της, να πω πως τώρα που σπίτωσε τον γκόμενο δεν έχει με τι να ασχοληθεί και θέλει να με "τακτοποιήσει"? Τι να πω, δεν ξέρω...

Πολλές φορές οι σχέσεις είναι απλή πρακτική αριθμητική και άλλες φορές πολύπλοκη εξίσωση που δεν είναι εύκολο να την λύσει κανείς. Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς τρίτος, δεν πρόκειται να αποφασίσει για σένα τι στο καλό θα κάνεις στη προσωπική σου ζωή.

Γιατί? Για έναν απλούστατο λόγο, πως οι άνδρες την σήμερον ημέρα, όσοι τουλάχιστον δεν έχουν καταλήξει στα προσωπικά τους, είναι είτε μαλθακοί ως χαρακτήρες είτε πολυσυλλεκτικοί, δηλαδή πετούν από κλαδάκι σε κλαδάκι και απ' εδώ παν' κι οι άλλες, που λένε. Για τους μαλθακούς να μην μιλήσω, καθότι το έχω αναπτύξει το θέμα παλιότερα και το κακό είναι πως νομίζουν πως αυτοί είναι εντάξει και ο υπόλοιπος κόσμος τους φταίει.

Θα πω για τους "ψαράδες" γοργονών ή μιας και είμαστε στη στεριά, γυναικών. Με την ευκολία χρήσης του διαδυκτίου και "επαφής" μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ιστολόγια, φόρουμς κλπ. το να επικοινωνήσει ένας άνδρας με μια άγνωστη γυναίκα, είναι το πλέον εύκολο. Κρυμμένοι πίσω από μια περσόνα που οι ίδιοι ελέγχουν, βγάζουν προς τα έξω έναν εαυτό, συχνά ξένο προς την πραγματικότητα.

Ναι, ζούμε σε μια εποχή μοναχική ως επί το πλείστον, σε μια κοινωνία ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις που είναι εύκολο να χαθείς μέσα στη καθημερινότητα, τις υποχρεώσεις και την έλλειψη επικοινωνίας με τον περίγυρο και γι' αυτό αυτή η διέξοδος που κατακλύζει τους κοινούς ανθρώπους, τα τελευταία χρόνια, έχει και τα δικά της χαρακτηριστικά.

Στα χρόνια του Facebook, Hi5, Zuni κλπ, το φλερτ είναι στιγμιαίο και αναλώσιμο, σαν μια γκοφρέτα που καταναλώνεις όσο χαζεύεις το προφίλ του άλλου. Σου αρέσει η φωτό του, σου αρέσει που γράφει πιασάρικα για τον εαυτό του και του στέλνεις μήνυμα για γνωριμία. Μπορεί να προκύψει συντάντηση από κοντά, οπότε μετά τον καφέ, γίνεται και ευθέως η πρόταση "πάμε να την βρούμε?" και έχεις να διαλέξεις μεταξύ μιας αρπαχτής και της αποχώρησης με γοργά. Αλλά δεν σε πολυνοιάζει κιόλας, μιας και έχεις κρατήσει ρεζέρβα, κάποιον άλλον που βρίσκεται δηλωμένος στον κυβερνοχώρο.

Αυτό διάβαζα τις προάλλες σε μια καθημερινή εφημερίδα που δημοσίευε την νέα κοινωνική τάση και προβληματίστηκα. Για μένα ισχύει μάλλον το αντίθετο, είμαι παραδοσιακή σε αυτά τα θέματα της προσέγγισης με το άλλο φύλο. Αν ο άνδρας δεν "αιχμαλωτίσει" το μυαλό μου, πως στο καλό θα απολαύσει και το κορμί μου?

Δεν έχω πρόβλημα για τις επαφές μέσω ίντερνετ, είμαστε άνθρωποι που ένα μεγάλο κομμάτι καθημερινότητας, διασκέδασης, επαφών και επικοινωνίας γίνεται μέσω του διαδυκτίου, αλλά τον έρωτα σε συσκευασία Big Mac, ποτέ μου δεν τον χώνεψα καλά. Ναι, μπορεί να προκύψει κάποια στιγμή και να γνωρίσεις έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο και να τον κάνεις φίλο σου ή κάτι περισσότερο, κανένα πρόβλημα. Αλλά αυτό το απρόσωπο και απόμακρο που χαρακτηρίζει τις προσδοκίες επί προσωπικού, με προβληματίζει ιδιαίτερα.

Οι άνδρες σε μετράνε σύμφωνα με τον βαθμό του ερεθισμού του εγκεφάλου και του ανδρικού τους μορίου, όταν προκύπτει συνάντηση μέσα από αυτά τα δεδομένα. Μπορεί να σου μιλήσουν για εκείνους, για την πρώην ή την νυν, το πόσο καλά και άξια πλάσματα είναι και πως τους φαίνονται οι γυναίκες γενικότερα, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δυσκαμψία, μηνύματα που βομβαρδίζουν τον άλλον προσπαθώντας να τα καταφέρουν εντός μιας ή δύο ωρών, να σε "ρίξουν" στο κρεββάτι τους, να μαζέψουν πόντους για να εξαργυρώσουν την επιταγή του σούπερ μάρκετ στους φίλους τους μπροστά.

