Friday, June 02, 2006

Δικαίωμα

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Ερμηνευτές: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη

Και δικαίωμα
δεν έχω πια να σ’ αγαπώ
το στερέωμα της μοναξιάς μου
θαν’ αυτό.


Να σ’ αγκαλιάζω μια φορά
ούτε με φτάνει κι ούτε μ’ αφορά
κάποτε θέλαμε κι οι δυο
Μα τώρα πια
σε θέλω για τον εαυτό μου.


Και δικαίωμα δεν έχω πια να σ’ αγαπώ.
Και δικαίωμα
δεν έχεις πια να με κρατάς
στο μεσαίωνα της λογικής σου
να με πας

Παράξενα γυρίζει το μυαλό μου σήμερα. Η ευφορία της χθεσινής ημέρας, έδωσε τη θέση της σε αυτούς εδώ τους στίχους, όχι κατ' ανάγκην γιατί συμβαίνει κάτι, αλλά γιατί ήλθαν και σιγοψυθυρίζονται μέσα μου από μόνοι τους. "Και δικαίωμα..." τραγουδά η θεϊκή φωνή της Άλκηστις ή της Δήμητρας με τα λόγια τα απέρριτα της Λίνας Νικολακοπούλου.

Με πυροδότησε να γράψω αυτό το σημείωμα η αντίδραση μιας φίλης στο τηλέφωνο σήμερα. Τα χει με την μοναξιά της και χάνεται μέσα σε αυτή. Θυμάμαι πως έτσι ήμουνα και γω κάποια χρόνια πριν. Αβάσταχτες οι μέρες και οι νύχτες που περνούσαν χωρίς νόημα, τα δάκρυα συντρόφευαν τον ύπνο μου και ένα μεγάλο "γιατί" υπήρχε παντού. Τότε δεν με ήξερα όσο τώρα, μάλλον δεν με άκουγα, δεν με καταλάβαινα. Εικοσικάτι και χανόμουν μέσα στο τίποτα. Ξέρω τι περνάς καρδούλα μου, ξέρω τι είναι να σου φταίνε όλα και κύρια ο εαυτός σου, ξέρω τι είναι να αναζητάς την ευτυχία και αυτή να σε προσπερνά ξώφαλτσα ή έτσι να νομίζεις ότι συμβαίνει. Ξέρω τι σημαίνει να περνούν άδειες οι νύχτες χωρίς ένα χάδι, ένα φιλί, ένα σ'αγαπώ για να γεμίσει η ψυχούλα σου με λίγη τρυφερότητα που τόσο πολύ σου χρειάζεται...

Λέμε στη θεωρία πως αυτά πηγάζουν από μέσα μας και αν είσαι γεμάτος βγαίνει και απέξω σου και άλλα τέτοια. Μα βρε παιδιά, είναι δυνατόν αυτά τα βασικά για την συναισθηματική μας ισορροπία, το χάδι, το φιλί, η αγκαλιά, η αίσθηση της πλήρωσης αυτής της ανάγκης μας να προέρχεται και να εκπληρώνεται μόναχα από μας τους ίδιους? Αν είναι δυνατόν, δεν μπορώ να το καταλάβω... Δλδ, και συγχωρέστε με για την απρεπή έκφραση που θα χρησιμοποιήσω τώρα, θα πρέπει να προσφεύγουμε στην αυτοϊκανοποίηση σαν τα εφηβάκια που τώρα γνωρίζουν το σώμα και τις ανάγκες του, για να νιώσουμε κάτι? Ε, όχι, ούτε αυτό το δέχομαι!!! Άλλο το ένα και άλλο το άλλο, να μη μιλήσω για την φυγή στον εικονικό κόσμο του διαδυκτίου, αναζητώντας να γεμίσει το κενό με άλλη μια ψευδαίσθηση.

