Λύπη

>Μην παίρνετε λύπη

>Όταν κάποιος δίνει λύπη, εξαρτάται από σένα αν θα την πάρεις ή αν θα την αγνοήσεις.

>Αν κάποιος σου έδινε ένα σάπιο φρούτο, θα το έπαιρνες; Γιατί, λοιπόν, παίρνεις λύπη;

>Στην πραγματικότητα, το να παίρνεις λύπη είναι λάθος.

>Όταν μένεις στον αληθινό αυτοσεβασμό σου, σταματάς να αντιδράς συναισθηματικά στην συμπεριφορά των ανθρώπων.

>Όταν αρνείσαι να παίρνεις τα κακά πράγματα που σου δίνουν, θα χάσουν την συνήθεια να τα δίνουν.

Κρύψου!

Ραλλία Χρηστίδου - Κρύψου (2007)

Στίχοι: Ρεβέκκα Ρούσση
Μουσική: Μαρία Παπαδοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου

Κρύψου πίσω από όρια στενά
μέσα σε θάλασσες βουνά
σε διαδρόμους σκοτεινούς
μεσ΄της ψυχής σου τους γκρεμούς
Κρύψου μέσα σε όνειρα μικρά
πίσω από δάκρυα πικρά
σε αυταπάτες που γεννούν χαρά
για λίγο και ξεχνάς

Κρύψου να μη σε βρω και σ΄αγαπήσω
αυτά που νιώθεις μην αγγίξω
τη σιγουριά σου μη λυγίσω
κι όλα όσα ζήσαμε να σβήσω
θα τα σβήσω

Κρύψου στο ξόδεμα της μιας βραδιάς
εκεί που λες ότι αγαπάς
σ΄αγώνες πράξεις και θυμό
μεσ΄του μυαλού σου το χαμό

Κρύψου να μη σε βρω και σ΄αγαπήσω
αυτά που νιώθεις μην αγγίξω
τη σιγουριά σου μη λυγίσω
κι όλα όσα ζήσαμε να σβήσω
θα τα σβήσω



Gato preto, image by blog.uncovering.org

σ.σ. ... γιατί όπως λέει και η Ραλλία σε αυτό το πανέμορφο τραγούδι:

"Κρύψου πίσω από όρια στενά
μέσα σε θάλασσες βουνά
σε διαδρόμους σκοτεινούς
μεσ΄της ψυχής σου τους γκρεμούς"...
Κρίμα δε θα ναι να σ' αγαπήσω και μετά να χάσεις τη βολή σου,
έτσι δεν είναι? Πολύ κρίμα, γι' αυτό άστο σου λέω, καλύτερα κρύψου!!!

Marialena, 29/05/2007

Μοτο-εκδρομή στην Αίγινα

Πανοραμική άποψη του λιμανιού της Αίγινας

Είχα να επισκευθώ την Αίγινα πάνω από δέκα χρόνια. Την τελευταία φορά που είχα πάει, είχα μείνει στα ορεινά της, στο χωριό Κυψέλη σε ένα κτήμα ανάμεσα στις εύφορες φυστικιές. Με την παρέα από το Scooter Club Hellas, αποφασίσαμε πρόσφατα να πάμε σε μια μονοήμερη εκδρομή στην Αίγινα και να την γυρίσουμε.

Είμαστε δυό, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς...

Με αριθμό συμμετοχών από μέλη και φίλους της μοτοσυκλέτας που έφταναν τις 20 και περίπου 30 άτομα στη παρέα μας, ξεκινήσαμε από τον Πειραιά και μια ώρα μετά είμασταν στο λιμάνι της Αίγινας. Αποβιβαστήκαμε και με τις μηχανές μας ξεκινήσαμε για το νότιο άκρο του νησιού την Πέρδικα για να κάνουμε κράτηση σε κάποια από τις τοπικές ταβέρνες που είχαμε πληροφορηθεί από γνώστες, ότι θα είχε φρέσκο ψάρι για να φάμε.

Στη παραλία της Αγίας Μαρίνας

Φύγαμε και ενώ η μέρα ζέσταινε επικίνδυνα για μήνα Μάη, κατευθυνθήκαμε στο βόρειο-ανατολικό άκρο της Αίγινας, περνώντας από την Ιερά Μονή του Αγίου Νεκταρίου πρώτα, τον ναό της Αφαίας Αθηνάς στη συνέχεια, για να καταλήξουμε στο λιμανάκι της Αγίας Μαρίνας για καφέ ή μπάνιο, όποιος ήθελε!


Ο ναός της Αφαίας Αθηνάς

Η ώρα πλησίαζε 3 και εμείς με μπρατσάκια στον ήλιο και κράνη ανοικτά για τον αέρα, ξαναπήραμε το δρόμο προς Πέρδικα για να φάμε το μεσημεριανό μας. Φτάσαμε ακολουθώντας μια διαδρομή γεμάτη από πεύκα και θάλασσα στον προορισμό μας, όπου τριάντα άτομα γεύτηκαν τις νοστιμιές του μαγαζιού.


Στο λιμανάκι της Πέρδικας, πριν έλθει η περίφημη θαλαμηγός

Τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν στη συντροφιά μας, ώσπου εμφανίστηκε στο λιμανάκι της Πέρδικας η θαλαμηγός γνωστού μεγαλοδικηγόρου που έχει διαφορές με τον Λαζόπουλο και είναι και ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας κλπ και μονοπώλησε για λίγη ώρα το ενδιαφέρον μας, τόσο το πολύ εντυπωσιακό του σκάφος ανοικτής θαλάσσης, αλλά και ο ίδιος που επέλεξε να ξεπλυθεί μετά τη θαλάσσια βουτιά του στο κατάστρωμα, μπροστά στα μάτια μας!


Αίγινα, η πόλη

Στην επιστροφή προς Αίγινα, κάναμε μια σύντομη στάση για το ονομαστό παγωτό της πόλης αλλά και λίγο πριν αναχωρήσουμε με το καράβι, προμηθευτήκαμε τα φρέσκια φυστίκια Αιγίνης και γλυκά που φτιάχνονται με βάση το φυστίκι στο νησί.


Άποψη της Αίγινας από το λιμενοβραχίονα

Ο ήλιος είχε ήδη γείρει, όταν το φέρρυ ξεκίνησε για το ταξίδι της επιστροφής. Αποκαμωμένοι, κουβεντιάζαμε με τους άλλους συνοδηγούς στη παρέα και χαζεύαμε τις ακτογραμμές της Πελοποννήσου και της Αττικής καθώς πλησιάζαμε να δέσουμε στο λιμάνι του Πειραιά. Η βαβούρα και η κίνηση στους δρόμους γύρω από το λιμάνι, μας έκαναν να θέλουμε να ξεφύγουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα, μακριά από την πολυκοσμία και αναρχία της μεγαλούπολης! Η Αίγινα είναι από τα μέρη που δεν εξαντλούνται σε μια μόνο επίσκεψη και προσφέρονται ακόμα και για ημερήσιες αποδράσεις από την πρωτεύουσα!


Το πλοίο θα σαλπάρει, για λιμάνια ξένα...


Ο αποχαιρετισμός του ήλιου στις κορυφογραμμές απένταντί μας.

Marialena, 16/05/2007

Της ζωής μου τα τραγούδια

Συχνά ακούγοντας κάποιο από τα αγαπημένα μου τραγούδια, γυρίζει το μυαλό μου σε εκείνα τα κομμάτια που έχουν σηματοδοτήσει για κάποιον λόγο τη ζωή μου μέχρι και σήμερα. Πρόσφατα έλαβα μια πρόσκληση από την αγαπητή μου φίλη συν-ιστολόγο Αναστασία, η οποία με προσκαλούσε να καταγράψω αυτά ακριβώς τα τραγούδια. Τι χαρά!

Χθες το βράδυ, λίγο πριν πέσω για ύπνο, με χαρτί και μολύβι στο χέρι και μουσική να παίζει στο cd, έκανα την αναδρομή μου και ιδού τα 20 πιο αγαπημένα μου τραγούδια:

1. The Greatest Love of All - Whitney Houston
από 15 χρονών παιδί με έχει καθορίσει αυτό το τραγούδι, γιατί κατά πως λέει "μαθαίνοντας να αγαπάς τον εαυτό σου, είναι η μεγαλύτερη αγάπη απ' όλες!"

2. Like the way I do - Melissa Etheridge
Θυμάμαι ότι αυτόν τον ύμνο, από την τραχιά φωνή της Melissa Etheridge, τον πρωτοάκουσα ίσως έφηβη στο ραδιόφωνο και μετά στον Σταυρό του Νότου live, φοιτήτρια, παρέα με φίλους και να σηκώνομαι να χορεύω, αυτόν τον χορό που μιλάει όλο το Είναι...

3. Still got the blues - Gary Moore
1990 και γω ανατριχιάζω με αυτό το τραγούδι, με το πάθος που αναβλύζει και τη μελαγχολία του. Το αγαπώ ακόμα, γιατί μου θυμίζει το τέλος της εφηβείας μου και όλα αυτά που τότε δεν ήξερα για μένα.

4. Close to you - Maxi Priest
Και πάλι 1990, στην Αγγλία, το ακούω στο ραδιόφωνο και μου κάνει το κλικ μαζί με το Νο3. Απλά αγαπημένο, στα πρώτα μου σκιρτήματα...

5. Η Μαριάνθη των Ανέμων - Μάνος Χατζηδάκις
Πριν 2 καλοκαίρια το άκουσα να ερμηνεύεται από την δωρική φωνή της Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο Ωδείου του Ηρώδου του Αττικού. Με διαπέρασε κάθε στίχος, κάθε νότα από τότε, το ξαναβρήκα στο άλμπουμ της "Τα παραμύθια μιας φωνής" και ταυτίστηκα μαζί του. (...Με λεν Μαριάνθη και είμαι από τρελλή γενιά..., κάπως έτσι!)

