Μικρή Πατρίδα

Γιώργος Νταλάρας - Χρήστος Θηβαίος "Μικρή Πατρίδα"


Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θεοχαρίδης
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας & Χρήστος Θηβαίος ( Ντουέτο ) || Χαρούλα Αλεξίου

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

````````````````````````````````````````````````````


Μικρή Πατρίδα είναι, η αγκαλιά της μάνας που κλείνει μέσα της τον κόσμο για ένα παιδί, τα χείλια του εραστή σου όταν αγγίζουν απαλά και παθιασμένα τα δικά σου, το μικρό αρκουδάκι κρεμμασμένο στη τσάντα σου που το αγγίζεις κάθε φορά που θυμάσαι πότε το πήρες, το χάδι στο κατοικίδιό σου όταν σε υποδέχεται μετά από μια κουραστική μέρα στο σπίτι, το ραβασάκι των φίλων σου για να σου πουν περαστικά, το χαμόγελο του παππού στο διπλανό σπίτι καθώς διασχίζεις τον δρόμο, οι φωτογραφίες σε ένα παλιό άλμπουμ από τότε που ήσουν παιδί και φάνταζαν όλα διαφορετικά, ίσως πιο όμορφα...

Μικρή Πατρίδα είναι, όσα κουβαλάς μέσα σου και που κανείς και τίποτε δεν πρόκειται να σου τα πάρει, το λουλούδι που φύτεψες και ποτίζεις στη γλάστρα καθώς βλέπεις να μεγαλώνει, το φόρεμα που έραψες από το ύφασμα της μαμάς στο πατάρι, το δακτυλίδι που φοράς δώρο από τον αγαπημένο, η πρώτη σου φορά που έκανες έρωτα, το παλιό σου ποδήλατο που ακόμα οδηγείς στο χωριό και που σε έχει πάει σε μέρη μόνο δικά σου, ο βράχος μέσα στη θάλασσα που κολυμπούσες μόνη ή με παρέα, το μπλουζάκι των διακοπών σου, το σημειωματάριο της πενταήμερης στη τρίτη λυκείου που το έχεις ακόμα κάπου, το λούτρινο που κέρδισες μια φορά στο λούνα παρκ, το άδειο μπουκάλι από άρωμα που σου θυμίζει πολλά...

Μικρή Πατρίδα είναι για όλους μας αυτό το κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο. Αφιερωμένο!

Marialena, 1/2/2009

Ξύλινα Κορμιά

Θα θίξω τα γκομενικά πάλι, μιας και το θέμα είναι ανεξάντλητο, ανάλογα πως το βλέπει κανείς... Τα έχω "πάρει" γενικώς αυτόν τον καιρό με κάποιες φίλες μου, που μου δείχνουν ένα πρόσωπο ξένο προς αυτό που είχα συνηθίσει μέχρι τώρα.

Ο λόγος? Εχουν γκόμενο! Θα μου πείτε, σιγά το πράμα, λες και το να κάνει κανείς σχέση με ένα αγόρι π.χ. είναι κάτι το ασυνήθιστο. Κάθε άλλο, ο άνθρωπος είναι και συντροφικό όν και έχει ανάγκη την επαφή με έναν ερωτικό σύντροφο που να τον ελκύει. Όμως οι καλές μου αυτές "φίλες", όχι μόνον έχουν τον γκόμενο αγκαζέ, αλλά έχουν βαλθεί να με βάλουν σε περιπέτειες. Και εξηγούμαι:

Η πρώτη, συνομίληκή μου, είχε πάρει αμπάριζα ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει μιας και μεγάλωσε και η μαμά την πιέζει να παντρευτεί, έτσι λοιπόν επειδή ο κόσμος είναι μικρός, "έπεσε" πάνω σε έναν γνωστό μου και έκανε κονέ. Τα νέα τα έμαθα από εκείνην και της ευχήθηκα καλή επιτυχία. Επειδή όμως γνωρίζω το αγόρι ανεξάρτητα από εκείνην, μου ζήτησε εν ψυχρώ να τον "παρακολουθώ" μήπως κάνει καμμία κουτσουκέλα με καμμιά άλλη. Τρελλάθηκα! Της εξήγησα πως εγώ δεν θα γίνω ο τρίτος άνθρωπος στη σχέση της και δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά εκείνη το αντιπαρήλθε ότι δεν μου ζήτησε δα και κάτι τόσο τραγικό για να ενοχληθώ. Δεν ξέρω τι να σκεφθώ πια για εκείνην που όσο ήταν στο ψάξιμο, όλο να βγούμε και να βγούμε ήταν και τώρα, μην τον είδατε τον Παναή.

