Saturday, March 03, 2007

25 χρόνια μετά...

Ήλθες στη ζωή μου στις 3 Μαρτίου του 1982, όταν στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών βγήκαν τα αποτελέσματα των αιματολογικών μου εξετάσεων μετά από μια ίωση που δεν υπαναχωρούσε. Δεν σε ήξερα στην αρχή, ούτε μπορούσα να φανταστώ πως όταν προσπάθησε η μητέρα μου να μου πει τι έχω, εγώ με παιδική αφέλεια της απάντησα "κάντε μου ό,τι θέλετε, αρκεί να μην μου κάνετε ενέσεις"! Και τότε η μοίρα χαμογέλασε ειρωνικά μαζί μου και δείχνοντας το απάνθρωπο πρόσωπό της με καταδίκασε να μην περάσει μέρα ξανά από τη ζωή μου που να μην κάνω ενέσεις ινσουλίνης για να μείνω στη ζωή, έστω και αν πια δεν με πειράζει και με ενοχλεί το γεγονός αυτό καθ' αυτό.

Θυμάμαι πως όταν πρωτοάκουσα από τι μπορώ να "πάω" έχοντας διαβήτη, τρόμαξα! Όλα τα κακά της μοίρας μου θα μου συνέβαιναν σε ένα απροσδιόριστα τρομακτικό αύριο, που προέβλεπε αναπηρίες, δυσλειτουργίες, τύφλωση, νεφρική ανεπάρκεια, ακρωτηριασμούς, καρδιακή ανεπάρκεια και θάνατο και όλα αυτά εξαιτίας του διαβήτη. Είδα κιόλας το πρώτο παιδί που τη δεκαετία του 1920 υπεβλήθη σε ινσουλινοθεραπεία και από ένας φερόμενος σκελετός στην αγκαλιά της μάνας του, μεταμορφώθηκε σε παιδί ξανά στα 14 του και ο τρόμος μου μεγάλωσε, γιατί πιο πριν τα παιδιά με νεανικό διαβήτη υποβάλλονταν σε αυστηρότατη δίαιτα και στη συνέχεια πέθαιναν λίγο καιρό μετά τη διάγνωση, αφού δεν υπήρχε θεραπεία. Και εκεί μέσα στο παιδικό μου μυαλό μου εντυπώθηκε πως ζούσα πια "παρά φύσιν" και πως οι μέρες μου ήταν μετρημένες σε αυτή τη γη.

Έτσι μεγάλωνα μοναχικά μέσα στην άρνηση και στην υπερπροστασία, έχοντας να αντιμετωπίσω και τον μεγάλο μου φόβο για τις βελόνες που μέχρι τα 17 μου δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω μόνη μου. Και κύλησε μια εφηβεία συμμορφωμένη και αυτοκαταστροφική παράλληλα, προσπαθώντας να με τιμωρώ κάθε μέρα για ό,τι μου συνέβαινε. Και το μυαλό δίψαγε να αντλεί γνώσεις από τα βιβλία και να μελετά, όπως το κορμί έψαχνε διεξόδους να νιώσει ζωντανό μέσα από την άθληση και τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα. Στα 23 ήλθε η αποδοχή των ευθυνών μου ως προς τον εαυτό μου και η ανάληψη της ευθύνης της ρύθμισης του σακχάρου μου αποκλειστικά από εμένα και άρχισε η ανάκαμψη, παράλληλα με την αντιμετώπιση προβλημάτων στα αγγεία των ματιών που οδήγησε στη πρώτη μεγάλη μου συνειδητοποίηση στα 24. Αυτή της θνητότητας του ανθρώπου. Συνειδητοποίησα πως έτσι απλά μια επιπλοκή μπορούσε να μου στερήσει την ικανότητα να βλέπω και δόξαζω τον Θεό για κάθε μέρα που περνά και βλέπω από τότε, μέχρι νεωτέρας. Χάνοντας μέρος της οπτικής μου οξύτητας από αμφιβληστοειδοπάθεια, η όρασή μου έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να μου επιτρέψει από κει και πέρα να λειτουργώ με μέρος αυτού που ήξερα ως όραση. Με τη νεανική ορμή που με διακατείχε, το πάλεψα τότε πολύ.