6. Don't cry for me Argentina - Joan Baez
Από το μιούζικαλ "Evita" το τραγούδι αυτό του Andrew Lloyd Webber, είναι από τα έργα που όσο και να το ακούω δεν το βαριέμαι. Καμμιά φορά μόνη μου, όταν το ακούω προσπαθώ να τραγουδήσω μαζί με την ερμηνεύτρια και στην ερμηνεία της Madonna πλησιάζω αρκετά σαν mezzo soprano (λέμε τώρα!). Αριστούργημα, όπως και να χει!

7. Ο Προσκυνητής - Αλκίνοος Ιωαννίδης
Από τα τραγούδια που όταν το πρωτοάκουσα κάτι μου έκανε, μα ήλθε αργότερα και έγινε αγαπημένο, ιδιαίτερα πέρσι που βραδιά καλοκαιριού ήλθε απρόσμενα να καθορίσει μια στιγμή που ζητούσε έκφραση. Λατρεμένο...

8. Is this love - Whitesnake
Η φωνή του Coverdale διαπεραστική σε αυτήν την hard rock μπαλάντα. Μέρος του ψαξίματός μου έχει χρωματιστεί από τους στίχους και την μουσική αυτού του τραγουδιού. Πέρσι ήταν κομμάτι της ευχής μου για τα γενέθλιά μου για αναζήτηση της αγάπης... Για μεταμεσονύκτιες και όχι μόνο ακροάσεις! "Είναι αγάπη αυτό που νιώθω?"

9. Ride like the wind - Christopher Cross
Με έχει καθορίσει αυτό το τραγούδι από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα και την ερμηνεία του Christopher Cross. Με ξεσηκώνει, είναι το δικό μου κομμάτι της μεγάλης φυγής που γίνεται τουλάχιστον σε ψυχικό επίπεδο, όποτε το ακούω. "Έχω μακρύ δρόμο να κάνω, γι' αυτό τρέχω σαν τον άνεμο, τρέχω σαν τον άνεμο..."

10. Μέχρι να βρούμε Ουρανό - Γλυκερία
Τι να πει κανείς γι' αυτό το ονειρεμένο ζεϊμπέκικο? Από τα πιο αισθαντικά τραγούδια της αγαπημένης μου ερμηνεύτριας, μα και τι στίχοι, τι νόημα! "Μέχρι να γίνουμε άγγελοι, να βγάλουμε φτερά, άσε με να σ' αναζητώ στου ονείρου μου την άκρη..."


"Music is My Life", Painting by Alfred Alexander Gockel

11. Το τανγκό της Νεφέλης - Χάρις Αλεξίου
Μαζί με πολλά άλλα λατρεμένα της Χαρούλας, αυτό το κομμάτι μου βγάζει έναν ρομαντισμό άλλης εποχής, από τα πιο γλυκά και τρυφερά τραγούδια που με εκφράζουν.

12. Μοναξιά μου όλα - Πυξ Λαξ
Με έχει συντροφεύσει βράδυα αξημέρωτα αυτό το τραγούδι εκεί γύρω στα 20 κα κάτι μου. Πολλή μοναξιά, πολύ κλείσιμο στον εαυτό μου, έβρισκε διέξοδο με αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι. "... μην μ' αφήνεις τώρα που ναι όλα πιο δύσκολα!"

13. Μείνε - Αντώνης Ρέμος
Από το 1999, το άλμπουμ Πάλι από την Αρχή, ανακαλύπτω τον Αντώνη Ρέμο μέσα από το Μείνε και άλλα σημαντικά για μένα κομμάτια. Πέραν από την ομορφιά που έχει σαν τραγούδι, μου θυμίζει και μια μικρή πικρή μου αγάπη, που μύριζα τότε το άρωμά της ακούγοντας αυτό το τραγούδι. Για μένα σημαίνει την ανάγκη για να μείνει κάποιος μαζί μου από τότε. "μείνε μες στα όνειρά μου, γίνε φόβος και χαρά μου, μείνε μέσα στη ζωή μου, μείνε..."

14. That's the way love goes - Janet Jackson
1993 και φέρνω το νέο τότε άλμπουμ της Janet από τη Γερμανία. Το πρώτο κομμάτι είναι αυτό και τι κομμάτι είναι για μένα! Γεμάτο ρυθμό, πάθος, αισθισιασμό, ερωτισμό, όλα τα έχει ακόμα και τώρα. "Σαν το μυγάκι που καίγεται στη φλόγα μιας φωτιάς, η αγάπη μου είναι τυφλή, μπορείς να δεις τον πόθο μου?" Έλα ντε, ακόμα αναρωτιέμαι...!

15. Frozen - Madonna
Το πιο αγαπημένο μου άλμπουμ της Madonna είναι το Ray of Light και με αντιπροσωπεύει περισσότερο από κάθε άλλο της έργο μέχρι και σήμερα. Ο εσωτερισμός και οι μεταφυσικές της αναζητήσεις εκφράζονται με ήχους ηλεκτρονικής μουσικής σε αυτήν εδώ τη δουλειά της και για μένα είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια το Frozen. "Είσαι παγωμένος όταν η καρδιά σου είναι κλειστή..." (έτσι δεν είναι?)

16. Η πρώτη μας φορά - Γιάννης Κότσιρας
Τι τρυφερό και πανέμορφο τραγούδι είναι τούτο? Το αγάπησα όταν το πρωτάκουσα, το λάτρεψα όταν το συνέδεσα με ένα πανέμορφο ερωτικό σμίξιμο κάποια χρόνια πριν σε μια σχέση που με σημάδεψε. Του το αφιέρωσα για εκείνη τη μοναδική πρώτη μας φορά...

17. Φεύγω - Χάρις Αλεξίου
Το τραγούδι του Αντώνη Βαρδή το ακούω από μικρή, στην γεμάτη πάθος εκφραστική ερμηνεία της Χαρούλας. Αν το πιάσει κανείς είναι ένα από τα τραγούδια του "περνάω απέναντι". Ακούς να λέει "φεύγω, τώρα φεύγω..." και είναι σαν να το εννοεί και συ μαζί ελπίζεις να κάνεις το ίδιο, κάπως κάπου κάποτε για τα κακώς κείμενα της ζωής σου.

18. Πιάσε με - Ελένη Τσαλιγοπούλου
Δυνατό κομμάτι και αυτό, με την χαρακτηριστική φωνή της Τσαλιγοπούλου να μπλέκεται γλυκά με την ηλεκτρονική μουσική στο μοτίβο του τραγουδιού. Κάτι μου λέει και τούτο, κυρίως ερωτικά, σαν ένα κάλεσμα της γυναίκας στον άνδρα "πιάσε με, αν μπορείς έλα και πιάσε με, να σε δω για λίγο άσε με, μια φορά για μένα..."

19. Αλεξάνδρεια - Γιάννης Κότσιρας
Υπέροχη σύνθεση της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σε στίχους του Άρη Δαβαράκη, με την ερμηνεία του Γιάννη Κότσιρα. Ταξίδια σε άλλες πατρίδες, σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη, με τη βοήθεια κάθε νότας και κάθε λέξης. Το χει αυτό το τραγούδι, αυτό το κάτι το φευγάτο επενδεδυμένο με την αντρίκια φωνή του Κότσιρα. "Ο αλεξάνδρινός, ο καθαρός ο ουρανός, που είναι τόσο αυθεντικός..."

20. Διθέσιο - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Πως αλλιώς θα μπορούσε η μουσική του Νίκου Αντύπα να συνδιαστούν με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, ντυμένα με την Φωνή της Πρωτοψάλτη? Πόσες φορές έχουμε μπει στο αμάξι ή καβαλήσει τη μηχανή, για να φύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό? Πόσες φορές ένα τέτοιο τραγούδι εκφράζει τη σχέση με τα αντικείμενα του πόθου μας? Πόσες...

Παραδίδω τώρα τη σκυτάλη της μουσικής αυτοπροσωπογραφίας, στους φίλους:
Domingo,
Adaeus,
Net Kerveros,
Lucy of the wild flowers,
Museologist
Giotavita

Marialena, 09/05/2007 (μια αυτοπροσωπογραφία μέσα από 20 τραγούδια, τίποτα καλύτερο!)

Να μ' αγαπάς...

Please love me, image by http://i.blog.empas.com/deoinga/

Αύγουστος του 1998, το βράδυ είχε σημώσει για τα καλά στα ριζά του βουνού στον Διόνυσο. Κάτω από τα πεύκα στη κατασκήνωση του ΤΥΠΕΤ, μια συντροφιά νέων παιδιών κάθεται κατάχαμα και με μια κιθάρα για συνοδεία, τραγουδά τραγούδια της παρέας που κάνουν τη νύχτα ακόμα πιο όμορφη, μετά από μια ακόμα κοπιαστική μέρα που χε περάσει.

Αύγουστος του 1998 και όταν ένα παιδί αρχίζει να τραγουδά το "Να μ' αγαπάς" του Σιδηρόπουλου, μια κοπέλα στη παρέα ξεσπά σε λυγμούς σιωπηλά και πέφτει στον ώμο μιας άλλης κοπέλας που βρίσκονταν δίπλα της, όταν εκείνη την παίρνει στην αγκαλιά της. Τα λόγια της τρύπησαν τη καρδιά και την έκαναν να ξεσπάσει σε κλάμματα για τα 27 χρόνια που μέχρι τότε είχε ζήσει, χωρίς να έχει καταλάβει τι σημαίνει αγάπη, μα ένιωθε πως εκείνο το ξέσπασμα όσο προχωρούσε το τραγούδι, το είχε τόση, μα τόση ανάγκη μαζί με τα καυτά δάκρυα που πλημμύριζαν τα μάτια της και κυλούσαν από τα μάγουλά της...