Η δεύτερη, μικρότερή μου, ηράσθει ένα συνομίληκό μου, ο οποίος μετά από λίγους μήνες γνωριμίας και που ακόμα δεν έχει βρει δουλειά στα μέτρα του, μένει πια μαζί της στο πατρικό της, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Η μητέρα του τον προορίζει για γαμπρό, αλλά η φίλη μου δεν είναι σίγουρη ότι αυτός είναι ο άνθρωπός της, καθότι αρέσκεται να τον φροντίζει, μα δεν ξέρει αν η καρδιά της τον αγαπά πραγματικά. Η προσωπική της ζωή είναι καθαρά δική της υπόθεση, αλλά σε μια κουβέντα που είχαμε πρόσφατα, μου πρότεινε για να μην είμαι μόνη, να "τα φτιάξω" με τον πρώην της που ουδέποτε με ενδιέφερε ερωτικά και αν δεν πάνε τα πράγματα καλά με τον νυν, να τον πάρω υπό την προστασία μου...! Ω, θεοί και δαίμονες, μου έφυγε το σκάλπ με αυτή της τη πρόταση.

Της είπα πως παρά το ότι κάνουμε παρέα, μάλλον δεν με ξέρει τόσο καλά όσο πίστευα, γιατί αλλιώς θα ήξερε για μένα ότι κάτι τέτοιο είναι απλά απαράδεκτο. Της εξήγησα πως προτιμώ να είμαι μόνη και αξιοπρεπής, παρά αναξιοπρεπής ακολουθώντας τη συμβουλή της. Να πω ότι φταίει το νεαρόν της ηλικίας της, να πω πως τώρα που σπίτωσε τον γκόμενο δεν έχει με τι να ασχοληθεί και θέλει να με "τακτοποιήσει"? Τι να πω, δεν ξέρω...

Πολλές φορές οι σχέσεις είναι απλή πρακτική αριθμητική και άλλες φορές πολύπλοκη εξίσωση που δεν είναι εύκολο να την λύσει κανείς. Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς τρίτος, δεν πρόκειται να αποφασίσει για σένα τι στο καλό θα κάνεις στη προσωπική σου ζωή.

Γιατί? Για έναν απλούστατο λόγο, πως οι άνδρες την σήμερον ημέρα, όσοι τουλάχιστον δεν έχουν καταλήξει στα προσωπικά τους, είναι είτε μαλθακοί ως χαρακτήρες είτε πολυσυλλεκτικοί, δηλαδή πετούν από κλαδάκι σε κλαδάκι και απ' εδώ παν' κι οι άλλες, που λένε. Για τους μαλθακούς να μην μιλήσω, καθότι το έχω αναπτύξει το θέμα παλιότερα και το κακό είναι πως νομίζουν πως αυτοί είναι εντάξει και ο υπόλοιπος κόσμος τους φταίει.

Θα πω για τους "ψαράδες" γοργονών ή μιας και είμαστε στη στεριά, γυναικών. Με την ευκολία χρήσης του διαδυκτίου και "επαφής" μέσα από σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ιστολόγια, φόρουμς κλπ. το να επικοινωνήσει ένας άνδρας με μια άγνωστη γυναίκα, είναι το πλέον εύκολο. Κρυμμένοι πίσω από μια περσόνα που οι ίδιοι ελέγχουν, βγάζουν προς τα έξω έναν εαυτό, συχνά ξένο προς την πραγματικότητα.

