Μ’ αγαπάς? (διάλογοι)

-Πες μου κάτι σε παρακαλώ…
-Τι?
-Μ’ αγαπάς?
-(…)
-Μ’ αγαπάς?
-Σε άκουσα, αλλά γιατί με ρωτάς?
-Δε ξέρω, κάτι μου συμβαίνει και…
-…και?
-Νιώθω να χάνομαι, να μην υπάρχω, έχουν σκοτεινιάσει τα πάντα γύρω μου.
-Καταλαβαίνω.
-Τι καταλαβαίνεις?
-Εσύ τι καταλαβαίνεις?
-Φοβάμαι, αυτό καταλαβαίνω, φοβάμαι.
-Τι φοβάσαι πες μου αν θες.
-Φοβάμαι πως δεν μ’ αγαπάς, φοβάμαι πως είμαι μονάχος σε αυτό που ζω. Βοήθεια!

-Εσύ αγαπάς τον εαυτό σου?
-Τι με ρωτάς τώρα, δεν το έχω σκεφτεί «…αγαπάς τον εαυτό σου», εγωιστικό μου ακούγεται αυτό.
-Καθόλου, ίσα ίσα είναι απαραίτητο για να βιώσεις την αγάπη.
-Μα η αγάπη αφορά τους άλλους, τους άλλους αγαπάμε…
-Μην το λες αυτό, είναι μόνον ένα κομμάτι της αγάπης αυτό. Τη δική σου την ανάγκη ποιος θα στην καλύψει πρώτα και κύρια?
-Αυτοί που είμαστε μαζί, το περιβάλλον μου.
-Και συ, θα τον ξεχάσεις τον εαυτό σου, από σένα για σένα δεν υπάρχει αγάπη?
-Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω. Νιώθω πως δεν το έχω βιώσει αυτό το συναίσθημα σε μένα τον ίδιο. Πως γίνεται, ξέρεις?

-Ξεκίνα από απλά πραγματάκια, καθημερινά και μην ξεχνάς να επιβραβεύεις και να δέχεσαι αντί να μαστιγώνεις τον εαυτό σου για οτιδήποτε συμβαίνει. Εκεί δεν τον αγαπάς, είναι σίγουρο.
-Μα κάποιος πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει.
-Και είσαι εσύ αυτός? Σε όρισε κάποιος να αναλάβεις αυτόν τον ρόλο?
-Εγώ ο ίδιος, το έχω υποχρέωση…
-…συγχώρα με, αλλά και υποχρέωση να χαίρεσαι που ζεις δεν έχεις στον εαυτό σου? Που θα καταλήξεις με αυτήν την συμπεριφορά, θες να πεθάνεις?

-Μ’ αγαπάς?
-Σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ πολύ περισσότερο απ’ ότι φαντάζεσαι αλλά με βγάζεις από τα ρούχα μου με τη λογική σου!
-(…)
-Έλα δω, πάρε μια αγκαλίτσα τον εαυτό σου γιατί εγώ δεν θα μαι το υποκατάστατό σου. Άλλο η αγάπη από τον άλλον, άλλο η αγάπη από σένα. Αν δεν έχεις το ένα πως ζητάς το άλλο, χατίρια δεν κάνει η ζωή, θα ταλαιπωρείσαι και αγάπη δεν θα βρίσκεις.
-Άσε με να το σκεφτώ, φοβάμαι…
-Πάρε όσο χρόνο θες, όταν θα είσαι έτοιμος, θα έρθει από μόνο του, μην το εμποδίσεις να συμβεί.
-Σ’ αγαπώ!
-Και γω σ’αγαπώ, όλα καλά θα πάνε στο υπόσχομαι...

(c) Μαριαλένα, 31/05/2006 (καθώς ένας μήνας γεμάτος απροσδόκητες συνειδητοποιήσεις τελειώνει και παραδίδει τη σκυτάλη του στο χρόνο)

This one is for you David!

David M. Gratta and the Consul General of Italy in Miami

Our lives met in August 2003 through exchanging e-mails. Our contact grew for social to caring. You live in the States, I live in Greece. Gradually we found out about our mutual interests and began to share inner felt thoughts and real life situations ever since. In August 2005 we met in person in Italy and spent 9 unforgettable days together, getting to know more of Magna Grecia and perhaps ourselves through the interaction. The care and thoughtfullness has never stopped between us.

Last night I received a parcel from the U.S. Mail. It was from you, David. I opened it up and found out that you had sent me an antique book of 1868! It was Demosthenis' The Phillipics in an Oxford publication. I began turning the pages, unfolding a piece of history through the text keeping in mind to handle it with care.

I was so touched by your gesture! You have provided me with a legacy and above all your dear thoughts in this very book! Instead of replying to you via e-mail, I have chosen to let the world know about this. David, you are a special person that has given me the incentive to become a better person in my life and I thank you for it.
You deserve to be appreciated and loved for all that you are in the course of your life.

I thank you for being one of my closest friends, through good and bad times and I hope I am proven worthy of your friendship, although there are times I feel I don't deserve that.

Marialena, May 31st, 2006

Μια ιστορία χωρίς happy end!

ΟΙ ΚΟΛΛΗΤΕΣ

Μια φορά και έναν καιρό είχα δύο κολλητές. Η πρώτη η Ελένη, ήταν συνάδελφος στην τότε εργασία μου και γνωριστήκαμε ενώ ήμασταν γύρω στα 25 μας. Στην αρχή η σχέση μας ήταν επαγγελματική αλλά σιγά σιγά εξελίχθηκε σε φιλική και μετά σε σχέση περισσότερο προσωπική – κολλητή. Με την δεύτερη, Έλενα και τούτη, γνωριστήκαμε μέσα από κοινές μας φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Και εκεί η σχέση από τυπική έγινε πιο φιλική και μετά εμπιστοσύνης. Αυτή η φιλία ήλθε κάποια χρόνια αργότερα από την άλλη εδώ και περίπου 5 χρόνια.

Και οι τρεις μας δεν είχαμε δεσμό τότε και η ερωτική μας ζωή παρέπαιε μεταξύ μη υπαρκτής και σποραδικής και πάντα τρωγόμασταν με τα ρούχα μας, για την «λειψανδρία» κλπ χαζομαρίτσες περί σχέσεων. (η οποία ανωριμότητα που μας χαρακτήριζε τότε…) Με τις φίλες μου τηλεφωνιόμασταν τακτικά, είχαμε ατελείωτες συζητήσεις για τα δικά μας και πάλι από την αρχή και είχαμε και κοινωνικές εξόδους αλλά και διακοπές μαζί, με την καθεμία σε διαφορετική χρονική στιγμή. Όλα καλά!

Ώσπου άλλαξα εγώ δουλειά και αραίωσαν οι συναναστροφές μας αλλά θεωρούσα πως η σχέσεις μας δεν είχαν αλλάξει. Κρατούσαμε επαφή και δεν ανησυχούσα. Ήλθε η ώρα να γνωρίσουν εκείνες πρώτα, τον άνθρωπο με τον οποίον δημιούργησαν οικογένεια. Η μεν Έλενα έφερνε τον Βαγγέλη της στις εξόδους μας και περνούσαμε όλοι μαζί καλά, γιατί ο Βαγγέλης είναι κοινωνικό άτομο, η δε Ελένη γνώρισε τον Κώστα και μόνο μια φορά βγήκαμε όλοι μαζί, συμπεριλαμβανομένου και ενός ηλιθίου συναδέλφου του που ήταν σαν ανάποδο γαμώτο στη συμπεριφορά. Τέσπα!

Παντρεύτηκαν τα πουλάκια μου, η μεν Έλενα δεν με κάλεσε στο τραπέζι μετά, η δε Ελένη φέρθηκε σαφώς κοσμιότερα με το να μου απευθύνει μια συγκινητική πρόσκληση στο σουαρέ. Οι γαμπροί μέσα στη καλή χαρά εν τω μεταξύ και χαιρόταν που οι γυναίκες τους με είχαν φίλη κατά πως κατά καιρούς έχουν πει μπροστά μου. Στη πορεία διαπίστωσα πως την ίδια αίσθηση δεν είχαν πια οι γυναίκες τους! Και οι δύο τους όταν επικοινωνούσαμε, μου πρόβαλλαν προβλήματα που αντιμετωπίζουν, λες και δεν είχαν κάτι καλό να πουν για τη ζωή τους. Μια, δύο, τρεις αραιώσαμε και τα τηλεφωνήματα γιατί άρχισα να τα παίρνω με την επικοινωνία μας. Στη ζωή του Κώστα και της Ελένης ήλθε πριν λίγους μήνες ο μπέμπης, η Έλενα δεν έχει ακόμα παιδάκι. Μετά τον γάμο τους, τις ξαναείδα την μεν στο μαιευτήριο, τη δε πέρσι σε αποκριάτικη έξοδο που εγώ συνοδευόμουν από τον πρώην μου και αυτό ήταν.

Ο Κώστας είναι πλέον ο ασφαλιστής μου οπότε έχουμε και επαγγελματικές σχέσεις. Όταν επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά για τα συμβόλαιά μου, δεν ξεχνά να μου πει ότι να κανονίσουμε με την Ελένη να βρεθούμε για καφέ και κάθε φορά που του λέω εγώ δεν έχω αντίρρηση, αλλά να κανονίσει με τη σύζυγό του και να μιλήσουμε, ποτέ δεν γίνεται έτσι. Σήμερα το βράδυ έγινε το ίδιο πράγμα. Με κάλεσε στο σπίτι τους (όπου σημειωτέον δεν έχω πάει ακόμα γιατί δεν με έχουν καλέσει) να πιούμε έναν καφέ, αλλά η Ελένη του είπε απριόρι, πως εγώ πηγαινοέρχομαι στο χωριό τα σαββατοκύριακα και δεν είμαι διαθέσιμη! Από την Πόλη έρχομαι… δηλαδή. Η δε Έλενα επικοινώνησε μαζί μου πριν τη Πρωτομαγιά και επειδή μας αρέσει και των δύο ο χορός, είπαμε να πάμε να χορέψουμε παρέα στο Λουτράκι. Εγώ φιλοξενούσα και μια φίλη μου στο σπίτι, οπότε θα βρισκόμασταν όλοι μαζί. Το βράδυ που κανονίσαμε, τελικά το ζευγάρι δεν ήλθε και την Τρίτη με παίρνει ένα τηλέφωνο να μου πει ότι δεν βρεθήκαμε γιατί ήταν λέει αδιάθετη τη συγκεκριμένη μέρα. Ούτε η Έλενα με έχει καλέσει σπίτι της μην φάω προφανώς τον Ευάγγελο, με τον οποίο έχει παθολογική εξάρτηση όπως διαπίστωσα εν τω μεταξύ και στο σπίτι της λέει, κάνει συνεχώς δουλειές γιατί βρωμίζει το σπίτι και θέλει καθάρισμα και δεν προλαβαίνει.

Δεν ισχύουν πια οι σχέσεις μας όπως τις ήξερα. Άλλαξαν τα δεδομένα στις ζωές μας και τώρα που είναι και οι δύο κυρίες Κουκουφρίκου, εγώ μια γυναίκα αδέσμευτη ακόμα, μια φίλη που έχουν φάει μαζί ψωμί και αλάτι και έχουμε μοιραστεί τα απόκρυφά μας μυστικά, δεν έχει θέση στη συζυγική τους ζωή. Δικαιολογίες!

Εγώ σαν άνθρωπος ποτέ δεν κυνήγησα τους παντρεμένους, είτε φίλους μου, είτε γνωστούς. Δεν με τραβάει το άθλημα, πως να το κάνουμε! Ούτε γουστάρω να γίνω κανενός η παλλακίδα δημιουργώντας ιψενικό τρίγωνο. Μόνη, μόνη, αλλά με το μέτωπο καθαρό, όλα κι όλα. Οι «φίλες» μου όμως, έχοντας τον φόβο μην και οι αντρούληδές τους λοξοκοιτάξουν μια άλλη γυναίκα που παραμένει ελκυστική, με κρατούν μακριά. Η νοοτροπία της Ελληνίδας θείτσας στο μεγαλείο της τον 21ο αιώνα!

Κορίτσια, ένα θα σας πω και να το βάλετε καλά στο νου σας, γιατί εγώ μαλάκας δεν έγινα ακόμη: Όταν εσείς νομίσετε ότι σας κάνω για φίλη και δεν σας απειλώ με την παρουσία μου, το πουλάκι θα έχει ήδη πετάξει μακριά και εγώ κάτι τέτοιες συμπεριφορές δεν τις γουστάρω, ούτε στη κοινωνική, αλλά ούτε στη προσωπική μου ζωή. Τσάγια και περαστικά σας και με το καλό να κλαίγεστε… εγώ πάω για άλλα!!!