Μάιος του 2007, Σάββατο βράδυ, ετοιμάζομαι να πάω σε μια κοινωνική υποχρέωση στην άλλη άκρη της Αττικής. Βρέχει έξω από το μεσημέρι και εγώ χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, ετοιμάζομαι να ανταποκριθώ στο κάλεσμα για φαγητό από γνωστή μου οικογένεια. Ντύνομαι θηλυκά, παίζοντας με τον εαυτό μου και την εικόνα μου σαν γυναίκα. Μπαίνω στο αμάξι, βροχή δυνατή, ο δρόμος σκοτεινός και πολυσύχναστος την ώρα της αναχώρησης. Πλησιάζω στον προορισμό μου καθώς χτυπά το κινητό και απαντώ μέσω της ασύρματης επικοινωνίας. Σταματώ το αμάξι στην άκρη του δρόμου και μιλάω με τον συνομιλητή μου. "Μήπως τα μάτια είναι μελαγχολικά απόψε?" ρώτησε μαζί με την καλησπέρα της, η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, λες και διάβαζε τη σκέψη μου. Χαμογέλασα, ίσως από αντίδραση, ίσως γιατί δεν ήθελα να πω πως ναι, αυτή η αδιόρατη μελαγχολία της λαχτάρας μου για ανθρώπινη επαφή όπως την έχω ανάγκη να προκύπτει, είχε κατορθώσει να με νοτίσει, όπως οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν γύρω μου.

Το τραγούδι αυτό, ήλθε αυτόματα στη σκέψη μου κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος αλλά και μετά. Η συγκλονιστική φωνή του Σιδηρόπουλου με την κιθάρα του ή της Σκιαδαρέση που το ερμήνευσε αργότερα, αντηχούσαν ξανά στα αυτιά μου. "Να μ' αγαπάς, όσο μπορείς να μ' αγαπάς..." και το καλοκαίρι εκείνο του 1998, ζωντάνεψε για μια ακόμη φορά μέσα μου, σαν να ήταν χθες... Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μ' αγαπάς, μπορείς άραγε, θέλεις, όχι γιατί στο ζητάω εγώ, αλλά γιατί εσύ το διάλεξες!

Αφιερωμένο στο λυγμό που ξεπήδησε τότε, μέσα από αυτές τις νότες:
"Να μ' αγαπάς" - Μαρίνα Σκιαδαρέση Live (2000)

Marialena, 21/05/2007 (γιατί τα λόγια μόνο, δεν αρκούν για να ζεστάνουν τη καρδιά εκείνου του παραπονεμένου κοριτσιού...)

21 Ιουνίου 2007: Το blogme.gr στο εδώλιο

Ο Αντώνης Τσιπρόπουλος ξεκίνησε στα τέλη του 2005 έναν από τους πρώτους ελληνικούς aggregators, όπου σιγά σιγά ελάμβανε ολοένα και μεγαλύτερης αναγνωρισιμότητας και επισκεψιμότητας από όσους ήθελαν να πληροφορούνται για τις καθημερινές δημοσιεύσεις των ελληνικών ιστολογίων.

Μετά από πρόσκληση του Αντώνη συμμετείχα στις πρώτες τότε, 20 εγγραφές στο blogme.gr, όπως οναμάζονταν η προσπάθειά του αυτή παρακολούθησης και καταγραφής των ελληνικών μπλογκς. Τα εγγεγραμμένα μέλη με την πάροδο του χρόνου, ολοένα και αυξάνονταν, μέχρις ώτου η είδηση ότι γνωστή τηλεοπτική παρουσία που δραστηριοποιείται και στις εκδόσεις με εθνικιστικό περιεχόμενο, μήνυσε το blogme.gr για φιλοξενία ιστοσελίδας που ως αντικείμενό της έχει τη σάτυρα του εν λόγω τηλεπροφήτη. Έκτοτε, ο κ. Τσιπρόπουλος εσύρθη σε έναν απίστευτο δικαστικό Γολγοθά, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να διατηρήσει ζωντανό το δημιούργημά του και να φτάσει στις 21 Ιουνίου, να περάσει από δίκη, μηνυόμενος από τον κ. Δημοσθένη Λιακόπουλο.

Ο Παναγιώτης Βρυώνης, εξεκίνησε μια προσπάθεια συλλογής υπογραφών συμπαράστασης προς τον κ. Τσιπρόπουλο μέσα από το προσωπικό του ιστολόγιο, την οποία θα την βρείτε ΕΔΩ, για να υπογράψετε για την συμπαράστασή σας στον αγώνα του Αντώνη.

Δηλώστε με όποιον τρόπο μπορείτε, την αντίθεσή σας στις φασιστικές προθέσεις φίμωσης της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδύκτιο, αλλά και στην πραγματική μας ζωή. Πείτε ΌΧΙ στην προσβολή του δικαιώματος του εκφράζεσθαι μέσα από την συμπαράστασή σας, ηθική ή άλλη προς τον μηνυόμενο κ. Τσιπρόπουλο.



Ο κάθε κ. Λιακόπουλος, που περίτρανα προς όφελος των εκδοτικών και άλλων δραστηριοτήτων του, βαυκαλίζεται των ιδανικών της Ελληνικής φυλής και των διδαχών της Ορθοδοξίας μέσα από δικές του θεωρίες και μυθεύματα, είναι ώρα να μάθει πως "οι καιροί ου μενετοί" και "ο καιρός γαρ εγγύς" για να αντιληφθεί τον αντίκτυπο των δόλιων πράξεών του προς ένα τρίτο πρόσωπο που μήνυσε γιατί δεν μπορεί να ανταπεξέλθει αλλιώς, στην σκεπτόμενη κοινωνία που δεν απευθείνεται στους φιλιππικούς του!




Κύριε Λιακόπουλε, θα έπρεπε να ντρέπεστε ως πολίτης αυτής της χώρας και ως δημόσιο πρόσωπο, για τον διασυρμό και την ψυχική και όποιαν άλλη ταλαιπωρία υποβάλλατε έναν συμπολίτη σας που ουδέποτε σας έβλαψε καθ' ουδένα τρόπο.

Εύχομαι η αλήθεια να λάμψει περίτρανα στις 21 Ιουνίου!

Links: FunEL-βαρύ πακέτο ++Ευλόγησον!++

Μια ακόμα απόγονος των ΕΛ, 21/05/2007

Να μην θέλετε τίποτα!

Την επόμενη φορά που θα περιμένετε κάτι, παρατηρήστε τι θέλετε!
Αυτό θα είναι η πηγή της έντασης ή της ανυπομονησίας σας. Όλες οι επιθυμίες κρύβουν φόβο – τον φόβο ότι δεν θα πάρετεή ότι θα χάσετε, ακόμα και προτού εκπληρωθεί η επιθυμία σας.

Αν θέλετε να ελευθερωθείτε από τον φόβο στη ζωή, με άλλα λόγια, αν θέλετε να ελευθερωθείτε από το άγχος, το μυστικό είναι να μην θέλετε τίποτα,και τότε συμβαίνει κάτι μαγικό.

Όλα όσα χρειάζεστε, και ακόμα περισσότερα, φτάνουν στη ζωή σας,στη σωστή στιγμή, με τον σωστό τρόπο.

Αγάπη μου μη θυμώνεις με τη βροχή!*

«Δάκρυσες…»

Δάκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα
Ξεχείλισαν οι στέρνες και τα λούκια
Λάσπωσαν γλάστρες, λάσπωσαν μπουμπούκια
Και των ματιών σου λίγο η ξέρα.

Απ’ των χεριών σου τη βεντάλια
Το φως ανόρεχτα λιποτακτούσε.
Πως θέλαμε η πόρτα να χτυπούσε
Να στρίβαμε τα ίδια τα κεφάλια…

Πριν μας αγιάσει το άρωμά σου
Μας πήραν τη γιορτή, την πήραν ίσκιοι
Και όταν αργά των αστεριών οι μίσχοι
Άρχισαν να λυγούν προς τη καρδιά σου.

Τρόμαξα. Τι μας πέθανε εδώ μέσα?
Κι ευθύς καθώς το φως σηκώθηκα ν’ ανάψω
Ώρες πολέμα κάτι να σου γράψω
Δράκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα.

Βύρων Λεοντάρης

13/03/2006 *όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στη σελίδα των Ανωνύμων Μελαγχολικών

America, america!

Δεκατεσσάρων χρονών παιδί ήταν όταν πάτησε το πόδι της για πρώτη φορά στην Αμερική. Την πήρε ο πατέρας της μαζί σε ένα από τα ταξίδια του και εκείνη τον ακολούθησε με χαρά σε εκείνη την πρωτόγνωρη εμπερία. Θα συμμετείχαν από κοινού ως εκπρόσωποι της Ελλάδας στο παγκόσμιο συνέδριο για τον Νεανικό Διαβήτη και ούτε καν φανταζόνταν τη συνέχεια.

Πρώτος σταθμός Νέα Υόρκη, έμειναν κάπου στην 11η Λεωφόρο μαζί με τα πληρώματα της Ολυμπιακής. Στο βάθος έβλεπαν το Central Park. Της έκανε εντύπωση πως ο κόσμος στο δρόμο φορούσε αθλητικά παπούτσια ενώ ήταν ντυμένος με κουστούμια εργασίας και κρατούσε χαρτοφύλακες! Περπατώντας έφτασε μέχρι την 5η Λεωφόρο, είδε το Tiffany's, το Olympic Tower του Ωνάση, τα τεράστια πεζοδρόμια, τα κίτρινα ταξί που πλημμύριζαν τους δρόμους... Πήρε σαν αναμνηστικά ένα μπρελόκ "I love NY" και μια κουπίτσα εσπρέσσο με το Μανχάτταν και τους Δίδυμους Πύργους και αρκετές καρτποστάλ. Τα έχει ακόμα τα ενθυμήματα, τα κρατάει σαν κομμάτια της προσωπικής της ιστορίας.


