Thursday, May 24, 2007

Να μ' αγαπάς...


Please love me, image by http://i.blog.empas.com/deoinga/

Αύγουστος του 1998, το βράδυ είχε σημώσει για τα καλά στα ριζά του βουνού στον Διόνυσο. Κάτω από τα πεύκα στη κατασκήνωση του ΤΥΠΕΤ, μια συντροφιά νέων παιδιών κάθεται κατάχαμα και με μια κιθάρα για συνοδεία, τραγουδά τραγούδια της παρέας που κάνουν τη νύχτα ακόμα πιο όμορφη, μετά από μια ακόμα κοπιαστική μέρα που χε περάσει.

Αύγουστος του 1998 και όταν ένα παιδί αρχίζει να τραγουδά το "Να μ' αγαπάς" του Σιδηρόπουλου, μια κοπέλα στη παρέα ξεσπά σε λυγμούς σιωπηλά και πέφτει στον ώμο μιας άλλης κοπέλας που βρίσκονταν δίπλα της, όταν εκείνη την παίρνει στην αγκαλιά της. Τα λόγια της τρύπησαν τη καρδιά και την έκαναν να ξεσπάσει σε κλάμματα για τα 27 χρόνια που μέχρι τότε είχε ζήσει, χωρίς να έχει καταλάβει τι σημαίνει αγάπη, μα ένιωθε πως εκείνο το ξέσπασμα όσο προχωρούσε το τραγούδι, το είχε τόση, μα τόση ανάγκη μαζί με τα καυτά δάκρυα που πλημμύριζαν τα μάτια της και κυλούσαν από τα μάγουλά της...

Μάιος του 2007, Σάββατο βράδυ, ετοιμάζομαι να πάω σε μια κοινωνική υποχρέωση στην άλλη άκρη της Αττικής. Βρέχει έξω από το μεσημέρι και εγώ χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, ετοιμάζομαι να ανταποκριθώ στο κάλεσμα για φαγητό από γνωστή μου οικογένεια. Ντύνομαι θηλυκά, παίζοντας με τον εαυτό μου και την εικόνα μου σαν γυναίκα. Μπαίνω στο αμάξι, βροχή δυνατή, ο δρόμος σκοτεινός και πολυσύχναστος την ώρα της αναχώρησης. Πλησιάζω στον προορισμό μου καθώς χτυπά το κινητό και απαντώ μέσω της ασύρματης επικοινωνίας. Σταματώ το αμάξι στην άκρη του δρόμου και μιλάω με τον συνομιλητή μου. "Μήπως τα μάτια είναι μελαγχολικά απόψε?" ρώτησε μαζί με την καλησπέρα της, η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, λες και διάβαζε τη σκέψη μου. Χαμογέλασα, ίσως από αντίδραση, ίσως γιατί δεν ήθελα να πω πως ναι, αυτή η αδιόρατη μελαγχολία της λαχτάρας μου για ανθρώπινη επαφή όπως την έχω ανάγκη να προκύπτει, είχε κατορθώσει να με νοτίσει, όπως οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν γύρω μου.

Το τραγούδι αυτό, ήλθε αυτόματα στη σκέψη μου κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος αλλά και μετά. Η συγκλονιστική φωνή του Σιδηρόπουλου με την κιθάρα του ή της Σκιαδαρέση που το ερμήνευσε αργότερα, αντηχούσαν ξανά στα αυτιά μου. "Να μ' αγαπάς, όσο μπορείς να μ' αγαπάς..." και το καλοκαίρι εκείνο του 1998, ζωντάνεψε για μια ακόμη φορά μέσα μου, σαν να ήταν χθες... Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μ' αγαπάς, μπορείς άραγε, θέλεις, όχι γιατί στο ζητάω εγώ, αλλά γιατί εσύ το διάλεξες!

Αφιερωμένο στο λυγμό που ξεπήδησε τότε, μέσα από αυτές τις νότες:
"Να μ' αγαπάς" - Μαρίνα Σκιαδαρέση Live (2000)

Marialena, 21/05/2007 (γιατί τα λόγια μόνο, δεν αρκούν για να ζεστάνουν τη καρδιά εκείνου του παραπονεμένου κοριτσιού...)

8 comments:

adaeus said...

Αγάπη άδολη, άσπιλη, αμόλυντη και μαγική είναι πάντα το ζητούμενο. Η μόνη διέξοδος για να μας κάνει καλύτερους, ακόμη και στον τρόπο που βλέπουμε το κόσμο.

