Κι είπε ο Δάσκαλος:
-Παιδί μου, με την ευχή του Θεού, πήγαινε να αναζητήσεις τη χαρά.
-Δάσκαλε, που να πάω? Εσύ δεν μας λες πάντα, πως μέσα μας είναι η χαρά? Εκεί δεν πρέπει να την αναζητούμε?
-Έχεις δίκιο, παιδί μου. Μέσα μας είναι η χαρά. Αλλά είναι τόσο βαθιά κρυμμένη κάτω από τις έγνοιες μας, από τα προβλήματά μας, ώστε δεν είναι εύκολο να τη νιώσουμε! Έτσι, όπως έχουμε κάνει τη ζωή μας, ίσως και να ήταν καλό, να ψάξουμε να την δούμε πρώτα έξω στην πράξη, στην έκφρασή της.
-Και που να την αναζητήσω, Δάσκαλε?
-Μα, στους ανθρώπους, παιδί μου. Στους ανθρώπους.
-Πως γίνεται αυτό Δάσκαλε? Δεν είναι δύσκολο?
-Γίνεται, φτάνει να το θέλεις τόσο, ώστε να είσαι ανοικτός, για να τους αναγνωρίσεις.
-Πως θα το καταλάβω ότι είναι πραγματικά χαρούμενοι, Δάσκαλε?
-Μην ανησυχείς... Θα το καταλάβεις. Θα το καταλάβεις.
-Παράξενο μου φαίνεται, Δάσκαλε. Συνήθως μας λες να αναζητούμε τους ταλαιπωρημένους και να τους βοηθάμε. Δεν φανταζόμουν ότι θα μας έλεγες να βρούμε και τους χαρούμενους.
- Για τον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό σου, παιδί μου, να έχεις πάντα έγνοια. Πάντα συμπόνοια.
-Και για τους χαρούμενους τι να έχω, Δάσκαλε?
-Έχουν αυτοί για σένα, παιδί μου. Έχουν αυτοί για σένα!
-Και πως να τους πλησιάσω, ξένοι καθώς είναι? Πως να τους μιλήσω?
-Ο πραγματικά χαρούμενος άνθρωπος δεν είναι ποτέ ξένος, γιατί η χαρά αναβλύζει από μέσα του και έχει συνείδηση ότι είμαστε όλοι μαζί, αφού είμαστε ένα. Γι' αυτό αφήνει τη χαρά του να απλώνεται χωρίς εμπόδια γύρω του.
Σκέφθηκες ποτέ τι είναι να σου χαμογελούν, να σου καλομιλούν, χωρίς να σε ξέρουν?
Να σε πλησιάζουν με έναν καλό λόγο, με ένα χάδι, χωρίς στόχο, χωρίς αιτία? Και συ να το δέχεσαι σαν δροσερό νερό και να φεύγεις μαγεμένος, σαν να πετάς?
-Ναι το έχω νιώσει. Κι όχι μόνο αυτό, Δάσκαλε. Η ομορφιά μένει μέσα μου για πολύ, εώς ότου κάτι μου αποσπάσει την προσοχή.
-Ίσως και να έχεις νιώσει και κάτι άλλο παιδί μου. Τους ανθρώπους αυτούς, όπου κι αν πάνε, λες και τους ακολουθεί το φως. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πρέπει να αναζητήσεις. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν κάνει τη χαρά πράξη. Είναι οι άνθρωποι που, όπως λέμε, είναι οι κρυφοί άγιοι, εκείνοι που εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους πράξη τα δώρα που μας δίνει ο Θεός. Γιατί τα δώρα του Θεού πρέπει να τα φανερώνουμε και να τα μοιραζόμαστε.
-Έχεις δίκιο, Δάσκαλε. Έχω συναντήσει κάποιους τέτοιους ανθρώπους, αλλά δεν ήξερα τι είναι εκείνο που τους κάνει να φέρονται έτσι. Και τώρα που το θυμάμαι, έχω δει και σένα να αλλάζεις όψη, όταν τους συναντάς. Μοιάζεις μαγεμένος. Και τότε, οι ερωτήσεις σου γίνονται τόσο απλές,. Όσο απλές είναι και οι απαντήσεις τους. Και συ, συνεπαρμένος, ακούς, γελάς. Κι εγώ, γεμάτος περιέργεια, προσπαθώ να καταλάβω, ποιοί ειναι αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι που τόσο σε ξεκουράζουν.
-Ναι έτσι είναι. Γι' αυτό, η στιγμή που τους συναντούμε, είναι μεγάλη στιγμή. Είναι η στιγμή που όλα πάνε καλά γιατί αναδύεται από μέσα μας η πίστη. Η πίστη που μας κάνει να καταλαβαίνουμε χωρίς σκέψη, ότι μπορούμε να πάρουμε και να μεταχειριστούμε όλη τη δύναμη της αγάπης που το Σύμπαν έχει στη διάθεσή μας.
Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού-Κισατζεκιάν "Και ρώτησα τον Δάσκαλο", εκδόσεις Καφέ Σχολειό, σειρά: Η επανάσταση της αγάπης, Αθήνα 2001.
σ.σ. Ένα μήνα μετά που συνάντησα αυτό το κείμενο, δεν φανταζόμουν πως έμπρακτα πια αυτό θα ήταν ένα από τα μαθήματα ζωής που θα εισέπραττα στο ξεκίνημα της ανάρρωσής μου από το πρόσφατο ατύχημα. Τελικά κάποια πράγματα δεν παίρνουν αναβολή στη ζωή... Μαριαλένα
Saturday, November 11, 2006
Και ρώτησα τον Δάσκαλο για την Χαρά
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
13 comments:
η πορεία σου να ειναι πάντα με χαμόγελα!
κι όταν η μοναξιά σου σφίγγει την καρδιά
όταν η πίκρα σου ξεχειλίζει
οταν τις νύχτες η σκέψη σου ξαγρυπνά
ενας κλέφτης-γητευτής θα τρυπώνει δίπλα σου
με το χαμόγελο του θα κλέβει την παράσταση...
και θα σε παρασύρει!
καλησπέρα
ΑΧ !!! Βρε Μαριαλένα ...!!!
Μου είχαι λείψει ο Δάσκαλος και φανερώθηκε στην πιο κατάλληλη ώρα ...