(c) Μαριαλένα, 29/05/2006

Μια σταγόνα στον ωκεανό

Με απασχολεί πολύ τελευταία το πως βιώνω κάποιες καταστάσεις στη ζωή μου. Κεντρικός άξονας η αγάπη και πως εκφράζεται μέσα από μένα και τους άλλους γύρω μου. Συνειδητοποιώ ότι αυτό που υπάρχει ως ιδεατό στο μυαλό μου (πανανθρώπινη αγάπη), δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και προσπαθώ να συγκεράσω τις δικές μου ιδεοληψίες με το τι υπάρχει γύρω μου και από κει ...το χάος!

Χθες αργά το βράδυ πριν κοιμηθώ, άκουσα μια κουβέντα από την φίλη μου για αυτό το χαρακτηριστικό: Ο ωκεανός θέλει ωκεανό αγάπης και όχι σταγόνα! Και μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η κουβέντα. Τι είμαι άραγε ωκεανός ή σταγόνα? Στους άλλους ανθρώπους εμφανίζομαι σαν ωκεανός, δοτική, ενθουσιώδης, ασυγκράτητη, παρορμητική, με ορμή και ενέργεια που πηγάζει από μέσα μου. Ώρες ώρες αισθάνομαι και σαν σταγόνα. Είναι τότε που ο φόβος να είμαι ευτυχισμένη ενεργοποιείται και με παγιώνει. Και τότε είμαι ένα πλασματάκι, φοβισμένο, αδύναμο, κλεισμένο στο φοβικό μικρόκοσμό του...

Υπάρχει και αυτή η νοοτροπία του ότι "η αγάπει πονάει" και ότι "όποιος αγαπάει παιδεύει" εκφρασμένο με τα λόγια του λαού μας. Γιατί πρέπει να είναι έτσι? Γιατί φορτώνουμε στην αγάπη τέτοια βάρη δυσβάσταχτα? Θέλω και κολλώνω να ξεφύγω από το κλειστοφοβικό πλαίσιο της αγάπης με όρους. Το προσπαθώ με κάποιους ανθρώπους πολύ κοντά μου που οι σχέσεις μας έχουν το περιθώριο της δοκιμασίας υπό ασφαλείς συνθήκες.
Μα εκεί που δεν είναι εργαστήρι σχέσεων με βλέπω πως αντιδρώ. Με φόβο Θεού εξαπαρχής.

Άραγε ο ωκεανός μου θα συναντήσει τον άλλον ωκεανό να σμίξουν οι απεραντοσύνες μας, ή μια ζωή θα συμβιβάζομαι με σταγονίτσες και φτου απ' την αρχή? Καλημέρα, Μαριαλένα

Υ.Γ. 200+1 με αυτό το ποστάκι και συνεχίζω ακάθεκτη να εκφράζομαι μέσα από αυτή και τις άλλες σελίδες των ιστολογίων. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με τιμάτε με την επισκεψιμότητά σας και την κατάθεση των απόψεών σας στον σχολιασμό των καταγραφών μου, όποτε το κρίνετε. Με βοηθάτε πολύ, να είστε όλοι καλά!

Και ρώτησα τον Δάσκαλο...

ΔΑΣΚΑΛΟΣ - ΜΑΘΗΤΗΣ

- Δάσκαλε, κρύψου! Δεν θέλω να σε χάσω. Έρχονται οι εχθροί.
-Δεν βλέπω εχθρούς, παιδί μου. Μόνο εσένα βλέπω.
-Εμένα? Μα... εγώ... γιατί κρατώ σπαθί?
-Δεν είναι σπαθί, παιδί μου. Είναι το χέρι σου.
-... Γιατί έχεις πληγή στο στήθος, Δάσκαλε? Ποιός σε μάτωσε?
-Δεν είναι πληγή, παιδί μου. Είναι ο ήλιος που χτυπά στο στήθος μου και αντανακλά τον πόνο σου.
-Μα... έρχονται οι εχθροί Δάσκαλε.
-Όχι παιδί μου. Μόνο εσύ είσαι εδώ.
-Εγώ? Εγώ είμαι τόσοι πολλοί? Σου λέω τους βλέπω. Κρατούν μαχαίρια, σφυριά, βέλη. Φόρα την ασπίδα σου, Δάσκαλε. Δεν θέλω να σε χάσω.
-Σώπασε, παιδί μου. Σώπασε! Αυτά που βλέπεις είναι μόνο οι φόβοι σου.
-Μα το μαχαίρι, Δάσκαλε?
-Είναι μόνο οι σκέψεις σου.
-Μα το σφυρί, Δάσκαλε?
-Είναι μόνο η επιμονή σου.
-Μα τα βέλη, Δάσκαλε?
-Είναι μόνο η απόφασή σου.
-Και η ασπίδα, Δάσκαλε?
-Είναι για να κρύβεις τα όπλα σου από σένα.
-Να πετάξω τα όπλα, Δάσκαλε. Δεν τα θέλω.





-Δάσκαλε, άνθησε το στήθος σου! Τι θαύμα είναι αυτό που βλέπω?
-Άνθησε για σένα, παιδί μου. Άπλωσε το χέρι σου και πάρε το πρώτο το λουλούδι. Είναι για σένα.
-Μα... Δάσκαλε, τι θα πάρουν τα άλλα τα παιδιά σου?
-Πάλι το πρώτο το λουλούδι. Πάντα το πρώτο το λουλούδι.





Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού-Κισατζεκιάν, σελ. 17-18, εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001

Rhythm of Night (Bonus Track)

Afrodisiac

Dance the night away with Brandy,
Enjoy your weekend whatever comes your way and
let your body express itself, Marialena

Για τους φαν του μηχανοκίνητου αθλητισμού!

O SÉBASTIEN LOËB ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΝ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΡΑΛΙ ΟΔΗΓΩΝ 2004 ΚΑΙ 2005* MΕ THN OΜΑΔΑ ΤΗΣ CITROEN, ΣΤΟ ODEON KOSMOPOLIS
…και μαζί του πολλά νέα μοντέλα!

Tετάρτη 31 Μαΐου 2006, ώρα 18:00**




Την Τετάρτη 31 Μαΐου οι φίλοι των αγώνων ράλι θα έχουν την τιμητική τους στον κινηματογράφο Odeon Kosmopolis.
Ο οδηγός «φαινόμενο» Sébastien Loëb, Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ράλι 2004 και 2005 με την αγωνιστική ομάδα μας, Citroën Sport , θα βρίσκεται στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο χώρο του Odeon Kosmopolis στις 18.00**, προκειμένου να υπογράψει αυτόγραφα για τους Έλληνες θαυμαστές του και να συνομιλήσει μαζί τους.

Ο Sébastien Loëb έχει, τα τελευταία χρόνια, μία ραγδαία εξέλιξη. Εντοπίστηκε από τον Guy Frequelin, τον διευθυντή της Citroën Sport και σε χρόνο-ρεκόρ αναρριχήθηκε σε όλες τις βαθμίδες της παγκόσμιας ιεραρχίας των οδηγών. Το 2001 κέρδισε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή με το Saxo Super 1600 στο Πρωτάθλημα Junior WRC, ενώ έκτοτε η αγωνιστική ομάδα της Citroën (Citroën Sport) του εμπιστεύθηκε το τιμόνι του Xsara WRC, αυτοκίνητο με το οποίο βοήθησε σημαντικά την ομάδα της Citroën στέφθηκε τρεις φορές Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Κατασκευαστών (παγκόσμια πρωταθλήματα ράλι FIA 2003, 2004 και 2005) και ο ίδιος στέφθηκε δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής Οδηγών (πρωταθλήματα ράλι FIA 2004 και 2005).

Ο Sébastien Loëb είναι αυτή τη στιγμή πρώτος στη βαθμολογία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι (Οδηγών) με την ιδιωτική ομάδα της Kronos Total Citroën WRT και έχει ήδη 31 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο στη βαθμολογία, γεγονός που του δίνει σημαντικό πλεονέκτημα και για τον φετινό τίτλο. Παράλληλα, έχει πετύχει 25 νίκες σε παγκόσμια πρωταθλήματα, ενώ με μία ακόμη νίκη θα ισοοφαρίσει το παγκόσμιο ρεκόρ νικών σε παγκόσμια πρωταθλήματα που μέχρι στιγμής κατέχει ο «θρύλος» του αθλήματος Carlos Sainz, με 26 νίκες.





… ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΟΙ YΠΟΨΗΦΙΕΣ ΜΙSS FASHION TV MODEL AWARD 2006
Οι τυχεροί που θα βρεθούν στο Οdeon Kosmopolis, την Τετάρτη 31 Μαΐου, θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τα κορίτσια που αποτελούν το μέλλον του παγκόσμιου modeling.
Τον Γάλλο πρωταθλητή θα πλαισιώνουν οι υποψήφιες του παγκόσμιου διαγωνισμού Μiss Fashion TV Model Award 2006, oι οποίες βρίσκονται στην Ελλάδα για τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό που θα διεξαχθεί στο Club Hotel Casino Loutraki και θα έρθουν στο Odeon Κosmopolis αποκλειστικά για να γνωρίσουν τον Sébastien Loëb.

Όσοι είστε φαν των αγώνων ράλι, σπεύσατε, λοιπόν, την Τετάρτη 31 Μαΐου στο Odeon Kosmopolis (Λ. Κηφισίας 73, Μαρούσι - Κόμβος Αττικής Οδού) για να γνωρίσετε από κοντά τον σπουδαίο αυτό οδηγό και να ζήσετε μια μοναδική εμπειρία!



All photos contained within press release l remain under copyright. ©Kronos/McKlein , Citroen Sport, Οdeon and Fashion TV.
Photographs may only be reproduced in printed publications made available to the general public.3rd party website use is strictly limited to the purpose of illustrating individual stories and may not be added to galleries, archives or albums. Furthermore these images may not offered for sale as prints, posters or any other medium.Under no circumstances may these images be used in commercial projects and or be offered for sale

*Σημ. Η ώρα είναι ενδεικτική και ενδέχεται να τροποποιηθεί ανάλογα με τις έκτακτες υποχρεώσεις και το πρόγραμμα του αγώνα του πρωταθλητή
** Σημ. FIA World Rally Championship(Drivers)

Αθήνα, 25 Μαΐου 2006 ΔΤ:16/06

Συνειδητοποιήσεις μέρος 1ο.

(Σεντονάκι μου βγήκε το χρονικό, αλλά αξίζει τον κόπο, είναι η αλήθεια μου!)

Μετά το βίωμα της Τρίτης, η χθεσινή μέρα ξημέρωσε για μένα δύσκολη, ανατρεπτική και με βρήκε σε απόγνωση. Όσο περνούσε η μέρα είχα την ανάγκη να επικοινωνήσω το χάος μου σε αυτούς που θεωρώ πως καταλαβαινόμαστε στις ψυχολογικές αναζητήσεις μας.

Για καλή μου τύχη, η φίλη μου η Βάσω, άνθρωπος που έχει κατακτήσει το δρόμο της αυτογνωσίας και πολύ συνειδητοποιημένη ψυχή, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου να με ακούσει το μεσημέρι. Με ενθάρρυνε να συνεχίσω και πιστεύω πως χάρηκε για αυτό που αποκαλύφθηκε στο βίωμά μου. Με βοήθησε πολύ το δίχως άλλο να μην νιώθω πως χάνομαι σε αυτό που μου συμβαίνει και να αγκαλιάσω τον εαυτό μου για την συνειδητοποίησή του.

Λίγη ώρα αργότερα επικοινώνησα με τη Βασιλική, τον άνθρωπο που μοιραστήκαμε το βίωμα, εγώ ως φόβος μου και εκείνη σαν τον εαυτό μου. Εγώ με φωνή σβησμένη ακόμα, εκείνη μέσα στην καλή χαρά, γιατί η διαδικασία την βοήθησε να δει και δικά της κομμάτια και να κάνει πράξη (το σημαντικότερο), αυτό που ήθελε. Να αντιδράσει στα κακώς κείμενα και της δικής της ζωής μέχρι τώρα. Ακουγόταν σαν γάργαρο νερό η φωνή της και τα λόγια της ήταν συγκλονιστικά: Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα, μου είπε, και ο ήλιος λάμπει! Μου είπε και άλλα δικά της, πως εκδήλωσε την αγάπη προς τον εαυτό της με λόγια και πράξεις μετέπειτα και γω ανατρίχιασα. Προσπάθησα να μην μπω σε σύγκριση, αλλά αναπόφευκτα έβλεπα πως χανόμουν μέσα στην ανυπαρξία και εκείνη άνθιζε τρεφόμενη από το νερό της αγάπης για τον εαυτό της. Εκπληκτικό μα την αλήθεια!

Το απόγευμα τρωγόμουν να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα από εκείνη τη βραδυά. Το σχόλιο μιας συμμετέχουσας στην Ομάδα, με άφησε με υπονοούμενα κριτικής και ειρωνείας και με άγγιζε πολύ το όλο θέμα για να το αφήσω να περάσει απαρατήρητο. Μετά από αρκετά "κλείσε, σε παίρνω σε 5'" κλπ, μιλήσαμε και ξεδιαλύναμε τις απόψεις μας σε φιλικό τόνο και όλα καλά.

