Ο κύκλος με την κιμωλία-τελευταία παράσταση!

Πήγα λοιπόν να παρακολουθήσω την τελευταία παράσταση του Κύκλου με την Κιμωλία του Μπρεχτ από το Εθνικό, στο θέατρο Κάππα. Τελευταία παράσταση χθες, το θέατρο γεμάτο με ποικιλία κατηγοριών θεατών. Παράσταση σκηνοθετιμένη από τον Κώστα Τσιάνο με αναφορές στην αρχαία τραγωδία στα χορωδιακά μέρη, ακροβατούσε μεταξύ της μανιέρας και της υποκριτικής σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά με θετικό αποτέλεσμα στο σύνολο. Στα συν η ζωντανή ορχήστρα που συνόδευε το έργο, η ερμηνεία της Κονιόρδου που έπειθε για αφελή μα μεγαλόκαρδη υπηρέτρια και η πλαισίωση πλειάδας άλλων ηθοποιών του Εθνικού (ας με συγχωρέσουν για την μη αναλυτική αναφορά τους εδώ). Μια τίμια γι' αυτό και επί δύο θεατρικές περιόδους επιτυχημένη παράσταση.
Όμως, έχοντας βιώσει το "δράμα" της παράστασης των "Τριών Αδελφών" του Τσέχωφ πέρσι από τον θίασο της Κάτιας Δανδουλάκη (τι να κάνω που με τραβάει η ρωσική γραφή του 19ου?), μόλις υποψιάστηκα πως μπορεί να έχω και σ' αυτή εδώ την παράσταση μια απ' τα ίδια ανατρίχιασα! Ευτυχώς που ο Τσάνος δεν ενστερνίστηκε μοντερνισμούς και αφαιρετικότητες ανάλογες του Ρώσου συναδέλφου του στις Τρείς Αδελφές και έτσι γλύτωσα απ' τα χειρότερα!
Εδώ όμως θέλω να σας ρωτήσω μια απορία μου σχετική με το ρεπερτόριο των ελληνικών θιάσων: Που είναι τα έργα σύγχρονων Ελλήνων δραματουργών? (και δεν εννοώ του 20ου, μπήκαμε στον 21ο... έξι χρόνια τώρα σχεδόν!) Καλή και σίγουρη η λύση του κλασσικού ρεπερτορίου, αλλά τόσο προσκόληση στα ίδια και στα ίδια κάθε σεζόν? Που είναι οι ανησυχίες των θεατρανθρώπων, πως δημιουργούν θεατρικό πολιτισμό στο κοινό? Ή η έννοια τους εξαντλείται στη μαρκίζα και στο καθ' όλα απαραίτητο κέρδος ως επιχείρηση?
Δάσκαλοι της υποκριτικής, πλάστε και αφήστε τα νέα παιδιά που σας εμπιστεύονται το ταλέντο τους να αναζητήσουν νέους δρόμους και γιατί όχι τολμήστε να αναζητήσετε μαζί τους τα νέα μονοπάτια της έκφρασης. Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό δεν έχει ποτέ την γεύση μιας πρωτόγνωρης συνταγής, μέχρι πότε θα μας ταίζετε απ' τα έτοιμα? (Σημείωση: δεν κάνω αφορισμούς εδώ, απλά προσπαθώ να τσιγλίσω λίγο τ' άλογα που μυρικάζουν βαριεστημένα το σανό τους στη στάνη, αντί να τρώνε φρέσκο χορταράκι στα λειβάδια...)Quo vadis domine?