Ναι, ζούμε σε μια εποχή μοναχική ως επί το πλείστον, σε μια κοινωνία ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις που είναι εύκολο να χαθείς μέσα στη καθημερινότητα, τις υποχρεώσεις και την έλλειψη επικοινωνίας με τον περίγυρο και γι' αυτό αυτή η διέξοδος που κατακλύζει τους κοινούς ανθρώπους, τα τελευταία χρόνια, έχει και τα δικά της χαρακτηριστικά.

Στα χρόνια του Facebook, Hi5, Zuni κλπ, το φλερτ είναι στιγμιαίο και αναλώσιμο, σαν μια γκοφρέτα που καταναλώνεις όσο χαζεύεις το προφίλ του άλλου. Σου αρέσει η φωτό του, σου αρέσει που γράφει πιασάρικα για τον εαυτό του και του στέλνεις μήνυμα για γνωριμία. Μπορεί να προκύψει συντάντηση από κοντά, οπότε μετά τον καφέ, γίνεται και ευθέως η πρόταση "πάμε να την βρούμε?" και έχεις να διαλέξεις μεταξύ μιας αρπαχτής και της αποχώρησης με γοργά. Αλλά δεν σε πολυνοιάζει κιόλας, μιας και έχεις κρατήσει ρεζέρβα, κάποιον άλλον που βρίσκεται δηλωμένος στον κυβερνοχώρο.

Αυτό διάβαζα τις προάλλες σε μια καθημερινή εφημερίδα που δημοσίευε την νέα κοινωνική τάση και προβληματίστηκα. Για μένα ισχύει μάλλον το αντίθετο, είμαι παραδοσιακή σε αυτά τα θέματα της προσέγγισης με το άλλο φύλο. Αν ο άνδρας δεν "αιχμαλωτίσει" το μυαλό μου, πως στο καλό θα απολαύσει και το κορμί μου?

Δεν έχω πρόβλημα για τις επαφές μέσω ίντερνετ, είμαστε άνθρωποι που ένα μεγάλο κομμάτι καθημερινότητας, διασκέδασης, επαφών και επικοινωνίας γίνεται μέσω του διαδυκτίου, αλλά τον έρωτα σε συσκευασία Big Mac, ποτέ μου δεν τον χώνεψα καλά. Ναι, μπορεί να προκύψει κάποια στιγμή και να γνωρίσεις έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο και να τον κάνεις φίλο σου ή κάτι περισσότερο, κανένα πρόβλημα. Αλλά αυτό το απρόσωπο και απόμακρο που χαρακτηρίζει τις προσδοκίες επί προσωπικού, με προβληματίζει ιδιαίτερα.

Οι άνδρες σε μετράνε σύμφωνα με τον βαθμό του ερεθισμού του εγκεφάλου και του ανδρικού τους μορίου, όταν προκύπτει συνάντηση μέσα από αυτά τα δεδομένα. Μπορεί να σου μιλήσουν για εκείνους, για την πρώην ή την νυν, το πόσο καλά και άξια πλάσματα είναι και πως τους φαίνονται οι γυναίκες γενικότερα, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δυσκαμψία, μηνύματα που βομβαρδίζουν τον άλλον προσπαθώντας να τα καταφέρουν εντός μιας ή δύο ωρών, να σε "ρίξουν" στο κρεββάτι τους, να μαζέψουν πόντους για να εξαργυρώσουν την επιταγή του σούπερ μάρκετ στους φίλους τους μπροστά.