Επιστροφή στο σπίτι, σούρουπο. Τα μυστικά σημάδια της Αναστασίας Μουτσάτου στο cd, τραγούδησα μαζί της να εκτονωθώ από την ένταση. Μετά πάλι τηλέφωνο από μια φίλη τρυφερή, να μου πει τα νέα της (είσαι σε καλό δρόμο Μ. μου, σε σκέφτομαι με αγάπη) και ενώ τσίμπαγα το βραδυνό, κουβεντούλα με τον αγαπημένο μου αδελφό Γιάννη για δικά μας θέματα. Όσο μεγαλώνουμε διαπιστώνω πόσα κοινά έχουμε με αυτό το παιδί και μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται και κάνει τις δικές του συνειδητοποιήσεις, ενώ δεν έχει ασχοληθεί με την ψυχολογία και την αυτογνωσία όπως η αδελφή του. Σ' αγαπώ περισσότερο από μένα την ίδια και το ξέρεις αδελφούλη μου!!! Θέλω να σε δω ευτυχισμένο, θα τα καταφέρουμε θα δεις...

Νύχτωσε για τα καλά και ενώ έγραφα ένα cd, να σου η επιθυμία να γράψω κάτι βραδυάτικα. Συνδέομαι στο ιντερνετ και μπαίνω στη σελίδα των ποιημάτων και βγαίνει το ποίημα "Απορίας άξιον!". Εν τω μεταξύ ένας καλός διαδυκτιακός φίλος, ανταλλάσει αλληλογραφία μεταξύ τυρού και αχλαδιού μαζί μου και περνάει η ώρα μας ευχάριστα. Του ανοίγομαι, μ' αρέσει να αναπτύσσεται σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού με τον άλλον, με άκουσε! Έτοιμο και το ποίημα, δημοσιεύτηκε τα ξημερώματα. Καληνύχτες στο φίλο μεταξύ σοβαρού και αστείου και πάω για ύπνο 3 παρά τα ξημερώματα. Ζέστη, βγαίνω στο μπαλκόνι, απολαμβάνω την ηρεμία της νύχτας πριν μπω πάλι μέσα για να ξαπλώσω.

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου καταλαβαίνω πως μου γίνεται το εξής καταπληκτικό. Μετά τη βία τη ψυχική που υπέστην ο εαυτός μου στο βίωμα, του υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναγίνει αυτό το πράγμα και το αναλαμβάνω σαν δέσμευση προς εμένα. (Αυτή είναι η δεύτερη δέσμευσή μου που γίνεται μετά από αδιέξοδο. Η πρώτη αφορούσε 7 χρόνια πριν τον τρόπο που δεν θέλω οι άλλοι να μου φέρονται στο θέμα του διαβήτη μου και εκεί βέβαια το ίδιο ήταν, τώρα το βλέπω). Καταλαβαίνω τι στο διάολο έκανα όχι μόνον εκείνη την ώρα της εκδραμάτισης, αλλά και κάθε φορά που μου ζητούσε να με αγαπάω και να μου δίνω αυτά που ζητάω. Βία, βία, ψυχική βία του έδινα, στέρηση των δικαιωμάτων του, πρόθεση για αφανισμό. Θεέ μου, τι έκανα, τώρα το συνειδητοποιώ!

Το πρωί ξύπνησα με ύπνο να μου λείπει και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Κουτουλώντας μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ακόμα, πιάνω τον εαυτό μου να μου λέει "...σ' αγαπάω, εσύ μ' αγαπάς?" με μια φωνούλα από το βάθος και αναρωτιέμαι τι μου συμβαίνει. Έρχεται η δέσμευση στο νου μου και αυτόματα ακούω μια πιο ισχνή φωνή, ακόμα πιο βαθιά να απαντά "και γώ σ' αγαπάω!". Και χάρηκα, ανέλπιστα χάρηκα, έστω και αν δεν τόλμησα να αντικρύσω ακόμα τον καθρέπτη, να με κοιτάξω στα μάτια και να το πω φωναχτά: Σ'ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩ, σ' αγαπάω, σ' αγαπάω... σ΄αγαπάω Μαριαλένιτσα μου, σ' αγαπάω!

Θα γίνει και αυτό, στο υπόσχομαι!

Μαριαλένα, 25/05/2006 (πολύ συγκινημένη με όλα αυτά που μου συμβαίνουν, γιατί η ζωή είναι ωραία!)

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου...

... και στη καρδιά μου καλοκαιράκι, που έλεγε και ένα γλυκανάλατο τραγούδι των 70'ς νομίζω. Καλοκαίριασε ήδη Μαγιάτικα. Η άνοιξη που με τόσο προσμονή περιμέναμε τον Μάρτη, έκανε τις τρέλλες της τον Απρίλη, μπήκε με φόρα το Μάη και τώρα πριν προλάβουμε να χαρούμε τη γλύκα της για λίγο ακόμα παραδίδει σκυτάλη στο καλοκαίρι του 2006.

Μ' αρέσει το καλοκαίρι σαν εποχή. Ίσως περισσότερο από την ξεσηκωσιάρα άνοιξη γιατί με απελευθερώνει, με προκαλεί και με πυρώνει. Τα ρούχα αφήνουν σιγά σιγά το κορμί μου πιο ελεύθερο, αποκαλύπτοντας μέρη του σώματός μου που το χειμώνα απλά δεν βολεύει και καλύπτονται από τα ρούχα, είμαι και κρυουλιάρα συν τις άλλοις. Άρχισα να απολαμβάνω τη θέα της γάμπας μου με ψαράδικα ή φουστίτσες, τα μπρατσάκια έξω και το ντεκολτέ να βγαίνει στον αέρα (όχι ότι ξεχυλίζει, μην φανταστείτε στυλ Πάμελα Άντερσον και τέτοια, καμμία σχέση ο σωματότυπός μου). Αξεσουάρ να συμπληρώνουν χρωματικά τη διάθεση, καπελάκια οπωσδήποτε και σε λίγο καιρό τα μπουστάκια για την παραλία ασορτί με τα σορτσάκια και τα παρεό. Τέλεια! Τώρα με το τάι τσι είμαι και σε καλή φόρμα, έχω χάσει και κάτι παραπανίσια κιλάκια απ' το χειμώνα και το ασπρουλί-ροζ δέρμα μου γίνεται σιγά σιγά ξανθωπό (το μαύρο στη γκάμα μου δεν περιλαμβάνεται).

Τσάι παγωμένο στο μπαλκόνι, μουσικούλα στο κασσετόφωνο, δειλινά μπροστά από το πεύκο μου στο σπίτι όπου ακούω τα πουλάκια να κελαϊδάνε και το φως να παιχνιδίζει με τις πευκοβελόνες. Πότισμα του κήπου τακτικά, χάδι και λογάκια στα λουλούδια, βραδυές μοναχικές στο σκοτάδι αντίκρυ της σελήνης που προβάλλει πάνω από τον απέναντι λόφο και την Αθήνα στο βάθος. Τζιτζίκια, ζέστη, κεράσια, νερό στα πόδια για δροσιά. Βόλτες με τ' αμάξι στις παραλίες που μ' αρέσουν απόγευμα ή πρωί, στον κόλπο των Αλκυονίδων. Οδήγηση στα στροφιλίκια προς Αλεποχώρι, βόλτες στο Σαρωνικό σούρουπο, μουσική, ανεκπλήρωτοι έρωτες, καϋμοί και βάσανα, ονειροπωλήσεις, εμπνεύσεις, άλλο ένα καλοκαίρι έρχεται...


Αύγουστος 2004, (έχω πάρει και λίγο χρώμα καλοκαιρινό),τότε που ξεκίνησα το blogging, το θυμάμαι σαν όμορφη εποχή, φέτος θέλω να είναι ακόμα καλύτερο, Μ.
photo by Martin Dunleavy, 2004 (thanks chap!) ;-}

Being Sane

AN ENCOURAGING WORD for May 25, 2006 - written by Dr. Thomas Lane Butts, Pastor Emeritus, Monroeville First United Methodist Church tolabu2@frontiernet.net

On Being Sane in a Crazy World

Several years ago my friend and colleague, Dr. Mark Trotter, Pastor of First United Methodist Church in San Diego, told this story in a sermon.

Psychologist, George Leonard, tells this about a woman who lived in Monterey, California. One day she was washing dishes when she was overwhelmed with a wonderful feeling of joy. She suddenly realized that all the people of this world are really the same person. We are, in the deepest sense of the word, all one. It was such an incredibly beautiful experience that she ran out and gathered her family, and told them what had happened to her. Do you know what they did?

They put her in the car and took her to the hospital. A psychiatrist heard her story and decided she needed to be institutionalized. After all, how many people discover a conviction that we are all one while they are washing the dishes?

While she was in the hospital she continued to appreciate her discovery more each day. She no longer saw the barriers which separate people from people; instead, she saw a world of people who hold together the basic needs for love and care and understanding. Physically, she told her doctors that she had never felt better in her life. She said she had felt an emotional acceptance of other people and of herself unlike anything she had ever known before. It was like being young again, being born again.

Every day the officials would bring her out of her room and ask her, "What’s your opinion of the state of humankind?" And she would say, "We are all one. Can’t you see it? Don’t you want to see it?" And they would ask, "So how do you feel today?" And she would say, "I feel just wonderful. In fact, I feel like dancing." Then they would lock her up again.

She was not obnoxious about it. She wasn’t confrontational. She quietly told people what had happened to her. Until one day she finally got the message. So she stopped saying, "We are all one." People would ask her, "How do you feel today?" And she began telling them what she knew they wanted to hear. She began to say, "I feel terrible." So the doctors said, "You’re cured. You can go home now." When she told her story to George Leonard, she said, "I still have this conviction that we are all one. But I just don’t tell anybody about it any more!"

The Apostle Paul said, "Do not be conformed to this world, but be transformed by
the renewal of your mind, that you may prove what is the will of God . . ." (Romans 12:2).
Someone once said that if you take the message of Christianity seriously three things will happen to you – you will be very happy, extremely courageous, and constantly in trouble. Think about that!!

(σ.σ. Το κείμενο αυτό το έλαβα σήμερα το πρωϊ από τον αγαπητό μου Dr. Butts. Ανέλπιστα όταν το διάβασα, μου έδωσε κουράγιο να αντιμετωπίσω τα δικά μου θέματα που αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε έξαρση. Δεν το είχα ζητήσει με λόγια, αλλά το κείμενο αυτό ήταν μια ανάσα στο να ξεκινήσει η επόμενη μέρα μετά το χθεσινό βίωμα. Χαρά μου να το μοιραστώ μαζί σας, Μ.)

The sound of silence...

Γράφω απλά και μόνον για να καταγράψω τον αντίκτυπο αυτών που βίωσα μετά τη σημερινή συνάντηση στην Ομάδα της Οικογένειας. Μια μαρτυρία για να θυμάμαι και να μην ξεχνώ που βρίσκομαι αυτήν την στιγμή στην αυτογνωσία μου. Δεν γράφεται για την τέρψη ή ικανοποίηση της περιέργειάς σου αγαπητέ αναγνώστη, στο δηλώνω εξ αρχής και σ' ευχαριστώ για την κατανόηση. Λίγη ώρα μετά το τέλος του βιώματος γράφω εαυτέ μου και αισθάνομαι το σοκ αυτών που νιώθω να διογκώνεται. Σε λίγο θα πάμε για ύπνο και θα χωθείς κάτω από το κουκούλι των σκεπασμάτων σου, σε στάση εμβρυακή για να αντέξεις αυτό που έζησες και έπεται συνέχεια. Γράφω αυτές τις γραμμές γιατί θέλω να υπάρχουν, όπως θα το έκανα άλλωστε και εκτός ιστολογίου, αλλά θέλω να απογυμνωθώ κι άλλο.