Καλή μέρα και καλή επάνωδο στους δρόμους :-))
@ Melomenos: Αχ καλέ μου σαν να διάβασες τη σκέψη μου και τι αισθάνομαι τώρα τελευταία είναι το σχόλιό σου. Μου ζέστανες τη καρδιά, σ'ευχαριστώ πολύ...
@ Ματ: Είδες Ματούλη μου, αν έρθουν κάποια πράγματα τη κατάλληλη στιγμή, τι αξία αποκτούν? Ανεκτίμητη... Η επάνοδος θα αργήσει ακόμα για κάποιον καιρό, βλέπεις δεν έγινα ακόμα καλά να αναλάβω δράση. Υπομονή θέλει και στωϊκότητα και, και, και... Για την ώρα, έγραψα κάποια ποιήματα, κοπιάστε να τα διαβάσετε ΕΔΩ και συνεχίζουμε να αναζητούμε τη χαρά, έστω και αν τρώμε τα μούτρα μας στη προσπάθεια!
Εγω χαιρομαι που σε ξανασυναντω εδω....Ο δασκαλος οπως παντα εχει δικιο.Τους ανθρωπους που εκπεμπουν την χαρα τους ακολουθει παντα το φως.
Καλα εισαι!!!!!Αμα ειναι καλα η ψυχη,ειναι και το σωμα καλα.Κι εσενα η ψυχη σου ειναι γεματη απο χαρα και αγαπη,απο το λιγο που σε ξερω.....
Αντε και θα σε κανω περπατοπιτα,μολις σηκωθεις.....
Καλή εβδομάδα κούκλα μου!
Πως πάει το πόδι;
καλημέρα και καλή υπόλοιπη εβδομάδα, εύχομαι, με υγεία και τα απαραίτητα στη ζωή.
Έχω φτιάξει ένα ωραίο "περιοδικό" σε αρχείο doc με όσα άρθρα από το παρόν site, με ενδιαφέρει να διαβάσω. Σε άλλο αρχείο έχω μεταφέρει τα ποιήματα σας, ώστε να τα εκτυπώσω και να τα διαβάσω.
Επειδή έχω βαρεθεί πλέον την τηλεόραση, αρχίζοντας να διαβάζω περισσότερα, για τον λόγο, ότι η ζωή των άλλων, μπορεί, είτε να βοηθήσει σε μια δική μας περίσταση, ή απλά και μόνο να διαβάζεις τα λόγια τους, σου δίνει κάποια ευχαρίστηση.
Θα επανέλθω όσο το δυνατόν συντομότερα, με πιθανά σχόλια-απαντήσεις μου, σε όσα άρθρα σας, θέλω να εκφράσω την γνώμη μου. Τα σχόλια μου θα τα γράψω, συνολικά, στο πιο πρόσφατο άρθρο του παρόν BLOG. Το ίδιο ισχύει και για τα ποιήματα.
Θα ρίξω και μια ματιά σε άλλα BLOG σας. Πιστεύω πως θα τα λέμε και εκεί.
Όποιος θέλει, περνάει μια βόλτα και από το δικό μου BLOG.
Με σεβασμό, Γεράσιμος.
"έχουν αυτοί για σένα..."
έτσι ακριβώς, και όλοι μαζί πορευόμαστε πιο φωτεινά
πως πάει το πόδι; καλύτερα;
Η μελέτη από άρθρα, από αυτό το BLOG, όσα διάλεξα να διαβάσω, πάει καλά. Και μπορώ να πω, πως με διασκέδασαν οι ερωτήσεις, από εκείνο το άρθρο του Φώτη Γεωργελέ, στήλη Editorial, εφημερίδα Athens Voice.
Αν και ήθελα περισσότερες ερωτήσεις. Ελπίζω να το ξανακάνεις.
Τα σχόλια μου, προς το παρόν, από τα 2/3 των άρθρων σου που επέλεξα να διαβάσω, είναι γύρω στις 16 γεμάτες σελίδες, με στυλό, Α4
Δεν ξέρω αν θα χωρέσει τόσο κείμενο εδώ, και ποιος ξέρει πόσο ακόμα, στη συνέχεια. Όπως βλέπεις, διαβάζω γρήγροα. Ασώψεται ο ελεύθερος μου χρόνος.
Να ευχηθώ καλή δουλειά -πιθανόν, Μαριαλένα, θα το διαβάσεις αυτό πρωί πρωί. Καλημέρα λοιπόν.
Αν δεν το δεις ολόκληρο το κείμενο που θα προσθέσω, εδώ, συντόμως πιστεύω, στο στέλνω και με email.
Βέβαια, θα χρειαστεί να το καθαρογράψω στο word, πρώτα.
Μην ανησυχείς. Ξέρω τυφλό σύστημα.
Τα λέμε και καλή υπόλοιπη εβδομάδα.
Χαιρετώ.
Γεράσιμος
Να σε ευχαριστήσουμε που μοιράζεσαι με μας το δώρο του Θεού σε σένα, την γλυκύτατη και απέραντη τρυφερότητα;
Περαστικά Μαριαλένα για το πόδι σου!
Σε περιμένουμε πίσω!
Αλκάθοος
τα παιδιά εδώ, λένε, ότι έχεις χτυπήσει. Εύχομαι περαστικά, καταρχήν, και γρήγορη ανάρωση.
Στο θέμα μας τώρα.
Θα ξεκινήσω με μια ευχή, για έναν καλό –στη συνέχεια- Χειμώνα, έχοντας υγεία και τα απαραίτητα στη ζωή.
Τώρα, απ’ όσα BLOG σου, Μαριαλένα, είδα, παρατήρησα μια αγάπη για τα ζώα, ιδιαίτερα για τα κατοικίδια. Που είναι καλό, δεν αντιλέγω.
Αρκεί, σ’ όσους ξέρεις, που έχουν σκυλιά, να τους λες, ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ν’ αφήνουν αυτά ακριβώς τα κατοικίδια τους, ελεύθερα στους γύρω δρόμους, τρομοκρατώντας τους περαστικούς.