Που πήγε η αυτοσυγκράτηση, η εφυής προσέγγιση που ξεκλειδώνει την επιφυλακτική, συνήθως, γυναίκα απέναντί τους? Που πήγαν οι τρόποι και το τακτ. Αυτά τα πράγματα τα συναντάς πια μόνον στους πενηντάρηδες που έχουν την οικογένειά τους, τη καριέρα τους, τα ενδιαφέροντά τους και είναι κουλ (και δεν μιλάω για γκομενικές καταστάσεις με 50άρηδες, να εξηγούμεθα). Αναρωτιέμαι πότε θα κάνουν το ίδιο και μικρότεροί τους άνδρες, ή μήπως φοβούνται ότι αν φερθούν με μέτρο και σεβασμό στη γυναίκα απέναντί τους, εκείνη θα πει από μέσα της αφού δεν της την πέφτει πασιφανώς "α, τον μαλάκα!"

Που πήγε το να σε εμπνέει ο άλλος με τη προσωπικότητα και τη στάση του? Γιατί πρέπει το σεξ να είναι η απαρχή και όχι η συνέχεια μιας γνωριμίας? Γιατί πρέπει να κρύβουμε τα συναισθήματά μας και να αφήνουμε μονάχα τα ξύλινα κορμιά μας να δέχονται σπασμωδικές θωπείες ενός εραστή που μπορεί καν να μην μας ενδιαφέρει τελικά?

Αυτό το σεξ δεν με ενδιαφέρει, ούτε κατ' ουσίαν με ενδιέφερε ποτέ. Όταν ακούω έναν άνδρα να λέει το γνωστό παραμύθι, ίσα ίσα για να ξαλαφρώσει, σηκώνω ξανά το παραπέτασμα και σκέφτομαι "μια από τα ίδια...". Άλλωστε, στις προσωπικές μας σχέσεις δεν μετράει η ποσότητα και το μπάτε σκύλοι αλέστε, αλλά η ποιότητα και αυτό έχει το τίμημά του τελικά, όποιο και αν είναι αυτό. Ο έρωτας είναι τέχνη, είναι ζωή, είναι ανεπανάληπτο συναίσθημα και αίσθηση και εμείς αρκούμαστε μοναχά στα "προσεχώς".

Προς το παρόν, πάω να κατασκοπεύσω τον γκόμενο της μιας και να ανοίξω άσυλο για τους πρώην της άλλης φίλης μου, μιας και τώρα που το καλοσκέφτομαι, το καλό μου θέλουν τα κορίτσια, εγώ γιατί αρπάζομαι, μου λέτε? Α, να χαθώ για θηλυκό...


Δόμνα Κουντούρη - Left outside alone

Marialena, 30/1/2008

Η δική μου Αθήνα (μέρος 1ο)

Με τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι, καθώς περπατώ στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, σταματώ για μια στιγμή να θαυμάσω κάτι που μου τράβηξε την προσοχή, με τα χρώματα του ουρανού να αλλάζουν καθώς περνά η μέρα, απαθανατίζω τη πόλη όπου ζω και την αποτυπώνω μέσα από τα δικά μου μάτια, στο φως και το σκοτάδι, σαν μια προσωπική κατάθεση των στιγμιοτύπων που χαράσσονται για πάντα στη μνήμη.


Το τέρμα της οδού Αιόλου στο Μοναστηράκι όπως φαίνεται από την Ερμού


Η Παλιά Βουλή και το άγαλμα του Κολοκοτρώνη


Η Παλιά Βουλή από το πλάι και το άγαλμα του Τρικούπη μπροστά από το πάρκο


Το άγαλμα της Εθνικής Συμφιλίωσης στη Πλατεία Κλαυθμώνος


Η Κοραή και στο βάθος το κτήριο της Ακαδημίας Αθηνών


Η Εθνική Βιβλιοθήκη


Το κτίριο της Πρυτανείας στην Ακαδημία Αθηνών


Το πάρκο πίσω από τα παλιά δικαστήρια επί της οδού Σανταρόζα και Πανεπιστημίου


Το βυζαντινού ύφους κτίριο του Οφθαμιατρίου Αθηνών επί των οδών Πανεπιστημίου και Σίνα


Το νεοκλασσικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στη γωνία των οδών Πανεπιστημίου και Πατησίων

Δεν έχει σημασία που τα μέρη που φωτογραφίζω ή τα μνημεία είναι χιλιοειδωμένα. Σημασία έχει πως κάθε φορά που η ματιά διασταυρώνεται μαζί τους, κάτι νέο, κάτι ολότελα διαφορετικό, είναι αυτό που θα σου στρέψει τη προσοχή προς τα αναγνωρίσιμα σημεία της Αθήνας.