Σιωπή... απέραντη σιωπή και κενό βασιλεύει μέσα σου. Το κεφάλι βουϊζει από την ένταση, δεν λογικοποιεί, μόνον εκφράζει τι συμβαίνει εσωτερικά. Ένα γκρι θολωμένο σύννεφο είμαι, ο εαυτός μου κρατούσε το χέρι και περίμενε να αντιδράσω και να φύγω από την ακινητοποίησή μου εις μάτην. Με σιχτήρισε και έφυγε για να ξεφύγει από τη παγίδα που του έχω βάλει. Θέλω να τον πάρω στον πάτο, στην αυτοτιμωρία, στην ανυπαρξία, μα αυτός αντιδρά, θέλει να ζήσει, θέλει να ξεφύγει και με διαολοστέλνει και με αφήνει στη μιζέρια μου. Η λογική από τη μια με παγιώνει, ο εσωτερικός μου διάλογος με μπερδεύει και ο εαυτός μου ζητά τα αυτονόητα. Και γω κάνω ότι δεν τον ακούω, ή μάλλον τον ακούω αλλά δεν κάνω τίποτα για να του προσφέρω αυτά που μου ζητάει. Κάντα μόνος σου, σαν να του λέω και αϊ παράτα με που έχεις και δικαιώματα σε αυτή τη ζωή. Παράτα με σου λέω στην ανυπαρξία μου, δεν βλέπεις που δεν θέλω να βγω από το σκοτάδι που με περιβάλλει. Μα και ξε-μα, αϊ παράτα με που θες να ζήσεις και από πάνω. Το να πεθάνει αυτό που έχω πλάσει είναι μια κάποια λύσις, αλλά εγώ έχω να φάω ακόμα σκατά και να αυτοτιμωρηθώ ακόμα περισσότερο για το δικαίωμα στη ζωή. Φύγε σου λέω μακριά μου, φύγε εκεί που υπάρχει χαρά, εδώ δεν έχει τέτοια πράγματα. "Είσαι καλό παιδί, τα καλά παιδιά δεν κάνουν τέτοια πράγματα" λέει η λογική και εγώ αλυσοδένομαι με δεσμά άρρηκτα με το κενό. Δε πα να χτυπιέσαι εαυτέ μου για να ξεφύγεις, εδώ εδώ θα κάτσεις να τα λουστείς όπως τόσα χρόνια κάνεις μέχρι να πεθάνεις να ησυχάσουμε. Μα θέλω να ζήσω, μου λέει και μου αφήνει το χέρι. Δεν μ' ακούς μου ουρλιάζει, δεν μ' ακούς??? Σ' ακούω μα εγώ θέλω κι άλλο από αυτό που ζω, νιώθω ανίκανη να αντιδράσω και με βολεύουν οι βάρβαροι μου τελικά. Σκάσε και κολύμπα!

Έφυγε ο εαυτός μου και γω ένιωσα μοναξιά μα και ανακούφιση που με άφησε ήσυχη. Ας ζήσει τη ζωή του κατά πως θέλει, εγώ έχω σκοπό να αυτοκαταστραφώ. Δεν ακούω, δεν καταλαβαίνω τίποτα, έχω σκοπό σου λέω. Θέλω να πάω να τον αγκαλιάσω, να του πω πως τον αγαπάω, αλλά δεν είναι αγάπη αυτή που του δίνω, κάθε άλλο, στάλες βροχής είναι που απλά με νοτίζουν και σε λίγο πάλι στεγνώνουν πάνω μου. Μιλάν οι άλλοι για ωραιοποιήσεις, για λογική που υπερισχύει, για δύναμη να το βγάλω αυτό από μέσα μου, δεν ξέρω, δεν θέλω να ξέρω, ξέρω μόνον ότι τόσο άντεξα να βγάλω αυτήν την φορά και το ταξίδι συνεχίζεται.

Τελειώνοντας το βίωμα τρέμω και ας είμαι ακινητοποιημένη από αυτό που βίωσα. Λόγια δεν υπάρχουν, δεν έχουν νόημα άλλωστε, αλλά κοιτάζω τον εαυτό μου που δεν τόλμαγα πριν να αντικρύσω στα μάτια, στο πρόσωπο της Φίλης και συνοδοιπόρου Βασιλικής. Προσπάθησα να καθρεπτιστώ στη ματιά της μετά και δεν την άφηνα σε ησυχία και ας μην μιλάγαμε. Τύραννος είμαι, βάσανο σκέτο ώρες, ώρες... Έκανε και εκείνη τις συνειδητοποιήσεις της μέσα από το δρώμενο. Τι δύναμη ψυχής, τι αποφασιστικότητα, τι αξιοπρέπεια είχε Θεέ μου αυτό το κορίτσι εκεί δίπλα μου! Σε σένα λοιπόν Βασιλική μου αφιερώνω αυτά που γράφω απόψε γιατί τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τι μου έδωσες απόψε εσύ και όλοι οι υπόλοιποι που γίναμε ένα. Εγώ έχω ακόμα να ζήσω στην ανυπαρξία μου, στο γκρίζο σκοτεινό σύννεφο που διάλεξα να αυτοτιμωρούμαι χρόνια τώρα. Τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω τον αντίκτυπο της επιλογής μου αυτής και συνεχίζω.

Καληνύχτα εαυτέ μου, καληνύχτα Βασιλική άνθρωπε εσύ φωτεινέ, καληνύχτα ζωή, καληνύχτα Θάνατε, καληνύχτα Μαριαλένα. Το κενό μου με καλεί να τρυπώσω μπας και φυτοζωίσω στην ψευδαίσθηση της παγίδας μου. Έρχομαι, έρχομαι, εσύ είσαι ο δικός μου βάρβαρος, έρχομαι, δεν σ' αφήνω έτσι εύκολα εγώ, μην ανησυχείς!

(Επειδή το συγκεκριμένο κείμενο αφορά σε συγκεκριμένη κατάθεση ψυχής μετά από βίωμα, σας παρακαλώ θερμά, αν σκοπεύετε να σχολιάσετε κάτι, κάντε το με επίγνωση της κατάστασης). Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση, Μ.

Κάντε αυτό το τεστ!

5 πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα..









Ας υποθέσουμε πως συμβαίνουν 5 πράγματα ταυτόχρονα την ίδια
>στιγμή μέσα στο σπίτι σας που απαιτούν την προσοχή σας:
>
>
>1)χτυπάει το τηλέφωνο
>2)το μωρό σας κλαίει
>3)κάποιος χτυπάει στην πόρτα σας
>4)έχετε αφήσει τα ρούχα απλωμένα στο μπαλκόνι και έχει αρχίσει να
>βρέχει
>5)έχετε αφήσει ανοιχτή την βρύση στην κουζίνα και το νερό έχει
>αρχίσει να ξεχειλίζει από τον νεροχύτη
>
>Ποιο από όλα νομίζετε πως είναι το πιο σημαντικό??
>
>Γράψτε σ' ένα χαρτί πρώτα, με ποια σειρά θα διευθετούσατε τα
>παραπάνω προβλήματα, χωρίς όμως να έχετε κοιτάξει τι σημαίνει το
>καθένα!! (σημαντικό)...
>
>Κάντε το...θα εκπλαγείτε από τις απαντήσεις σας
.. >
>*
>*
>*
>*
>μην κλεβετε σας βλέπωωωωω!!!!!
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>*
>Κάθε σημείο αντιπροσωπεύει ένα πράγμα στη ζωή:
>
>1)Τηλέφωνο = δουλειά
>2)μωρό = οικογένεια
>3)πόρτα που χτυπάει = φίλοι
>4)ρούχα που στεγνώνουν = λεφτά
>5)νερό στην κουζίνα = σεξ
>
>Ποιος διάλεξε πρώτα από όλα να πάει να σταματήσει την βρύση στην
>κουζίνα????

Η αυξητική ορμόνη και η ινσουλίνη είναι το κλειδί στη μακροζωϊα?

Ο e-doctor ενημερώνει πάνω σε αυτό το ενδιαφέρον ζήτημα. Στη σελίδα του μπορείτε να βρείτε πληροφορίες και για την εισπνεόμενη ινσουλίνη.

Επιτέλους και κάποια ενθαρρυντικά νέα για τους ανθρώπους που κάνουν θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης όπως οι πάσχοντες από διαβήτη!

Καλημέρα, Μαριαλένα ;-}

Ένα πακετάκι Mentos

Life is like a box of chocholates...you never know what you might find in it! (Forrest Gump)

Χθες βράδυ μου τηλεφώνησες ξανά μετά από καιρό. Μιλήσαμε, έμαθα τα νέα σου, έμαθες κάποια από τα δικά μου. Έκλεισες πάλι σαν άνεμος σιμούν και γω έμεινα με την αίσθηση του γρήγορου, του ανεκπλήρωτου, του ποθητού και μετά το κενό. Η έλλειψη της πραγματικής επικοινωνίας, της εξωτερίκευσης των βαθύτερων συναισθημάτων που αισθάνομαι για σένα. Δεν θέλω να σε ακούω σαν να σε πατάν στον κάλο, δεν θέλω να πέφτει η μπαταρία του κινητού όταν μιλάμε, δεν θέλω να μένω με υποσχέσεις που ποτέ δεν πραγματοποιούνται. Τι ήθελα και σ' ερωτεύθηκα, πες μου τι?

Στη τσάντα μου κουβαλάω αυτό το πακετάκι Mentos πολύχρωμες καραμελίτσες που μου είχες προσφέρει όταν βρεθήκαμε τελευταία φορά. Δεν τις τρώω όλες εξεπίτηδες. Έχω αφήσει κάποιες να σε θυμίζουν, εκεί στη πίσω τσέπη της τσάντας μου. Θυμάσαι που χάζευα μια πασχαλίτσα στο σούπερ μάρκετ που ψωνίσαμε? Σου έπαιξα και κουκλοθέατρο με το ζουζούνι και μου άρεσε που προσφέρθηκες να μου την πάρεις, αλλά δεν μας άρεσε η φάτσα της και την αφήσαμε. Πόσο μου άρεσε αυτό που έκανες, να ξερες τότε!

Αυτές οι καραμελίτσες κουδουνίζουν και σε θυμίζουν, όχι μόνο για κείνο το σαββατοκύριακο που με έκανε να σε ερωτευθώ, αλλά και για όλα τ' άλλα που με έκανες να νιώσω. Γιατί άραγε να καρδιοκτυπώ για σένα, τόσο καιρό τώρα? Άραγε ξέρεις, καταλαβαίνεις τι αισθάνομαι? Και χθες το τηλεφώνημά σου, η φωνή σου, οι υποσχέσεις σου... Άσε με να σε χαϊδέψω τρυφερά, άσε με να αντικρύσω τα μάτια σου, άσε με να σου ψιθυρίσω αυτό το κάτι που θα σε κάνει να πάρεις φωτιά, άσε με σε παρακαλώ, άσε με...!

Ζητείται εθελοντής- η απάντηση στην αγγελία!

Love at first sight, photo by Marialena 2005

Μετά λοιπόν την προθυμία(!) την οποία επιδείξατε στο προηγούμενο ποστάκι σχετικά με το γυάλισμα του αυτοκινήτου μου, σας ανακοινώνω τα εξής:

-Επιλέγω τον Αβεσσαλώμ, γιατί ήταν ο πλέον πρόθυμος να με εξυπηρετήσει (ζήτωωωωωω!), αν και τελικά όπως σας είχα πει το τρίψε-τρίψε το έκανε η αφεντιά μου συνοδεία μουσικής για να περνάει ευχάριστα η ώρα! Το Σάββατο με r n' b superclub & σήμερα με Αναστασία Μουτσάτσου (θεϊκή φωνή). Αβεσσαλώμ, παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου για του χρόνου, γιατί τέτοια προσφορά δεν πρέπει να πάει χαμένη τώρα που σε βρήκα (χι,χι,χι)!

-Ναταλία, καλή ιδέα και καλά που μου την είπες γιατί τόσα χρόνια μόνη σαν το λεμόνι το γυαλίζω και δεν ήξερα τι έχανα βρε παιδί μου (μ'αρέσει η οπτική σου, very sexy).
-Serenity, ξεκινάς από το Karate Kid και μετά γίνεσαι "ο Τελευταίος Σαμουράι" με τέτοιες δοκιμασίες... (lol). Το μισό μου όνομα σ'ευχαριστεί πολύ για τις ευχές σου!

-Επαρχιακό σαλόνι, Άρχοντα Κώστα & Λύσιππε: Μου πέφτετε λίγο μακρυά για να σας δοκιμάσω στη συγκεκριμένη δοκιμασία, αλλά θα σας έχω υπόψην μου για επόμενες... ;-P

Πάντως για να δείτε τα αποτελέσματα του γυαλίσματος, σας παραθέτω σχετική φωτό μετά το γυάλισμα φέτος και αν διαπιστώσατε αλλαγή χρώματος και μοντέλου, αααα, μην ανησυχείτε, είναι που το βερνίκι κάνει θαύματα!!!

Ζητείται εθελοντής!

Artemis in her car, photo by Marialena, 2005

ΖΗΤΕΙΤΑΙ νέος ευσταλής με πολλή υπομονή και γερά μπράτσα, για καλλιτεχνική εργασία που περιλαμβάνει πλύσιμο και γυάλισμα με κερί αυτοκινήτου κάτω των 4 μέτρων και ύψος άνω του 1,5 μέτρου, για αποκλειστική απασχόληση αυτό το σαββατοκύριακο. Η ανταμοιβή συζητήσιμη... Για πληροφορίες τηλεφωνήστε στο 090-ΓΥΑΛΙΖΩ-ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ή στο www.I_am_looking_for_trouble.com.

Σε περίπτωση μη ανταπόκρισης (φυσικό είναι), θα το κάνω μόνη μου ως συνήθως και θα το ευχαριστηθώ κιόλας γιατί είναι από τις πιο αποτελεσματικές ψυχοσωματικές ασκήσεις για συγκέντρωση (στο τέλος σου βγαίνει ο ντάκος από το τρίψε, τρίψε, αλλά το αποτέλεσμα μετράει!)