Εγώ δεν κυνήγησα μια δουλειά, επειδή ένας σκύλος, χωρίς να ξέρω ότι υπάρχει ή να κοιτάω προς την κατοικία του αφεντικού του, βγήκε απ’ την ανοιχτή καγκελόπορτα, της αυλής του οικήματος, γρυλίζοντας άγρια. Με σκοπό να μου χιμήξει. Κι όλο πλησίαζε απειλητικά. Ο ίδιος συνέχισα την πορεία μου, επιχειρώντας μια εσωτερική προσευχή: Θεέ μου, σώσε με. Μετά από λίγα μέτρα, γύρισα και κοίταξα το σκυλί, που είχε σταματήσει, κοιτάζοντας προς το μέρος μου. Ευτυχώς βγήκα ζωντανός, μα δεν κυνήγησα τη δουλειά, επειδή θα έπρεπε να αντιμετωπίζω καθημερινά, αυτό το σκύλο, χωρίς φυσικά να μπορώ να αμυνθώ. Ποιος τα βάζει με ένα άγριο σκύλο.
Να μη μιλήσω για τα απορρίμματα των σκύλων, στα πεζοδρόμια, που εγώ μπορώ να τα αποφεύγω, όχι όμως κι ένας τυφλός άνθρωπος. Ειλικρινά, απορώ με ορισμένους, που είναι υπερ-ζωόφιλοι, με παρωπίδες όμως. Γι’ αυτό και δεν συζητάνε καν, το θέμα της ασφάλειας των περαστικών (που αναφέρθηκα και πριν). Ο σκύλος είναι ένα απρόβλεπτο ζώο, άλλο αν σου πει ο ιδιοκτήτης του, στο δρόμο, έχοντας βγάλει, βόλτα, πως είναι ήρεμο. Και ποιος μου λέει εμένα, μη του τη βιδώσει εκείνη την ώρα, και μου ορμήξει;
Τώρα, ως ιδιοκτήτης σκύλου, θες να το βγάλεις στην πυλωτή; Δες το!
<( Paulo Coehlo – Η φύση ως πηγή έμπνευσης )>
Ορθόδοξοι επομένως –κατά όνομα- αν και φιλόζωοι, οι Έλληνες –όποιοι είναι από αυτούς. Ποιοι δεν είναι; Κάποιοι συγκεκριμένοι γείτονες μου, που όταν φεύγουν, είτε για να πάνε να ψηφίσουν, είτε για διακοπές το καλοκαίρι, έστω και για λίγες ημέρες, αφήνουν, για ολόκληρα 24ωρα, το σκυλί, στο μπαλκόνι. Να το ακούς να κλαίει, μέρα νύχτα, δεν είναι και το καλύτερο. Κυρίως για το ζώο. Και τι να κάνεις εκείνη την ώρα. Και να το καταγγείλεις, θα σου πει ο άλλος, έχω πει στο γείτονα, να το ταΐζει και άλλες δικαιολογίες. Τη δεύτερη εβδομάδα των δημοτικών εκλογών, λείπανε οι ιδιοκτήτες του ζώου αυτού, το οποίο, για 48 ολόκληρες ώρες, έκλαιγε.
Ορθόδοξοι κατά όνομα, οι Έλληνες. Αν ήταν Χριστιανοί, θα έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους, και δεν θα δημιουργούσαν προβλήματα στους άλλους.
Όπως αναφέρεται και στο άρθρο σου –τίτλος μες την διπλή παρένθεση- στοιχίζει ν’ ασχοληθούμε με το θέλημα του Θεού. Επειδή ο άνθρωπος ζητά μόνο –έστω κι αν αυτό το ένα που επιθυμεί, είναι ένα τίποτα. Της στιγμής. Μα δεν αναρωτιόμαστε τι Θέλει ο Θεός, από εμάς. Δεν ανοίγουμε την Καινή Διαθήκη, να ξεστραβωθούμε. Να εννοήσουμε το διαχρονικό, του Λόγου του Θεού (ούτε εγώ διαβάζω, εδώ και 4 χρόνια).
Δικαιολογημένα! λοιπόν, υπερ-αγωνιούμε, όταν δεν μπαίνει γρήγορα τάξη, στη ζωή μας. Όσο κι αν προσπαθούμε.
Ο Ζουάν Ζιού, διαβάζω στο άρθρο, λέει: αν έχουμε λίγη υπομονή, η άνοιξη τελικά φτάνει κλπ.
Υπομονή κατέχουν, όσοι βρίσκονται μεταξύ 20 και 30 ετών. Που βλέπουν πιο χαλαρά τη ζωή. Γιατί εντάξει αυτή τη τακτική, στο πρακτικό μέρος του βίου του, ένας άνθρωπος που πέρασε τα 30;
<( Η γέννηση ενός ποιήματος )>
Θα μου πεις: και τι να κάνεις.
Μάλλον τίποτα, αφού δεν βρίσκεις εμπιστοσύνη, κυρίως μεταξύ των δύο φύλων, έστω κι αν δηλώνουν, αλληλοεκτίμηση.
Πρόσφατα, είχα πάει να δω το παιδί μιας ξαδέλφης μου –λίγα χρόνια μικρότερος μου- στο νοσοκομείο, ο οποίος τραυματίστηκε στο ποδόσφαιρο και του έγινε εγχείρηση στο γόνατο. Πονούσε.
Μια στιγμή, που έφεραν έναν καινούριο ασθενή, στο απέναντι κρεβάτι, το παιδί της ξαδέλφης μου, ήταν ιδιαίτερα παρατηρητικός, με την πολύ καλή ανατομία, της γυναίκας που συνόδευε άλλους δύο συγγενείς, του νέου ασθενή. Έτσι όπως εκείνη είχε γυρισμένη την πλάτη. Αυτό το παιδί, της ξαδέλφης μου, τα έχει με μια ποιοτική κοπέλα, κι αμέσως σκέφτηκα, τι κακό κάνει τώρα, αυτός ο άνθρωπος (Ως άνθρωποι που γράφουμε, Μαριαλένα, ξέρεις, πως τα παρατηρούμε όλα). Κοίτα, αλλά μη κολλάς.
Αν αυτό είναι πίστη, εγώ καλύτερα να μη μιλήσω.
Γενικά, εμάς τους 30 και κάτι, ετών, μας έχει φάει το πρέπει. Κυρίως περί γάμου. Αν και δεν το θέλουμε πραγματικά, λίγο ή πολύ ή ενδέχεται και ναι –κυριαρχούν εξάλλου, διαφορετικές προσωπικότητες, ανθρώπων.
Αρνούμαστε να δεσμευτούμε, αν και ζούμε μόνοι μας. Μάλλον επειδή είναι τέτοια η πίεση στη δουλειά, που μετά, στο σπίτι, θέλουμε να μας αφήνουν ήσυχους.