New York-New York, image by www.trekearth.com

Επόμενος σταθμός η πρωτεύουσα Ουάσινγκτον. Από το αεροδρόμιο Dulles, η διαδρομή προς στο ξενοδοχείο Mayflower απέναντι από το υπουργείο εξωτερικών. Ο ποταμός Ποτόμακ, το μνημείο του Washington, ένας θαυμάσιος υπέροχος κόσμος. Στο βάθος η λεωφόρος Pennsylvania και το Καπιτώλιο. Το βράδυ πριν το συνέδριο που είχαν έλθει να παρακολουθήσουν, μια βόλτα στο φουαγιέ του ξενοδοχείου και το δείπνο με εγκάρδιους αγνώστους που στο άκουσμα της λέξης "Ελλάδα" έκαναν σαν να γνωριζόντουσαν από παλιά. Η εικόνα του να τραγουδά όλη η αίθουσα στο τέλος του δείπνου το "The Greatest Love of All" της Whitney Houston, όρθιοι της έχει μείνει χαραγμένη βαθιά μέσα στη μνήμη.

Το συνέδριο ξεκίνησε, η μικρή δίπλα στον πατέρα της να ακούει και να μιλάει τα λατρεμένα της αγγλικά, μόλις είχε πάρει και το Lower και διάβαζε για το Proficiency. Η γνωριμία με σημαντικούς ανθρώπους, η συνάντηση με εκπροσώπους από όλον τον κόσμο, κάποια άλλα παιδιά που βρίσκονταν εκεί με τους γονείς τους. Ένας φίλος Ελληνοαμερικανός γιατρός, τους πήρε να τους δείξει τη πόλη με το τεράστιο τζιπ του! Η επίσκεψη στο Lincoln Memorial, η θέα ως απέναντι στο Washington Momument στο βάθος, ο σιωπηλός φόρος τιμής σε όσους χάθηκαν στο Βιετνάμ λίγο πιο κάτω, στον τοίχο του μνημείου, το άγγιγμα των δακτύλων της πάνω στα χαραγμένα ονόματα, το δέος!


Washington D.C, image by www.destinationhero.com

Η πόλη τη νύχτα, οι φτωχοί έγχρωμοι Αφροαμερικανοί που περιπλανίοταν στους δρόμους, ο Λευκός Οίκος φωτισμένος πίσω από τα ψηλά κάγκελα της μάντρας, πολύ πριν η τρομοκρατία τα κάνει όλα απάνθρωπα. Ψώνια στην αγορά της πόλης, το πρώτο τζιν από την Αμερική, αγορασμένο από ένα μαγαζάκι που ο υπάλληλος ήταν μαύρος με πράσινα μάτια (της φάνηκε θεϊκός μέσα στην εφηβική της φαντασία!), ένα ζευγάρι αθλητικά, ένα μπλουζάκι που το έχει φυλάξει ακόμα με την στάμπα της πόλης, βιβλία, ήταν ό,τι έφερνε πίσω.

Η μετάβαση στο στρατιωτικό νεκροταφείο Arlington στη Βιρτζίνια, οι συμμετρικοί λευκοί σταυροί των αποθανόντων να φτάνουν μέχρι εκεί που τελείωνε ο ορίζοντας, ο τάφος της οικογένειας Kennedy, η αλλαγή φρουράς πάνω από τη φλόγα που καίει άσβεστη στη μνήμη τους, η απόλυτη σιγαλιά μέσα στο καταπράσινο τοπίο.

Ο περίπατος μπροστά από το Καπιτώλιο και τα σκιουράκια που ανέβαιναν πάνω στις μανόλιες, ολόκληρα δέντρα ευδοκιμούσαν στα πάρκα, το παιχνίδι με τα ζωάκια αυτά που ξεφύτρωναν από παντού, οι φωτογραφίες που ερεθίζουν τη μνήμη να θυμάται κάτι παραπάνω. Η επίσκεψη στο Smithsonian Institute Φυσικής Ιστορίας και στο Αεροναυτικό Μουσείο, τα εκθέματα, μουσεία που στη χώρα της έμοιαζαν σαν κάτι το πελώριο!

Το συνέδριο προχωρούσε και το κορίτσι παρατηρούσε για τρεις μέρες μια νεαρή κοπέλα να την κοιτά επίμονα. Λίγο πριν φύγουν, εκείνη την πλησίασε και της μίλησε. Ήταν Αμερικανίδα από την πολιτεία του Ουισκόνσιν κι εκείνη με διαβήτη. "Γειά χαρά" της είπε, "θες να γίνουμε φίλες?" "Μα εγώ μένω μακριά, σε άλλη χώρα" της απάντησε σαστισμένη η πιτσιρίκα, "δεν πειράζει, θα αλληλογραφούμε" της απάντησε η μεγαλύτερη κοπέλα και από τότε η φιλία τους κρατάει 22 ολόκληρα χρόνια!

Η δοκιμή για πρώτη φορά φυστικιών Casius από την Ινδία, το τρέξιμο στο αεροδρόμιο στην επιστροφή γιατί ξεχάστηκαν να ψωνίζουν αναμνηστικά μπαμπάς και κόρη, η αγωνία να προλάβουν το αεροπλάνο, η απογείωση, η ακτή του Ατλαντικού από ψηλά, τα Hamptons, η Φιλαδέλφεια, ξανά η Νέα Υόρκη και η Νέα Υερσέη και μετά ο Ατλαντικός, βαθύ μπλε του ωκεανού μέχρι που η αλλαγή της ζώνης ώρας να αφήνει πίσω της την Αμερικανική Ήπειρο.

Η επιστροφή στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, τα καλούδια που κουβάλησε μαζί της, η καινούρια φίλη που έκανε, το πρώτο γράμμα της γνωριμίας, το καλοκαίρι που ξεκινούσε! Τα δώδεκα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να ξαναπάει στην Αμερική, η συνέχεια...

Marialena, 25/07/2007 (looking back in time)

Draculicious a la Proust!

Κάνοντας λογοπαίγνιο με τον τίτλο της γνωστής ταινίας "Συνέντευξη με έναν βρυκόλακα" (και ουχί κόλακα), δράττομαι της ευκαιρίας να απαντήσω στη πρόσκληση που μου έγινε πρόσφατα από τους εκλεκτούς συν-ιστολόγους Zooman & N.Ago, με αφορμή το γνωστό παιχνίδι των ερωτήσεων του Μαρσέλ Προύστ και απαντώντας στις ερωτήσεις που τέθηκαν, να κάνω ένα ακόμη ταξίδι αυτογνωσίας και ενδοσκόπισης και όπου θέλει αυτό, ας μας οδηγήσει!


Frida Kahlo - Self Portrain with Monkey, 1938

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι:
Το να ξυπνήσω ένα πρωί και να αντικρύσω ολάκερο τον κόσμο στα μάτια των αγαπημένων μου. Ο Δρόμος της Ευτυχίας μου είναι ανθρωποκεντρικός και προσωποπαγής! Το να ζήσω το εδώ και τώρα, χωρίς πριν και μετά να με απασχολούν... Νιρβάνα δηλαδή!

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωϊ?
Αϊιιιιι, πονεμένη ιστορία! Μέσα μου ο ήλιος που λάμπει και η προοπτική μιας καινούργιας μέρας, αλλά και τα κοινωνικά μου "πρέπει" που καθορίζουν την καθημερινότητά μου, η δουλειά, οι υποχρεώσεις. Αν δεν υπάρχει κίνητρο, είναι βάσανο η πρωϊνή έγερση!

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια?
Στην τελευταία συνάντηση της παλιοπαρέας του ScooterClubHellas, όπου πειραζόμασταν με τους υπόλοιπους σκουτερόβιους και ο αδελφός μου αφηγείτο τις περιπέτειές μας να μάθουμε σκι πέρσι στην Αράχωβα (δεν είμαι εγώ για τέτοια στην ηλικία μου)!!!

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι?
Ο δυναμισμός σε συνδιασμό με την ευαισθησία (ή υπέρ-ευαισθησία αν προτιμάτε!). Αυτό το κράμα το περίεργο.

5. Το βασικό ελάττωμά σας?
Οι άλλοι πιθανόν να πουν πως ώρες ώρες είμαι εγωκεντρική, εγώ από την άλλη θα πω ο φόβος που κρύβεται από πίσω από αυτήν την αντίδραση.

6. Σε ποιά λάθη δείχνετε την μεγαλύτερη επιείκια?
Σε αυτά που δεν έγιναν από κακή πρόθεση αρχικά και αναγνωρίστηκαν μετέπειτα.

7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο?
Γουστάρωωωωωωω! Με την Κλεοπάτρα φυσικά, τη βασίλισσα της Αιγύπτου, θέλει και ρώτημα?

8. Ποιοί είναι οι ήρωές σας σήμερα?
Οι άνθρωποι που καταφέρνουν και περπατούν στη φωτεινή πλευρά του εαυτού τους.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι?
Δεν έχει γίνει ακόμα, μα θα είχε προορισμό την Άπω Ανατολή και τον Δρόμο του Μεταξιού.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς?
Αρκετοί. Ο Κώστας Φωτεινός, οι ρομαντικοί του 19ου αιώνα, η αρχαία Ελληνική Γραμματεία, ο Φρέντυ Γερμανός, η Μαλβίνα Κάραλη, κινέζικη λογοτεχνία, ο Σαίξπηρ.

11. Ποιά αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα?
(Θα σας έλεγα τώρα, αλλά κωλύομαι, χαρ,χαρ,χαρ). Πραγματικά, εκτιμώ το χιούμορ, την τρυφερότητα και την γενναιοδωρία.

12. και σε μια γυναίκα?
(Να πάρω τη σκούφια μου και να μας βαρέσω καλύτερα?) Την δοτικότητα, την ειλικρίνεια, την δεκτικότητα.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης?
Αααα, είμαι του κλασσικού ρεπερτορίου εδώ: W.A. Mozart! Ανεξάντλητος!

14. Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους?
Ντους? τι είναι αυτό καλέ? κανένα όργανο του "έξω-απ-εδώ"? Πάρτε το από μπροστά μου!!! Πρόσφατα το Dust in the wind των Kansas και εκτός ντους.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε?
Αυτό που έφαγα στο κεφάλι και πόνεσε, άουτς! Σοβαρά, "Ο Εραστής της Lady Chatterley" του D.H. Lawrence.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε?
Εντάξει ταινία στο κεφάλι δεν έχω φάει ευτυχώς, χα,χα! "Τα μαθήματα πιάνου" της Jane Campion, είναι μια από αυτές, αλλά δεν εξαντλώ σε μια μόνο τη προτίμησή μου!

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος?
Ο Leonardo Da Vinci είναι ένας από αυτούς, οι Grand Masters, οι αρχαίες τοιχογραφίες.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα?
Θέλει και ρώτημα? Κόκκινο και τα μυαλά στα κάγκελα με το χρώμα του πάθους!

19. Ποιά θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας?
Μάλλον ότι μέχρι και σήμερα κατορθώνω να είμαι ζωντανή, στα πόδια μου. Το ότι βαδίζω το μονοπάτι μου στη ζωή με όλα μέσα και τα καλά και τα κακά. Το ότι έχω ανάγκη να εκφράζομαι πια...

20. Το αγαπημένο σας ποτό?
Τσάι, κρύο και ζεστό, είμαι του τσαγιού, τι να κάνουμε? Α, και diet Peppers με γεύση κεράσι.

21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο?
Που για πολλά χρόνια ήθελα να εξοντώσω μετά μανίας αυτό που είμαι. Ευτυχώς που δεν τα κατάφερα!

22. Τι απεχθάνεσθε περισσότερο απ' όλα?
Το ψέμα, την υποκρισία, την συναισθηματική εξάρτηση, τη κλαψομουνίαση.

23. Όταν δεν γράφετε, ποιά είναι η αγαπημένη σας ασχολία?
Να ακούω μουσική, να παίρνω ανάσες στη φύση, να ταξιδεύει το μυαλό και το σώμα, να κοιμάμαι και, και, και.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας?
Ότι δεν θα αφήσω ποτέ την αγάπη να με κατακλύσει. Πως θα της παίζω μονίμως κρυφτούλι.

25. Σε ποιά περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέμματα?
Γενικά προτιμώ να τα αποφεύγω, αλλά όταν χρειαστεί για να μην εισέλθει κάποιος σε θέματα προσωπικά μου που δεν τον αφορούν.

26. Ποιό είναι το μοτό σας?
Αν εννοείτε τη μοτοσυκλέτα μου, ονομάζεται Χοντούκιος! Αλλά για το μοτό το άλλο, το κινητήριο στο μυαλό, είναι αυτό που φιλοξενείται στο υποσέλιδο της σελίδας μου αυτής...

27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε?
Στον ύπνο μου, ήσυχα και ειρηνικά. Να μην παιδευτώ και παιδέψω και άλλους, η σκρόφα!

28. Αν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα επιθυμούσατε να σας πει?
Που κατοικεί ο Σάκης Ρουβάς στον Παράδεισο για να πάω να τον βρω... Σάκηηηηη, έρχομαι!

29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό?
Μεταξύ ουρανού και γης, ως συνήθως.

Τιιιιι, δεν έχει άλλο? Τελείωσε από τώρα? Καλό ήταν... ωραία η βόλτα προς τα μέσα! Merci beaucoup, messier Proust.

Με τη σειρά μου παραδίδω τη σκυτάλη του ερωτηματολογίου στους φίλους:

Παναγιώτα,
Αναστασία,
Citronella,
Απ' Αλλού,
Μαριώ

για να απαντήσουν και αυτοί με τη σειρά τους σε αυτές τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις!

Μαριαλένα, 10/05/2007

Ο Σαμουράι και ο Δράκος (μέρος 2ο)

Ο σαμουράι αντίκρυζε επιτέλους εμπρός του τον φοβερό δράκοντα, να στέκεται σαν απόκοσμη φιγούρα απέναντί του, έτοιμος να του επιτεθεί. Το αίμα στις φλέβες του κυλούσε μανιασμένα, καθώς τα μάτια διαστέλλονταν από τον φόβο και την αγωνία για το απροσδόκητο. Το σπαθί στο χέρι του ήταν έτοιμο να υπερασπιστεί την ακεραιτότητα του σαμουράι, στη μάχη κατά του τρομερού τέρατος.

Με φλόγες να βγαίνουν από τα ρουθούνια του, ο δράκος αργά αργά πλησίαζε προς το μέρος του σαμουράι. "Ξέρεις, δεν είσαι ο πρώτος που επιχείρησε να με αντιμετωπίσει" του είπε με φωνή που έβγαινε από τα έγκατα της γης. "Κανείς δεν γύρισε πίσω νικητής, ετοιμάσου τώρα είναι η σειρά σου να πεθάνεις..." συνέχισε να λέει το τέρας απτόητο.

"Δεν θα με σκοτώσεις, δεν ήλθα για να πεθάνω εδώ, είσαι πολύ γελασμένος" απάντησε σφίγγοντας τα δόντια ο σαμουράι. "Θα σε νικήσω!" πρόσθεσε αποφασιστικά, "ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω", σκέφθηκε μέσα στο μυαλό του.

Και τότε, εκεί που ετοιμαζόταν ο σαμουράι να χτυπήσει το δράκοντα με το σπαθί του, ξεπρόβαλλε εμπρός του μια μορφή οικεία: ο Δάσκαλος! "Δάσκαλε, εσύ είσαι, βλέπουν καλά τα μάτια μου?" ρώτησε ο σαμουράι. Η μορφή του χαμογέλασε και του ένεψε καταφατικά. "Εγώ είμαι παιδί μου..." απάντησε. "Δάσκαλε, έχω να αντιμετωπίσω τον δράκο τον φοβερό, χρειάζομαι τη βοήθειά σου" είπε με ένταση ο σαμουράι. "Το δράκο, χμ, πολύ φοβάμαι παιδί μου, πως δεν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις το θεριό", έκανε ο δάσκαλος και σώπασε. "Γιατί δάσκαλε, γιατί το λες αυτό?" ρώτησε ο σαμουράι.

"Γιατί δεν είσαι ικανός, γι' αυτό..." απάντησε ο δάσκαλος. "Μα δάσκαλε, πάντα προσπαθούσα σκληρά να γίνω αυτό που έγινα, πως μου γιατί μου το λες τώρα αυτό?" ρώτησε δειλά ο σαμουράι, "σε έχω ποτέ απογοητεύσει?" Μα τότε η μορφή του δασκάλου εξαφανίστηκε και ξεπρόβαλλε ξανά μπροστά του ο τρομερός δράκοντας. "Ώστε έτσι λοιπόν, δεν είμαι ικανός στα μάτια του δασκάλου μου", αναλογίστηκε ο σαμουράι στιγμιαία. "Γι' αυτό και γίνονται όλα αυτά εδώ, γιατί ο δάσκαλος δεν πιστεύει σε μένα". Το στομάχι του σαμουράι σφίχτηκε από την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Είχε ζήσει αυτό το συναίσθημα ξανά και ξανά στο παρελθόν και τώρα πάλι η ίδια απογοήτευση.

Η αφοσίωσή του, η αγάπη στον δάσκαλό του τόσα χρόνια, η προσπάθειά του να γίνει ένας σωστός σαμουράι αμφισβητούνταν τώρα από τη μορφή που μόλις είχε εξαφανιστεί. "Θέλουν να πεθάνω, αυτό θέλουν?" αναρωτήθηκε θυμωμένος ο σαμουράι. "Όχι, δεν θα τους κάνω την χάρη, ούτε του δασκάλου μα ούτε και του δράκοντα. Θα βρω τρόπο να βγω νικητής από αυτή τη δοκιμασία, ό,τι και αν σημαίνει αυτό, ακόμα και αν είναι να χαθώ, δεν θα παραδωθώ αμαχητί..." σκέφθηκε και οπλίστηκε με όσο θάρρος ένιωθε πως είχε απομείνει μέσα του, ειδικά μετά την αποκάλυψη του οράματος.

"Δράκοντα, δεν είμαι εγώ ακόμα ένα από τα θύματά σου! Ετοιμάσου να πεθάνεις από το σπαθί μου" φώναξε στο αγριεμένο τέρας απέναντί του και όρμησε προς το μέρος του...

(...συνεχίζεται)

(c) Marialena, 15/04/2007

Το φιλί

Το φιλί είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του ανθρώπου. Τα καλύτερα φιλιά είναι τα φιλιά ανάμεσα σε ερωτευμένους, επειδή είναι σημαντικά, είναι επικίνδυνα, είναι μετασχηματιστικά, είναι τα φιλιά που καλούν τις νύμφες και τους σατύρους πίσω στη ζωή, τα πολυδιαστρωμένα φιλιά, στα οποία βουτάμε σα να είναι η βατραχολίμνη του παραμυθιού ή η ζοφερή γονιδιοδεξαμενή της προέλευσής μας.

Άλλωστε το πεταχτό φιλίδεν είναι παρά ένας τετράγωνος τροχός, στείρο και ελαφρά δυσοίωνο. Με τι άλλο πρόδωσε ο Ιούδας τον Μεγάλο, αν όχι μ' ένα πεταχτό φιλί, ξερό, χωρίς σάλια και γλώσσα?

Μια τελευταία σκέψη: φυλαχθείτε από τον άντρα που βλέπει το φιλί σαν ένα καθήκον, ενοχλητικό αλλά απαραίτητο συστατικό του προκαταρτικού ερωτικού παιχνιδιού. Αυτός ο άντρας έχει πεόπλακα στις αρτηρίες του και θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος μας βαθύτερης επαφής. Ξαποστείλτε τον στο κοντινότερο γήπεδο του γκολφ, ενώ όσοι από μας είμαστε πιο εξελιγμένοι γιορτάζουμε τις μοναδικές χαρές του φιλιού:



Καμμιά άλλη σάρκα σαν τη σάρκα των χειλιών! Το μουσικό κλικ του σμάλτου πάνω σε σμάλτο! Η υπέροχη περιέργεια των γλωσσών!