Καλό σαββατοκύριακο, Μαριαλένα

Προβληματισμοί για ποδοσφαιρόφιλους και μη

>Πριν απο 2 ημερες, η διοικηση της Ελληνικης Ραδιοφωνιας Τηλεορασης,
>ανακοινωσε με περηφανια την συμφωνια της με τις 2 κατα τεκμηριο κορυφαιες
>Ελληνικες ποδοσφαιρικες ομαδες, τον Ολυμπιακο και τον Παναθηναικο, για την
>εξασφαλιση των τηλεοπτικων τους δικαιωματων. Ο Ολυμπιακος συμφωνησε στα
>14,5 εκατομμυρια Ευρω για την περιοδο 2006-2008, ενω ο Παναθηναικος
>(συμφωνα με δημοσιογραφικες πηγες) στα 16 εκατομμυρια Ευρω για το διαστημα
>2007-2010. Η ειδηση μαλιστα επικοινωνηθηκε απο τους κρατικους τηλεοπτικους
>& ραδιοφωνικους σταθμους ως ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της ΕΡΤ & απαρχη μιας νεας
>εποχης για το αθλητικο τμημα της.
>
>
>Τι σημαινει αυτο για σενα αγαπητε Ελληνα πολιτη, ποδοσφαιροφιλε η μη?
>
>
>Σημαινει ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ οτι καλεισαι να ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ 30,5 εκατομμυρια Ευρω (και
>κατι ψιλα), ητοι 10,4 δις δραχμουλες, στην επομενη 3ετια. Λεφτα τα οποια η
>(ηδη υπερχρεωμενη απο υπεραριθμο προσωπικο κ τηλεοπτικα πανηγυρακια) ΕΡΤ
>δεν υπαρχει περιπτωση να βρει απο αλλους πορους, πλην των μηνιαιων εισφορων
>
>σου!!
>
>
>Την στιγμη που ο ΑLPHA (ιδιωτικος σταθμος με πληρως οργανωμενο τμημα
>πωλησης διαφημιστικου χρονου) καταφερε φετος να εισπραξει λιγοτερα απο 2,3
>εκατομμυρια Ευρω για τα αντιστοιχα παιχνιδια του Ολυμπιακου (περιπου
>145.000 Ευρω ανα παιχνιδι), η ΕΡΤ καλειται να εισπραξει τα υπερτριπλασια
>απλα για να μην ζημιωθει!!! Δηλαδη 485.000 Ευρω ανα αναμετάδοση, κατι
>πρακτικως αδύνατον με βαση το κοστος μοναδας του τηλεοπτικου χρονου + την
>διαρκεια της αναμεταδοσης. Τα ιδια φυσικα θα ισχυσουν και για το πακετο του
>
>Παναθηναικου.
>
>
>Σημειωτεον οτι ο ανταγωνιστης της ΕΡΤ στα δικαιωματα του Ολυμπιακου (ALPHA)
>
>προσεφερε λιγοτερα απο 5 εκατομμυρια Ευρω....με αλλα λογια, η ΕΡΤ προσεφερε
>
>45% περισσοτερα απο τον ανταγωνιστη, χωρις ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΡΟΦΑΝΗ ΛΟΓΟ για την
>μεγαλη αυτη διαφορα....
>
>
>Η φραση-κλισε "κοινωνικη προκληση" σε περιοδους ανεχειας & ανεργειας,
>μαλλον ωχρια...
>
>
>Ο κ. Παναγοπουλος - προεδρος/τσαρος/αυτοκρατωρ της ΕΡΤ- δηλωσε οτι
>ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για τις αντιδρασεις των πολιτων (βλ. εμμεσων μισθοδοτων) και οτι
>"το σχεδιο ανατασης της ΕΡΤ θα προχωρησει με καθε κοστος!"
>
>
>Καθε κοστος λοιπον? ΝΟ PROBLEM mister. Γιατι εγω ΔΕΝ προτιθεμαι να
>χρηματοδοτησω το γαιτανακι δημοσιων σχεσεων σας αγαπητε κυριε Τζεγκις
>Χαν-καναλαρχη. ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΛΗΡΩΝΩ ΣΥΝΔΡΟΜΗ:
>
>
>Η διαδικασία που μπορεί κάποιος να ακολουθήσει για να ΜΗΝ πληρώνει την ΕΡΤ
>μέσω λογαριασμού της ΔΕΗ έχει να κάνει με την άρνηση αναγνώρισης χρέους.
>Δηλαδή: εάν κάποιος σου χρεώνει μια υπηρεσία ή ένα προϊόν που εσύ δεν
>θέλεις να χρησιμοποιήσεις (π.χ. τηλεοπτικό πρόγραμμα) μαζί με μια υπηρεσία
>που αποδέχεσαι και χρησιμοποιείς (π.χ. ηλεκτρικό ρεύμα) με ένα ενιαίο
>τιμολόγιο, λογαριασμό ή οτιδήποτε μπορείς να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ να πληρώσεις ΜΟΝΟ
>το δεύτερο. Σε περίπτωση που ο πιστωτής δεν δεχτεί την πληρωμή, πηγαίνεις
>στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και ΚΑΤΑΘΕΤΕΙΣ μόνο το ΠΟΣΟ της
>υπηρεσίας που αποδέχεσαι (ηλεκτρικό ρεύμα) και όχι το υπόλοιπο. Το ΤΠκΔ
>ενημερώνει τον πιστωτή για την κατάθεσή σας και αυτός δεν έχει πλέον
>δικαίωμα να απαιτεί αυτά τα χρήματα (οπότε και να σου κόψει το ρεύμα). Το
>υπόλοιπο ποσό ΜΠΟΡΕΙ να το διεκδικήσει δικαστικά!
>
>
>ΚΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ.
>
>
>ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΝΑ «ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ» ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ.
>
>
>ΕΝΑ ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟ και ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ!
>
>
>ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΛΟΙΠΟΝ. ΚΟΦΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΝΑ ΣΤΡΩΣΟΥΝ.....ΝΑ ΔΩ
>ΜΕΤΑ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΤΑΣΗΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΦΟΥΚΑΡΑ .
>
>
>
>
>
> (ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΥΣ)

Eurovision 2006: And the winner is...

Sakiiiiiiisssssssssssss! Oh my God!!!

If you love somebody, set them free...

http://anonimi.blogspot.com/2006/05/blog-post_18.html

Αφιερωμένο στη μάνα και την κόρη που με ενέπνευσαν να πλάσω αυτόν τον διάλογο, Μαριαλένα

Jack and the scarecrow

Once upon a time there was a little boy called Jack. Jack was living in a big farm with lots of living stock and huge plantations. One day Jack walked all the way up to his grandpa vineyard and found out about a huge scarecrow been posed in the middle of the plants. Wow! what a scarecrow this is, Jack thought. I wonder if it's real...
Then Jack left the plantation and walked back home. At night he went to bed and fell asleep in a while. While he was dreaming, here comes the scarecrow out of nowhere!

"Hello little fella" he said, "is everything alright?"
I don't know, Jack replied, what are you doing here?
"I came to tell you that unless you behave yourself, I will haunt you for good", the scarecrow told Jack very seriously.
Oh my God, what have I done to deserve this? Jack wondered while he was twisting and turning in his sleep.
"I'll be with you night and day" the scarecrow said "as long as you need me to be" and then went away, in a twist of a second.

Jack grew up and thought had forgotten all about the horrible dream, he'd seen once he was a child. He did behave himself though! But he didn't pay any particular attention to the scarecrow lying in the fields. Afterall it was replaced by a number of others over the years that followed.

One day Jack, went to bed and tired as he was from the farmwork, fell asleep quite quickly. Suddenly here comes the very same old scarecrow, he once had seen in his childhood dreams!
"Hello Jack, how are you doing?" the scarecrow said.
Who are you? I don't seem to know you, Jack replied.
"Oh yes you know me well, my boy. I am the one to scare the hell out of you once upon a time. Have you behaved yourself as I have told you to Jack?" and before Jack could utter a word to the scary image, it went away in the mist.

Jack was worried that there was something wrong with him after that dream. He fell uneasy and agitated in his everyday life, something was bothering him for sure. It was the thought of the scarecrow that caused him to question himself.
One night he again went to bed and as he put himself to sleep, here comes the dreary image of the scarecrow once more right infront of his face.
"Jack, why are you questioning me?" the scarecrow said. "I am your conscience you know..."
Leave me alone, what do you want from me? I think I am loosing it with you, Jack replied.
"Ha,ha, don't be silly Jack. You carry me with you at all times, don't you forget about it!"
What the hell do you want, TELL ME!!! Jack shouted in agony in his nightmare.
"What do YOU want from me Jack" the scarecrow said. "You're the one to call out for me so many times you know!"
I want you to GO AWAY and NEVER COME BACK-DO YOU UNDERSTAND THIS?
"Well, I am just an image in your head Jack. You might as well make me leave, it's your choice afterall..."
You're nothing but a lie, a dreadfull lie. I WILL make you dissapear, watch me!

Then Jack took a box of matches out of his pocket and set the scarecrow on fire while he was watching it dissapear from the scenery. He then fell more into the subconscious when he heard his voice whispering "You don't need it anymore Jack, well done!" and felt a pad on the shoulders for his action. It was the scarecrow again, this time smiling and nodding in agreement. The spell was now gone forever!

THE END

(c) Marialena, 17/05/2006, (enjoying writing such a fairytale- a lesson of life!)

Χωρίς σχόλια...

Πόνος...

Θυμός...

Οργή...

Πόνος...

Σιγή...

Πόνος...

Εκτόνωση...

Λύτρωση...

Καληνύχτα καρδιά μου, αύριο είναι μια άλλη μέρα και πρέπει ν' αντέξουμε και αύριο...

Update: Η καινούργια μέρα ξημέρωσε λούζοντας με φως ηλίου τη πλάση. Η Μ. σηκώθηκε, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη με μάτια σβησμένα και έκανε να ετοιμαστεί για τη δουλειά. Έβαλε στο κασσετόφωνο το δισκάκι της Celine Dion, "A new day has come". Το ξανάκουσε μετά από καιρό, πρόσεχε την ενορχήστρωση στα τραγούδια. Ετοιμάστηκε. Με τη μητέρα της μίλησαν τυπικά και έφυγε απ' το σπίτι. Ήρθε στη δουλειά, κουβέντες για διακοπές με τη συνάδελφο στο γραφείο, άρχισε ο πονοκέφαλος της έντασης. Μπήκε στα μηνύματά της και διάβασε τι της άφησαν κάποιοι φίλοι σε τούτο δω το σημείωμα που γράφτηκε χθες τα μεσάνυχτα μετά την ομάδα της Οικογένειας που πηγαίνει τις Τρίτες. Εκεί, ένας άνθρωπος με μεγάλη εσωτερική δύναμη, μια κοπέλα άφησε επιτέλους να εκδηλωθεί μια κατάσταση που την κατέτρωγε χρόνια ολόκληρα και το εκτόνωσε μέσα από βίωμα. Μετά εκείνη ηρέμησε, έχοντας πει στον εαυτό της αυτά που την έπνιγαν τόσο καιρό.

Η Μ. δεν κρατήθηκε και έκλαψε στην αγκαλιά αγαπημένης φίλης. "Φοβάμαι" της έλεγε καθώς έκλαιγε με αναφυλητά, "φοβάμαι σου λέω". "Δεν θέλω να είμαι πάντα δυνατή, είμαι και αδύναμη και έχω ανάγκη να το εκφράσω" και συνέχισε να κλαίει στην αγκαλιά εκείνη που την δέχτηκε με αγάπη. Χρόνια τώρα το "καλό παιδί" προσπαθεί λίγο-λίγο, όσο αντέχει κάθε φορά, να εκφράσει αυτά που την ταλαιπωρούν. Μα διαλέγει λέξεις και νοήματα που δεν οδηγούν εκεί που θέλει, στην εκτόνωση. Φοβάται βλέπεις, τους άλλους, εκείνους που κάποτε της δημιούργησαν αυτές τις καταπιέσεις, έστω και αν δεν είναι εκεί στην ομάδα, έστω και αν ποτέ ίσως δεν θα μάθουν τι περνά για να ξεπεράσει τα βιώματά της. Τώρα αγγίχτηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, νιώθει να πνίγεται από αυτά που θέλει να εκφράσει και αντί να μείνει μόνη με τον εαυτό της και να εκδηλωθεί κατά πως θα το ήθελε, πρέπει να δουλέψει, πρέπει να είναι η καλή κόρη, πρέπει να είναι κοινωνική, πρέπει να είναι ευπροσύγορη, πρέπει να είναι ήρεμη, ενώ αυτό που θα ήθελε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο αυτή τη στιγμή, είναι να κλάψει και να θρηνήσει και να ουρλιάξει, μέχρι που ότι είναι να βγει από μέσα της και να ανασάνει.

Δεν αφήνει ακόμα να το βιώσει αυτό το απελπιστικό συναίσθημα, του "δεν έχω άλλες αντοχές, εγκαταλείπομαι", πάντα το μαζεύει, πάντα ανασύρει κάποιες από τα κουράγια της ψυχής της για να μην αφήσει την ορμή του θυμού της να εκδηλωθεί. Και το στρέφει στον εαυτό της χρόνια τώρα και υποφέρει σιωπηλά. Μόνο τα μάτια της μιλάνε και λένε τι νιώθει σε αυτούς που ξέρουν να τα διαβάζουν που τώρα πια είναι περισσότεροι από παλιά. Το χαμόγελο της Τζοκόντα με δυό ματάκια που σου μιλούν γεμάτα θλίψη και φόβο και δίψα για ζωή, χαρά και αγάπη. Αυτό είναι η Μ και θα την παλέψει τη ζωή της!