Άλλαζα θεραπείες, έβαλα κάποια παραπανίσια κιλά με την αλλαγή των ινσουλινών και κλείστηκα στον εαυτό μου που δεν μου άρεσε 10 κιλά βαρύτερος από το κανονικό για τέσσερα χρόνια περίπου. Η γιατρός μου, ηρωίδα με το απείθαρχο πλάσμα που είχε να κάνει, με έβαλε σε σειρά επιτέλους και η υγεία μου βελτιωνόταν σταθερά. Και έφτασα 28 χρονών για να συνειδητοποιήσω πως η προσωπική μου ζωή παράπαιε ανάμεσα στην ανυπαρξία και την προσμονή και εκεί λύγισα. Αναζήτησα βοήθεια σε φίλο ψυχολόγο που μου έδωσε τα πρώτα ερεθίσματα για να ψαχτώ περαιτέρω για όλα όσα είχα κάνει σύμβαση στη ζωή μου και με έπνιγαν.

Ενεργοποιήθηκα ενεργά στο σύλλογο των παιδιών με το διαβήτη και ξεκίνησα από τα 25 μου να προσφέρω στους συνανθρώπους μου που είχαμε αυτό το κοινωνικά κοινό χαρακτηριστικό και κάθε μέρα που περνούσε ανακάλυπτα πως δεν ήμουν μόνη στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο ζώντας με τον διαβήτη. Και παθιάστηκα με αυτό και ακόμα παθιάζομαι εμπρός στην αποδοχή και κατανόηση που μπορεί κανείς να δώσει στους ομοιοπαθείς του και όχι μόνο.

Έτσι έφτασα στα 32 μου και ο δρόμος μου με οδήγησε στο να βγάλω προς τα έξω αυτό που ένιωθα, αυτό το μπερδεμένο με ενοχές και προκαταλήψεις απορριπτικό σύμπλεγμα, για το ποιά είμαι και από κει και πέρα κάποια πράγματα δρομολογήθηκαν. Και ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα, στο να αρχίσω να εξοικειώνομαι με την ιδέα πως η αγάπη δεν είναι κατ' ανάγκην απορριπτική, όπως το είχα βιώσει από παιδί και νέα γυναίκα στα προσωπικά μου.

Και φτάσαμε στο τώρα, το σήμερα, με τις αντοχές σιγά σιγά να μειώνονται φυσιολογικά, μα ο Πάνσοφος να δίνει δύναμη και κουράγιο για να ανταπεξέλθω στις προκλήσεις της ζωής. Πήγα να ελέγξω τα μάτια μου στον ετήσιο έλεγχο τις προάλλες και μέσα μου τη προηγούμενη νύχτα, βγήκε ξανά η σκέψη, ο φόβος, τι θα γίνει αν χρειαστεί να αντιμετωπίσω ξανά μια επιδείνωση στην όρασή μου. Και μετά είπα πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, ότι και να λέω εγώ. Δε νομίζω πια πως θα αποδημίσω εις Κύριον νεότατη, αλλά αν το θελήσω, θα έχω χρόνια μπροστά μου μέχρι να αναπαυθώ. Αν κάνω οικογένεια, μπορεί να κάνω και παιδιά, που θα λατρεύω, αν αξιωθώ, ποιός ξέρει?

Μέσα μου έχω κάνει και διαθήκη σε περίπτωση που "τελειώσει το λαδάκι μου" που θα αφήσω τι και σε ποιόν από τα μετρημένα υπάρχοντά μου, γιατί ποτέ δεν ήμουν μόνο του χρήματος ως άνθρωπος. Και το ίδιο μου είπαν δύο φίλοι με διαβήτη, ηλικίας 23 και 31 ετών αντίστοιχα που συναντηθήκαμε πρόσφατα και ποτέ πριν δεν είχαμε συζητήσει ότι συμβαίνει. Παρόλο που με τη χαρά δεν τα πάω πολύ καλά, χωρίς να σημαίνει ότι την αποδιώχνω κιόλας, θέλω η θλίψη που έχει συσσωρευτεί από όλα αυτά τα παιδικά βιώματα να αφήσει χώρο και για ευτυχία στη ζωή μου και να κάνω και πράγματα που θέλω να κάνω, για να λέω πως άξιζε που ήλθα σε αυτή τη ζωή και όχι γιατί είμαι "το καλό παιδί" που πήγε υπέρ πίστεως!