Τομ Ρόμπινς

σ.σ. Αφιερωμένο στα πιο γλυκά φιλιά που γεύτηκα αναπάντεχα εδώ και καιρό... Μ. 07/05/2007 (και μάλλον θα κρατήσω αυτή τη τρυφερή ανάμνηση, μιας και δείχνει να είναι μοναδική προς το παρόν, μα και πάλι δεν χάνει την αξία της...)

Update: Bertie Higgins: (Casablanca) As time goes by


Από τα τραγούδια που με συγκινούν αφάνταστα όποτε το ακούω, ταιριάζει εδώ πολύ...! Μ.

Το είδωλο στον καθρέπτη

Helmut Newton, Self Portrait with Wife and Models - Vogue Studio, Paris 1981

Ο καθρέπτης ποτέ δεν ήταν μια ευχάριστη διαδικασία αυτογνωσίας για μένα. Προτιμώ αντί να αντικρύζω το είδωλό μου στον καθρέπτη και να υποβάλλομαι σε ασκήσεις αυτοεκτίμησης δια μέσου της προβολής, να μπαίνω βαθιά μέσα μου, στα σημεία εκείνα της ψυχής που θέλουν περισσότερο φως και να προσπαθώ να τα φωτίσω ή τουλάχιστον να τα αναγνωρίσω κι έτσι να πορεύομαι όσα χρόνια τώρα, το "γνώθι σαυτόν" έχει γίνει ένα ενεργό κομμάτι μέσα μου.

Όταν ξεκίνησα ως χόμπυ, τη δημιουργία αυτού εδώ του ιστολογίου το 2004, δεν φανταζόμουν πως κοντά τρια χρόνια μετά, θα συμμετέχω ενεργά στη διαδικασία διατήρησης ενός προσωπικού διαδικτυακού ημερολογίου στην ανάλογη ελληνική κοινότητα και όχι μόνο.

Για μένα το μπλογκ σημαίνει ένα παράθυρο στον κόσμο, στον κόσμο τον δικό μου κατ' αρχήν, αυτόν που ερμηνεύεται μέσα από τη δική μου οπτική κάθε φορά. Μια καταγραφή σκέψεων, επιθυμιών, γεγονότων, στιγμών και στιγμιοτύπων όπως αναφέρεται και στον τίτλο που του έχω δώσει.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που η έκφραση των παραπάνω, περνούσε μέσα από το κανάλι των κοινωνικών πρέπει, της έξωθεν καλής μαρτυρίας, της καταξίωσης, της αξιοπρέπειας και της φιλαλήθειας. Όμως, μέσα από τα δικά μου προσωπικά βιώματα, έμαθα ένα ακόμη πολύ σημαντικό μάθημα ζωής: το να σέβομαι τους άλλους και να λειτουργώ με ανεκτικότητα για την προσωπικότητα του καθενός, εφόσον θα ήθελα και οι άλλοι να λειτουργούν με την ίδια λογική και προς εμένα.

Αυτό εδώ, όπως και η χαμηλών τόνων σελίδα των ποιημάτων μου, λειτουργούν με την ίδια λογική. Να είμαι εγώ αυτή που εκφράζεται κάθε φορά που οι λέξεις εντυπώνονται στην οθόνη του υπολογιστή μου, με σκοπό την ανάρτηση σε ένα ποστ. Γι' αυτό και κάποιες φορές γίνομαι ακόμα πιο προσωπική, μην έχοντας να φοβηθώ κανενός είδους αντίκτυπο στην έκθεση αυτή.

Πρόσφατα, μια επισκέπτης από την Ολλανδία, ερμηνεύοντας με τον δικό της τρόπο την περιγραφή του προφίλ μου, συσχέτισε την ανάγκη για κατανόηση της ομοφυλοφιλίας της με την δική μου περιγραφή που αφορά στην ψυχολογική ερμηνεία του ποιά είμαι και άφησε ένα σχετικό σχόλιο μη γνωρίζοντας ελληνικά για να κατανοήσει περαιτέρω τις σκέψεις μου.

Όταν έλαβα αυτά και κάποια άλλα σχόλια, σκέφθηκα πως εφόσον ενθαρρύνω τον διάλογο στο χώρο μου, η έκφραση τέτοιων απόψεων βοηθά στη πολυφωνία και στη δημοκρατία που πιστεύω ως άτομο. Μα, πόσο όμως πραγματικά, μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει μια προσωπικότητα μέσα από κάποια και μόνο, γραφόμενα?

Ποιούς αφορά το γεγονός ότι είμαι μια νέα γυναίκα που βλέπω τη ζωή μέσα από τα δικά μου μάτια και μόνο? Ποιό δικαίωμα αντλούν για να προβαίνουν σε διαδικτυακές εκδηλώσεις σεξουαλικών προτιμήσεων στο πρόσωπό μου, χωρίς να έχει προηγηθεί δική μου τέτοια αφορμή?

Τα προσωπικά αδιέξοδα μας ωθούν σε πράξεις παραλογισμού πολλές φορές. Η δυσχέρεια να λειτουργήσουμε ικανοποιητικά σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, μας οδηγούν να πλάθουμε "εξόδους κινδύνου", μέσα από λέξεις, εικόνες και άψυχες επικοινωνίες μέσα από σχόλια σε κείμενα. Γιατί όλα αυτά?

Συν τω χρόνω, η ανάγκη του να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου και να καταγράφω τις εντυπώσεις μου, διαπίστωσα πως δεν αφορούσε μόνο εμένα, όπως αρχικά πίστευα, αλλά και άλλους ανθρώπους που διαβάζοντας κάτι δικό μου συσχετίζονταν με αυτό. Κάποιοι με τίμησαν με το να διαβάζουν τακτικά κάθε σημαντικό ή ασήμαντο δημοσίευμα και έτσι να κάνουν ειδικά τα "Στιγμιότυπά" μου, να συμπεριλαμβάνονται σε λίστες αγαπημένων τους μπλογκς. Τους ευχαριστώ από τη καρδιά μου!

Ποιός θα το λεγε, πως η Μαριαλένα, ένας άνθρωπος ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, θα έφτανε να έχει κάτι να πει μέσα από τα φίλτρα του μυαλού και της καρδιάς, σε τόσους άλλους ανήσυχους ανθρώπους, δια μέσου του διαδυκτίου και όχι μόνο! Δεν είμαι καλή, ούτε κακή, ούτε καταπληκτική, ούτε αξιοπερίεργη, ούτε ομοφυλόφιλη, ούτε αμφίφυλη, ούτε πουτάνα, ούτε ψωνάρα, ούτε μαλάκας, ούτε κορόιδο, ούτε ψυχανώμαλη, ούτε ένα τέρας με τρία κεφάλια και πέντε ουρές! Ταμπέλες είναι αυτές που τις βάζουμε στους συνανθρώπους μας, για να τους έχουμε δέσμιους της λογικής μας. Άλλοι τις δέχονται και άλλοι (όπως εγώ) όχι...

Μια φωνή ανάμεσα σε χιλιάδες φωνές είμαι, που άλλες φορές ψιθυρίζει, άλλες ουρλιάζει, άλλες σωπαίνει, άλλες τραγουδά και άλλες θέλει να εκφράζεται όπως το παιδί που έχει μέσα της. Αυτό είμαι και μου φτάνει να είμαι καλά -όσο το πετυχαίνω- με τον εαυτό μου και τους αγαπημένους μου, παρά να με βάλετε (όλοι εσείς οι θηρευτές θυμάτων) σε ένα βάθρο "θαυμασμού" του φαινομένου(!!!), που σε πρώτη βολική ευκαιρία, θα με ρίξετε μόλις δεν φανώ αντάξια των όποιων δικών σας προσδοκιών, στην εικόνα που έχετε πλάσει για εμένα.

Για εξειδανικεύσεις και παραλογισμούς, πηγαίνετε αλλού σας παρακαλώ. Εδώ υπάρχει μονάχα μια σελίδα που την γράφει κάποιος άνθρωπος, που λειτούργει βάσει του αλληλοσεβασμού και της καλοσύνης στη καρδιά και τίποτα άλλο και ας χαρακτηρίζεται η κοινωνία μας από άλλες απάνθρωπες παραμέτρους, δε με αφορά.

Marialena, 14/05/2007

Μοτο-εκδρομή στις Πλαταιές

Λίγο πριν τη Πρωτομαγιά, η παλιοπαρέα του Scooter Club Hellas, μαζεύτηκε την τελευταία Κυριακή του Απρίλη, για να πραγματοποιήσει μια μονοήμερη εκδρομή στο ιστορικό χωριό των Πλαταιών, στη Βοιωτία. Η μέρα ηλιόλουστη, η θερμοκρασία ανεκτή για οδήγηση και μεις μέσω της παλαιάς Ε.Ο. Μάνδρας - Θηβών, ανεβοκατεβαίναμε τις πλαγιές του Κιθαιρώνα μέσα από πευκόφυτες κορυφές και καταπράσινες κοιλαδίτσες.




Το χωριό των Πλαταιών είναι μικρό, μα το κλου της ημέρας ήταν ότι μας υπέδειξαν ότι πραγματοποιείται ανεμοπτερισμός στη κορυφή του βουνού σε ύψος 680 μέτρων και μεις μετά το καφεδάκι στη πλατεία, δε χάσαμε καιρό για να ανεβούμε τον φιδωτό δρόμο προς την πλαγιά και να μείνουμε έκθαμβοι από το θέαμα που αντικρύσαμε εκεί.




Ένας ανεμοπτεριστής πέταξε την ώρα που εμείς φτάσαμε και με το στόμα ανοικτό τον παρακολουθούσαμε να χορεύει στον αέρα σύμφωνα με το ρεύμα του ανέμου που τον οδηγούσε. Η έκπληξη για μένα ήταν όταν έναν φίλος από την παρέα που οδηγεί ένα mega scooter Gilera Nexus 500 SP, μου ζήτησε να οδηγήσει το δικό μου όχημα για να δει τη συμπεριφορά του και γω βρέθηκα να κατεβαίνω την πλαγιά του βουνού με μια σούπερ μηχανή 500 κυβικών, που είχε πολύ διαφορετική αίσθηση από τα 150 κυβικά που οδηγώ!