...και η περιπλάνηση συνεχίζεται!

All photos, by Marialena 2008-2009

Μαριαλένα, 27/1/2009

Ζωντανοί Νεκροί

Είμαστε όλοι εμείς που λαθροθυρεύουμε τη κάθε μέρα που περνάει, μέχρι να ξημερώσει η επόμενη.

Είμαστε εμείς με το απλανές βλέμμα στο Μετρό κάθε φορά που με τα μάτια κομμένα από τη κούραση κι ας είναι πρωί ακόμα, βάζουμε τα ακουστικά στα αυτιά και ακούμε χιλιοπαιγμένες μελωδίες στο φορητό μας mp3 player. "Big girls don't cry" αγάπη μου, απλά χάνονται μέσα στα σκοτεινά τούνελ που καταπίνουν τους συρμούς έναν έναν και εμάς μαζί τους.

Είμαστε εμείς που είδαμε έκπληκτοι ένα ζευγαράκι να φιλιέται με πάθος, κόντρα στο τζάμι ενός βαγονιού, περιμένοντας να ξεκινήσει, χωρίς να διακόψουν το φιλί τους. Και δυο ακόμη παιδιά στην αποβάθρα να είναι αγκαλιασμένα και να δίνουν ένα φιλί δίπλα σου. Κοιτάς, δεν μπορείς να μην κοιτάξεις αυτήν την ομορφιά του κόσμου που εξανθρωπίζεται σε ένα φιλί γεμάτο από έρωτα, κυμματοθραύστη του γκρίζου και της βοής από τα σμάρια των ανθρώπινων βημάτων που σε οδηγούν στα υπόγεια μονοπάτια του μυαλού σου.



Είμαστε εμείς που το σκοτάδι όταν απλώνεται σε αυτήν την αλλόθρησκη πολιτεία, μοιάζει με το μαλακό υπογάστριο που ασυναίσθητα μεταμορφωνόμαστε, καθώς η φωτορύπανση σκεπάζει τις φωτεινές απολήξεις των άστρων στο ουράνιο στερέωμα και μέσα στην αλλαφιασμένη φωταψία, μας προκαλεί να αναζητήσουμε τι κρύβεται πίσω από το φωτεινό παραπέτασμα που σκεπάζει αυτήν τη πόλη.

Είμαστε εμείς που αντιδρούμε στα παράξενα και παράλογα του κόσμου τούτου, με τις "φυγές" μας, με τους διακτινισμούς του θυμικού σε άλλες παραλλήλους, μη ορισμένες από τη λογική, παρά μόνον από ισχνά δημιουργήματα μιας παραπαίουσας φαντασίας. Μας βλέπεις, μας γνωρίζεις ίσως εξ' όψεως μονάχα, γιατί το υποσυνείδητο είναι καλά κουρνιασμένο μέσα σε μια ιδιότυπη μήτρα που ανήκει στην Μήδεια που κουβαλάμε όλοι μέσα μας.

Είμαστε εμείς που ονειρευόμαστε έναν κόσμο αλλιώτικο, λιγότερο απάνθρωπο και βίαιο, περισσότερο ανθρώπινο και κατανοητό. Δεν περιμένουμε τίποτα, μα κατά βάθος αυτή η πεποίθηση, η ανάγκη, μας καθοδηγεί να είμαστε αυτοί που είμαστε, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, όσο κρατάει η αποβίβαση και η επιβίβαση σε έναν συρμό του Μετρό.

