Thursday, March 29, 2007

Και Δόξα τω Θεώ...

Κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ώρες πως περνάει η ρημάδα η ζωή μας έτσι, ειδικά σε εμάς τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων. Με το ρολόι στο χέρι να τα προλάβεις όλα, με τον θόρυβο και το καυσαέριο να σου τρυπούν το σώμα, με τις αποστάσεις να σε χωρίζουν, με τις καταστάσεις να σε αποξενώνουν, με μια ζωή μαρτύριο που οι περισσότεροι υπομένουμε στωϊκά, λες και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτό που εμείς φτιάξαμε.

Σηκώνομαι το πρωϊ για να ρθω στη δουλειά και σπάνια πια ξυπνάω γεμάτη ενεργητικότητα και κέφι για να δουλέψω. Μπορεί να φταίει το αντικείμενο, μπορεί να φταίει η ρουτίνα, μπορεί να φταίνε χίλια μύρια πράγματα, αλλά κάθε φορά που το κορμάκι μου τεντώνεται από το πιάσιμο που έχει στον ύπνο, ξέρω και τη συνέχεια. Άντε να τη βγάλουμε και σήμερα...

Και μέσα σε όλα αυτά της ζωής μας τα παράλογα, βλέπω τον ήλιο ή τη συννεφιά, το σκοτάδι ή το φως, να βάφουν το κομμάτι του ουρανού που βλέπω πλάγια από το γραφείο, ακούω το βόμβο από τον δρόμο από κάτω, το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα τις ώρες αιχμής και πονοκεφαλιάζω, όμως προσπαθώ μέσα από τέσσερις τοίχους να πω πως ΖΩ, ΄(*μπιπ* το φελέκι μου), αλλά ΖΩ κάθε λεπτό που περνάει αναπνέοντας. ΖΩ και σήμερα συνειδητοποίησα πως υποδόρια το χαίρομαι, ίσως μαζοχιστικά, ίσως σαδιστικά πολλές φορές, όμως το ότι ΖΩ είναι από μόνο του είναι πηγή χαράς, τώρα που το καλοσκέφτομαι.

Έστω και αν έρχονται στιγμές που σκάω, ο ουρανός μου σκοτεινιάζει σαν χάνεται ο ήλιος ο ζωοδότης μέσα μου, τελικά το δώρο της ζωής δεν είναι για πέταμα, ό,τι και αν λέμε. Γι' αυτή την Άνοιξη που έρχεται, για το καλοκαίρι που θ' ακουλουθήσει, αξίζει να λέμε και Δόξα τω Θεώ, αντί μονάχα Βοήθα Παναγία μου...!



(c) Marialena, 28/03/2007

Update: Άραγε πόση υποκρισία υπάρχει ανάμεσά μας? Μπορούμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι όταν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να ξεσκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου? Ουαί υποκριτές και φαρισαίοι, κρατήστε αυτόν τον κόσμο για πάρτη σας, εγώ δεν θέλω να είμαι ένας από εσάς...

10 comments:

An-Lu said...

ΔΤΘ τρελοκριαράκι μου ΔΤΘ!!!!!

Marialena said...

Καλώς την φορέα της θετικής ενέργειας, ναι βρε γαμώτο, με τόσα που γίνονται με ή χωρίς εμάς να λέμε και Δόξα τω Θεώ που είμαστε στα πόδια μας και το παλεύουμε...

φιλιά τρελλοκριαρίσια σου στέλνω!

Anonymous said...

δόξα το θεό κ πάλι δόξα το θεό να λέμε όσο μας έχει καλά κ πορευόμαστε (αν κ ο θεός φρόντισε να έχουμε συνοδοιπόρο,έναν γλυκό πλην ύπουλο φίλο)Ακόμη κ όταν δοκιμαζόμαστε,υποφέρουμε κ νιώθουμε μόνη μας είναι πάντα δίπλα για να μας ανυψώνει.καιτο κυριότερο είναι ο μόνος που δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ..να σαι και να περνάς πάντα καλά...σε γλυκoφιλώ..sogno...

Αναστασία said...

Εδώ στην επαρχία, με πολύ πιο ανάγχωτους ρυθμούς, το Δόξα τον Θεό
βρίσκει πιό πολλές αιτίες για να
εκφρασθεί. Αλλά μάλλον το δεδομένο
αυτών που ζούμε, μας κάνει να το ξεχνάμε. Έτσι, όταν λέω πως είναι δώρο Θεού το να αντικρύζω κάθε πρωί
την θάλασσα από το μπαλκόνι μου, το
να βαδίζω δίπλα της όποτε θέλω είναι "ίαση" για την ψυχή μου... με χαρακτηρίζουν τέρας αναισθησίας, φευγάτη ίσως και τρελλή...Κι όταν καταλάβουν πως οι στιγμές που έχω τις μαύρες μου δεν είναι γιατί θα κλείσει η επιχείρηση που δουλεύω και θα μείνω άνεργη, τότε σιγουρεύονται πως "κάτι δεν πάει καλά" μ' εμένα ...Μάλλον απέχω πολύ από το μοντέλο του σημερινού ανθρώπου ... Πάντως το Δόξα τον Θεό
το λέω από ψυχής και όχι μοιρολατρικά. Και αξίζει να βλέπουμε τις ασημιές πινελιές μέσα στο γκρί...

adaeus said...