Στην επιστροφή διαλέξαμε να πάμε να φάμε συστημένοι σε μια ωραία ταβέρνα, στα Βίλλια Αττικής όπου γεμάτοι από τις διαδρομές αλλά και όρεξη καθήσαμε να φάμε ντόπιες νοστιμιές! Το γέλιο της αρκούδας έπεσε, ειδικά όταν περιφερόμενοι μουσικοί μου έχωσαν στο αυτί ένα κλαρίνο και εγώ άρχισα τους μορφασμούς ακούγοντας το "Παναγιά μου ένα νινί..." κλπ Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ, με πολύ χιούμορ!



Η επόμενη εκδρομή καταστρώθηκε ήδη πάνω στο τραπέζι με προορισμό την Αίγινα. Τέτοιες όμορφες στιγμές με παρέα και καλή διάθεση, αξίζουν όσο όλο το χρυσάφι του κόσμου!

Μαριαλένα, 11/05/2007

(c) all photos and video, courtesy of ScooterClubHellas, 2007

Comme ci, comme ça - Eurovision 2007

Image of Evridiki by clubs.pathfinder.gr

Comme ci, comme ça (κατεβάστε το από εδώ)

Tous les lundis
tu finis
Le travail trop tard et
puis la télé et sommeil
quand mon cœur se réveille
Tous les mardis
tu me dis
le matin et tu l’oublies
on ira au ciné
mais le soir désolé
Comme ci, comme ça
la vie passe
Et les bons moments nous dépassent
Comme ci, comme ça
L'amour casse
routine et paresse nous menacent

Comme ci, comme ça
Je n'en peux plus
Je suis déçue, tu m'as perdue
Je reste pas là
Comme ci, comme ça
La fin voilà
Comme ci, comme ça

Même les samedis
A minuit
Tu me dis déjà «bonne nuit»
Tu t'endors quand je sors
En te chantant très fort
Comme ci, comme ça
La vie passe
Et les bons moments nous dépassent
Comme ci, comme ça
L'amour casse
routine et paresse nous menacent
Comme ci, comme ça
Je n'en peux plus
Je suis déçue, tu m'as perdue
Je reste pas là
Comme ci, comme ça
La fin voilà
Comme ci, comme ça

Ερμηνεύτρια: Ευριδίκη
Συνθέτης: Δημήτρης Κοργιαλάς
για την Κύπρο, Eurovision 2007

Link: Το blog που δημιούργησε η γνωστή φαν της ελληνικής μουσικής Μαρία, (Ημερολόγιο Καταστρώματος), αφιερωμένο στην Ευριδίκη, ΕΔΩ!



Αυτή και αν είναι αδικία!!! Γιατί δεν προκρίθηκε το τραγούδι στον τελικό? Μάθετε εδώ.

σ.σ. ευχαριστώ πολύ πολύ την αγαπημένη μου φίλη Κατερινίδιον από την Κύπρο, που μου έστειλε το τραγούδι και τους στίχους που δημοσιεύω εδώ. Μαριαλένα

Οι 100 προσωπικότητες με την μεγαλύτερη επιρροή

Νέος, ωραίος και διάσημος, ποιός είναι?


Ο μικρός αδελφός του αιωνίου προέδρου


Η όνομα και μη χωριό


Ο επικεφαλής του κρατιδίου του Βατικανού

Δημοσίευσε το περιοδικό Time, τη λίστα με τις 100 προσωπικότητες με την μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως.

Αναλυτικότερα, για ποιές προσωπικότητες συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν την λίστα, ανατρέξτε ΕΔΩ.

Πηγή: Flash.gr/παγκόσμια νέα

Η ιστορία ενός κλόουν!*

Ονομάζεται Χρυσάνθη και είναι 72 ετών. Είναι μια γυναίκα που μεγάλωσε δύο παιδιά, παντρεύτηκε έναν άνδρα αρκετά μεγαλύτερό της και τώρα είναι χήρα και ζει κάπου στην πολύβουη Αθήνα.

Στο πατρικό της ο πατέρας της ήταν εκείνος που έκανε τα παιδιά του να αγαπήσουν το γέλιο και τη χαρά. Στη ζωή της δούλεψε, αντιμετώπισε καταστάσεις και τώρα πια μεγαλώνοντας έχει και τα δικά της προβλήματα υγείας να την δυσκολεύουν.

Όμως, η χαρά και η έμφυτη παιχνιδιάρα καρδιά, που από παιδί κουβαλά ποτέ δεν την έχει εγκαταλείψει, ούτε και στις δύσκολες ώρες. Πριν από λίγες μέρες μου ανακοίνωσε τα ευχάριστα: Θα έκανε πραγματικότητα το όνειρό της να γίνει κλόουν!

Τη Τετάρτη λοιπόν θα πήγαινε για πρώτη φορά στο σύλλογο παιδιών με νεοπλασματικές ασθένειες "Φλόγα" να δώσει μια παράσταση για τα παιδιά του συλλόγου. Ήταν ανήσυχη για το αποτέλεσμα, αν θα άρεσε στα παιδιά...!

Οι φίλες της έφτιαξαν μια στολή γεμάτη χρώματα και σχέδια και έναν μεγάλο πράσινο φιόγκο που ταιριάζει με τα υπέροχα μάτια της! Μια γνωστή μου παλιότερα μου είχε μιλήσει για αυτόν τον σύλλογο και για τα παιδιά εκεί και την ψυχολογία που έχουν και τώρα με την Χρυσάνθη ανακάλεσα αυτές τις εντυπώσεις. Παιδιά που περνούν τη δική τους δοκιμασία για να κερδίσουν το δικαίωμα στη ζωή, μα πάνω απ' όλα ΠΑΙΔΙΑ!!!

Γνωρίζοντας τη φίλη μου ξέρω πως βρήκε τον τρόπο να επικοινωνήσει με αυτές τις αγνές ψυχούλες παίζοντας και διασκεδάζοντάς τα. Θέλω να πιστεύω πως ένα κομμάτι αυτής της επαφής έφτασε και μέχρι τον Θεό τον ίδιο γιατί η Χρυσάνθη έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους! Είμαι συγκινημένη που έκανε το όνειρό της πραγματικότητα στα 72 της χρόνια και θα συνεχίσει με όλες της δυνάμεις να προσφέρει χαρά στα παιδιά!

Χρυσάνθη μου να σαι καλά, τίποτα άλλο!

Μαριαλένα, 23/03/2006

σ.σ. *Το κείμενό μου αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε πέρσι στη σελίδα των Ανωνύμων Μελαγχολικών, μα με την ευκαιρία της χθεσινής κινητοποίησης για την ανέγερση του πρώτου παιδιατρικού ογκολογικού νοσοκομείου στην Ελλάδα, η αγαπημένη μου Χρυσάνθη και ο κλόουν της, ήλθαν ξανά στο νου μου, θυμίζοντάς μου τον αγώνα αυτών των απίστευτα θαρραλέων παιδιών. H Χρυσάνθη μέχρι και σήμερα συνεχίζει να επισκέπτεται τα παιδιατρικά νοσοκομεία ντυμένη κλόουν κάθε εβδομάδα και να κρατά συντροφιά σε παιδάκια που νοσηλεύονται εκεί.

Μ. 08/05/2007

Πάρτυ animal!

Σάββατο βράδυ, η κίνηση στη Παραλιακή ήταν αυξημένη. Μου πήρε περίπου μια ώρα για να φτάσω οδηγώντας στη Πλατεία Εσπερίδων στη Γλυφάδα και όχι τίποτα άλλο, τα ραντεβού με φίλους ιστολόγους που θα βρισκόμασταν εκεί, είχαν μετατεθεί αρκετή ώρα μετά τη συμφωνημένη!(η γνωστή επωδός... έρχομαι!!!)

Φτάνω στο Mercedes, ανεβαίνω τις σκάλες και βρίσκομαι στον σχετικά σκοτεινό χώρο. Με υποδέχεται ο Μάριος Ροζάκος της ΕΤαζέρας Σκέψεων, βλέπω και τον Νανάκο να με περιμένει (που είσαι???) και συναντάμε πρώτα απ' όλα στην υποδοχή τον Παράφωνο επί της διοργάνωσης του πάρτυ! Μετά τους χαιρετισμούς και εναγκαλισμούς, προχωράμε.

Μπαίνουμε μέσα, το μπαρ στην αρχή και στο βάθος σκότος!!! Βρίσκουμε τον έτερο συνοδό της βραδυάς N.Ago και από κει καθόμαστε στο κεντρικό διάζωμα και αρχίζουμε να συναναστρεφόμαστε και τους υπολοίπους. Ο Μάριος μου συστήνει τον Ζούρι που επειδή τον πειράζω για ρουσφέτι, μάλλον δεν καταλαβαίνει ποιά είμαι και με παραπέμπει στον ιδιαίτερό του (!!!) Μου συστήνουν στη συνέχεια τον Ammos, που είναι και δεινός χορευτής συν τις άλλοις και αρχίζουμε να λινκιζόμαστε στους ρυθμούς της μουσικής.

Εν τω μεταξύ βλέπω το Χνούδι, τον Greek Gay Lolita και τον Northaura και μετά την Isis Unveiled με την παρέα της. Στον κύκλο του χορού έρχεται και η Tarantula, η Pasta, η Bebelac και η Μικρή Μαρίκα, μαζί με την Ρενάτα (Αναγεννημένη) και δυναμικά συνεχίζουμε τον χορό.