Την ΕΠΑΦΗ έχουμε ανάγκη, την ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, την ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, την ΑΠΟΔΟΧΗ, την ΧΑΡΑ, την ΑΓΑΠΗ δηλαδή και όχι κατά κύριο λόγο όλα τα άλλα τα υποκατάστατα που κάνουν τις μέρες και τις νύχτες μας να περνούν ανεπαίσθητα και μελαγχολικά. Μακάριοι όσοι τα έχουν και τα διαφυλάττουν στη ζωή τους, γιατί είναι κατάκτηση ζωής. Για τους υπολοίπους που προσδοκούν να τα βιώσουν, βάλτε το σκοπό στη ζωή σας και αναζητήστε τα!

Image Hosted by ImageShack.us
picture by Forever Friends

Καλό σαββατοκύριακο, ηλιόλουστο και ανθρώπινο να έχουμε, Μαριαλένα

15 comments:

Θεριό Ανήμερο said...

Καλό, ηλιόλουστο και μεγάαααλο να είναι, να μην τελειώσει τόσο γρήγορα όσο τα προηγούμενα!

Marialena said...

Ωραία ευχή είναι ετούτη μα τον Τουτάτη! Μαζί σου, μ' αρέσει πολύ η επιθυμία σου για αυτό το σ/κ καλό μου θεριό! Καλοσώρισες και τη Δευτέρα μας λες πόοοοσο κράτησε τελικά το σ/κ! ;-}

Epsilon said...

Ειδικά για την αγάπη ένα κιλό δεν φτάνει ούτε για αστείο! Καλησπέρα κι από μένα.

Marialena said...

Φυσικά και δεν φτάνει, γιατί είναι ανάλαφρη σαν την ανάσα μας και απαραίτητη όπως το οξυγόνο. Καλησπέρα Έψιλον καλοσώρισες και θα χαρώ να τα λέμε, Μ.

Unknown said...

Ρε μανία με την μοναξιά.
Ξέρεις τι είναι να τσακώνεσαι με την μοναξιά Μαριαλένα μου ?
Όχι, δεν ξέρεις Μαριαλένα μου
γιατί αν ήξερες θα είχες βρει τη μοναδική γοητεία της μοναξιάς,
και δεν θα σου έφταιγε τίποτα.
όλα αυτά είναι φαντασιώσεις των ανθρώπων των ίδιων
γιατί δεν θέλουν να παραδεχθούν
ότι έχουν μεγάλη πλάκα.
δεν έχουν διαπιστώσει ότι η ζωή
δεν είναι όμορφη χωρίς πλάκα.
όλα αυτά είναι φιλολογίες για να
έχουμε να πούμε και να γράφουμε
κάτι. έτσι, απλά.
Χωρίς να θέλουμε να παραδεχθούμε
ότι έχουμε μεγάλη πλάκα.

Καλή σου μέρα σε σένα
και στην μοναξιά σου γιατί
και οι δυο σας έχεται μεγάλη πλάκα

Marialena said...

Α, πα, πα, βρε Καπετάνιε σε καλό σου σήμερα, τι σου ήλθε με το σχόλιό σου! Σε πληροφορώ πως τώρα πια με την μοναξιά μου τα πάω περίφημα, γιατί δεν την θεωρώ απειλητική, ίσα ίσα έρχονται ώρες που την χρειάζομαι για να ξαποσταίνω. Το έγραψα αυτό σήμερα με αφετηρία τη φάση που περνάει μια φίλη και με έκανε να θυμηθώ τα παλιά. Ούτε πλάκα, ούτε ξε-πλάκα έχει η μοναξιά μου, καλέ μου Καπετάνιε... Καλό σ/κ, σε φιλώ, Μ.

guerriero_da_luz said...

Καλησπέρες Μαριλένα! Η μοναξια λοιπόν (για να βάλω το δεύτερο λιθαράκι μου στην αναζήτηση που μας έχει πιάσει τους 30 κάτι και παρα κάτι,το πρώτο είναι στης φιλενάδας σου το ψηφιακό ξεσπαστήρι) είναι ένα είδος service. Πώς πας το κάρο για μπουζί φίλτρο τακάκια? Α γειά σου. Να δείς αν κρατάς ρελαντί λοιπόν, αν έχουν τριφτεί οι δίσκοι απ τις απότομες αλλαγές ταχυτήτων, αν έχεις φρένα ή όχι, αν έχεις κάψει κανένα λαμπάκι καμία φλάτζα, και μόλις διαπιστώσεις οτι είσαι καλά ξαφνικά με την πληρωμή των επισκευών το καβαλάς και συνεχίσεις να γράφεις χιλιόμετρα. Άλλες φορές το αφήνεις λίγο παραπάνω συνεργείο γιατί δεν έχεις να πληρώσεις... Αλλά κάποια στιγμή το βγάζεις...Αυτά είχα να πώ, ευχαριστώ το συνεργειατζή μου και το φαναρτζή μου...Γειά σας τώρα...

