«Δάκρυσες…»
Δάκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα
Ξεχείλισαν οι στέρνες και τα λούκια
Λάσπωσαν γλάστρες, λάσπωσαν μπουμπούκια
Και των ματιών σου λίγο η ξέρα.
Απ’ των χεριών σου τη βεντάλια
Το φως ανόρεχτα λιποτακτούσε.
Πως θέλαμε η πόρτα να χτυπούσε
Να στρίβαμε τα ίδια τα κεφάλια…
Πριν μας αγιάσει το άρωμά σου
Μας πήραν τη γιορτή, την πήραν ίσκιοι
Και όταν αργά των αστεριών οι μίσχοι
Άρχισαν να λυγούν προς τη καρδιά σου.
Τρόμαξα. Τι μας πέθανε εδώ μέσα?
Κι ευθύς καθώς το φως σηκώθηκα ν’ ανάψω
Ώρες πολέμα κάτι να σου γράψω
Δράκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα.
Βύρων Λεοντάρης
13/03/2006 *όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στη σελίδα των Ανωνύμων Μελαγχολικών
Saturday, May 19, 2007
Αγάπη μου μη θυμώνεις με τη βροχή!*
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Υπέροχο είναι Μαριαλένα μου. Χρόνια πολλά, δημιουργικά, όμορφα και αγαπησιάρικα. Με εμπνεύσεις κι εκπνεύσεις πολλές και διάφανες. Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Φιλιά.
Τάκη χαίρομαι που ένας άνθρωπος σαν κι εσένα, αγγίχτηκε από αυτό εδώ το πανέμορφο ποίημα!
Καλημέρα και σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές για την ονομαστική μου εορτή... Το -λένα μου χαμογελά με τις ευχές σου! Εμπνεύσεις που μας ταξιδεύουν και μας δίνουν το έναυσμα να ερωτευόμαστε τη ζωή κάθε μέρα!
Post a Comment