Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπιες λέξεις!

Ξημερώματα Σαββάτου, λίγο πριν ησυχάσει το κορμί μου από τα ερεθίσματα της μέρας που πέρασε. Σήμερα κέρδισα ένα από τα φλουριά της πίττας που κόψαμε στη δουλειά. Χαρά ανέλπιστη, καθώς όταν ανακοινώθηκαν τα δώρα, αυτό που ήλπιζα ήταν να κερδίσω για να χρησιμοποιήσω το δώρο μου για να πάω μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη, να συναντήσω φίλους αγαπημένους, παλιούς και νέους. Έκανα σαν παιδί, όταν κάθετα μέσα στο πεντανόστιμο κομμάτι πίττας, βρήκα ένα φλουρί. Κάποιος εκεί ψηλά πρέπει να μ' άκουσε να εύχομαι να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου, γι' αυτό σ' ευχαριστώ καλό μου τζίνι!

Μετά πήγα στο εβδομαδιαίο μου μάθημα Tai-chi στο Καφέ Σχολειό (www.cafecole.gr) Όλη η ένταση της εβδομάδας που πέρασε, είχε για τα καλά χαραχτεί στο μυαλό και το σώμα μου και όλο μου έλεγε ο δάσκαλος ¨χαλάρωσε, χαλάρωσε". Το δίωρο πέρασε δίνοντας στο σώμα μια ανάσα ζωής μέσα από την άσκηση και στην ψυχή μια ευχαρίστηση και ηρεμία μέσω του διαλογισμού.

Γυρίζοντας σπίτι με το λεωφορείο, έβαλα ν' ακούσω λίγο Love Radio 97,5, από τους πλέον αγαπημένους μου σταθμούς εδώ και κάποια χρόνια. Η φωνή του Νίκου Γκαραβέλλα στο μικρόφωνο να γεμίζει τη νύχτα με αισθαντικές αποχρώσεις και η μουσική ανάλογη της ώρας, είχε ήδη φτάσει 10:30 μμ. Έβαλα τ'ακουστικά και το τραγούδι που έπαιζε μ' έκανε σιγά σιγά να συγκινηθώ. Ήταν το "Don't wanna miss a thing" των Aerosmith, ένα κομμάτι που σημάδεψε την προηγούμενη σχέση μου. Εκείνο έπαιζε όταν δώσαμε το πρώτο μας φιλί μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα σαν κι αυτή. Ρίγη διαπέρασαν το κορμί μου και παρορμητικά έκανα να πιάσω το κινητό να γράψω ένα μήνυμα σε κείνον που ζήσαμε τις στιγμές εκείνες τότε! Δεν τόλμησα, έμεινα στη σκέψη και μόνο. Ήθελα να του γράψω λόγια τρυφερά, λόγια που θα ξυπνούσαν τις μνήμες, αλλά σε τι θα ωφελούσε. Πόνεσα, πόνεσε άλλο τόσο & εκείνος και τράβηξα τη διαχωριστική γραμμή σε μια μάλλον δύσκολη σχέση. "Τον εαυτό σου να κοιτάς, πίσω ποτέ σου μη γυρνάς και γω θα χαίρομαι που είμαι μακρυά σου..." (Χάρης Βαρθακούρης, CD "Αδέσποτες οι νύχτες").

Έμεινα να κοιτάζω αφηρημένα το άπειρο καθώς το λεωφορείο διέσχιζε τη μεγάλη λεωφόρο. Τα μάτια μου έκαναν παιχνίδια με τα φώτα στον ορίζοντα και το μυαλό μου πάλι σκάρωνε στιχάκια για τη μοναξιά, αλλά όχι για πολύ. Τι δε θα δινα για μια ζεστή αγκαλιά, για ένα χάδι ξανά, για ένα τρυφερό φιλί, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο! Για μια ώρα, για μια νύχτα, για μια στιγμή, για πάντα. O Richard Marx ακουγόνταν τώρα απ' το ραδιόφωνο και γω βυθιζόμουν στο γλυκόπικρο συναίσθημα. "Να σαι καλά εκεί που είσαι μάτια μου και σ' ευχαριστώ για όλα τα καλά και τα κακά που έζησα μαζί σου" ψέλλισα ελπίζοντας πως ο άνεμος κάπως μαγικά θα μετέφερε τα λόγια μου ή τις σκέψεις μου σε κάποιον, κάπου αλλού. Όχι, δεν θέλω να πισωγυρίσω, το παρελθόν είναι παρελθόν, αλλά θέλω μια καινούργια αρχή, να εκφράσω και να εκφραστώ, να μοιραστώ και να δώσω αυτά που βρίσκονται μέσα μου. But I still haven't found what I'm looking for (U2), αλλά θα συνεχίσω να ελπίζω "because the greatest love of all is happening to me, learning to love yourself it is the Greatest Love of All" (Whitney Houston) και καλύτερα να το θυμίζω αυτό στον εαυτό μου για να μην πελαγοδρομώ. Πέρασα από το "Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα, μην μ΄αφήνεις τώρα που ναι όλα πιο δύσκολα" (Πυξ-Λαξ ανεπανάληπτοι) και έχω φύγει για αλλού τώρα πια. Βάλε την συνειδητοποίηση, βάλε την εμπειρία που κατακτάται σιγά σιγά από τα λάθη του παρελθόντος, νιώθω πως είμαι σε ανοδική τροχιά. Μόνο που τζίνι μου καλό, που μου στειλες το φλουρί, κάνε τα μαγικά σου να νιώσω και ν' εκφράσω αυτά που θέλω αυτή τη χρονιά. Η monachus-monachus φώκια είναι, μην μεταλλαχθούμε και μεις στο άνθος της ηλικίας μας!!!

Καληνύχτα και καλό σαββατοκύριακο για όσους διαβάσουν τη μικρή αυτή εξομολόγηση. Μ.