Μ’ αγαπάς? (διάλογοι)

-Πες μου κάτι σε παρακαλώ…
-Τι?
-Μ’ αγαπάς?
-(…)
-Μ’ αγαπάς?
-Σε άκουσα, αλλά γιατί με ρωτάς?
-Δε ξέρω, κάτι μου συμβαίνει και…
-…και?
-Νιώθω να χάνομαι, να μην υπάρχω, έχουν σκοτεινιάσει τα πάντα γύρω μου.
-Καταλαβαίνω.
-Τι καταλαβαίνεις?
-Εσύ τι καταλαβαίνεις?
-Φοβάμαι, αυτό καταλαβαίνω, φοβάμαι.
-Τι φοβάσαι πες μου αν θες.
-Φοβάμαι πως δεν μ’ αγαπάς, φοβάμαι πως είμαι μονάχος σε αυτό που ζω. Βοήθεια!

-Εσύ αγαπάς τον εαυτό σου?
-Τι με ρωτάς τώρα, δεν το έχω σκεφτεί «…αγαπάς τον εαυτό σου», εγωιστικό μου ακούγεται αυτό.
-Καθόλου, ίσα ίσα είναι απαραίτητο για να βιώσεις την αγάπη.
-Μα η αγάπη αφορά τους άλλους, τους άλλους αγαπάμε…
-Μην το λες αυτό, είναι μόνον ένα κομμάτι της αγάπης αυτό. Τη δική σου την ανάγκη ποιος θα στην καλύψει πρώτα και κύρια?
-Αυτοί που είμαστε μαζί, το περιβάλλον μου.
-Και συ, θα τον ξεχάσεις τον εαυτό σου, από σένα για σένα δεν υπάρχει αγάπη?
-Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω. Νιώθω πως δεν το έχω βιώσει αυτό το συναίσθημα σε μένα τον ίδιο. Πως γίνεται, ξέρεις?

-Ξεκίνα από απλά πραγματάκια, καθημερινά και μην ξεχνάς να επιβραβεύεις και να δέχεσαι αντί να μαστιγώνεις τον εαυτό σου για οτιδήποτε συμβαίνει. Εκεί δεν τον αγαπάς, είναι σίγουρο.
-Μα κάποιος πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει.
-Και είσαι εσύ αυτός? Σε όρισε κάποιος να αναλάβεις αυτόν τον ρόλο?
-Εγώ ο ίδιος, το έχω υποχρέωση…
-…συγχώρα με, αλλά και υποχρέωση να χαίρεσαι που ζεις δεν έχεις στον εαυτό σου? Που θα καταλήξεις με αυτήν την συμπεριφορά, θες να πεθάνεις?

-Μ’ αγαπάς?
-Σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ πολύ περισσότερο απ’ ότι φαντάζεσαι αλλά με βγάζεις από τα ρούχα μου με τη λογική σου!
-(…)
-Έλα δω, πάρε μια αγκαλίτσα τον εαυτό σου γιατί εγώ δεν θα μαι το υποκατάστατό σου. Άλλο η αγάπη από τον άλλον, άλλο η αγάπη από σένα. Αν δεν έχεις το ένα πως ζητάς το άλλο, χατίρια δεν κάνει η ζωή, θα ταλαιπωρείσαι και αγάπη δεν θα βρίσκεις.
-Άσε με να το σκεφτώ, φοβάμαι…
-Πάρε όσο χρόνο θες, όταν θα είσαι έτοιμος, θα έρθει από μόνο του, μην το εμποδίσεις να συμβεί.
-Σ’ αγαπώ!
-Και γω σ’αγαπώ, όλα καλά θα πάνε στο υπόσχομαι...

(c) Μαριαλένα, 31/05/2006 (καθώς ένας μήνας γεμάτος απροσδόκητες συνειδητοποιήσεις τελειώνει και παραδίδει τη σκυτάλη του στο χρόνο)