Μια 1η του Μάρτη...βράδυ! (η συνέχεια)

Φίλοι μου,

το απόγευμα σ' ένα διάλειμμα απ' τη δουλειά, έγραψα το προηγούμενο ποστ και σας έλεγα για κάποιες αγωνίες μου. Τώρα επιστρέφοντας από τον καφέ που ήπιαμε με τον πρώην, θέλω να μοιραστώ τα συναισθήματά μου μαζί σας! Σας έλεγα λοιπόν για τις δικαιολογίες που έβρισκα για να αποφύγω να βγω με τον Γ. γιατί με είχε πιάσει πανικός επειδή ήθελα να του πω κάποια πράγματα.

Τελικά στο σεμινάριο της ασφαλούς οδήγησης δεν βόλεψε να πάω (χαρά εσείς) και έτσι αποφάσισα να τηλεφωνήσω στον Γ. και να του πω ότι είμαι διαθέσιμη για καφέ. Ευτυχώς και κείνος μπορούσε και έτσι κατά τις 6 πήγαμε στο Hard Rock Cafe στο Σύνταγμα για το περίφημο καφεδάκι. Καθήσαμε δύο ώρες και είπαμε για πολλά από εκείνα που μας ενδιαφέρουν (για την ταμπακιέρα τη δική μου αργότερα...) Σχεδόν χαλαρή (εγώ να χαλαρώσω, πάτε καλά?) πήγαμε να αποχαιρετηστούμε για να φύγουμε. Μου πρότεινε να με πετάξει μέχρι το σπίτι, γιατί είχε φέρει τ' αμάξι του και το είχε παρκάρει στη Μητροπόλεως. Στην αρχή μ' έπιασε εκείνος ο γνωστός πανικός μου για το να ξαναμπώ στο αμάξι του (προσέγγιση είπαμε για να μην ξεχνιόμαστε). Μετά από λίγο όμως είπα μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει με τον φόβο μου παρέα και πήγα μαζί του.

Στην επιστροφή, λέγαμε πάλι για θέματα υπαρξιακής και μεταφυσικής φύσεως (αγαπημένη θεματολογία, το ξέρετε ήδη αυτό εσείς που διαβάζετε τη σελίδα ετούτη). Όταν, λίγο αργότερα φτάσαμε στο σπίτι είπα αυτό που ήθελα να του πω χωρίς φόβο και πάθος. Ό,τι δηλαδή πως νιώθω αυτόν τον καιρό με τη δουλειά που κάνω με τον εαυτό μου και αυτά που προκύπτουν, καθώς και ό,τι δεν είμαι διατέθιμένη για σχέση!!! (Εγώ τα είπα αυτά, κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε). Πιστεύω ότι του μετέδωσα το μήνυμα που ήθελα χωρίς να τον θίξω στην ουσία και αυτός ήταν και ο σκοπός μου από την αρχή. Πως αισθάνομαι τώρα? Χμ, ανακουφισμένη θα λεγα κατά πολύ και ευχαριστημένη για την προσπάθεια να επικοινωνήσω τι αισθάνομαι, αλλά και με την ανάγκη να έχω τρυφερότητα, συντροφικότητα και επικοινωνία στη προσωπική μου ζωή παρούσα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα άλλωστε, κάθε τι έχει την προτεραιότητά του.

Φίλοι Ειρήνη, Ορλάνδο, Snowflake & Πρέζα TV που το απόγευμα μου αφήσατε τα σχόλιά σας στο προηγούμενο μου σημείωμα και φίλη μου αγαπημένη Σία (φιλιά στο Ναύπλιο), σας ευχαριστώ για την ώθηση που μου δώσατε να κάνω αυτό το βήμα (με το φυλλοκάρδι μου να τρέμει ακόμα, αλλά το έκανα!) Χωρίς εσάς ίσως να μην το έκανα σήμερα και θα περίμενα λίγο καιρό ακόμα μπας και πάρω μπρος! Σας αφιερώνω ένα αγαπημένο μου κομμάτι (λόγω στίχων βεβαίως), το Ας εκτεθώ του Γιώργου Λιανού και ελπίζω να το απολαύσετε όπως και γω τον τελευταίο καιρό, μαζί με όλους όσους το κατεβάσουν και το ακούσουν και κυρίως το νιώσουν βαθιά μέσα στη καρδιά!

Μια γλυκιά, τρυφερή καληνύχτα από τη Δόνα Μαριαλένα, να είστε όλοι καλά, φιλιά!