Που πήγε η αυτοσυγκράτηση, η εφυής προσέγγιση που ξεκλειδώνει την επιφυλακτική, συνήθως, γυναίκα απέναντί τους? Που πήγαν οι τρόποι και το τακτ. Αυτά τα πράγματα τα συναντάς πια μόνον στους πενηντάρηδες που έχουν την οικογένειά τους, τη καριέρα τους, τα ενδιαφέροντά τους και είναι κουλ (και δεν μιλάω για γκομενικές καταστάσεις με 50άρηδες, να εξηγούμεθα). Αναρωτιέμαι πότε θα κάνουν το ίδιο και μικρότεροί τους άνδρες, ή μήπως φοβούνται ότι αν φερθούν με μέτρο και σεβασμό στη γυναίκα απέναντί τους, εκείνη θα πει από μέσα της αφού δεν της την πέφτει πασιφανώς "α, τον μαλάκα!"

Που πήγε το να σε εμπνέει ο άλλος με τη προσωπικότητα και τη στάση του? Γιατί πρέπει το σεξ να είναι η απαρχή και όχι η συνέχεια μιας γνωριμίας? Γιατί πρέπει να κρύβουμε τα συναισθήματά μας και να αφήνουμε μονάχα τα ξύλινα κορμιά μας να δέχονται σπασμωδικές θωπείες ενός εραστή που μπορεί καν να μην μας ενδιαφέρει τελικά?

Αυτό το σεξ δεν με ενδιαφέρει, ούτε κατ' ουσίαν με ενδιέφερε ποτέ. Όταν ακούω έναν άνδρα να λέει το γνωστό παραμύθι, ίσα ίσα για να ξαλαφρώσει, σηκώνω ξανά το παραπέτασμα και σκέφτομαι "μια από τα ίδια...". Άλλωστε, στις προσωπικές μας σχέσεις δεν μετράει η ποσότητα και το μπάτε σκύλοι αλέστε, αλλά η ποιότητα και αυτό έχει το τίμημά του τελικά, όποιο και αν είναι αυτό. Ο έρωτας είναι τέχνη, είναι ζωή, είναι ανεπανάληπτο συναίσθημα και αίσθηση και εμείς αρκούμαστε μοναχά στα "προσεχώς".

Προς το παρόν, πάω να κατασκοπεύσω τον γκόμενο της μιας και να ανοίξω άσυλο για τους πρώην της άλλης φίλης μου, μιας και τώρα που το καλοσκέφτομαι, το καλό μου θέλουν τα κορίτσια, εγώ γιατί αρπάζομαι, μου λέτε? Α, να χαθώ για θηλυκό...


Δόμνα Κουντούρη - Left outside alone

Marialena, 30/1/2008

8 comments:

Anonymous said...

Γκόμενο έχουν;
Δηλαδή όποια γκόμενα έχει γκόμενο, κανει την αδιάφορη;
Να υποθέσω τότε πως συνήθως δεν έχουν; ;)

stardust30 said...

Νομίζω πως αν ζυγίσεις το τίμημα του να περνάς κάποιες στιγμές με κάποιον/α οι οποίες είναι κενές περιεχομένου(άσκοπες βόλτες, ανούσιες συζητήσεις, κούφιο σεξ) με το τίμημα της μοναξιάς θα δεις πως το πρώτο τίμημα έχει σαφώς μεγαλύτερη βαρύτητα.
Διότι η συνύπαρξη με άτομα που είναι χαμηλότερης ποιοτικής στάθμης τελικά αποβαίνει εις βάρος της αξιοπρέπειάς μας.
Φυσικά και δεν προτείνω να μιλάμε μόνο σε άτομα "υψηλού προφίλ" αλλά στο ερωτικό επίπεδο τουλάχιστον θα πρέπει να επιλέγουμε άτομα που να μας γεμίζουν και να μας βοηθούν στην ανάπτυξη του χαρακτήρα μας με θετικό τρόπο.
Στην σημερινή εποχή είναι πάντως εύκολο να κάνεις μια αρπαχτή- αλλά δύσκολο να φτιάξεις έναν πραγματικό δεσμό - ψυχικό και σωματικό με τον άλλον.

Anonymous said...