Zooman said...

''Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μ' αγαπάς, μπορείς άραγε, θέλεις, όχι γιατί στο ζητάω εγώ, αλλά γιατί εσύ το διάλεξες!''

Λόγια καρδιάς!!

Νίνα said...

Και μονο που αισθανεσαι οτι θες να αγαπησεις και να νιωσεις καποιον..θα βρεθει καποιος που θα σε αγαπησει χωρις να το καταλαβεις και χωρις να του το ζητησεις..! υπομονη...γιατι οσα δεν φερνει ο χρονος τα φερνει η ωρα λενε..!

An-Lu said...

Πολλά και αγαπημένα φιλιά γλυκιά μου!

Πυθαγόρας Σάμιος said...

Αυτό που έγραψες μου θύμισε μια παρόμοια σκηνή, με ένα άλλο όμως, εντελώς διαφορετικό τραγούδι, το "L'amour existe encore" ("H αγάπη υπάρχει ακόμα"), που θα μπορούσε να χρησιμεύσει και ως συμπερασματική επισήμανση.
Καλό βράδυ :)

Anonymous said...

Μαριαλένα μου καλημέρα... Εκφραστικότατη και άμεση η γραφή σου πάντα... τόσο σε ποίηση όσο και σε πεζό λόγο... "Να μ΄ αγαπάς..." συγκλονιστικό άκουσμα... κι εσύ το αποτυπώνεις υπέροχα... Για τα ποιήματα σου όσο τα διαβάζω τόσο πιο πολύ μου αρέσουνε... Θα σου γράψω... ξέρεις... Θέλησα να σου κάνω και σχόλιο στη άλλη σελίδα σου μα δεν μπόρεσα... Θα σου έλεγα να ενεργοποιήσεις κι εκεί την επιλογή other... Καλή σου μέρα και θα τα ξαναπούμε... Φιλιά...

panagiota said...

Ελπιζω εκεινο το κοριτσακι που εκλαψε οταν ακουσε το"να μ'αγαπας"να μην ξανακλαψει απο ελλειψη αγαπης!

Σου ευχομαι μια θεση μεσα σε μια καρδια γεματη με Αγαπη.....

Marialena said...

@ Adaeus: η αγάπη έχει αυτές τις προδιαγραφές, έτσι ακριβώς όπως το εννοείς, το πως την βιώνουμε όμως είναι το ζητούμενο. Keep the faith my friend!

@ Zooman: αυτό και μόνο αυτό... να σαι καλά κυρ-Λιόνταρε!

@ Νίνα: έχεις δίκιο, δεν είναι μόνο το τι θέλουμε, αλλά και κατά πόσον είμαστε έτοιμοι ή όχι να το δεκτούμε στη ζωή μας. Καλοσώρισες, συμφωνώ με την οπτική σου Νίνα!

@ An-Lu: επίσης καλή μου γοργονίτσα! Ελπίζω να είσαι καλά, γιατί τα πλατσουρίσματά σου μου έλειψαν! Φιλιά πολλά-πολλά...

@ Domingo: Για τον καθένα μας υπάρχουν στιγμές και αφορμές να κάνουμε τις συνδέσεις μας για ένα γεγονός. Η αγάπη ποτέ δεν χάνεται, απλά εμείς υπάρχουν φορές που δεν μπορούμε να την διακρίνουμε στη ζωή μας! Ωραίο τραγούδι και αυτό, από τις γαλλόφωνες ερμηνείες της Celine. Merci beaucoup!

@ Τάκης: Τάκη μου, η λύση δόθηκε στα σχόλια, οπότε είναι στη διάθεσή σου από εδώ και μπρος για οτιδήποτε άλλο νομίζεις!

Κλείνω τα μάτια και γράφω, ειδικά αυτά που αφορούν εσωτερικές μου αποτυπώσεις. Σ'ευχαριστώ πολύ για τις εντυπώσεις σου, να σαι καλά!

@ Παναγιώτα: Το ελπίζω και γω καλή μου, μιας και η αγάπη ξεπηδά από μέσα μας πρώτα και δεν έρχεται από κάπου μακριά. Το κοριτσάκι άρχισε να το καταλαβαίνει σιγά σιγά και τουλάχιστον αυτό ήταν μια σημαντική διαπίστωση από μέρους της!