Η γιατρός μου

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πρώτης τάξης κωλόπαιδο που το έλεγαν Μαριαλένα. Το κωλόπαιδο αυτό, σαν πεισματάρικο κριάρι που είναι, όταν χρειαζόταν σαν παιδί και αργότερα σαν έφηβη να πάει στο γιατρό να της ελέγξει το σάκχαρό της, περιττό να πω πως ήταν το χειρότερό της. Το τι μούτρα κατέβαζε, τι δεν μίλαγε στο γιατρό της που τον ντρεπότανε κιόλας, απορούσε με την υπομονή του ανθρώπου που δεν νευρίαζε μαζί της.

Όμως όταν μεγάλωσε και πέρασε η αυτοκαταστροφική της εφηβεία και άρχισε να βγαίνει προς τον κόσμο ως νεαρή ενήλικη, χρειάστηκε να ξαναπάει στον γιατρό για να πάρει μια βεβαίωση και για καλή της τύχη εκείνος, τη παρέπεμψε στη βοηθό του που την ανέλαβε. Από τότε το τρελλό κριάρι μπήκε σιγά σιγά, με πολύ επιμονή από τη μεριά της γιατρού στον σωστό το δρόμο και 13 χρόνια μετά ξέρει πως αν δεν ήταν εκείνη να την αναλάβει σε μια δύσκολη στιγμή στα 23 της, ίσως τώρα να μην είχε καταφέρει να φέρει την υγεία της σε ισορροπία και το σάκχαρό της σε έλεγχο.

Συζητάμε συχνά με φίλους "ασθενείς" της συγκεκριμένης γιατρού, για το τι μας λέει, ή πως μας αντιμετωπίζει. Η επιμονή της και το δέσιμο που έχει με κάθε έναν από εμάς, είναι πράγματι μοναδικά και όλοι μας την αποκαλούμε η γιατρός μας, η γιατρός ΜΟΥ.
Θυμάμαι πως όταν ξεκίνησε να με βάζει σε σειρά, πόσο με είχε από κοντά προσπαθώντας να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζα τα πράγματα. Μαζί με την διαιτολόγο και την Εκπαιδεύτρια - Νοσηλεύτρια, μου διόρθωναν τα κακώς κείμενα και όταν έκανα τις για μένα-απολύτως δικαιολογημένες- παρασπονδίες μου, εκείνες προσπαθούσαν να με βάλουν να ακολουθήσω έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, πράγμα που συν τω χρόνω το κατάφεραν.

Όταν με εξήταζε στο Διαβητολογικό Κέντρο του Νοσ. Παίδων "Αγλαία Κυριακού", ασχολείτο μαζί μου με τις ώρες, όπως έκανε και σε κάθε ένα παιδί που είχε αναλάβει και μου εξηγούσε τις αλλαγές που έπρεπε να κάνω για να βελτιώσω τον γλυκαιμικό μου έλεγχο. Όταν δε εγώ έκανα το κορόιδο, η αυστηρότητα στο βλέμμα της και το αμετάπειστο του ύφους της, ήταν αρκετό για να με κάνει να ακολουθήσω τις οδηγίες της, ήθελα δεν ήθελα. Όμως την επιβράβευση για τους νέους με διαβήτη που πήγαιναν καλά, την είχε προ ημερησίας τάξεως και δεν δίσταζε να πει το μπράβο σε παιδιά και γονείς.

Όσο περνούσε ο καιρός και είχα πια αναλάβει τα ηνία του να διαφυλάττω την υγεία μου κατά κύριο λόγο μόνη μου, η γιατρός μου άρχισε να αλλάζει συμπεριφορά. Το ίδιο παθιασμένη με τη δουλειά της πάντα, με το ίδιο σπινθηροβόλο βλέμμα και την ίδια αγάπη για τα παιδία, άρχισε να μην μου φωνάζει πια. Έχοντας μάθει διαφορετικά στις συναντήσεις μας, απόρησα μήπως κάτι είχε αλλάξει στη συμπεριφορά της, μόνο για να διαπιστώσω πως άρχισε να εκδηλώνει τη τρυφερότητα και το νοιάξιμο απέναντί μας αλλιώς.