Σαφώς εμένα, πάντα με φόβιζαν οι υποχρεώσεις που γεννιούνται στα ζευγάρια ή και στο γάμο, γι’ αυτό, μετά από εκείνη τη προσπάθεια που είχα κάνει για σχέση, με σκοπό φυσικά, το γάμο (αν και τελικά η κοπέλα έψαχνε για κορόιδο όπως μου είπε μια θεία μου), κατόπιν, αποφεύγω να κάνω σχέση.
Έτσι κι αλλιώς, αποκλείεται να τη βρω όπως τη θέλω, άρα γιατί να προσπαθώ. Όσο κι αν –όπως λέει και στο άρθρο- ενόσω συμβαίνει και σ’ εμένα, πως η ζωή με στριμώχνει, θέτοντας με εμπρός των ευθυνών μου.
Η άρνηση μου οφείλεται στο ότι δεν έζησα την εφηβεία μου, όπως οι περισσότεροι, ώστε ν’ αναπολώ κάτι που δεν έχω βιώσει. Ή να έχω την υπομονή, να το “κυνηγήσω”.
Ούτε σχέση έκανα, στην εφηβεία, ούτε πρώτο φιλί έλαβα.
Μπορώ να πω, πως ανήκα στους εφήβους, που δεν ήξεραν, ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Εκτός από το σχολείο και τα μαθήματα. Μες τη γονική υπερπροστατευτικότητα.
<( Διεκδικητικότητα – Για καλύτερη ποιότητα ζωής )>
Ή της άποψης, καλύτερα να σε φοβούνται –ως γονιό- παρά να σ’ αγαπούν.
Ή να φτάσεις στο σημείο, να πεις για τον άλλο, χωρίς να έχεις εμβαθύνει στον χαρακτήρα του, ότι είναι καταθλιπτικός. Επειδή μιλάει για τον εαυτό του, πολύ ανοιχτά ίσως, ακόμη κι αν ο λόγος του είναι πικρός. Απλά δεν διακρίνει ο άλλος, πως υποβόσκει αγάπη.
Η αγάπη προσφέρει, μαθαίνει –ως γονιός- πράγματα, στο παιδί. Πώς να διεκδικεί στο σχολείο, να είναι ο εαυτός του, και να μη θλίβεται, όταν τον απομονώνουν τα άλλα παιδιά, για το ήσυχο του χαρακτήρα. Ή επειδή έχει ταλέντα. Αυτή ακριβώς η θετικότητα του γονιού απέναντι στις κλίσεις του παιδιού, θα το δυναμώσουν και ως ενήλικο, αργότερα. Ώστε πλέον, να μην στενοχωριέσαι, να μη δίνεις σημασία. Ή να μην αντιδράς, σε σχέση με επιθετικές συμπεριφορές, στο άμεσο γύρω, περιβάλλον.
Εξίσου ως ώριμος χαρακτήρας, ο νέος αυτός ενήλικας, έχει την εντύπωση να μη χλευάζει τους απογοητευμένους ανθρώπους, όχι, γιατί ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι, απλά γιατί τα βιώματα είναι διαφορετικά, όπως και η ψυχική αντοχή, του καθενός.
Τον άλλο μπορείς να τον ελέγξεις με το φόβο ή με την αδιαφορία σου, μη έχοντας επαφή, ώστε να πέσουν οι τόνοι αντιπαράθεσης.
Κατόπιν, ο άνθρωπος που αδικείται, μαθαίνει να είναι ελεύθερος, να πιστεύει στον εαυτό του, και να ψάχνει τι ικανότητες έχει. Ώστε να βοηθηθεί άμεσα, επαγγελματικά.
Προσωπικά πιστεύω, πως οι ψυχίατροι/ψυχολόγοι, είναι άχρηστοι ως άνθρωποι, -λες και δεν έχουν προβλήματα- και ποτέ δεν πίστεψα στις θεωρίες τους. Ούτε πρόκειται.
Είναι όπως οι άνθρωποι που έχουν πολλές γνώσεις: μιλάνε ξερά, και ξύλινα, χωρίς συναίσθημα, ή αύρα: νοιάζομαι.
Είναι δύσκολο να αντιδράμε το ίδιο, αφού ενδέχεται να μας προκαλέσουν ή προσβάλλουν, διαφορετικά, ανά περίπτωση. Θυμάμαι το καλοκαίρι, που πήγαινα σε λαϊκές, με το ποδήλατο, δυο τρεις φορές, συνεχόμενες, ένας συγκεκριμένος πωλητής ψαριών, με κορόιδευε. Μία μου έλεγε, κατέβα απ’ το ποδήλατο, θα σκοτώσεις κανέναν –έτσι κι αλλιώς, πήγαινα πάντα αργά, μες τον κόσμο. Άλλη φορά, μου έλεγε, σου μεγαλώνει η μύτη κλπ. Είπα να μη δώσω σημασία, γιατί δεν μου αρέσει να μπλέκω.
Δεν συμφωνώ, να μην ζητάμε συγνώμη –διαβάζω προς το τέλος του άρθρου. Ή αυτό που λέει, να μην διορθώνουν τη συμπεριφορά τους, αφού έρχεται σε αντίθεση τρεις παραγράφους πριν: να μην έχεις επαφές με αδιόρθωτα άτομα.
<( Πράγματα που έχω μάθει )>
Πιθανόν, ένας ν’ αποκαλεί αδιόρθωτο κάποιον άλλο, επειδή τρώει στο κρεβάτι, επειδή είναι πολύ καθαρός. Επειδή μεν, αγαπάει τα ζώα, αλλά τα φοβάται (όπως η αδιόρθωτη μανία, ενός μέλους στον Pathfinder, μιας νέας γυναίκας, να με πείσει, πως τη στιγμή που το αδέσποτο θα σου επιτεθεί, αλλά και πιο πριν, μη έχοντας ο ίδιος επαφές με αδέσποτα!! Αντί να το βάλω στα πόδια, να φέρομαι σε όλα τα απρόβλεπτα αδέσποτα σκυλιά, με καλοσύνη. Ακόμη και σ’ εκείνο που μου επιτίθεται!! Ήμαρτον).