θενξ γοδ. Και ποιός φαρισαίος πείραξε το καλό μας το κορίτσι? Να τον περιλάβει ο σούπερ παππούς?

Marialena said...

@ Sogno: Ονειράκι μου με πέθανες με αυτόν τον ύπουλο φίλο που μας έχει γίνει τσιμπούρι θέλωντας και μη! Αλλά και αυτό παίζει ρόλο στη ζωή μας πως τη βλέπουμε, ψέμματα θα λέμε?

Μια φίλη μου είπε πρόσφατα πως ο Θεός είναι μέσα μας και όχι από πάνω μας μακριά, γιατί όταν τον νιώθουμε μέσα στη ψυχή μας, δεν συμπεριφερόμαστε σαν να είναι κάτι μακρινό και ξένο προς εμάς, αφού είμαστε και εμείς δημιουργηματά του. Αν το θυμόμαστε αυτό, τότε θα συμπεριφερόμαστε πολύ διαφορετικά από όταν φαντάζει να είναι κάτι απόμακρο σε μας. Εκεί είναι το κλειδί για να λέμε το ΔΤΘ και να το αισθανόμαστε ως ευγνωμοσύνη. Φιλιά πολλά στην όμορφη Κέρκυρα!

@ Αναστασία: Αχ, πάλι λέω ότι δεν έχω τι να σου πω παρά μόνο να σε ακούσω, καθώς το προσωνύμιο "τρελλή" το έχω ακούσει μύριες φορές από τους οικείους μου επιτιμητικά, όταν ειδικά εγώ προχωράω το μονοπάτι μου με όποιον τρόπο δυνατό και εκείνοι δεν αντιλαμβάνονται το πως και το γιατί. Τι να κάνουμε, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν συμπεριφορές, αλλά κι εμείς να είμαστε μια ζωή τα "καλά παιδιά" δεν γίνεται.

Το ΔΤΘ έρχεται εκεί όπου έχεις το αίσθημα ότι πέρα και πάνω από τις ανθρώπινες μικρότητες και συμπεριφορές, υπάρχει πάντα η ένωση με το Θείο και ότι κανείς δεν πάει χαμένος τελικά. Μην πτοείσαι, έχεις εσωτερική δύναμη και αυτό που θες θα γίνει, έστω και αν χρειάζεται να περάσεις διά πυρός και σιδήρου. Είπαμε αγωνιστές είμαστε, έτσι δεν είναι?

@ Adaeus: Λοιπόν ακόνησε το σπαθί σου, βάλε την στολή του ιππότη και πήγαινε σε παρακαλώ να ξεριζώσεις τη καρδιά όσων νομίζουν ότι μπορούν να παίζουν με τις ψυχές μας, λες και είμαστε ανακυκλώσιμο υλικό και η θέση μας είναι στο κάδο απορριμάτων. Μπορείς? Αν ναι, θα έλθω να σε βοηθήσω να σου κρατώ τον οπλισμό καθώς θα εφορμάς...

Ε, δεν είναι τυχαίο που είσαι ο σούπερ παππούς της ευλογόσφαιρας!!!

ci said...

Όχι κάτι τέτοιοι δεν μπορούν να λέγονται άνθρωποι, γι'αυτό πρέπει να χαίρεσαι διπλά : και που δεν είσαι σαν αυτούς και γιατί έχεις καταφέρει να θυμάσαι ότι υπάρχει και η ομορφιά εκτος απ'την ασχήμια:)

panagiota said...

Τι λεγαμε το μεσημερι????
Μια χαρα μας καθοδηγει ο παναγαθος(τουλαχιστον μας γλυτωσε απο τους ψυχο-γιατρους)....και δοξα τω Θεω,ας πορευθουμε μεσα απο Την αγαπη Του!

adaeus said...

Δεν μπορώ τις πανοπλίες. Αλλωστε τέτοιο κορμί να κλειστεί μέσα σε σίδερα κανείς/καμία δεν το θέλει.
;-) Φαντάσου το σούπερμαν με πανοπλία, οποία γελοιότης.

Marialena said...

Citronella: υπάρχουν και μαργαριτάρια που ξεχωρίζουν μέσα στο βούρκο ψυχούλα μου? Η ψυχή ξέρει ποιό είναι το ωραίο και ποιό όχι, η λογική μας είναι που τα κάνει σαλάτα ώρες ώρες (νομίζω)!

@ Παναγιώτα: Τι λέγαμε βρε παιδάκι μου! Τώρα είναι η ώρα του "Βοήθα Παναγία μου" ξανά, να τη βγάλουμε καθαρή με τα απρόοπτα που γίνονται!

@ Adaeus: Εντάξει, όπως το θέτεις το ζήτημα της πανοπλίας δεν μπορώ να το αμφισβητήσω, αλλά με την κάπα του Ζούπερμαν, χμ... δεν είναι κακή ιδέα, πετάς κιόλας, είσαι και εκτός από σούπερ παππούς και σούπερ δυνατός, τι άλλο θες???