Έγινες 25 χρονών, διαβήτη μου, κομμάτι μου, ψυχή της ψυχής μου! Είσαι μαζί μου 24 ώρες το 24ώρο, 365 μέρες το χρόνο και μαζί πορευόμαστε σε ό,τι κάνω και σκέπτομαι! Σε είχα πλάσει ως ένα τέρας ανθρωποβόρο, απαίσιο και αποκρουστικό, που σε έβρισκα μπροστά μου οτιδήποτε και αν έκανα σαν παιδί. Μετά άρχισα να γκρεμίζω τον τοίχο που είχα χτίσει για να σε αντικρούσω και να βλέπω τι υπάρχει παραέξω. Τώρα πια είσαι σαν ένα μωρό που έχει ανάγκη της φροντίδας μου για να είναι καλά. Ώρες ώρες βρίσκεσαι μπροτά μου εκεί που δεν σε θέλω, άλλες ησυχάζεις αλλά με το ένα μάτι με παρακολουθείς, μα δεν παρεμβαίνεις. Δεν μπορώ να σε αφήσω και να σε ξαναβρώ αργοότερα, ούτε για μια στιγμή, τόσο απαιτητικός είσαι! Τουλάχιστον μέσα από εσένα κατάλαβα την αξία της ζωής και ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο όσο ζούμε. Μακάρι να έλεγα το ίδιο και για σένα κάποια στιγμή!

Χρόνια σου πολλά, 25ρησες πια, μεγάλωσες, μήπως είναι καιρός να ενηλικιωθείς σιγά σιγά? Τι λες, να κάνουμε μια προσπάθεια από κοινού, αποφασιστικά? Μπορούμε, έλα πιάσε μου το χέρι να προχωρήσουμε...


Marialena, 03/03/2007 (25 χρόνια μετά)

Για σένα: Evanescence - My Immortal (2003), ένα τραγούδι θρήνος,--γιατί προσπαθώ να σ' αγαπήσω και να αγαπήσω και μένα μαζί αλλά δεν μπορώ πολλές φορές και το ξέρεις. Για όλα αυτά τα χρόνια που περάσαμε και θα περάσουμε μαζί, αφιερωμένο!

22 comments:

Marialena said...

My Immortal Lyrics

I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone

These wounds won't seem to heal
This pain is just too real
There's just too much that time cannot erase

When you cried I'd wipe away all of your tears
When you'd scream I'd fight away all of your fears
And I held your hand through all of these years
But you still have
All of me

You used to captivate me
By your resonating life
Now I'm bound by the life you've left behind
Your face it haunts
My once pleasant dreams
Your voice it chased away
All the sanity in me

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me
I've been alone all along

Ούτε που φανταζόμουν ότι το τραγούδι αυτό θα σήμαινε τελικά τόσα πολλά για μένα. Καλή ακρόαση!

Anonymous said...

Άφωνος...

panagiota said...

Εγω δεν εμεινα αφωνη,Το περιμενα καποτε να βγει αυτη η εξομολογηση.
Ασε το μωρο-διαβητακι σου να αναπαυεται και κοιτα την ζωη μπροστα σου με τα ομορφα ουρανογαλαζα γλυκα ματακια σου.
Σε φιλω Μπαρμπι-κουκλιτσα....Εχεις πολλα να κανεις και να δωσεις ακομα....ζαχαροκαραμελενια μου!!!

Anonymous said...