Αδιόρθωτο, ίσως αποκαλέσω κι εγώ… κάποιον, που όποτε τον συναντώ, δεν έχει γούστο στο ντύσιμο. Ή επειδή είναι ο άλλος ντροπαλός, οι υπόλοιποι έχουν δικαίωμα να πουν: δεν έχεις θάρρος.
Ίσως να είναι και αδιόρθωτος, αφού σαραντάρισε, κι ακόμη δεν έμαθε να σιδερώνει ως εργένης, μόνος του, τα πουκάμισα και τα παντελόνια (πως έρχεσαι κύριε, στη δουλειά, τσαλακωμένος :)
Το πιο δυσκολοχώνευτο, είναι να δεχτούμε τη ζωή του άλλου, αφού η πρώτη εντύπωση –λεκτικά ή στο παρουσιαστικό- μετράει. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα, να με πει γκρινιάρη, χωρίς να γνωρίζει ότι δεν έλαβα, ποτέ και πουθενά, μετά τα πρώτα χρόνια του δημοτικού, αγκαλιά.
Πολλά συζητώνται για αμφιλεγόμενες συμπεριφορές, όπου τη μια είσαι καλός και την άλλη, ξεσπάς. Ιδίως μες την οικογένεια. Ή πράττεις κάτι που δεν θέλεις, μόνο για να κρατάς τον άλλο σε απόσταση. Ή που παρεξηγείς τον άλλο, για τα λάθη του.
<( Άρωμα τοξίνης )>
Κάτι που πραγματικά με κρατάει σε απόσταση, αλλάζοντας ακόμη και τετράγωνο, είναι κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω –ιδίου φύλου μ’ εμένα- που φοράνε κολόνια ή δυνατό άφτερ-σέϊβ.
<( Μια φωτογραφία, μια σκέψη, μια μέρα )>
Εκείνο που δεν μπορώ να αποφύγω, είναι η μνήμη, με άσχημα περιστατικά, ανά τοποθεσίες εν Ελλάδι.
Όπως μια φορά, που τελειώνοντας το λύκειο, σχόλασα από μια δουλειά, ένα βράδυ, κι ενώ ήταν κόκκινο το φανάρι για τ’ αυτοκίνητα, και μπορούσα να περάσω, ένας οδηγός που πλησίαζε γρήγορα, θεώρησε σωστό, να σταματήσει πιο πριν στο φανάρι, και να με ξυλοφορτώσει. Ή μια άλλη φορά στα Κύθηρα, που μια κοπέλα που αλληλογραφούσα, με έφτυσε και δεν έκανε καθόλου παρέα μαζί μου, κι όταν της είπα, έλα λίγο να μιλήσουμε, ούτε που δικαιολογήθηκε για την συμπεριφορά της. Εξάλλου, όπως πιστεύω, μπορούσε να είχε βοήθεια στο μαγαζί της, ώστε να διακόψει για λίγο και να με γυρίσει μια βόλτα στο νησί, με το αυτοκίνητο της. Επειδή ως γνωστό, τα Κύθηρα δεν έχουν λεωφορεία. Αφού δεν μπορούσε να κάνει παρέα μαζί μου, γιατί με κάλεσε στο νησί της; Παρόμοια περιστατικά, μένουν στο μνημονικό του καθένα, χωρίς να έχουν κλείσει οι “λογαριασμοί”.
Πρόσφατα, κλείνω μερικούς άλλους λογαριασμούς, που αφορούν το τώρα, και κανείς δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη. Κανένας όμως.
Εκείνο που μου μένει, απλά, τελευταία, είναι πως παρεξηγούμε εύκολα ή “κλωτσάμε” γρήγορα, ίσως και χωρίς λόγο.
Μη γνωρίζοντας το παρελθόν του άλλου, που προς στιγμή, τον προκάλεσε να φερθεί ή να μιλήσει, όπως κατά βάθος όμως, δεν ήθελε. Επομένως δεν πρέπει να κατηγοριοποιούμε, ανθρώπους, γι’ αυτό, και δεν δέχομαι την επιστήμη της ψυχολογίας, ούτε τις ομάδες αυτογνωσίας, αφού οι περισσότεροι υποκρίνονται και εξακολουθούν να αδικούν, ποικιλοτρόπως, μόλις βγουν από διάφορους συλλόγους (έχω παραδείγματα, δεν μιλάω εκ του αέρος).
<( Paulo Coehlo – Ας ξαναθυμηθούμε τον Ισπανό μάγο )>
Άρα, αφού οι περισσότεροι εκεί έξω, δεν δέχονται το στρωτό, άρα ηθικό, γιατί να με επηρεάζουν, νουθεσίες, αφού εκείνοι δεν θα γίνουν, ποτέ, εγώ. Κυριολεχτικά. Άρα είμαι ελεύθερος, να πηγαίνω “κόντρα” σ’ όποιον θέλει να με διαφθείρει, ή να με ομοιογενοποιήσει.
Ώστε να μην είμαι μόνος.
Κανείς δεν είναι τέλειος, και κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον άλλο.
Ακόμη και ο ελεύθερος χρόνος μας είναι οργανωμένος.
Δουλειά. Σούπερ μάρκετ για ψώνια. Μαγείρεμα. Πλυντήριο. Σφουγγάρισμα. Τηλεόραση. Ξεκούραση (βασικό).
Και δεν δουλεύουν όλοι, από Δευτέρα έως παρασκευή.
Η παύση δεν θα ‘ρθει σύντομα, ούτε θα διαρκέσει.
Οι εμπειρίες είναι πολύτιμο αγαθό, όχι όμως και να διαφημίζει κάποιος, ότι π.χ. έχει ολοκληρωμένες σχέσεις, ή να προβάλλει το φυσικό κάλλος, προκλητικά (λες και μόνο αυτό κατέχει, και από νου, μηδέν). (Αν σε κάποιους δεν αρέσει, η πίεση που ασκεί η αλήθεια, ας σταματήσει να διαβάζει τούτο το κείμενο. Όπως λέει και σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, στο παιχνίδι: Grand Theft Auto, San Andreas, αν δεν αντέχεις την πίεση, βγάλε το δάχτυλο από τον πυρηνικό αντιδραστήρα).
