Μια φωτογραφία, μια σκέψη, μια μέρα

Colorado Baloon Classic by Webshots.com

Καλημέρα! Τις τελευταίες δύο μέρες δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα καλά. Ψυχοσωματικό είναι κατά πως το αντιλαμβάνομαι. Είναι καιρός αλλαγών μικρών μα και μεγαλύτερων σε ψυχολογικό επίπεδο και αυτό προφανώς έχει κινητοποιήσει καταγεγραμμένες μνήμες στο σώμα και στη ψυχή μου.

Τη Τρίτη που μας πέρασε πήγα στην Ομάδα της Οικογένειας στο Καφέ Σχολειό. Εκεί που μια συνδαιτημόνας αναφερόταν στους δικούς της προβληματισμούς περί ελευθερίας και επιβολής, με κινητοποίησε και μένα και στη συνέχεια πήρα το λόγο. Μιλάω με πολλές περιφράσεις για να μην θίξω κανέναν γενικώς, αλλά ήταν προφανές πόσο αυτή η διαδικασία δεν είναι πάντα αποτελεσματική. Βλέπεις ότι μικρομαθαίνεις, δεν μεγαλοαφήνεις, αλλά σ' αυτή τη περίπτωση χρειάζεται να κάνω τις ρήξεις μου. Πήγα σπίτι, συζήτησα επικοδομητικά με τη μητέρα μου για τα τεκταινώμενα και κατά τις 2 έπεσα για ύπνο. Στις 6:30 ξύπνησα με ρίγη και με ενοχλήσεις στη κοιλιακή χώρα. Στις 7 ξανασηκώθηκα και πήγα τουαλέτα. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και την ώρα που έφυγα για τη δουλειά, αλλά και μέσα στη μέρα. Δεν ήταν αδιαθεσία λόγω ψύχους ή τροφικής αιτιολογίας. Ήταν μνήμη του πόνου που είχα αισθανθεί όταν 10 χρονών παιδάκι, χτύπησε τη πόρτα μου ο Νεανικός Διαβήτης δια μέσου μιας ίωσης.

Πόνος λοιπόν γιατί ανασκαλεύω τις αναμνήσεις του παρελθόντος που είναι καλά κρυμμένες μέσα μου. Με τρομάζει που δεν τις αναγνωρίζω αλλιώς παρά μόνον με αυτή την σκοτεινή και φοβική αίσθηση, αλλά είναι μονόδρομος για μένα η αντιμετώπιση του αντίκτυπου για να κλείσω λογαριασμούς με το παρελθόν. Δεν παραπονιέμαι με τη ζωή που έχω με το διαβήτη μου, μια χαρά τα καταφέρνω, και είμαι ευγνώμων στο Θεό που κάθε μέρα που περνάω στη Γη, αντιλαμβάνομαι τη σημασία της και δεν κυνηγώ Χίμαιρες! Άλλο με τις επιλογές μου ή μη αυτό είναι άλλου παππά ευαγγέλιο, δεν μιλάω γι' αυτό τώρα-αν και θέλει και κει δουλειά. Μόνο που τώρα θέλω το Μαζί, το συλλογικό, δεν θέλω πια να μαι μόνη στα δύσκολα, αλλά και στα καλά αυτής της ζωής!

Σήμερα πάλι τα ίδια, βάρος και αναστάτωση στο στομάχι μου, άρχισα να παίρνω αντιφλεγμονώδη για το χέρι μου, φταίνε κι αυτά σ' αυτό που αισθάνομαι σήμερα. Τι να κάνω?

'Ομως έχω αποφασίσει, να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας του και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους με ρεαλιστικές ή μη καταστάσεις. Την Τρίτη στις 14/2 (ανήμερα του Αγίου Αχ-Βαχ), η συντονίστρια της Ομάδας μου έχει προτείνει να εκδραματίσουμε αυτά που νιώθω προς τους Σημαντικούς Ανθρώπους για μένα, που θα υποδειθούν συμμαθητές μου. Το θέλω αλλά και φοβάμαι πως θα μου βγει. Γαμώτο! Κρύβει ορμή, οργή, παράπονο και φόβο, αλλά εκείνη τη στιγμή θα τολμήσω να το αγγίξω & όπως μου βγει. Το λέω εγώ ο φοβήκουλας μα είμαι ένας φοβήκουλας με πίστη ότι αν δεν κάνω κάτι εγώ πρώτιστα γι' αυτό, κανείς άλλος δεν θα το κάνει για μένα. Εγώ για μένα για να προχωρώ στο μονοπάτι της ζωής μου με συνέπεια. Σε κάποια σχόλιά σας μου λέτε γιατί αναφέρομαι στην αγάπη ή στις αλλαγές στη ζωή. Θα σας έλεγα για έναν και μόνο λόγο: Γιατί το πως δεχόμαστε, εισπράτουμε, δίνουμε και αντιλαμβανόμαστε την αγάπη προς τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας, γι' αυτό!

Ελπίζω την επόμενη εβδομάδα να σας πω τι διαδραματίστηκε στην Ομάδα και τον αντίκτυπό της εκδραμάτισης στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Όχι για να σας κάνω την έξυπνη, αλλά γιατί πολλές φορές αυτά που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μονάχα δικά μας προβλήματα, αλλά μας αφορούν όλους λίγο ή πολύ. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία & έχω αρχίσει από τώρα να κάνω πρόβες για το μεγάλο βήμα της αποκαθήλωσης. Βάστα καρδιά μου, βάστα!

Βρήκα αυτήν την εικόνα σήμερα, αν και δεν προγραμμάτιζα να ανεβάσω κάτι, με γαλήνεψε και με έκανε να ταξιδέψω νοερά εκεί. Ευχαριστώ όλους τους φίλους στο ιστοχωριό γνωστούς τε και άγνωστους, που με τιμούν με τις επισκέψεις, τα σχόλια αλλά και τις αναφορές στις δικές τους σελίδες. κ.κ. Μαύρε Γάτε, The Return, ΠρέζαTV, Ψιλικατζού, Epicure, Alas, Snowflake, DCD, Τιτάνα, Μαραμένε Κρίνε, Marilina, Raffinata, Betabug, Δεν θυμήθηκα να σε ξεχάσω, Mirandolina, Melodia, Orlando, Art-attack κ.ά. είστε απίθανοι!

Σας ευχαριστώ που χρωματίζετε τη μέρα μου με τις εμπνεύσεις σας. Πολλά χαμόγελα & θετικές σκέψεις, Μαριαλένα ;-}