Ακόμα άφωνος, αλλά επιθυμώ να παραθέσω κάποιες σκέψεις. Είναι πολλές, αλλά που να προλάβω να τις γράψω όλες, όταν τρέχω σαν το Βέγγο…
Επιγραμματικά λοιπόν: Σκέφτηκα πάρα πολύ διαβάζοντας το κείμενο σου, αλλά και άλλες σελίδες σχετικές με τον διαβήτη.
Αν κατάλαβα καλά ο κανόνας της μελλοθάνατης είναι ένας: ρομπότ ή θάνατος!!
Έτσι πράγματι η ζωή αποκτά νέα διάσταση. Ζεις την κάθε μέρα προγραμματισμένα, με ωράριο στρατοπέδου, ενώ παράλληλα σκέφτεσαι ότι πρέπει να τη ζήσεις έντονα και ελεύθερα σα να είναι η τελευταία. Πόσο όμως ν΄αντέξει κανείς τέτοιο ρυθμό;
Χρειάζονται τεράστια ψυχικά αποθέματα, αυτογνωσία, πειθαρχία , σωστή επιλογή προσώπων, καταστάσεων, συνθηκών κλπ.
Σίγουρα τα έχεις όλ΄αυτά...
Μα πάνω απ΄όλα χρειάζεται τύχη. Ναι! Τύχη!!
Αυτή θα φέρει το σωστό σύντροφο, που θα ‘θυμίζει’ στο ‘ρομπότ’ την ανθρώπινη διάστασή του, μιας και ο άνθρωπος -προφανώς- δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σα ρομπότ επ’ άπειρον.
Καλότυχη (μες την ατυχία σου) να είσαι καλή μου.
Για πάντα!

Anonymous said...

Φίλη μου δεν ξέρω πως είναι να έχεις διαβήτη. Ξέρω όμως πως είναι να έχεις μία δυσκολία που σου αλλάζει τον τρόπο ζωής, την ψυχολογία και σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά από ότι θα ήθελες. Προσωπικά για πολλά χρόνια έχω έναν άλλον φίλο το πανικό και την κατάθλιψη (δύο φίλους μάλλον). Εντάξει. Θα το παλαίψουμε. Δεν το διαλέξαμε. Όμως η ζωή είναι ένας αγώνας. Θα τον δώσουμε φίλη μου.
Με αγάπη
Agorafoviagr

zouri1 said...

σε φιλω.

ci said...

φιλιά πολλά, ο πρώτος λόγος που σε ξεχώρισα είναι ότι παρ'όλα αυτά έχεις πάντα το πιο γλυκό χαμόγελο στις μπλογκόσφαιρες :)

An-Lu said...

Σ' αγαπάω,
το ξέρεις;;;
Ό,τι κερδίζουμε με μάχες, το εκτιμάμε πιο πολύ...

adaeus said...

Και το ωραιότερο μάτι θα έλεγα... Πάμε γερά με τσαμπουκά!!!!

Despina said...

Μα εσένα όπως καταλαβαίνω σε βλέπει ο διαβήτης και φοβάται.
Όλα καλά εύχομαι.

tsopanis said...

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά μα θα αρκεστώ σε αυτό: να σαι καλά και όταν νιώθεις "κάπως" ,κάνε μία βόλτα με τη μηχανή για να γεμίσουν οι μπαταρίες της ζωής..
Τα καλύτερα έρχονται, να το θυμάσαι.
Φιλιά, καλό μήνα.

orlando is back said...

Είσαι σίγουρη κουκλίτσα μου ότι το τραγούδι δεν αφορά .... σ εμένα;
lol
Γύρισα σαν βρεγμένος γάτος και απαγορεύω κάθε απαισιόδοξη σκέψη στ όμορφο κεφαλάκι σου!
Μουτς!

Debby said...

Μια χαρά θα είσαι!
Και όλα θα τα κάνεις αρκεί να τα θέλεις πραγματικά!

Marialena said...

Καλησπέρα φίλες και φίλοι! Ένα μεγάλο ευχαριστώ θα σας πω, για τα σχόλιά σας σε αυτό εδώ το συγκεκριμένο ποστάκι. Δεν είναι θέμα προς συζήτηση μια καταγραφή βιωματική που ξεκινά από βάθος χρόνου, όμως όταν μπορούμε να πούμε κάποια πράγματα πάνω σε αυτό, ει μη τι άλλο το εκτιμώ από μέρους σας.