Πρόσεξέ μας, είμαστε όλοι εκείνοι που θα μας δεις με τα ακουστικά στο κεφάλι, να κοιτάμε έξω από το παράθυρο του βαγονιού, βλέποντας μόνον την αντανάκλασή μας. Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε, παρά μόνον αφήνονται μέσα στα σπλάχνα του Υπόγειου Σιδηρόδρομου, ψάχνοντας να βρουν τον εαυτό τους...

Marialena, 21/1/2008

America-America: η επιστροφή

Και το κορίτσι των δεκατεσσάρων ετών που είχε μαγευτεί από την πρώτη της επίσκεψη στην Αμερική, έμελε να επιστρέψει ξανά μετά από 12 χρόνια, νεαρή γυναίκα πια.

Είχε τελειώσει τις σπουδές της, δούλεψε σε μια μεγάλη εταιρία τροφίμων στην Αθήνα με εντατικούς ρυθμούς, σχεδόν εξοντωτικούς, αφού κάθε μέρα σχεδόν εργαζόταν σε 12ώρη βάση και αφού αυτό το κομμάτι έκλεισε για εκείνην μετά από κάποιον καιρό, έκανε στροφή στο να προσέχει περισσότερο την υγεία της και να βάλει επιτέλους τον διαβήτη της σε σειρά, αφού τον είχε παραμελήσει μετά από μια δύσκολη, σχεδόν αυτοκαταστροφική εφηβεία σε αυτό το ζήτημα.

Παράλληλα, ο παιδίατρός της πρότεινε να εργαστεί σε έναν διεθνή ερευνητικό οργανισμό για τον σακχαρώδη διαβήτη, κρατώντας το γραφείο και κάνοντας επαφές τόσο με φορείς για εξασφάλιση χρηματοδότησης της έρευνας, όσο και με τους πάσχοντες για ενημέρωση. Όμως, η υγεία της επιδεινώθηκε καθώς παρουσίασε επιπλοκές στα μάτια και έπρεπε να χειρουργηθεί για να αποφύγει περαιτέρω εξέλιξη της αμφιβληστροειδοπάθειας. Η πρώτη φορά ήταν χωρίς ιδιαίτερη ενόχληση, αλλά όταν όμως η κατάσταση δεν υποχωρούσε, έπρεπε να υποβληθεί ξανά σε νέο κύκλο επεμβάσεων με λέιζερ για να παταχθεί η κατάσταση έγκαιρα. Αυτήν την φορά, οι συνεδρίες ήταν τρομερά επώδυνες και την έκαναν να μην μπορεί να δει καθαρά για πολύν καιρό, αφήνοντας της μάλιστα και μειωμένη οπτική ικανότητα πια που ήταν απόρεια των ακτινοβολιών.

Για πρώτη φορά στη ζωή της συνειδητοποίησε πως δεν ήταν αθάνατη και πως η όρασή της δεν ήταν δεδομένη. Παρόλα αυτά, συνέχισε να πηγαίνει στο γραφείο κανονικά όσο διαρκούσε η θεραπεία και μάλιστα να οδηγεί έστω και το ένα μάτι δεν έβλεπε κάθε φορά που γύριζε από τον οφθαλμίατρο. Ο προϊστάμενός της ανέθεσε να πάει στην Αμερική, αυτήν τη φορά στο Σικάγο, για να εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε ένα διεθνές συνέδριο που έκανε ο Ερευνητικός Οργανισμός για τους εκπροσώπους του.

Εκείνη παρόλη την ταλαιπωρία της δέχτηκε να πάει, καθώς έβαζε για μιαν ακόμα φορά στοίχημα με τον εαυτό της να τα καταφέρει παρά το πρόβλημα στην όρασή της. Μέσα Οκτώβρη ήταν η συνάντηση για πέντε περίπου μέρες και το ταξίδι με σταθμούς μετεπιβίβασης, πολύ κουραστικό καθώς πετούσε παραπάνω από μισή μέρα για να φτάσει στο Σικάγο. Βράδυ ήταν όταν τελικά έφτασε και μέσα από το βαν που την μετέφερε στο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, έβλεπε να περνούν από μπροστά της οι μεγάλες λεωφόροι και τα φώτα που με κίτρινο χρώμα έσπαγαν το μαύρο της νύχτας στον ουρανό.

