Ο Σαμουράι και ο Δράκος (μέρος 2ο)

Ο σαμουράι αντίκρυζε επιτέλους εμπρός του τον φοβερό δράκοντα, να στέκεται σαν απόκοσμη φιγούρα απέναντί του, έτοιμος να του επιτεθεί. Το αίμα στις φλέβες του κυλούσε μανιασμένα, καθώς τα μάτια διαστέλλονταν από τον φόβο και την αγωνία για το απροσδόκητο. Το σπαθί στο χέρι του ήταν έτοιμο να υπερασπιστεί την ακεραιτότητα του σαμουράι, στη μάχη κατά του τρομερού τέρατος.

Με φλόγες να βγαίνουν από τα ρουθούνια του, ο δράκος αργά αργά πλησίαζε προς το μέρος του σαμουράι. "Ξέρεις, δεν είσαι ο πρώτος που επιχείρησε να με αντιμετωπίσει" του είπε με φωνή που έβγαινε από τα έγκατα της γης. "Κανείς δεν γύρισε πίσω νικητής, ετοιμάσου τώρα είναι η σειρά σου να πεθάνεις..." συνέχισε να λέει το τέρας απτόητο.

"Δεν θα με σκοτώσεις, δεν ήλθα για να πεθάνω εδώ, είσαι πολύ γελασμένος" απάντησε σφίγγοντας τα δόντια ο σαμουράι. "Θα σε νικήσω!" πρόσθεσε αποφασιστικά, "ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω", σκέφθηκε μέσα στο μυαλό του.

Και τότε, εκεί που ετοιμαζόταν ο σαμουράι να χτυπήσει το δράκοντα με το σπαθί του, ξεπρόβαλλε εμπρός του μια μορφή οικεία: ο Δάσκαλος! "Δάσκαλε, εσύ είσαι, βλέπουν καλά τα μάτια μου?" ρώτησε ο σαμουράι. Η μορφή του χαμογέλασε και του ένεψε καταφατικά. "Εγώ είμαι παιδί μου..." απάντησε. "Δάσκαλε, έχω να αντιμετωπίσω τον δράκο τον φοβερό, χρειάζομαι τη βοήθειά σου" είπε με ένταση ο σαμουράι. "Το δράκο, χμ, πολύ φοβάμαι παιδί μου, πως δεν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις το θεριό", έκανε ο δάσκαλος και σώπασε. "Γιατί δάσκαλε, γιατί το λες αυτό?" ρώτησε ο σαμουράι.

"Γιατί δεν είσαι ικανός, γι' αυτό..." απάντησε ο δάσκαλος. "Μα δάσκαλε, πάντα προσπαθούσα σκληρά να γίνω αυτό που έγινα, πως μου γιατί μου το λες τώρα αυτό?" ρώτησε δειλά ο σαμουράι, "σε έχω ποτέ απογοητεύσει?" Μα τότε η μορφή του δασκάλου εξαφανίστηκε και ξεπρόβαλλε ξανά μπροστά του ο τρομερός δράκοντας. "Ώστε έτσι λοιπόν, δεν είμαι ικανός στα μάτια του δασκάλου μου", αναλογίστηκε ο σαμουράι στιγμιαία. "Γι' αυτό και γίνονται όλα αυτά εδώ, γιατί ο δάσκαλος δεν πιστεύει σε μένα". Το στομάχι του σαμουράι σφίχτηκε από την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Είχε ζήσει αυτό το συναίσθημα ξανά και ξανά στο παρελθόν και τώρα πάλι η ίδια απογοήτευση.

Η αφοσίωσή του, η αγάπη στον δάσκαλό του τόσα χρόνια, η προσπάθειά του να γίνει ένας σωστός σαμουράι αμφισβητούνταν τώρα από τη μορφή που μόλις είχε εξαφανιστεί. "Θέλουν να πεθάνω, αυτό θέλουν?" αναρωτήθηκε θυμωμένος ο σαμουράι. "Όχι, δεν θα τους κάνω την χάρη, ούτε του δασκάλου μα ούτε και του δράκοντα. Θα βρω τρόπο να βγω νικητής από αυτή τη δοκιμασία, ό,τι και αν σημαίνει αυτό, ακόμα και αν είναι να χαθώ, δεν θα παραδωθώ αμαχητί..." σκέφθηκε και οπλίστηκε με όσο θάρρος ένιωθε πως είχε απομείνει μέσα του, ειδικά μετά την αποκάλυψη του οράματος.

"Δράκοντα, δεν είμαι εγώ ακόμα ένα από τα θύματά σου! Ετοιμάσου να πεθάνεις από το σπαθί μου" φώναξε στο αγριεμένο τέρας απέναντί του και όρμησε προς το μέρος του...

(...συνεχίζεται)

(c) Marialena, 15/04/2007