Επιχειρούμε κάποιες ενέργειες, έτσι, για να μην έχουμε απωθημένα. Π.χ. το κορίτσι να φέρει το φίλο στο σπίτι, ενώ οι γονείς κοιμούνται στο υπόγειο. Ή να προκαλεί η αδελφή τον αδελφό της, φέρνοντας τον αρραβωνιαστικό της, στο σπίτι από πάνω, κι εσύ να τους ακούς, τη νύχτα. Προκαλούμε. Έτσι, για να λέμε, ότι το κάναμε. Ίσως ανήκει το τελευταίο παράδειγμα, στον κατάλογο (ενός παλαιού τεύχους, περιοδικού): τι πρέπει να κάνεις ως τα τριάντα.
Για το τομάρι το ίδιο.
Όχι να αφιερώσεις χρόνο, π.χ. να συμπληρώσεις μια άποψη, ή να ακούσεις τον άλλο. Όχι για να τον κρίνεις, απλά, όπως κάνει μια ξαδέλφη μου: μ’ ακούει, αλλά δεν με κατευθύνει, τι να πράξω στα του βίου μου.
Είναι όπως, όταν αγαπάς, ορισμένους λαούς ή τη γλώσσα τους. Δέχεσαι να ακούς, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις, π.χ. Ιαπωνικά.
Κατά βάθος, αδυνατούμε να μπούμε στη θέση του άλλου.
Φαντάζομαι, πως αυτό θα κούραζε.
<( Την πρώτη μέρα της Άνοιξης εδώ και κάπου αλλού )>
Όπως και να περιμένουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, (σκεφτείτε εσείς, πως και γιατί) απ’ τους δικούς μας, ειδικότερα. Δικαιολογημένο το χάσμα των γενεών, αφού ξεχνάς ότι υπήρξες παιδί. Έφηβος. Νέος. Με οικονομική συνήθως, αδυναμία, που καθόριζε εν τέλει, και τη συμπεριφορά.
Ή του πόσο κρατάμε την τελευταία σχέση ή τη πιο πρόσφατη σχέση, σε επίπεδο ανθρώπινο, ή όπως οι πιο πολλοί, μισούμε το ταίρι που απορρίψαμε ή μας απόρριψε.
Πες: ας συγχωρέσει ο Θεός, αυτό το άτομο, ή εμάς (σκεφτείτε εσείς, γιατί).
Ως ταίρι. Τέκνο, φορές, ή γονιός.
Οι εμπειρίες.
Που συνοδεύουν, αναμνήσεις.
Επειδή χωρίς αναμνήσεις, είμαστε ένα τίποτα.
Όπως οι πολύ ωραίες φωτογραφίες σου, Μαριαλένα. Στιγμιότυπα από ουρανό. Οι αναμνήσεις που χτίζει ο νους, μόνο για να τις χτίσει, όπως η ηρεμία απανταχού, κι η διεθνής ειρήνη. Εξαρτώμενοι όμως, από τα απαραίτητα αγαθά ή εκείνες τις συμπεριφορές, όπου το ένστικτο ορίζει, την πράξη ή τις φράσεις στην ομιλία.
Αν και στο γράψιμο, κανείς, είναι περισσότερο ελεύθερος. Μάλλον επειδή, κυρίως, είναι μονόλογος.
Μονόδρομος η ουσιαστική παρέα.
Όπου καθόσαστε στο ίδιο δωμάτιο, στο χώρο διακοπών, κάπου στη πόλη, αράζοντας. Ακόμη και τότε, όμως, αγνοούμε, πως ξεκουράζεται ο άλλος. Πως χαλαρώνει. Τι παρατηρεί. Τι δεν θέλει να βλέπει ή να ακούει. Τι είναι για κείνους, η καθημερινότητα, πρακτικά. Αν αισθάνεσαι, πως μεγαλώνεις.
Τι νοσταλγείς.
Που εναποθέτεις ελπίδες.
Αν στην πόλη, δεν ακούς ήχους πουλιών ή τον παφλασμό των κυμάτων. Ή τον αέρα στα δέντρα. Ή τον ήχο ενός δικού σου μωρού. Και πως είναι δυνατόν, να ζεις, χωρίς αυτή την αίσθηση. Ή του να μην ολοκληρώνεις, όπως κάθε ξύπνιος ή ξύπνια, εκεί έξω. Μόνοι, λοιπόν.
<( Λυπηρές διαπιστώσεις )>
Μόνοι και στο ίντερνετ, όλοι να ασχολούνται με έναν και τα καπρίτσια του, στο BLOG του. Μόνο ν’ αφήνεις μηνύματα. Όπως μια κοπέλα που ξέρω και έχει BLOG, που μια φορά, γύρισε και είπε σε κάποιον: θα τσατάρουμε τώρα;
Ήθελε προσοχή. Όχι όμως και διάλογο.
Είμαι νέος στα BLOG, όχι όμως και στο ίντερνετ, και έχω φάει τοίχο, πολλές φορές, στο pathfinder.gr
Κάτι σα να λέμε: του δίνεις του άλλου έναν γάιδαρο, κι ο άλλος τον κοιτά στα δόντια. Εννοώντας προσφορά πληροφοριών, ή χώρος για να εκφραστεί. Αλλά φυσικά, διάλογος μηδέν.
<( Φιλόζωοι τελικά; )>
Συνειδητοποίηση.
Αυτό το άρθρο σου, ήρθε να συμφωνήσει τελικά, μαζί μου, πως το ιδιόκτητο σκυλί, θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί ακόμη και το δρόμο, εμπρός από το σπίτι ή την πολυκατοικία που διαμένει ο ιδιοκτήτης του.
Προσωπικά, το πρόσφατο καλοκαίρι, απέφευγα ως ποδηλάτης, δύο συγκεκριμένες οδούς –δημόσιο δρόμο δηλαδή!!- για να μη μου ορμήξουν, σκυλιά. Μια φορά, σε μια πλατεία, μου ορμήξανε 3 αδέσποτα σκυλιά, και χωρίς να κοιτάξω, πάνω στη φούρια μου, κάνοντας πολύ γρήγορα πετάλι, πετάχτηκα σε δρόμο διπλής κατευθύνσεως, χωρίς να κοιτάξω! Πάλι καλά, που εκείνα τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα, δεν περνούσε κανένα αυτοκίνητο.
<( Μ’ αγαπάς; Διάλογοι )>
Εδώ δεν λέμε ή δεν ακούμε, σ’ αγαπώ, γονιός προς παιδί, και αντίθετα, και μετά λέμε: ένα ζώο αγαπάει πιο πολύ από άνθρωπο –δεν το σχολιάζω.