Έφτασε στο ξενοδοχείο της δίπλα στις όχθες της Λίμνης Μίσιγκαν και περίμενε να ξημερώσει για να δει τους συναδέλφους της από το Διεθνές Ίδρυμα Έρευνας κατά του Νεανικού Διαβήτη, την οργάνωση που τότε πέραν από την εθελοντική της συμμετοχή, εργαζόταν πια στο γραφείο της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Αθήνα. Το ξενοδοχείο ήταν πολυώροφο και χτισμένο μπροστά από τον ποταμό Σικάγο, και από το δωμάτιό της, έβλεπε από ψηλά τη Λίμνη Μίσιγκαν και τους υπόλοιπους ουρανοξύστες που είχαν χτιστεί κατά μήκους της όχθης της λίμνης, δημιουργώντας στα μάτια της, μια εικόνα πολύ διαφορετική από ό,τι είχε συνηθίσει να αντικρύζει στη δική της χώρα. Τα φώτα στο βάθος ακόμα και μέσα στα βαθιά μεσάνυχτα, έδειχναν μια πόλη που δεν κοιμάται και λειτουργεί σε ρυθμούς μιας πολύβουης μεγαλούπολης.


Chicago, image by esteve.us

Της σύστησαν μια Ελληνοαμερικανίδα κυρία, την Άλεξ, η οποία ήταν υπεύθυνη για το γραφείο της Νέας Υόρκης, γνώρισε την Αγγλίδα ομόλογό της και πολλούς άλλους αξιόλογους ανθρώπους που ήταν αφιερωμένοι στον ίδιο σκοπό, την εξεύρεση θεραπείας για τον διαβήτη μέσω χρηματοδότησης της έρευνας παγκοσμίως.

Είχαν περάσει δώδεκα χρόνια από τη πρώτη της επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και από τότε που είχε δει για πρώτη φορά τη φίλη της Σου από το Ουϊσκόνσιν. Αλληλογραφούσαν τακτικά, αντάλλασαν φωτογραφίες και δώρα στις γιορτές, όλα αυτά τα χρόνια και η 26χρονη ανέμενε με ανυπομονησία να φτάσει η φίλη της στο Σικάγο για να ιδωθούν ξανά μετά από τόσα χρόνια. Και η Σου έφτασε οδικώς και έκλεισε ένα δωμάτιο στο ίδιο ξενοδοχείο για να περάσουν τις μέρες της παραμονής της, μαζί.

Μια ζεστή αγκαλιά για τη χαρά που έσμιξαν και γλυκειά κουβεντούλα, σαν να είχαν να ιδωθούν από χθες, έμοιαζε να είναι η επαφή τους σαν ξανάσμιξαν. Η φίλη της δι' αλληλογραφίας ήταν εκεί, με σάρκα και οστά και περνούσαν παρέα τον ελεύθερο χρόνο που είχαν από το συνέδριο. Σε μια πρωϊνή συνάντηση, ένα βίντεο έδειχνε με τον πιο μελοδραματικό τρόπο τις επιπλοκές του διαβήτη, ανάμεσά τους και την τύφλωση. Έπιασε το χέρι της φίλης της σφιχτά και αναστέναξε, ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα πληγωμένα της μάτια. "Εγώ δεν θα γίνω έτσι" της είπε, "δεν θέλω να γίνω έτσι..." έκανε με ένα αναφυλητό, ενώ κατέβασε το κεφάλι συγκινημένη... Με τη σκληρή Μοίρα, δεν τα πήγαινε ποτέ καλά, άλλωστε.

