Το χαμόγελο της Τζοκόντας

"Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που χαμογελάνε
πολύ,Αντόνιο. Χαμογελούν πολύ αυτοί που έχουν υποφέρει
πολύ.

Είναι ένας τρόπος να κρύβεσαι κι ένας τρόπος για
να ξεχνιέσαι.

Εμείς που γελάμε πολύ είναι γιατί έχουμε
γνωρίσει τον πόνο.

Κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμένος
όσο αυτός που έχει υποφέρει,γιατί έχει νοιώσει το
βάρος του αέρα και γνωρίζει πως σε κάθε λεπτό υπάρχει
η πιθανότητα ενός τέλους.

Μέσα σε δευτερόλεπτα ο κόσμος μπορεί να αναποδογυρίσει και η μπάλα της γης να πέσει πάνω σου, και τότε τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν.

Γι'αυτό υπάρχουν χαμόγελα του πριν και χαμόγελα του μετά..."

Αυτό το απόσπασμα από αλληλογραφία που είχε με τον αγαπητό κ. Μαύρο Γάτο, παρέθεσε η φίλη Χνούδι σ' ένα από τα τελευταία της ποστ και σήμερα το πρωϊ που ξαναπέρασα για να διαβάσω τη σελίδα της, τα μάτια μου κυριολεκτικά σκάλωσαν στις λέξεις του αποσπάσματος. Ήταν σαν να μιλούσε για μένα όχι μόνο τώρα, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!

Χαμογελώ πολύ αλλά δεν χαζογελάω, ούτε γελάω εύκολα δυστυχώς πια, παρόλο που το χιούμορ το έχω σε καθημερινή διάταξη στην επικοινωνία μου. Χαμογελώ, αλλά τα μάτια μου ξέρω πως αντικατοπτρίζουν την αλήθεια μου σε αυτούς που μπορούν να την διακρίνουν. Έχω μια καρδιά μικρού παιδιού και ωριμότητα μεγάλου ανθρώπου, τι οξύμωρο! Ναι, έχω πονέσει στο παρελθόν όχι μόνο για τα βάσανα του έρωτα, αλλά και εξαιτίας άλλων σημαντικών για μένα θεμάτων και προσώπων. Όμως σε καμμία περίπτωση δεν είμαι ψεύτικη, δεν υποδύομαι κάτι που δεν είμαι. Δεν είμαι σκιάχτρο να διώχνω τα πουλιά μακριά.

Δε ξέρω τι άλλο να πω γι' αυτό που διάβασα, το μόνο σίγουρο είναι πως μπήκα σε σκέψεις για το θέμα πως βλέπουμε τους άλλους και πως τον εαυτό μας και εκεί ο καθρέπτης της υποκειμεντικότητας είναι παραμορφωτικός και διαστρεβλωτικός τις περισσότερες φορές.

Εγώ, εσύ, ο άλλος, εμείς, εσείς, οι άλλοι, έννοιες που ορίζουν και καθορίζουν την εικόνα μας ως κοινωνικά όντα, τι ειρωνεία. Μεγαλώνεις με "χ" δεδομένα και στη πορεία χρειάζεται να τα αναθεωρήσεις, ανακαλύπτοντας ξανά τα ερείπια της Τροίας σου ως άλλος Ερρίκος Σλήμαν.

Θέλω να είμαι αυτή που ο Θεός έπλασε να είμαι, το πλάσμα, η γυναίκα, το παιδί, ο άνθρωπος, με αυτά που το περιβάλλον επέβαλε να είμαι (για να μπορώ να λειτουργήσω μέσα σε πλαίσια) και με αυτά που η ψυχή αντιλαμβάνεται πως είμαι πέρα από τα περιοριστικά πιστεύω της κοινωνίας μας.

Με φοβάσαι, μα γιατί με φοβάσαι έτσι εαυτέ μου εσύ πρώτα απ' όλα και μετά όλοι οι άλλοι ή είναι αυτή η ιδέα μια ακόμα παγίδα, μια φενάκη?

Καλησπέρα σας...!