Ή από εμάς, τον εαυτό μας.
Διάλογος:
- Τι θέλεις να αγαπήσω;
- Τι εννοείς;
- Που λες: αγάπα τον εαυτό σου.
- Τι είναι ο εαυτός μου;
- Εσύ.
- Και τι πάει να πει αυτό;
- Να ξεχάσεις προς στιγμή, τις στενοχώριες.
- Λες και δεν θα ξημερώσει, αύριο.
- Όχι, αν είναι Κυριακή.
- Η Κυριακή περνά γρήγορα.
- Όχι όμως και η ευθύνη.
- Ποια ευθύνη;
- Η δική σου, για σένα.
- Έχεις όρεξη για φιλοσοφίες.
- Με τι, αισθάνεσαι καλά;
- Αφότου έχω σφουγγαρίσει το σπίτι.
- Είδες;
- Τι πράγμα;
- Έκανες κάτι για σένα.
- Ε και;
- Δεν σου λέει κάτι, αυτό;
- Εδώ δεν δείχνω έλεος σ’ εμένα, θα δείξω στους άλλους;
- Όλοι εξαρτόμαστε από τους άλλους. Μα ατσαλώσου. Έστω και μόνος. Μα ν’ αγαπάς, εσένα, και όπως είπε και η Μαριαλένα, μην το εμποδίσεις –να πάψεις να ‘σαι μόνος, όταν θα ‘ρθεί.
- Δεν ξέρεις τίποτα, γι’ αυτό μιλάς.
<( Μια σταγόνα στον ωκεανό )>
Πιστεύω, πως όταν ένας άνθρωπος, δίνει συνέχεια, κάτι δηλώνει. Δεν θα πω, ωριμότητα. Πιθανόν ταπεινοφροσύνη –ανά περιπτώσεις, δηλαδή.
Γι’ αυτό, Μαριαλένα, μη στενοχωριέσαι που δίνεις, χωρίς τελικά, ανταπόκριση. Αυτοί χάνουν. Απλά περιόρισε τους αποδέκτες. Επειδή, όπως λες κι εσύ, ο ωκεανός θέλει ωκεανό, αφού η προσφορά, είναι αγάπη, ανθρωπιά, ομορφιά ψυχής.
Και μακάρι, όποιος έδινε, να λάμβανε πίσω, όχι σε υλικά αγαθά, μα σε συντροφική αγάπη.
Προσωπικά, ποτέ μου δεν τα πήγα καλά με το ρητό: όποιος αγαπάει, παιδεύει, εννοώντας τον Θεό. Πόσο άλλο να παιδευτώ, αφού δεν ξέρω τι σημαίνει αγκαλιά, και ότι έχει σχέση με τις γυναίκες, μου προκαλεί εντύπωση.
Αναφέρω εκείνο που θα προσθέσω στην επόμενη σελίδα, της φετινής μου ποιητικής συλλογής: όταν ο Θεός θέλει να σε τιμωρήσει, βάζει έναν δικό σου, της οικογένειας σου, αναίτια, να σου θυμώσει.
Ή η γενικότερη κατακραυγή: μην περιμένεις να βρεις ταίρι, μέσα από το ίντερνετ. Προσωπικά, εδώ και καιρό, δεν θα πάρω. Αν «θες» να μου γνωρίσεις μια φίλη σου, που να μην λέει ψέματα, να μην βάφεται. Να είναι σεμνή, σοβαρή μα και με χιούμορ. Να μην καπνίζει, ούτε να πίνει, μήτε να ξενυχτά, και να πλησιάζει τα δικά μου χρώματα, ευχαρίστως (όχι τώρα όμως).
Η λεγόμενη ελευθερία.
Η θύμηση εκείνου του απίθανου, που μου είπε η μάνα μου, λίγες ημέρες μετά το γάμο της αδελφής μου, όταν της έδειξα στο βίντεο που είχα τραβήξει –ως δώρο στην αδελφή μου, όλο το πακέτο- ότι μια κοπέλα στο τραπέζι, μετά, μου άρεσε. Και η μάνα μου, μου είπε: δεν κάνει αυτή για σένα.
Ναι, αν είχε –αν μάθαινα δηλαδή- ότι είχε κάνει παραπάνω από δύο σχέσεις. Είναι προσωπική μου ιδεολογία, αυτή.
<( Συνειδητοποιήσεις μέρος πρώτο )>
Έχοντας περάσει τα χρόνια –προσωπικά μιλάω- συνειδητοποίησα, πως τα νιάτα μου πήγαν χαμένα –έστω κι αν έγραφα, δεν λέει κάτι αυτό. Αναμνήσεις μηδέν. Βλέποντας τα δεύτερα άντα, να πλησιάζουν, που σε φέρνουν κοντύτερα στον μισό αιώνα ζωής. (Παρηγοριέμαι :) με το συλλογισμό, ότι η αδελφή μου –ένα έτος μεγαλύτερη μου- παντρεύτηκε έναν, που η ηλικία του, ήταν 46 ετών. Τώρα δηλαδή, 48. Ο ίδιος είμαι 34. Άρα μπορώ να αισθάνομαι, νέος ακόμη :)
Ελπίζω πάντως, αν έχω παιδιά, όταν εκείνα θα βρίσκονται στην πρώτη εφηβεία, να μη γυρίσω και να τους πω: προσέξτε μην αρρωστήσετε. Που να τρέχουμε τώρα.
Παρόλα αυτά, μου είπε μια μέρα, πριν ελάχιστα χρόνια, ο πατέρας μου: τραγούδαγες ωραία (μ’ αρέσει πότε πότε, να συνοδεύω ορισμένα αγαπημένα μου Ελληνικά τραγούδια).
Μια καλή κουβέντα, μετά από χρόνια.
Έστω και με αδέλφια.
Έτσι, για να θυμηθείς τον καιρό, που ήσασταν ακόμη, αγαπημένοι.
Οι αναμνήσεις λοιπόν.
Να μιλάς διαδικτυακά, ως το ξημέρωμα.
Να τη βλέπεις, και το πρωί να βγαίνεις να πάρεις δική σου web camera –για να το επαναλάβετε- παραπατώντας εσύ, έπειτα από την ολονυχτία, στην καρέκλα.
