Το είδωλο στον καθρέπτη

Helmut Newton, Self Portrait with Wife and Models - Vogue Studio, Paris 1981

Ο καθρέπτης ποτέ δεν ήταν μια ευχάριστη διαδικασία αυτογνωσίας για μένα. Προτιμώ αντί να αντικρύζω το είδωλό μου στον καθρέπτη και να υποβάλλομαι σε ασκήσεις αυτοεκτίμησης δια μέσου της προβολής, να μπαίνω βαθιά μέσα μου, στα σημεία εκείνα της ψυχής που θέλουν περισσότερο φως και να προσπαθώ να τα φωτίσω ή τουλάχιστον να τα αναγνωρίσω κι έτσι να πορεύομαι όσα χρόνια τώρα, το "γνώθι σαυτόν" έχει γίνει ένα ενεργό κομμάτι μέσα μου.

Όταν ξεκίνησα ως χόμπυ, τη δημιουργία αυτού εδώ του ιστολογίου το 2004, δεν φανταζόμουν πως κοντά τρια χρόνια μετά, θα συμμετέχω ενεργά στη διαδικασία διατήρησης ενός προσωπικού διαδικτυακού ημερολογίου στην ανάλογη ελληνική κοινότητα και όχι μόνο.

Για μένα το μπλογκ σημαίνει ένα παράθυρο στον κόσμο, στον κόσμο τον δικό μου κατ' αρχήν, αυτόν που ερμηνεύεται μέσα από τη δική μου οπτική κάθε φορά. Μια καταγραφή σκέψεων, επιθυμιών, γεγονότων, στιγμών και στιγμιοτύπων όπως αναφέρεται και στον τίτλο που του έχω δώσει.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που η έκφραση των παραπάνω, περνούσε μέσα από το κανάλι των κοινωνικών πρέπει, της έξωθεν καλής μαρτυρίας, της καταξίωσης, της αξιοπρέπειας και της φιλαλήθειας. Όμως, μέσα από τα δικά μου προσωπικά βιώματα, έμαθα ένα ακόμη πολύ σημαντικό μάθημα ζωής: το να σέβομαι τους άλλους και να λειτουργώ με ανεκτικότητα για την προσωπικότητα του καθενός, εφόσον θα ήθελα και οι άλλοι να λειτουργούν με την ίδια λογική και προς εμένα.

Αυτό εδώ, όπως και η χαμηλών τόνων σελίδα των ποιημάτων μου, λειτουργούν με την ίδια λογική. Να είμαι εγώ αυτή που εκφράζεται κάθε φορά που οι λέξεις εντυπώνονται στην οθόνη του υπολογιστή μου, με σκοπό την ανάρτηση σε ένα ποστ. Γι' αυτό και κάποιες φορές γίνομαι ακόμα πιο προσωπική, μην έχοντας να φοβηθώ κανενός είδους αντίκτυπο στην έκθεση αυτή.

Πρόσφατα, μια επισκέπτης από την Ολλανδία, ερμηνεύοντας με τον δικό της τρόπο την περιγραφή του προφίλ μου, συσχέτισε την ανάγκη για κατανόηση της ομοφυλοφιλίας της με την δική μου περιγραφή που αφορά στην ψυχολογική ερμηνεία του ποιά είμαι και άφησε ένα σχετικό σχόλιο μη γνωρίζοντας ελληνικά για να κατανοήσει περαιτέρω τις σκέψεις μου.

Όταν έλαβα αυτά και κάποια άλλα σχόλια, σκέφθηκα πως εφόσον ενθαρρύνω τον διάλογο στο χώρο μου, η έκφραση τέτοιων απόψεων βοηθά στη πολυφωνία και στη δημοκρατία που πιστεύω ως άτομο. Μα, πόσο όμως πραγματικά, μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει μια προσωπικότητα μέσα από κάποια και μόνο, γραφόμενα?