Ο χώρος του Mercedes χωρίζεται σε δύο μέρη το νταβαντούρικο και τον πιο ήσυχο με τους καναπέδες και την μουσική σε πιο χαμηλή ένταση. Σε αυτόν τον χώρο, βρίσκω σε ένα διάλειμμα από τον χορό (λύσσαξα, αλλά το ευχαριστήθηκα!) τους εξής ιστολόγους:

Αλκιμήδη, Βασιλική (εκ Θεσσαλονίκης!), Γιώργος Life Lover, Ροδιά και Padrazo, με τους οποίους τα λέμε και με ορισμένους από αυτούς ξαναβρισκόμαστε μετά από καιρό. Ξαναγυρνώ στην αίθουσα του χορού, να και η Crucilla, ο N.Ago και ο Μάριος είναι εκεί με τον Ammos και τις λοιπές χάρητες, με το ποτό στο χέρι να συζητάνε, τι άλλο? Τα μπλογκονέα!

Ερχεται και η Μαριώ (Άλλο ένα) λίγο αργότερα, την περιμένω την είσοδο, αλλά μετά από λίγο που χαιρετιόμαστε την χάνω στο σκοτάδι(!) και δεν την ξαναβλέπω για το υπόλοιπο της βραδυάς. Ο Νανάκος αποχωρεί παρέα με τον Νετ Κέρβερο λίγο μετά και λέμε πως θα τα ξαναπούμε καθώς χαιρετιόμαστε. Το κλίμα στην αίθουσα είναι λίγο περίεργο, όσον αφορά τον συχνωτισμό των ανθρώπων που βρίσκονται εκεί. Μάλλον λόγω αμηνανίας, θα έλεγα πως υπάρχουν αρκετές μικρότερες παρέες με γνωστούς ή και κάποιοι άνθρωποι μόνοι τους στο χώρο. Καταφεύγω στο γνωστό "εσύ πουλάκι μου ποιός είσαι?" που το είπα ουκ ολίγες φορές προσπαθώντας να αναγνωρίσω φάτσες ή πλησιάζοντας κάποιον να συστηθώ.

Ο Τιτάνας (Pestaola), βγάζει φωτογραφίες, βγάζουμε και μαζί μια και μετά ο Μάριος βγάζει και εκείνος την παρέα μας κάποιες ακόμα. Η ώρα προχωρά γοργά χωρίς να το καταλάβουμε και εκεί που έχουμε πια αφιερωθεί στη συζήτηση για τα του οίκου μας, η μουσική του Mercedes, σημαίνει την αποχώρηση.

Έχω να δώσω τα συγχαρητήριά μου στον Παράφωνο κατ' αρχήν, για όλο το βάρος της διοργάνωσης που ανέλαβε για να μπορέσουμε όλοι οι υπόλοιποι να περάσουμε καλά. Κατά δεύτερον, έχω να προτείνω την επόμενη φορά που θα γίνει μια τέτοια μαζική συγκέντρωση, να έχουμε σε αυτοκόλλητα τα username μας για ευκολότερη αναγνώριση και συναναστροφή και να πηγαίναμε σε ένα μέρος όπως το Vinylio, η γνωστή ντισκοτέκ στην Γλυφάδα, όπου η επιστροφή στο σχολείο και ο χορός όλων μαζί συνηθίζεται λόγω κλίματος και διαμόρφωσης της αίθουσας!

Χάρηκα πολύ για όσους γνώρισα για πρώτη φορά δια ζώσης και όσους ξαναείδα και ήταν αμοιβαία η εκτίμηση. Ευχαριστώ πολύ και τους δύο συνοδούς μου N.Ago και Μάριο Ροζάκο, που υπήρξαν ιδανικοί καβαλλιέροι σε αυτήν την εκδήλωση! Και του χρόνου!


"Το τρελλό κριάρι σε δράση...", photo by Marios Rozakos, (c) 2007

Υ.Γ. Όσοι από τους παρευρισκομένους θυμάστε ότι μιλήσαμε, αλλά δεν σας θυμάμαι, please, πείτε το για να μην ξεχνιώμαστε! Thank you!!! ;-P

Μαριαλένα, 7/5/2007

Αύριο έχουμε πάρτυ!!!

Για περισσότερες πληροφορίες: ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Για όσους και όσες από την κοινότητα των bloggers παρευρεθούν αύριο στο πάρτυ που ετοίμασε ο Παράφωνος για όλους εμάς, θα τα πούμε εκεί!!!

Το κέφι και η καλή διάθεση απαραίτητα και εύχομαι να περάσουμε καλά!

Αφιερωμένο για την περίσταση, το υπέροχο τραγούδι του Barry White:
"Let the music play" (Iiiiiii just wanna dance the night away...)




Υ.Γ. Εντυπώσεις τη Δευτέρα, καθότι κατόρθωσα να κάνω έναν πυκνωτή στη μητρική του υπολογιστή του σπιτιού μου να σκάσει από την χρήση και έτσι να στείλω το μηχάνημα άρον, άρον για επισκευή μέχρι την ερχόμενη εβδομάδα (κλαψ, λυγμ!)... ;-D

3 Μαϊου - Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθεροτυπίας

--κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας--

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.
Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.
Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.
Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.
Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.
Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Επισκευθείτε: Το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας
και συμπληρώστε την Έκκληση για Ελευθερία στο Internet

Δρώμενα στην Αθήνα τον μήνα Μάιο

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: «Το Βλέμμα της Πόλης»
από 4 έως 20 Μαΐου 2007

Την Παρασκευή 4 Μαΐου, στις 20:00, στο χώρο της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια έκθεσης φωτογραφίας με τίτλο «Το Βλέμμα της Πόλης». Είκοσι τέσσερις διακεκριμένοι φωτογράφοι «διηγούνται» την περιπέτεια του αστικού τοπίου:

Γιώργος Αγγελάκης

Νίκος Αποστολόπουλος

Γιώργος Βιτσαρόπουλος

Βασίλης Γερμάνης

Κώστας Γουδής

Γιώργος Διαμαντάκης

Δημήτρης Θεοδώσης

Άγγελος Καλτσής

Βασίλης Κανελόπουλος

Μέλινα Καμινάρη

Βίκυ Καραντζά

Μάρω Κουρή

Nίκος Μάρκου

Ιπποκράτης Ναυρίδης

Λάζαρος Ορφανίδης

Πάνος Ροζάκης

Γιάννης Σκουλάς

Άλκης Σωτηριάδης

Δέσποινα Σταύρου

Γιάννης Τζώρτζης

Hege Trinerud

Σπύρος Τσακίρης

Λέττερα Φωκίδη

Γιώργος Χείλαρης



ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΝΕΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
από 4 έως 6 Μαΐου 2007

Από την Παρασκευή 4 Μαΐου μέχρι την Κυριακή 6 Μαΐου στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης θα προβληθούν ταινίες μικρού μήκους νέων Σκηνοθετών.
Έναρξη των προβολών 21:30:

Γιάννης Γαϊτανίδης «Σκέψη της ημέρας»

Βασίλης Γιάτσης «Τελευταίο Βράδυ»

Θωμάς Κιάος «Σε λίγα Λεπτά»

Φίλιππος Κουτσάφτης «Αγέλαστος Πέτρα»

Σοφία Λιαροπούλου « Μακριά από την Θάλασσα »

Γιάννης Μπουγιούκας «Η κούπα»

Νικολέττα Παπαθανασίου «Banana split»

Χάρης Ραφτογιάννης «Στον πάγκο του Χασάπη»

Φώτης Σκουρλέτης «Brainstorm»

Δημήτρης Στρατάκης «Ζαλόρα»

(Θα προβληθούν και ταινίες από την τελευταία Μπερλινάλε της Αθήνας)


Είσοδος : Δωρεάν


Οργάνωση : Νικολέττα Παπαθανασίου
Δημήτρης Χαλάτσης


Χώρος: Δημοτική Αγορά Κυψέλης, Φωκίωνος Νέγρη 42, Κυψέλη.
Χρόνος: Καθημερινά 18:00 – 22:00 (για το τριήμερο 4 – 6 Μαΐου, η Αγορά θα παραμείνει ανοικτή έως τις 01:00 μετά τα μεσάνυχτα).


Το συντονιστικό της Δημοτικής Αγοράς

Manifactura Gallery Ζωοδόχου Πηγής 29, Εξάρχεια, 10681 Τηλ. 210-3811470

Πρωτομαγιά!

Θέρος-Άνοιξη του Γιάννη Τσαρούχη

Πρωτομαγιά,

μπήκαμε στον τρίτο και πλέον χυμώδη μήνα της Άνοιξης! Η φύση οργιάζει, ο ήλιος ζεσταίνει την πλάση, βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το καλοκαίρι που πρόκειται να ξεπροβάλλει σύντομα, όταν ο Μάης δώσει την σκυτάλη στον επόμενο μήνα.

Πρωτομαγιά

και θυμάμαι που μικρά παιδιά κόβαμε άγριες μαργαρίτες από το απέναντι οικόπεδο και μοσχομυριστά τριαντάφυλλα από τους κήπους μας και φτιάχναμε στεφάνια που κρεμούσαμε πάνω από τις πόρτες των σπιτιών μας.

Πρωτομαγιά

και ξεχυνόμασταν στους αγρούς πέρα από τη πόλη και τρέχαμε μέσα στα άγουρα σπαρτά και τις κόκκινες μαργαρίτες που σαν σεντόνια απλωνόταν, μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά μας!

Πρωτομαγιά

και θες να γίνεις ένα κομμάτι αυτής της φύσης, σαν μια κορδέλα από το πολύχωμο γαϊτανάκι που πλέκει περίτεχνα με τα λουλούδια και τα φυτά της!

Πρωτομαγιά

και η θεά Δήμητρα έχει βγει από τον κάτω κόσμο και δίνει το πρόσταγμα στη φύση, να κυλήσουν οι χυμοί της και να πλημμυρίσουν τη πλάση ολάκερη στην έκρηξη της δημιουγίας, όπως κάνουν δύο εραστές σαν μοιράζονται τον έρωτά τους, ψυχή τε και σώματι.

Πρωτομαγιά λοιπόν σήμερα και καλό μας μήνα!