Εγώ πάλι είχα πάντα πρόβλημα με τα στερεότυπα και των ανδρών και των γυναικών. Με πάσης φύσεως κατηγοριοποιήσεις και χαρακτηρισμούς. Ναι αυτά που περιγράφεις είναι σημάδια των καιρών μας, μπορούμε όμως ακόμα να μην πουλάμε τον εαυτό μας για ένα δράμι πλαστικού έρωτα και 2 κόκκους αλάτι. Πάντως καλό θα είναι να επανεξετάσεις τις (φιλίες) σου καλή μου Μαριαλένα. Όσο για το τίμημα, είναι όντως μεγάλο και κάποια στιγμή ίσως να είναι και αβάσταχτο. Ω βάρος ασήκωτο για μια καρδιά ξεφτισμένη...

Marialena said...

@ N.Ago: Νίκο μου έχουν ή δεν έχουν γκόμενο, δεν με απασχολεί, προσωπικά με νοιάζει που αυτές οι συμπεριφορές θεωρούνται "λογικές" από κάποιους ανθρώπους στον περίγυρό μου...

@ Stardust: Πολύ σωστά υποστηρίζεις την άποψή σου Πάνο, καθότι είναι παγίδα να θεωρούμε a priori κάποιους "υψηλής στάθμης" και κάποιους "χαμηλής στάθμης" αντίστοιχα. Κατ' αυτόν τον τρόπο μπαίνουμε σε συμπεριφορές που είναι τουλάχιστον άδικες και όχι εμπεριστατωμένες. Στα καθ' ημάς τώρα, είχα πάντα αλλεργία προς τη βλακεία, όχι την αφέλεια, αλλά τη βλακεία, την ηλιθιότητα που κάποιοι συάνθρωποί μας κάνουν σημαία με σκοπό να επιπλεύσουν σαν άλλοι φελλοί στη θάλασσα. Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορώ, ούτε και θέλω να κάνω παρέα, ή απλά να συναναστραφώ, μιας και τα στάνταρτς που έχω βάλει στον εαυτό μου είναι υψηλά, με όποιο και αν είναι το τίμημα των επιλογών μου.

@ After8: Κατ' αρχήν να σε ευχαριστήσω που συμπεριέλαβες το ιστολόγιό μου στα αγαπημένα σου, με τιμάς με την επιλογή σου. Ναι, συμφωνώ μαζί σου, άνθρωποι που δεν μπορούμε να συμπορευθούμε εν ειρήνη μαζί, καλύτερα να βγαίνουν έξω από τον κύκλο μου, όπως και οι δυο αυτές περιπτώσεις που περιγράφω στο ποστ μου. Ξεκινώ μια φιλία, ειδικά μεταξύ γυναικών, με καλή πρόθεση και στη πορεία φαίνεται η διάθεση του καθενός μας.

Φαντάσου, πως τα συμβάντα αυτά προέκυψαν μετά από γνωριμίες και συναναστροφές τεσσάρων και δυο ετών αντίστοιχα και εξ'ου και η έκπληξή μου στη συνέχεια. Ο καθένας μας βαδίζει τον δρόμο του και θεωρώ τέτοια γεγονότα και συμπεριφορές, καθοριστικά ως προς την αξιολόγηση της σχέσης. Δοξάζω τον Θεό που υπάρχουν στη ζωή μου καλοί φίλοι που ξέρουν ποιοί είναι αυτοί και που η σχέση μας δεν κλυδωνίζεται από τέτοια ανώφελα πράγματα και γι' αυτό, αυτούς θεωρώ φίλους και όχι ανάλογες περιπτώσεις... ευτυχώς!

Γηράσκω αεί διδασκόμενος, τίποτε άλλο και η ζωή συνεχίζεται!

panagiota said...

Να τρελλαθώ τώρα ή μετά?
Ειδικά με την δεύτερη φίλη.
Μην ασχολείσαι Μαρλεν μου,δεν αξίζουν τα άτομα τον κόπο...
Φιλιααααααααααα

Marialena said...

Να μην τρελλαθείς Γιωτούλα μου, γιατί μια ζωή την έχουμε κλπ. Δεν ασχολούμαι καμάρι μου, απέχω και δεν με αφορούν οι ιδεοληψίες τρίτων.

Αλλά το χαρέμι, μάλλον πρέπει να το ανοίξω και να φοιτήσω σε κατασκοπική σχολή, έτσι θα μ' αγαπάνε "οι φίλοι μου", χα,χα,χα...

Φιλιά καλή μου και καλή δύναμη!

Anonymous said...

Αν ανοίξεις χαρέμι χωράω κάπου έστω κι ως διευθυντής ασφαλείας..?! :-)

Εμείς σε αγαπάμε κι ας μην ανοίξεις χαρέμι πάντως..

Marialena said...

@ Lemarchand: Καλή ιδέα, να έχω και έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης όσο εγώ θα στήνω την επιχείρηση "πρώην της φίλης μου-χαρέμι" ε?

Εγώ λέω να πάρουμε το μαύρο άτι καλύτερα και να την κάνουμε για άλλες πολιτείες, τι λες? Και άσε το χαρέμι για τους τις χανούμισες, εγώ καλά είμαι με τους φίλους μου!