guerriero_da_luz said...

Ά πάρε και το α που σου χρωστάω ΜαριΑλένα και τις συγνώμες μου για το κουτσούρεμα... :P

zero said...

Καταπληκτικο ποστ.

ζερο.

Marialena said...

Καλώς τον Φωτεινό Πολεμιστή! Δεν πειράζει για το "Α" που έφαγες πριν, άμα ήταν νόστιμο, να σου στείλω και το "Ε" ευχαρίστως...

Χαίρομαι που έκανες τη σύνδεση μεταξύ των δύο ιστολογίων σήμερα (you know...) Γάτος είσαι! Δεν την είχα σκεφτεί την παρομοίωση με το αμάξι να σε πω την αλήθεια. Χμ, not bad!

Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας έναν φίλο αγαπημένο, να περνάει αυτήν την φάση ανησύχησα, γιατί έκανα προβολή στα του εαυτού μου τότε και είχε πολύ πόνο το πράγμα. Γι' αυτό και αφυπνίστηκα σήμερα.

Πάντα υπάρχουν στιγμές που η αίσθηση αυτή αναδύεται στην επιφάνεια, αλλά τώρα πια θα έλεγα δίνω βαρύτητα και σε άλλα πράγματα και εν τέλει απολαμβάνω την αίσθηση του να μείνει κανείς μόνος με τον εαυτό του, να ηρεμήσει, να αφουκραστεί τη σιωπή του. Εσύ πως το βλέπεις αυτό στον εαυτό σου?

Marialena said...

@ zero: Τιμή μου!!! τι λες τώρα, σ' ευχαριστώ από καρδιάς, Μ.

guerriero_da_luz said...

Είναι παρόμοιο το feeling. Για μένα είναι μια στάση για να πάρω μια ανάσα. Να κάτσω λίγο με εμένα να με ξαναγνωρίσω. Γιατί ανάμεσα στα διαστήματα που συμβαίνει αυτό έχω δεί και έχω μάθει νέα πράματα. Δεδομένα καινούρια για μένα και τον κόσμο. Θα τα χωνέψω λοιπόν, θα με ξαναγνωρίσω, θα κάνω το update του εαυτού μου και θα είμαι έτοιμος για νέες περιπλανήσεις. Χωρίς να έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με καμία μου σκέψη.

Marialena said...

Αναμφίβολα αυτό που περιγράφεις Αντώνη, φαντάζει σε μένα σαν ένα κομμάτι της Φώτισης, του Εσωτερικού Προορισμού του καθενός μας από ένα σημείο και μετά. Γαλήνη στη ψυχή, τι επίτευγμα κι αυτό σε όσους το καταφέρνουν και το κατακτούν...!

P.S. Το μαγαζί σήμερα έχει και εμπνεύσεις άλλου είδους ΕΔΩ. Θα ήταν τιμή μου να μου έλεγες την άποψή σου όταν βρεις χρόνο και διάθεση για ποίηση!

Serenity said...

Α, ρε Μαριαλένα... Τι να πω κι εγώ τώρα... Πλάκα έχουμε... Ακούς;;;

Marialena said...

Μόλις τελείωσα το επόμενο ποστ μου που βλέπεις δημοσιευμένο και τρέμω από τη συγκίνηση...

Τι να πεις βρε καρδούλα μου, ότι νιώθεις θα πεις, έχουν πλάκα τα συναισθήματα άραγε? Ακούω τη φωνή της καρδιάς μου και έχει απ' όλα!