@ Παναγιώτα: χαίρομαι καλή μου, για το λόγο ότι για να γράψω κάτι τέτοιο τα πράγματα έχουν περάσει σε άλλη φάση, πιο κατασταλαγμένη πια από μέρους μου.

@ Σκακιστής: δεν θα συμφωνήσω με τα λεγόμενά σου αγαπητέ, γιατί προφανώς χρησιμοποιώντας αυτές τις συγκεκριμένες εκφράσεις, πετυχαίνεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Ένας άνθρωπος με χρόνια πάθηση, όπως ο διαβήτης, δεν είναι ούτε ρομπότ, ούτε και μελλοθάνατος(!), γιατί σε αντίθεση με το πρώτο έχει αισθήματα και λογική, ενώ ως προς το δεύτερο και ποιός δεν είναι εν κατακλείδει? Εκτός εάν γνωρίζεις κάποιον ανάμεσά μας που ο θάνατος δεν θα τον βρει στο τέλος της ζωής του...

Θα συμφωνήσω μόνο ως προς τη ποιότητα ζωής που μπορεί να έχει όταν βρει έναν σύντροφο στηρικτικό και που με τον τρόπο του κάνει τη ζωή του διαβητικού καλύτερη. Ευτυχώς που βλέπω φίλους και φίλες με διαβήτη να έχουν βρει ανάλογους συντρόφους και η ζωή τους να κυλά καλά και τους χαίρομαι. Καλότυχη μες την "ατυχία" μου... χμ, πάλι επέτρεψέ μου να αντιλαμβάνομαι την καλή σου πρόθεση, αλλά τα θέματα υγείας δεν είναι θέμα τύχης! Αυτά!

@ Αγοραφοβία: Καλοσώρισες και το σχόλιό σου έχει μεγάλη βαρύτητα. Θα μπορούσα να σου πω από τη μεριά μου πως πολλά πράγματα από το μυαλό μας πηγάζουν, αλλά να που έχουν ένα τραυματικό αντίκτυπο στη καθημερινότητά μας όταν υποφέρεις. Θα σου ευχηθώ να αντιμετωπίσεις τη κατάστασή σου, εφόσον μπορέσεις και το θέλεις και να βρεις τον τρόπο να αντιμετωπίσεις το φόβο σου. Ο Θεός μαζί σου μέσα από τη καρδιά μου!

@ Ζούρι: Γιάννη μου να σαι καλά!

@ Citronella: Πάνω απ' όλα, πέρα απ' όλα και μέσα σ' όλα, αυτή η ψυχή έχει ακόμα να ζήσει πολλά. Σε φιλώ γλυκά κορίτσι μου. Σε σκέφτομαι με αγάπη και το ξέρεις!

@ Αν-Λου: Αχ, με συγκινείς αφάνταστα, το ξέρεις? Αν μπορούσα να σου στείλω μια αγκαλιά και ένα μεγάλο ευχαριστώ γι' αυτό που είπες, θα το έκανα δίχως δεύτερη σκέψη. Πίστεψέ με, σ' ευχαριστώ...

@ Adaeus: πάμε αγαπητέ μου πάμε κι όπου μας βγάλει ετούτος ο δρόμος...

@ Αμο: Λες? Μπαααα, τώρα πια έχω συμβιβαστεί με τα πράγματα ως έχουν και έχω αρχίσει να με αγαπάω.
Σ'ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.

@ Τσοπάνης: Βρίσκω τρόπους να "ταξιδεύω" κι αλλιώς όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν παύω ακόμα να είμαι πέραν του δέοντος ευαίσθητη πολλές φορές. Και όχι δεν παίρνω ναρκωτικά, ούτε πίνω, ούτε και πρόκειται για να ξεφύγω.
Καλή η πρότασή σου, καβάλα στ' άλογο και πάμε γι' άλλα! Από το στόμα σου και στ' αυτί μου η ευχή σου, να σαι καλά, ανταποδίδω!