Η Σου έπρεπε να φύγει για τη πόλη της στο Ουϊσκόνσιν, λίγο νωρίτερα από την ίδια και το συνέδριο καθώς τελείωνε, της άφηνε λίγο χρόνο να γνωρίσει τη "Πόλη των Ανέμων" όπως ονομάζεται το Σικάγο και να το περπατήσει στο κέντρο, για να γνωρίσει καλύτερα αυτή την τόσο γνωστή πόλη. Η ομάδα μπάσκετ των Chigago Bulls, με τον Μάικλ Τζόρταν στα φόρτε του, γι'αυτό και πολλές βιτρίνες έφεραν τα σήματα της διάσημης ομάδας. Τα καταστήματα της πρωτεύουσας του Ιλλινόις, ήταν πολλά και γεμάτα από καταναλωτικά αγαθά. Εκεί είδε για πρώτη φορά τα Starbucks και πήρε ένα βραστηράκι για να το φέρει πίσω στην Αθήνα. Μαζί με την Άλεξ και την Ανν την αγγλίδα, σε μια βραδυνή τους έξοδο, επισκεύθηκαν και μια ελληνική ταβέρνα στο Σικάγο, ονόματι "Καρυάτιδες" που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από το ντεκόρ ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του '60!

Όμως το συνέδριο είχε φτάσει στο τέλος του κι έτσι ανανέωσε το ραντεβού με τους φίλους που είχε κάνει στον διεθνή οργανισμό και έφυγε για την Ελλάδα, ενώ αισθανόταν πως γύριζε πίσω γεμάτη από τις εντυπώσεις που είχε αποκομίσει κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Σικάγο. Το αεροπλάνο απογειώθηκε νωρίς το πρωί και έτσι, πρόλαβε και είδε από το φινιστρίνι το μέγεθος της Λίμνης Μίσιγκαν και τους ουρανοξύστες από ψηλά. Ύστερα, τα σύννεφα κάλυψαν τον ορίζοντα και το αεροπλάνο, έκανε μια στροφή προς τα ανατολικά πριν χαράξει τη πορεία του στο χάρτη προς τον προόρισμό του.

Marialena, 8/6/2008-18/1/2009

Ζωή Κλεμμένη

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Ζωή Κλεμμένη

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Κατερίνα Σιάπαντα
Άλλες ερμηνείες: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω
κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ ν' απέχω.

Ίσως να μη σου φτάνω εγώ
γιατί πολλά ζητούσες
μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα
αν λίγο μ' αγαπούσες.

Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου
μη με κοιτάς σαν ξένη
ζωή που δε μοιράζεται
είναι ζωή κλεμμένη.

Ίσως να σε κρατάει εδώ
μονάχα η συνήθεια
μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα
σ' αγάπησα στ' αλήθεια.

σ.σ. Ζωή που δεν μοιράζεται... είναι ζωή κλεμμένη!

Μαριαλένα, 17/1/2009

Απόψε

The sky tonight, image by www.photozo.com

Απόψε, τα μάτια θε να κλείσω
τη φαντασία να σφαλίσω
και τη σιωπή να αγκαλιάσω
με τρυφερή αποδοκιμασία,
μιας και στα κόντρα ρεύματα
ποτέ μου δεν κολύμπησα,
ούτε για σένα θα ευχόμουν κάτι τέτοιο.

Απόψε, καθώς θα ψάχνω τον ουρανό
για σημάδια εφήμερα του αύριο,
θα αναζητώ μες το σκοτάδι
εκείνον τον διάττοντα αστέρα
που με την πτώση του στη γη,
θα αποκαλύψει την αλήθεια
στους αποδοκιμάζοντες σκεπτόμενους.

Απόψε, δεν είναι ημέρα ούτε νύχτα,
μα λυκόφως που σε προκαλεί
να δεις, να αγγίζεις και να νιώσεις,
τι ακριβώς, δεν ξέρω
μην με ρωτάς,
τις απαντήσεις θα τις δώσεις
εσύ και μόνο προς τον εαυτό σου.

Marialena, 11/1/2008