Η Μ. έγραψε μαζί μ' αυτό το σημείωμα και ένα πραγματικό παραμύθι χθες βράδυ. Αφιερωμένο σ' εκείνη που μου προσέφερε μια τρυφερή αγκαλιά όταν τη χρειαζόμουν... Μ.

Δύναμη ψυχής!

Απόδειξη ότι η δύναμη της θέλησης μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια αποτελεί η επιτυχία του νεοζηλανδού ορειβάτη Μάρκ Ινγκλις να κατακτήσει την κορυφή του Εβερεστ. Ο 47χρονος άνδρας κατάφερε να ανέβει στην κορυφή του κόσμου παρά το γεγονός ότι πριν από πολλά χρόνια οι γιατροί χρειάστηκε να του ακρωτηριάσουν και τα δύο πόδια.

Ο Ίνγκλις, ο πρώτος άνθρωπος που κατακτά το Έβερεστ χωρίς να έχει πόδια, τηλεφώνησε στη γυναίκα του Αν το βράδυ της Δευτέρας για να της δηλώσει ότι βρίσκεται σε υψόμετρο 8.850 μέτρων, δηλαδή στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Όπως ανέφεραν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, το ένα από τα τεχνητά μέλη του Ίνγκλις έσπασε ενώ βρισκόταν στα 6.400 μέτρα και ο ορειβάτης αναγκάστηκε να το επιδιορθώσει πρόχειρα για να συνεχίσει την προσπάθειά του.

Το 1982 ο Ίνγκλις έχασε και τα δύο πόδια του από το γόνατο και κάτω αφού υπέστη σοβαρά κρυοπαγήματα όταν, στη διάρκεια μιας χιονοθύελλας, παγιδεύτηκε σε ένα σπήλαιο του όρους Κουκ της Νέας Ζηλανδίας για 14 ημέρες.

Πηγή: flash.gr

A yellow shirt's story!

Διαβάστε αυτήν την συγκινητική ιστορία μέχρι τέλους, αξίζει την προσοχή σας! Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες που έχουν σχέση αγάπης με τις κόρες τους!Μ.

The Yellow shirt


The baggy yellow shirt had long sleeves, four extra-large pockets trimmed in black thread and snaps up the front. It was faded from years of wear, but still in decent shape. I found it in 1963 when I was home from college on Christmas break, rummaging through bags of clothes Mom intended to give away. "You're not taking that old thing, are you?" Mom said when she saw me packing the yellow shirt. "I wore that when I was pregnant with your brother in 1954!"


"It's just the thing to wear over my clothes during art class,

Mom. Thanks!" I slipped it into my suitcase before she could object. The yellow shirt be came a part of my college wardrobe. I loved it. After graduation, I wore the shirt the day I moved into my new apartment and on Saturday mornings when I cleaned.


The next year, I married. When I became pregnant, I wore the yellow shirt during big-belly days. I missed Mom and the rest of my family, since we were in Colorado and they were in Illinois. But that shirt helped. I smiled, remembering that Mother had worn it when she was pregnant, 15 years earlier.

That Christmas, mindful of the warm feelings the shirt had given me, I patched one elbow, wrapped it in holiday paper and sent it to Mom. When Mom wrote to thank me for her "real" gifts, she said the yellow shirt was lovely. She never mentioned it again.


The next year, my husband, daughter and I stopped at Mom and Dad's to pick up some furniture. Days later, when we uncrated the kitchen table, I noticed something yellow taped to its bottom. The shirt!


And so the pattern was set.


On our next visit home, I secretly placed the shirt under Mom and Dad's mattress. I don't know how long it took for her to find it, but almost two years passed before I discovered it under the base of our living-room floor lamp. The yellow shirt was just what I needed now while refinishing furniture. The walnut stains added character.


In 1975 my husband and I divorced. With my three children, I prepared to move back to Illinois. As I packed, a deep depression overtook me. I wondered if I could make it on my own. I wondered if I would find a job. I paged through the Bible, looking for comfort. In Ephesians, I read, "So use every piece of God's armor to resist the enemy whenever he attacks, and when it is all over, you will be standing up."


I tried to picture myself wearing God's armor, but all I saw was the stained yellow shirt. Slowly, it dawned on me. Wasn't my mother's love a piece of God's armor? My courage was renewed.


Unpacking in our new home, I knew I had to get the shirt back to Mother. The next time I visited her, I tucked it in her bottom dresser drawer.


Meanwhile, I found a good job at a radio station. A year later I discovered the yellow shirt hidden in a rag bag in my cleaning closet. Something new had been added. Embroidered in bright green across the breast pocket were the words "I BELONG TO PAT."


Not to be outdone, I got out my own embroidery materials and added an apostrophe and seven more letters. Now the shirt proudly proclaimed, "I BELONG TO PAT'S MOTHER." But I didn't stop there. I zig-zagged all the frayed seams, then had a friend mail the shirt in a fancy box to Mom from Arlington, VA. We enclosed an official looking letter from "The Institute for the Destitute," announcing that she was the recipient of an award for good deeds. I would have given anything to see Mom's face when she opened the box. But, of course, she never mentioned it.


Two years later, in 1978, I remarried. The day of our wedding, Harold and I put our car in a friend's garage to avoid practical jokers. After the wedding, while my husband drove us to our honeymoon suite, I reached for a pillow in the car to rest my head. It felt lumpy. I unzipped the case and found, wrapped in wedding paper, the yellow shirt. Inside a pocket was a note: "Read John 14:27-29. I love you both, Mother."


That night I paged through the Bible in a hotel room and found the verses: "I am leaving you with a gift: peace of mind and heart. And the peace I give isn't fragile like the peace the world gives. So don't be troubled or afraid. Remember what I told you: I am going away, but I will come back to you again. If you really love me, you will be very happy for me, for now I can go to the Father, who is greater than I am. I have told you these things before they happen so that when they do, you will believe in me."


The shirt was Mother's final gift. She had known for three months that she had terminal Lou Gehrig's disease. Mother died the following year at age 57.


I was tempted to send the yellow shirt with her to her grave. But I'm glad I didn't, because it is a vivid reminder of the love-filled game she and I played for 16 years. Besides, my older daughter is in college now, majoring in art. And every art student needs a baggy yellow shirt with big pockets.

Shall we dance? (Bonus Track)

Fred Astaire and Eleanor Powell in 1940's

Απόψε το βράδυ, αυτό το σαββατοκύριακο, ας χορέψουμε, μόνοι ή με παρέα, στο σπίτι ή έξω, με μουσική ή χωρίς, καθισμένοι ή όρθιοι, ξύπνιοι ή στο πιο βαθύ μας όνειρο...

Ας χορέψουμε για να διώξουμε το στρες, να εκφραστούμε, να λικνιστούμε, να κλείσουμε τα μάτια και να φύγουμε με τη φαντασία μας. Αρκεί να βάλουμε το τραγούδι που μας ξεσηκώνει ή μας κινητοποιεί να αφεθούμε στο ρυθμό της μουσικής, αργό ή γρήγορο, ομαδικό ή μοναχικό, ερωτικό ή παρεϊστικο. Διψάει το σώμα να πάρει λίγη από την ευχαρίστηση που του αξίζει και του στερούμε όταν καθόμαστε όλη μέρα, τρώνε ασυναίσθητα, καπνίζουμε, πίνουμε και πάνω από όλα του χορηγούμε γενναίες δόσεις από στεναχώρια και άγχος.

Γι' αυτό και το "Something Beautiful" με την παιχνιδιάρα φωνή του Robbie Williams, θα σας συντροφεύσει από εδώ και ενώ οι στίχοι λένε:
...you won't be lost, hurt, tired and lonely, something beautiful will come your way!!!

Αρκεί να το πιστέψουμε κάποτε, καλή σας ακρόαση και καλό σαββατοκύριακο! Μαριαλένα

Τα καλά παιδιά

photo by Dan Heller

Τα καλά παιδιά:

Ακούν πάντα τους γονείς τους.

Όταν τρώνε, δεν μιλάνε.

Όταν μιλάνε, δεν φωνάζουν.

Όταν παίζουν, δεν κάνουν φασαρία.

Όταν τρώνε, τρώνε όλο τους το φαγητό.

Όταν μιλάνε, δεν βρίζουν.

Όταν κλαίνε, ασχημαίνουν.

Στο σχολείο είναι καλοί μαθητές.

Είναι καθωσπρέπει και ευγενικά.

Δεν παραπονιούνται με τίποτα.

Δεν ζητάνε τίποτα, γιατί αλλιώς δεν θα είναι καλά παιδιά.

Δεν εκφράζουν τα αισθήματά τους, γιατί είπαμε δεν μιλάνε.

Ήρθαν στη ζωή για να κάνουν περήφανους τους γονείς τους.

Θα ακολουθήσουν τη πορεία που θέλουν οι γονείς, γιατί είναι καλά παιδιά.

Θα μεγαλώνουν κατά πως πρέπει, γιατί είναι καλά παιδιά.

Όταν και αν μεγαλώσουν τελικά, θα γίνουν δυστυχισμένοι ενήλικες.

Άλλα δεν πειράζει, αφού είναι καλά παιδιά...

Γιατί αλλιώς, δεν θα τα αγαπάνε οι γονείς τους!

σ.σ. Κάθε ομοιότητα με πράγματα και καταστάσεις αληθινές, είναι τελείως συμπτωματική. Πειράζει που δεν θέλω να είμαι πιά "καλό παιδί"? Μ.

Ενεργοποιήστε τον εσωτερικό σας θεραπευτή

Για περισσότερες πληροφορίες ανοίξτε το παρακάτω λινκ:

http://anonimi.blogspot.com/2006/05/blog-post_10.html

Για ποιόν λόγο δεν ήρθε η Τζένιφερ!

Η αδυναμία εκπλήρωσης συγκεκριμένων όρων στο συμβόλαιο της διάσημης τραγουδίστριας από ορισμένες χώρες που συμπεριλαμβάνονταν στη περιοδεία της ήταν ο λόγος ματαίωσης της ήδη συναυλίας της στο Στάδιο Καραϊσκάκη, της οποίας τα εισητήρια είχαν προπωληθεί και έφτασαν στις 26.000 σύμφωνα με την υπεύθυνη των καταστημάτων JLo στη χώρα μας. Η Ελλάδα είχε ικανοποιήσει πλήρως τους όρους του συμβολαίου με την λατινοαμερικανίδα σταρ πριν ακόμα και από την αρχικά προγραμματισμένη συναυλία της στις 29 Απριλίου. Το πρόβλημα παρουσιάστηκε στη Τουρκία και στην Ινδία, που δεν είχαν εκπληρώσει τις οικονομικές τους υποχρεώσεις που απέρρεαν από τους όρους του συμβολαίου. Τα εισητήρια θα εξαργυρωθούν όπως ανακοίνωσε η διοργανώτρια εταιρία.

Εφημερίδα Metropolis, φύλλο 14, σελ.1, Πέμπτη 11 Μαϊου 2006

σ.σ. Επειδή από τη χθεσινή σας ανταπόκριση (!) κατάλαβα πόσο είχατε στεναχωρηθεί που η JLo δεν θα κάνει την συναυλία στις 17 Μαϊου, ιδού και το παξιμαδάκι της παρηγοριάς για να πάει καλά η μέρα (...λες και αυτό συγκεκριμένα ήταν το πρόβλημά μας εδώ και τώρα, αλλά για να μην σας τρώει η αγωνία βρε αδέλφια). Καλημέρα, Μ.

Το χώσιμο του αιώνα!

Η αφεντομουτσουνάρα μου εμπρός στο εργαλείο που διαπράττω τα εγκλήματα!

Δεν θας κάνω πλάκα ή θα πω καμμιά βλακεία για να περάσει η ώρα σε αυτό εδώ το ποστάκι. Σήμερα, ο προϊστάμενός μου, θεώρησε καλό να με "χώσει" να βγάλω δουλειά για τουλάχιστον 2 άτομα σε διάστημα αυτής και της επόμενης εβδομάδας γιατί λέει "είναι δική μου δουλειά" και να κάτσω να κάνω υπερωρίες γιατί πάλι λέει ότι "ξέρω τι κάνεις ενδιάμεσα και να μην τα πούμε δημόσια" (φυσικά αναφερόμενος στο γεγονός ότι "κάτι κάνω" δλδ blogging, αλλά δεν το έχει πιάσει ακόμα τι κάνω στα διαλείμματά μου).

Δεν τον πειράζει που άλλοι στο τμήμα κρέμονται από ένα τηλέφωνο και λύνουν τα προσωπικά τους εν ώρα εργασίας, δεν τον πειράζουν τα πηγαδάκια για μάσες, χάψες και κουτσομπολιό, το δικό μου το γαμ...νο blogging τον πείραξε!!!

Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι ούτε στο ζεστό βρίσκεις ορισμένους ούτε στο κρύο!

Σας χαιρετώ από το κάτεργο που λέγεται "γραφείο μου" ενώ οι άλλοι χασκογελάνε με τη χαλαρότητά τους.

Ένα πράγμα θέλω στη ζωή μου: Να φύγω από δω μέσα (το κέρατό μου) πριν λιώσω τα κοκκαλάκια μου και να πάψει το αντικείμενο της δουλειάς μου να αποτελεί καταναγκαστικά έργα και πιστέψτε με, όσα σκατά και να τρώω με το κουτάλι, που θα μου πάει θα τα καταφέρω, όσο και αν μου πάρει!!! Μετά σου λένε δημόσιο (ναι καλά...)

Update: Ένα ακόμα εργασιακό μερόνυχτο έφτασε στο τέλος του και για απόψε. Η ώρα είναι 8:20 και πάω να φύγω μπας και ξεκουραστώ και λίγο, γιατί και αύριο έχουμε επικίνδυνη αποστολή να τιθασεύσω τα πρωτόκολλα και τα εισερχόμενα-εξερχόμενα της Μονάδας. Ciao tutti! M.

ΜΑΤΑΙΩΝΕΤΑΙ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ JLo ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ?

Αθήνα

Η Τζένιφερ Λόπεζ ματαίωσε, σύμφωνα με Τα Νέα, τη συναυλία της στην Αθήνα, αφού ακύρωσε όλη τη μίνι περιοδεία της σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Ντουμπάι.

Οι πρώτες ανησυχίες δημιουργήθηκαν, όταν άλλαξε η ημερομηνία πραγματοποίησής της από τις 29 Απριλίου στις 17 Μαΐου. Παρ' ότι ο τελικός του Champions League απειλούσε να κλέψει δόξα από τη συναυλία στο Καραϊσκάκη, οι διοργανωτές διαβεβαίωναν πως ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι από τη ζήτηση των εισιτηρίων και το ραντεβού με την κυρία του χιπ χοπ ίσχυε κανονικά.

Μάλιστα επισημοποιήθηκε και η εμφάνιση του Γιώργου Τσαλίκη στη συναυλία και με συνέντευξη Τύπου.

Ώσπου η Λόπεζ αποφασίζει να μην ταξιδέψει. Ακόμη, δεν έχει γίνει επίσημη ανακοίνωση για τη ματαίωση και για το πώς θα επιστραφούν τα χρήματα σε όσους είχαν αγοράσει τα εισιτήριά τους. Είναι πάντως αξιοπρόσεκτο πως μέχρι πριν από λίγες μέρες στην ηλεκτρονική διεύθυνση της Λόπεζ αναγραφόταν λάθος η ελληνική ημερομηνία -16 αντί για 17 Μαΐου.

news.in.gr

Update: Τώρα θα μου πείτε πως χέστηκε η φοράς εις το αλώνιον, με την συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα, αλλά βρε παιδιά, εμείς που πήραμε τα εισητήρια πιστεύοντας πως γίναμε Ευρώπη στο θέμα των συναυλιών, τώρα την πατήσαμε μεγαλοπρεπώς! Περαστικά μας και φιλιά στον σύζυγο κυρία Lopez και λοιποί με την ίδια νοοτροπία... Μ.

Αγεωγράφητοι Αμερικανοί

Σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, οι νεαροί Αμερικανοί τείνουν να είναι αγεωγράφητοι, όχι μόνον για τις υπόλοιπες χώρες, αλλά και στην ίδια τους την πατρίδα, μη γνωρίζοντας που βρίσκεται η πολιτεία της Νέας Υόρκης ή του Όρεγκον για παράδειγμα.

Θυμάμαι πως όταν η καλύτερή μου φίλη που είναι Αμερικανίδα, μου έστειλε στην αρχή της γνωριμίας μας εδώ και είκοσι χρόνια, ένα δώρο για τα Χριστούγεννα από την πολιτεία του Ουισκόνσιν όπου μένει, συμπεριέλαβε ένα καλοκαιρινό μπλουζάκι με χριστουγεννιάτικο θέμα, γιατί κατά πως μου έγραφε "η Ελλάδα είναι τροπική χώρα" και γι' αυτό μου έστειλε και το ανάλογο μπλουζάκι τότε (!!!). Θυμάμαι ακόμα σε επισκέψεις μου στην Αμερική παλιότερα, όταν άκουγαν τη λέξη "Ελλάδα" αυτό που συνήθως ήξεραν ήταν η Μύκονος και τα πιάτα που σπάγανε σαν τουριστική ατραξιόν σε κάποια εστιατόρια...

Είναι δε γελιοδέστατο ένα βιντεάκι που κυκλοφορεί στο ίντερνετ, που καταγράφει μέρος τηλεοπτικής εκπομπής που στο δρόμο οι περαστικοί καλούνται να δείξουν με ένα βελάκι στο χάρτη, που βρίσκεται το Ιράκ και άλλοι δείχνουν στην Αφρική, άλλοι στη Ρωσία και άλλοι στην Αυστραλία(!!!)

Στο συγκεκριμένο άρθρο από το National Geografic θα διαβάσετε αναλυτικότερα τι έδειξε η συγκεκριμένη έρευνα και σας παρακαλώ, μην τραβάτε τα μαλλιά σας όσο το διαβάζετε, γιατί δεν σας φταίνε σε κάτι τα καϋμένα για την ασχετοσύνη των συμπαθών (κατά τ' άλλα) Αμερικανών!

Σεξ αντί για τρόφιμα!

Σοκ προκαλούν οι αποκαλύψεις για σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών από μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων και στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στη Λιβερία.Σύμφωνα με καταγγελίες της οργάνωσης Σώστε τα Παιδιά, κοριτσάκια έως και οκτώ ετών πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης στους καταυλισμούς προσφύγων.

Τις περισσότερες φορές τα παιδιά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης των μελών των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Σύμφωνα με το έγγραφο της μη κυβερνητικής οργάνωσης πολλά ανήλικα κορίτσια στους καταυλισμούς προσφύγων υποχρεώνονται να έχουν σεξουαλικές επαφές με αντάλλαγμα λίγα τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Όπως υποστηρίζει η οργάνωση, οι άνδρες που εκμεταλλεύονται τα παιδιά είναι και στρατιώτες της πολυεθνούς δύναμης που έχει αναπτυχθεί στην περιοχή.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της οργάνωσης τουλάχιστον τα μισά κορίτσια των καταυλισμών είναι θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Ο επικεφαλής της ανθρωπιστικής βοήθειας του ΟΗΕ Τζόρνταν Ράιαν δήλωσε μετά τις καταγγελίες ότι θα διεξαχθεί έρευνα για το θέμα.

Πηγή: flash.gr

σ.σ. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω εκτός από ότι αν υπάρχει Θεός, να ρίξει φωτιά και να κάψει όλους όσους εκμεταλλεύονται την ανάγκη των παιδιών για να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους! Μ.

Ένα τραγούδι για καλημέρα!

http://anonimi.blogspot.com/2006/05/bonus-track.html

Καλή σας ακρόαση και καλή εβδομάδα, Μαριαλένα

Αίσθηση ταυτότητας!

Αυτό το σ/κ ήμουν καλεσμένη σε ένα γάμο συναδέλφου στη περιοχή της Ελασσόνας. Η συναδελφός μου, άνθρωπος με ήθος και ποιότητα παντρεύτηκε τον άνθρωπό της στη γενέθλια γη της όπου και μεγάλωσε. Με τον αδελφό μου αποφασίσαμε να πάμε, γιατί θέλαμε να συνδιάσουμε την επίσκεψή μας σε καρδιακούς φίλους στη Λάρισα επιπρόσθετα.

Το Σάββατο το πρωί αναχωρήσαμε και ευτυχώς η Εθνική Οδός δεν παρουσίαζε την κίνηση των μαζικών εξόδων άλλων ημερών. Εμείς, ευκαιρίας δοθείσης, οδηγήσαμε το αυτοκίνητο σε γρήγορους ρυθμούς και φτάσαμε στη Λάρισα το απογευματάκι. Η πόλη σύγχρονη και μεγάλη και λόγω των μονοδρομήσεων, δαιδαλώδης, στα μάτια ενός επισκέπτη που δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητάς της. Μέναμε κοντά στη Πλατεία Ταχυδρομείου και εκεί πήγαμε όταν θελήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι μετά την άφιξή μας. Κόσμος στα καφέ της πλατείας απολάμβανε την απογευματινή λιακάδα και την γνωστή περασάδα. Μου έκανε εντύπωση πως μεγάλη μερίδα του εκεί πληθυσμού φορούσε ρούχα επώνυμα και γυαλιά τελευταίας μόδας ακόμα και στο σκοτάδι. Θα μου πείτε που το περίεργο? Ζώντας σε μια Αθήνα εν πολλοίς απρόσωπη και κινούμενη κυρίως στο κέντρο, το μεγάλο χωνευτήρι της πρωτεύουσας, η αίσθηση μου είναι αυτή της Βαβυλωνίας. Εκεί, όπου ο τόπος είναι πλούσιος και ο πληθυσμός εύπορος, είναι περισσότερο εμφανής η ομοιογένειά τους. Αφήστε που τα αυτοκίνητά τους ανήκαν στη μεσαία και μεγάλη κατηγορία, ενώ οχήματα όπως το μικροσκοπικό Smart δεν υπήρχαν καθόλου στους δρόμους!!!

Τέλος πάντων, μετά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαστήκαμε για να πάμε στην Ελασσώνα. Περίπου 40 λεπτά μετά ανεβαίνοντας τα βουνά μετά τον Τύρναβο, φτάσαμε στην κωμόπολη της Ελασσόνας για το γάμο. Κατάμεστη η εκκλησία από ντόπιους που ήρθαν για να καμαρώσουν τη νυφούλα-συνάδελφό μου! Στην είσοδο, μια αντίκα του 1930 να περιμένει ανθοστολισμένη να τους παραλάβει μετά την στέψη. Το μυστήριο περιελάμβανε τα πάντα και περίπου μία ώρα και μετά χαιρετήσαμε και πήγαμε στο κέντρο "Φαντασία" για το γλέντι. (σημ. Φανταστείτε με ότι σε παρόμιες καταστάσεις στο παρελθόν, έχω βγάλει "μπιμπίκια" πολλάκις και συνήθως μου κάθονται στο λαιμό τέτοιες εκδηλώσεις)
Το μαγαζί επαρχιακό, δίπλα στις όχθες του Ελασσωνήτη ποταμού, με τα ρούχα της οικογένειας κρεμασμένα στο μπαλκόνι του σπιτιού από πάνω (αμάν...)Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε το τραπέζι μας και με το που καθήσαμε, νάσου οι σερβιτόροι με το πρώτο πιάτο στο χέρι να μας σερβίρουν. Ποτά και αναψυκτικά στο τραπέζι και τα εδέσματα μας άφησαν με την απορία του φρέσκου ή του φυλασσόμενου στο ψυγείο. Σε λίγο έφθασε και η οικογένεια που είχε την ίδια περιποίηση και ενώ προχωρούσαμε στο δεύτερο, κυρίως πιάτο, έφτασαν και η νύφη με τον γαμπρό που έκοψαν τη τούρτα και χόρεψαν και το τραγούδι τους πριν καθήσουν στο τραπέζι. Το κυρίως πιάτο, είχε κρέας ψητό ή μαγειρευτό και καλομαγειρεμένα συνοδευτικά και συνοδεύονταν ακόμα από σαλάτα, φέτα και τυροκαυτερή. Ευτυχώς που για τα δεδομένα το φαγητό ήταν αξιοπρεπές λοιπόν.

Αυτό που με έκανε να γράψω αυτές τις σκέψεις ήταν η αίσθηση ταυτότητας που απεκόμισα στη γαμήλια αυτή δεξίωση. Αφού φάγαμε, η μουσική από διακριτική αλλά όχι λαϊκίζουσα, στράφηκε στα τοπικά άσματα, τα βλάχικα και εκεί σύσσωμοι οι ντόπιοι σηκώθηκαν και χόρευαν σε συνδιασμούς χορευτικούς, άνδρες και γυναίκες τοπικούς χορούς αλλά και ποντιακά και τσάμικα. Μου έκανε εντύπωση πως μέχρι και ένας παπάς που παρευρίσκονταν, σηκώθηκε και με λεβεντιά περισσή έσερνε το χορό, συμμετέχοντας στη χαρά της βραδυάς, για μένα ακομπλεξάριστα. Ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, χόρευαν σαν να έπαιρναν μέρος στο πανηγύρι του χωριού και υπήρχε μεταξύ τους μια αρμονία στις κινήσεις των σωμάτων και πολλές φορές λεβεντιά. Με τον αδελφό μου δεν χορέψαμε, αλλά μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάναμε φωνητικά στα δημοτικά άσματα που ακούγονταν.