@ Ορλάνδο: Βρε καλώς τον Ορλάνδο!!! Πόσο χαίρομαι που επέστρεψες, τι κάνει ο γάτος σου? Ήλθες για να μείνεις? Καλοσώρισες! Δεν είναι απαισιόδοξες σκέψεις αυτές, είναι σαν να κάνω μια αναδρομή στα περασμένα, το παρόν έχει τη δική του δυναμική. Σε φιλώ και θα χαρώ πολύ να τα ξαναλέμε!

Marialena said...

@ Debby: Να σαι καλά και για σένα ελπίζω να ισχύει αυτό που μου ευχήθηκες. Δεν θέλουμε πολλά για να παρακινηθούμε για παρακάτω ε?
Σε φιλώ!

Anonymous said...

Μαριαλένα,

Η ζωή είναι ένας δρόμος για όλους μας, άλλοτε ανηφορικός, άλλοτε κατηφορικός, άλλοτε ευθύς.... Για μερικούς όμως, όπως εσένα είναι μονίμως ανηφορικός αλλά αυτό δεν πρέπει να σε πτοεί. Αντιθέτως, θα πρέπει να σε πεισμώνει και να προχωράς την ζωή σου εκεί που επιθυμείς σε όλα τα επίπεδα: προσωπικά και επαγγελματικά! Δεν ξέρω πως είναι να έχεις διαβήτη, αλλά ξέρω πως είναι να έχεις γονείς τυφλούς και πίστεψέ με, ποτέ μα ποτέ δεν το έχουν βάλει κάτω, προβάλλωντας ως "φτηνή" γι' αυτούς δικαιολογία την δεδομένη αναπηρία τους.
Με δεδομένα αυτά που έχεις καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή σου, επικρότησε τον εαυτό σου και ξεκινά για νέες κατακτήσεις.....

Φιλικά,

Αλκάθοος

Marialena said...

Αλκάθοε καλημέρα! Τόσο οι γονείς σου όσο και συ, έχετε το σεβασμό και την εκτίμησή μου ως άνθρωποι πρώτα και κύρια. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα τη συγκεκριμένη πάθηση, ως μέσο χειραγώγησης των άλλων, άλλωστε είναι κάτι που με βρίσκει σθεναρά αντίθετη όταν συμβαίνει. Η ζωή έχει απ' όλα και στην ανηφοριά συνεχίζεις να περπατάς, όπως και να χει.

Σ'ευχαριστώ για την εξομολόγηση!Μ.

Anonymous said...

Γεια σου Μαριαλενα, σες τα μυνηματα στο Sugarfree.
Χαιρετω

Marialena said...

Βρε καλώς τα παιδιά από το Sugarfree!!! Φυσικά και θα τα δω, αλλά να ήξερα και ποιός είσαι θα σου απαντούσα σε πιο προσωπικό τόνο. Θα τα πούμε εκεί, σε φιλώ!

Anonymous said...

Μαριαλένα παγωτός εδω, ice_cream, υπαρχει τίποτα νεώτερο

Anonymous said...

Μαριαλενα δε μπορουσα να μη γραψω και κατι αλλο περα απο το αν εχεις τιποτα νεωτερο.
Λιγα λογια μια και ποτε δε τα πηγαινα καλα με τα πολλα.
Εισαι ανθρωπος που εχεις δωσει πολλα και εχεις να δωσεις πολλα ακομα. Ευχομαι μια μερα να παρεις αυτα που η ψυχη σου ποθει.
Με πολυ εκτιμηση απο Κρητη

Marialena said...

Καλέ μου "παγωτό", αγάπη έχω να δώσω στα παιδιά με διαβήτη σαν κι εμάς, είτε βρίσκομαι στη πρώτη γραμμή, είτε στα μετόπισθεν και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.

Νεώτερο θα περιμένουμε λίγο ακόμα γιατί από εβδομάδα θα υπάρξουν εξελίξεις στο ζήτημα που γνωρίζεις.

Μακάρι η ψυχή μας να βρει "το γιατρικό" της καλέ μου φίλε. Αν μας αξιώσει ο Θεός, μακάρι. Είμαι στη διάθεσή σου να βοηθήσω όπου μπορώ με τον τρόπο μου. Σε φιλώ!