Στην τελευταία μας δε συνάντηση το καλοκαίρι, μου μίλησε όπως θα μιλούσε και μια μητέρα στην ενήλικη κόρη της, τονίζοντάς μου τη σημασία του γυναικολογικού ελέγχου και της προστασίας στον έρωτα. Εκεί κατάλαβα πως δεν με έβλεπε πια σαν το κοριτσάκι που κάποτε ήμουν, αλλά σαν μια νέα γυναίκα που ζει μια ανάλογη ζωή. Πόσο διαφορετικό και άμεσο ήταν αυτό το μήνυμα, όταν η μητέρα μου που είναι της παλαιάς σχολής, αποφεύγει λόγω σεμνοτυφίας και έλλειψης θάρρους να θίγει τέτοια θέματα στο παιδί της?

Χθες το πρωί πήγα για μια επαγγελματική συνάντηση στο Τέρμα Αμπελοκήπων και τελειώνοντας πετάχτηκα στην οδό Μεσογείων, στο Διαβητολογικό Κέντρο. Ήθελα να χαιρετήσω πριν τις γιορτές τη φίλη μου τη Νοσηλεύτρια στο Κέντρο και φυσικά την γιατρό μου. Αφού περίμενα αρκετή ώρα να τις δω, άκουσα στο διάδρομο μια γνώριμη ζεστή φωνή, ήταν της γιατρού μου. Σηκώθηκα από το κάθισμα και πήγα προς εκείνη. Με κοίταξε ευθεία στα μάτια όπως πάντα και με ρώτησε αν είμαι καλά, με εκείνο το ενδιαφέρον που μόνο εκείνη ξέρει να δείχνει, έτοιμη να βοηθήσει αν χρειαστεί να ξεπεράσεις το οποιοδήποτε πρόβλημα. Της απάντησα πως πέρασα απλά να τη δω και εκεί είδα την πανέμορφη γιατρό μου, με τα φυσικά κόκκινα μαλλιά της και ρίζες από την Ισπανία, να είναι κουρασμένη από το ιατρείο που βρισκόταν σε εξέλιξη και τις ευθύνες της στο νοσοκομείο.

Λίγο πριν φύγω, άνοιξα με τρόπο τη πόρτα του ιατρείου της για να την χαιρετήσω. Ήλθε κοντά μου και με ξαναρώτησε αν όλα πηγαίνουν καλά, της χαμογέλασα και της απάντησα πως με το σάκχαρο δεν έχω πρόβλημα και έκανα μια φιγούρα σαν μπαλαρίνα, σαν παιδί. Της είπα πως θα πάω να τη δω με τον καινούργιο χρόνο και ακούμπησα τα χέρια μου στο πρόσωπό της, έτσι όπως κάνω σε όσους αισθάνομαι οικεία. Με κοίταξε με το βλέμμα του μαλώματος όπως παλιά και την πείραξα λέγοντάς της πως "είμαι καλό παιδί". Παρόλο που πλέον απέχω ηλικιακά από το να πηγαίνω στο Παίδων, δεν την αλλάζω όμως με κανέναν άλλον!

Συγκινήθηκα το δίχως άλλο και γράφοντας αυτό το κείμενο, θέλω να της πω πόσο την ευχαριστώ για όλα όσα έχει κάνει για μένα τόσα χρόνια. Αν δεν ήταν εκείνη, ίσως τώρα να μην μπορούσα να ζω μια φυσιολογική ζωή και να είμαι κυρία του εαυτού μου όσον αφορά τον διαβήτη μου. Για κάθε φωνή, για κάθε χαμόγελο, για κάθε παραίνεση και κάθε ώθηση να βελτιωθώ, η καρδιά μου σας ευγνωμονεί πολυαγαπημένη μου κυρία Ντιάνα Βαζαίου!



Μαριαλένα και Ντιάνα το 2003, σε κοινή μας κοινωνική συναναστροφή.

Marialena, 11/12/2007