Στους κατά καιρούς γάμους που πηγαίνω, ειδικά στην Αθήνα, η κατάσταση είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ή η δεξίωση θα εξελίσσεται σε νεοελληνικό όργιο κακογουστιάς, ή θα θυμίζει ευρωπαϊκές συγκεντρώσεις, πολλές φορές άνευρες και αμήχανες. Λίγες φορές θυμάμαι να υπάρχει ζωντάνια και διάθεση από το ζευγάρι ειδικά, να είναι η βραδυά αυτή ξεχωριστή και αυτές θυμάμαι σαν σημεία αναφοράς. Ας όψεται το mentalite της "μεγαλούπολης" και η νεο-ελληνική κουλτούρα! Γι' αυτό και αναφέρω αυτήν εδώ την περίπτωση, τον γάμο της συναδέλφου στην Ελασσώνα που ή μη τι άλλο, ήταν βγαλμένη από την ζωή και τις συνήθειες των ντόπιων και γι' αυτό ήταν κατ' εμέ καλύτερη από οποιαδήποτε αδιάφορη δεξίωση σε μεγάλα ξενοδοχεία ή αίθουσες εκδηλώσεων στην Αθήνα.

Feel by Robbie Williams - the lyrics

ROBBIE WILLIAMS LYRICS

"Feel"

Come and hold my hand
I wanna contact the living
Not sure I understand
This role I've been given
I sit and talk to God
And he just laughs at my plans
My head speaks a language
I don't understand

I just wanna feel
Real love feel the home that I live in
Cos I got too much life
Running through my veins
Going to waste
I don't wanna die
But I ain't keen on living either
Before I fall in love
I'm preparing to leave her

Scare myself to death
That's why I keep on running
Before I've arrived
I can see myself coming
I just wanna feel
Real love feel the home that I live in
Cos I got too much life
Running through my veins
Going to waste
And I need to feel
Real love and the love ever after
I can not get enough

I just wanna feel
Real love feel the home that I live in
I got too much love
Running through my veins
To go to waste

I just wanna feel
Real love and the love ever after
There's a hole in my soul
You can see it in my face
It's a real big place

Come and hold my hand
I wanna contact the living
Not sure I understand
This role I've been given
Not sure I understand
Not sure I understand
Not sure I understand
Not sure I understand

[www.azlyrics.com]

Το τραγούδι αυτό το πρωτοάκουσα το 2003 και με συντρόφευσε και όλο το 2004, όταν ένας φίλος μου έγραψε και το cd με τίτλο "Escapology". Από τότε που το αγάπησα, ήταν γιατί ένιωθα ότι μιλούσε για μένα, στίχος στίχος όλο και περισσότερο. Προχθές το πρωί κατεβαίνοντας στο γραφείο μιας συναδέλφου να παραδώσω κάτι έγγραφα, το ξανάκουσα μετά από πολύ καιρό και εκείνην την ώρα, έμεινα, σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα από την ένταση των συναισθημάτων που βγήκαν στην επιφάνεια.

Θυμήθηκα το 2004 και την ένταση στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου που ακουγόταν το τραγούδι αυτό. Τραγουδούσα και γω με δύναμη το τραγούδι, λες και ήθελα να με ακούσει και μένα ο Θεός για αυτά που θέλω στη ζωή μου. Χθες βράδυ προσπάθησα να το ανεβάσω για να το ακούσετε ξανά, αλλά το καλικαντζαράκι του ίντερνετ με μπλόκαρε δύο φορές και το άφησα γι' άλλη φορά.

Σε λίγη ώρα θα αφήσω το εργασιακό μου περιβάλλον για να συνεχιστεί η μέρα και να ακολουθήσει άλλο ένα διάλλειμα του σαββατοκυριάκου. Άραγε οι σκέψεις μου θα κάνουν και κείνες διάλλειμα ή θα συνεχίσουν να με συντροφεύουν κάθε ώρα και κάθε λεπτό?

Τι εβδομάδα ήταν κι αυτή! Βάστα καρδιά μου... Καλό σαββατοκύριακο και πάλι, Μ. ;-}

Μια βάρκα που την έλεγαν ΕΙΡΗΝΗ

Στις Ρηνούλες της ζωής μας Χρόνια τους Πολλά!

Αυτή η βαρκούλα με το όμορφο και συμβολικό αυτό όνομα, μίλησε στη καρδιά μου, όταν την αντίκρυσα το περασμένο σαββατοκύριακο σε μια παραλία του Κορινθιακού.

Χρόνια Πολλά στη μανούλα μου, στην Ειρήνη του Ημερολογίου, τη αγαπητή μου φίλη την Ειρήνη από τον σύλλογο των παιδιών με διαβήτη...

ΕΙΡΗΝΗ στη καρδιά μας,
ΕΙΡΗΝΗ με τον εαυτό μας,
ΕΙΡΗΝΗ στη ζωή μας,
ΕΙΡΗΝΗ του Αριστοφάνη!

Καλό "ειρηνικό" σαββατοκύριακο, Μαριαλένα

To realize the value of...

To realize
The value of a sister
Ask someone
Who doesn't have one


To realize
The value of ten years:
Ask a newly
Divorced couple.


To realize
The value of four years:
Ask a graduate.

To realize
The value of one year:
Ask a student who
Has failed a final exam.


To realize
The value of nine months:
Ask a mother who gave birth to a stillborn.


To realize
The value of one month:
Ask a mother
who has given birth to
A premature baby.


To realize
The value of one week:
Ask an editor of a weekly newspaper.

To realize
The value of one minute:
Ask a person
Who has missed the train, bus or plane.


To realize
The value of one-second:
Ask a person
Who has survived an accident.


Time waits for no one.


Treasure every moment you have.


You will treasure it even more when
you can share it with someone special.


To realize the value of a friend
or family member:
LOSE ONE

++++++++++++++++

Remember...
hold on tight to the ones you love!

P.S. My sincere thanks to my dear friend David from Mississippi, for the thoughtfull msg of his! M.

Καλομελέτα κι έρχονται τα καλύτερα για τον διαβήτη?

Τις τελευταίες μέρες έπεσε στην αντίληψή μου πληθώρα δημοσιεύσεων και τηλεοπτικών ρεπορτάζ για την νέα συσκευή συνεχούς μέτρησης της γλυκόζης στο αίμα, καθώς και της χορήγησης προγραμματισμένης δόσης ινσουλίνης από την εταιρεία Medtronic εξ Αμερικής.

Όσοι σχετίζονται με τον χώρο της θεραπείας του σακχαρώδη διαβήτη, γνωρίζουν πως αυτού του είδους οι συσκευές δεν είναι καινούργιες στη διεθνή αγορά, αλλά μόλις τώρα κατόρθωσαν να εισαχθούν στην ελληνική πραγματικότητα και γι' αυτό και η αναφορά σε αυτές από τα Μ.Μ.Ε.

Χαίρομαι από τη μια που αρχίζουν να εφαρμόζονται τεχνολογίες φιλικότερες προς τη ρύθμιση του σακχάρου, αλλά από την άλλη το παιχνίδι της δημοσιότητας από συγκεκριμένους (προβεβλημένους) στο χώρο ιατρούς με ενοχλεί αφάνταστα και με απωθεί.

Αντί να κάνει η πολιτεία βήματα για την χορήγηση σε όλους τους ασθενείς που χρειάζονται τέτοιου είδους συσκευές για την καλύτερη ποιότητα ζωής τους, τους αφήνει να μπερδεύονται σε ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες και να τους βγαίνει η πίστη στη κυριολεξία μέχρι να εφοδιαστούν με το πολυπόθητο εξάρτημα.

Αντ' αυτού, βρίσκουν οι "σταρ" στο χώρο της διαβητολογίας πάτημα και το παίζουν Μεσσίες στους διαβητικούς και τις οικογένειές τους που σπεύδουν να καταθέσουν το παχυλό αντίτιμο για να επισκεφθούν το γιατρό που διαφημίζει τις καινοτομίες στο χώρο του διαβήτη και πάει λέγοντας.

Χθες το βράδυ είδα όλως τυχαίως και ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ που ένας νέος άνδρας με διαβήτη από τη συμπρωτεύουσα, εξείρε τα πλεονεκτήματα χρήσης της αντλίας-μετρητή, ενώ του έχει εφαρμοστεί για 5 μέρες τώρα και καπάκι ο γιατρός/celebrity να λέει τα δικά του. Ουδέν μεμπτόν στη κάλυψη τόσο της πλευράς του χρήστη όσο και του ειδικού, αλλά γιατί να προωθούνται λύσεις που σε λίγο θα ξεπεραστούν από την τεχνολογία σε διεθνές επίπεδο και να μην γίνεται κίνηση για εφαρμογή της υποδόριας αντλίας ινσουλίνης που εν τέλει θα αντικαταστήσει τις συμβατικές μεθόδους και θα υποκαταστήσει την έγχυση ινσουλίνης από το υπολειτουργόν πάγκρεας?

Έλεος κύριοι "ειδικοί" επί του διαβήτη στη χώρα μας, αφήστε τη κερδοσκοπία και την προβολή κατά μέρους και προωθήστε ουσιαστικά την έρευνα και τις πλέον σύγχρονες τεχνολογικές εφαρμογές στο θέμα του διαβήτη, γιατί μόνο με προσωπικές διεκδικήσεις και ασθμαίνοντα ερευνητικά προγράμματα δεν βοηθάτε τους πάσχοντες στων οποίων έχετε τεθεί την υπηρεσία και υποστήριξη τους!

Αναμένοντας να έλθουν και στη χώρα μας πραγματικά τα φιλικά προς τον χρήστη βοηθήματα για την αποτελεσματικότερη ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα, σας χαιρετώ! M.

ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...

Μάτια μου,

Χθες βράδυ κάτω από τα αστέρια στον ουρανό, μου θύμησες τι πάει να πει "αγάπη".

Χθες βράδυ ένιωσα να το νιώθω, αυτό που τόσο καιρό προσπαθούσες να μου δώσεις και γω αρνιούμουν να το δεκτώ. Δεν είναι έρωτας, δεν είναι αγάπη, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και το ξέρουμε και οι δυό.

Χθες βράδυ προσπάθησα να σε αποχαιρετήσω, μα δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα μου, δεν είχαν σχέση με τα αισθήματά μου και τα συναισθήματά μου. Το κατάλαβες και είπες πως θα προχωρήσεις μπροστά και σου είπα πως θα συναντηθούμε ξανά σε άλλο επίπεδο, σε αυτό που πάντοτε επικοινωνούσαμε, το εξώκοσμο.

Χθες βράδυ φοβήθηκα και πάλι να αφεθώ να ζήσω αυτό που αφήσαμε μισοτελειωμένο καιρό πριν. Τουλάχιστον σου έδωσα να πάρεις μαζί σου τον χτύπο της καρδιάς μου και τη συγκίνηση που έβγαινε καθώς για μια στιγμή, η ψυχή κραύγαζε ότι η φωνή δεν μπορούσε να εκφράσει. Προσπάθησα να κοιμηθώ, μα ο ύπνος δεν ήταν καταφύγιο για την ταραγμένη μου ψυχή απόψε.

Σήμερα το πρωί ντύθηκα στα μαύρα όπως τότε που πίστευα πως σε έχανα και ενώ δεν το περίμενα, ήρθα και πάλι στη δουλειά με δάκρυα στα μάτια, όπως τότε που άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για μας μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη και γω ήμουν ανήμπορη να σου επικοινωνήσω την απελπισία μου.

Χθες βράδυ ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπες, που με άκουγες, που με ένιωθες κοντά σου στο φυσικό επίπεδο. Δεν ήθελα να σε πληγώσω, ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ άλλωτε. Θέλω μόνον να αγαπάς το ξεχωριστό πλάσμα που κρύβεις μέσα σου, όπως αγάπησες κάποτε εμένα γλυκέ μου και εγώ δεν μπόρεσα ν'αντέξω αυτή σου την αγάπη.

Σ'ευχαριστώ...

Update: η Μαριαλένα πονάει σήμερα με αυτόν τον πόνο της καρδιάς που δεν περιγράφεται με λόγια. Δεν έχει ιδέα αν κάνει σωστά ή λάθος, αν ακούει τη καρδιά ή τη λογική της. Αυτό που ξέρει είναι ότι πονάει γιατί αγαπήθηκε και αγάπησε. Είναι και αυτό κάτι... μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά!

Ο Μάης ο μαγεμένος!

Μαργαρίτες από τον κήπο μας στο χωριό, ολάνθιστες που παίζουν το παιχνίδι τους με τον ήλιο. Αυτή τη φορά ο καιρός ήταν βροχερός τις περισσότερες ώρες, αλλά η διάθεση ήταν ανάλογη της καλής παρέας, ξεσηκωσιάρα και φευγάτη!

Καλωσορίζουμε τον πιο εκρηκτικό μήνα της Άνοιξης, με την ευχή να είναι τόσο τρελλός και πλανευτής, όσο αξίζει για να τον θυμόμαστε, αυτόν τον Μάη του 2006!