Ποιούς αφορά το γεγονός ότι είμαι μια νέα γυναίκα που βλέπω τη ζωή μέσα από τα δικά μου μάτια και μόνο? Ποιό δικαίωμα αντλούν για να προβαίνουν σε διαδικτυακές εκδηλώσεις σεξουαλικών προτιμήσεων στο πρόσωπό μου, χωρίς να έχει προηγηθεί δική μου τέτοια αφορμή?

Τα προσωπικά αδιέξοδα μας ωθούν σε πράξεις παραλογισμού πολλές φορές. Η δυσχέρεια να λειτουργήσουμε ικανοποιητικά σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, μας οδηγούν να πλάθουμε "εξόδους κινδύνου", μέσα από λέξεις, εικόνες και άψυχες επικοινωνίες μέσα από σχόλια σε κείμενα. Γιατί όλα αυτά?

Συν τω χρόνω, η ανάγκη του να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου και να καταγράφω τις εντυπώσεις μου, διαπίστωσα πως δεν αφορούσε μόνο εμένα, όπως αρχικά πίστευα, αλλά και άλλους ανθρώπους που διαβάζοντας κάτι δικό μου συσχετίζονταν με αυτό. Κάποιοι με τίμησαν με το να διαβάζουν τακτικά κάθε σημαντικό ή ασήμαντο δημοσίευμα και έτσι να κάνουν ειδικά τα "Στιγμιότυπά" μου, να συμπεριλαμβάνονται σε λίστες αγαπημένων τους μπλογκς. Τους ευχαριστώ από τη καρδιά μου!

Ποιός θα το λεγε, πως η Μαριαλένα, ένας άνθρωπος ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, θα έφτανε να έχει κάτι να πει μέσα από τα φίλτρα του μυαλού και της καρδιάς, σε τόσους άλλους ανήσυχους ανθρώπους, δια μέσου του διαδυκτίου και όχι μόνο! Δεν είμαι καλή, ούτε κακή, ούτε καταπληκτική, ούτε αξιοπερίεργη, ούτε ομοφυλόφιλη, ούτε αμφίφυλη, ούτε πουτάνα, ούτε ψωνάρα, ούτε μαλάκας, ούτε κορόιδο, ούτε ψυχανώμαλη, ούτε ένα τέρας με τρία κεφάλια και πέντε ουρές! Ταμπέλες είναι αυτές που τις βάζουμε στους συνανθρώπους μας, για να τους έχουμε δέσμιους της λογικής μας. Άλλοι τις δέχονται και άλλοι (όπως εγώ) όχι...

Μια φωνή ανάμεσα σε χιλιάδες φωνές είμαι, που άλλες φορές ψιθυρίζει, άλλες ουρλιάζει, άλλες σωπαίνει, άλλες τραγουδά και άλλες θέλει να εκφράζεται όπως το παιδί που έχει μέσα της. Αυτό είμαι και μου φτάνει να είμαι καλά -όσο το πετυχαίνω- με τον εαυτό μου και τους αγαπημένους μου, παρά να με βάλετε (όλοι εσείς οι θηρευτές θυμάτων) σε ένα βάθρο "θαυμασμού" του φαινομένου(!!!), που σε πρώτη βολική ευκαιρία, θα με ρίξετε μόλις δεν φανώ αντάξια των όποιων δικών σας προσδοκιών, στην εικόνα που έχετε πλάσει για εμένα.

Για εξειδανικεύσεις και παραλογισμούς, πηγαίνετε αλλού σας παρακαλώ. Εδώ υπάρχει μονάχα μια σελίδα που την γράφει κάποιος άνθρωπος, που λειτούργει βάσει του αλληλοσεβασμού και της καλοσύνης στη καρδιά και τίποτα άλλο και ας χαρακτηρίζεται η κοινωνία μας από άλλες απάνθρωπες παραμέτρους, δε με αφορά.

Marialena, 14/05/2007