Μετρημένες οι στιγμές που βρίσκω γυναίκες που ανοίγονται. Αν και το δικό μου “πρόβλημα” με τους ανθρώπους, είναι μια μικρή ζήλια για την ελευθερία τους, συνάμα με μίσος, πως, σε ορισμένους ανθρώπους, δεν μπαίνει κανένα εμπόδιο. Ιδίως αν έχει να κάνει με αυτό που απεχθάνομαι: η ανηθικότητα, και του να αλλάζεις ταίρι, σα πουκάμισο.
Πάντα ευαίσθητος, πάντα ότι έχω, για μια γυναίκα. Μεταξύ 23 και 34. στα χρώματα μου. Κοντά στη καρδιά.
Σελ. 31 από το αρχείο κειμένου, με όσα άρθρα σου, με ενδιέφεραν, από το παρόν BLOG: σταματώ προς το παρόν.
Είσαι πολύ ευαίσθητη και απλή. Δυστυχώς δεν τα πάω καλά, με τη ρίμα, με τα ποιήματα. Πάντως, απ’ όσα έχω διαβάσει έως τώρα, μερικά μου φάνηκαν άμεσα και ανθρώπινα. Άλλα έδιναν αισθητά, το στίγμα τους. Άλλα δεν μου άρεσαν. Να είμαστε και ειλικρινείς.
--Την επόμενη ημέρα—
Είδα το τέλος μιας εκπομπής στο οικολογικό κανάλι ΤΗΛΕΦΩΣ, συχνότητα 54, όπου μια γερμανίδα συζητούσε με τον παρουσιαστή, καθισμένη στο κοινό, αναφέροντας για το φυτό Αλόη, ότι της θεράπευσε τον διαβήτη. Μάλλον θα το έπινε, όπως με το τσάι. Μόνο το τέλος πρόλαβα. Έτσι δεν έλαβα εξηγήσεις, περαιτέρω, προς ενημέρωση.
Δεν ξέρω, πότε θα θεραπευθούμε όλοι εμείς, στην Κοινωνία, από τους φελλούς, δηλαδή ατάλαντους, που επιπλέουν.
<( τα καλά παιδιά )>
Δεν ξέρω, αν υπήρξαν καλά παιδιά. Αλλά σίγουρα, είχαν ως μέσο –την κορμοστασιά τους και μόνο- ώστε να δώσουν, εννοείται, κάτι εφήμερο στην Κοινωνία.
Θυμάμαι, όταν έκανα την θητεία μου (23 μήνες ήταν τότε, πριν 11 χρόνια), μας είχαν φέρει στην μονάδα, για να μας διασκεδάσουν, μια νέα τσιφτετελού –κάτι ελαφρύτερο ίσως και ίδιο, από τους σημερινούς ατάλαντους: Ρέμος, Πέγκυ Ζήνα, fame story κλπ- τραγουδίστρια. Μα τι να σου κάνει ο φαντάρος, που τον είχες κλεισμένο, στην προπαίδευση, ένα, ενάμισι μήνα, χωρίς καθόλου μουσική. Απορώ τώρα, για τον τότε ενθουσιασμό μου.
Αυτό που κυρίως, προσπαθούν να “πνίξουν”, οι γονείς, στα παιδιά.
Τα παιδιά όμως, πρέπει να είναι ήρεμα και πειθαρχημένα, διαφορετικά δεν θα είναι ευγενικά, ούτε με ξένους ή συγγενείς.
Δεν ξέρω, αν, Μαριαλένα, ψωνίζοντας εσύ, κάποια στιγμή, σε κάποιος σούπερ μάρκετ, παρατήρησες ένα ευγενικό μικρό παιδί –ο ίδιος ναι, μια φορά- που ήταν ήρεμο, και βοηθούσε με προθυμία, τον γονιό, να βάζει τα είδη, πλάι στο ταμείο, όπου η υπάλληλος θα τα περνούσε εν συνεχεία, από το barcode. Προσωπικά, θα ήμουν περήφανος αν είχα ένα τέτοιο παιδί. Του δημοτικού, πρώιμα, μιλάμε.
Αυτά τα παιδιά, όντως, μπορούν να αντλούν πράγματα-δώρα, χωρίς να τα ζητάνε, μα και αγάπη. Αφού ένας υπεύθυνος γονιός, είναι, ώριμος γονιός. Δίνοντας σιγά σιγά, στο παιδί του να εννοήσει τον οικογενειακό προϋπολογισμό, ώστε, και οι μεν και οι δε, να μην έχουν μεγάλες απαιτήσεις.
Κάτι σαν το: μην δανείζεσαι από μια τράπεζα, ώστε το ποσό που θα δίνει, ξεπληρώνοντας, να υπερβαίνει το ένα τρίτο του μισθού σου. Δεν νομίζω, πως οι γονείς περιμένουν να τους πεις, ευχαριστώ, αν και καλό θα ήταν, να τους το λέγαμε καμιά φορά. Δεν γίνεται όμως να τους κατηγορούμε αιώνια, για τα λάθη τους, αφού κανείς δεν είναι τέλειος. Τώρα, αν μας θυμώσουν κάποια στιγμή :) θα τους κρατήσεις μούτρα, και θα ‘χεις και δίκιο, αν επεμβαίνουν, που πρέπει να πας να δουλέψεις, ή ποιο ταίρι θα παντρευτείς.
Παρόλα αυτά, όμως, βγήκα ήρεμος χαρακτήρας, και δεν της το χτύπησα ποτέ, της μάνας μου, που δεν μ’ άφηνε να πάω να παίξω ποδόσφαιρο –παιδί του δημοτικού- με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, σε ένα ακόμη, άχτιστο, οικόπεδο, ως τότε. Μη τυχόν και λερωθώ.
Απλά έγινα ιδιότροπος με την καθαριότητα :) και μερικές φορές σκέφτομαι, τι θα κάνω με το μωρό μου –όταν και εάν- που θα πρέπει να μαθαίνει να περπατάει, κάποια στιγμή, κι όλο θα πέφτει κάτω. Παραξενιές θα πεις. Τι να κάνουμε :)
Συλλογίζομαι μόνο, ότι θα ενοχλούμαι, να επιστρέφω από τη δουλειά και είτε να βρίσκω συνέχεια εκεί, την πεθερά, ή να κάνει φασαρία το μικρό.
Ευτυχώς, θα ‘χει καθίσει με τον ανάλογο “δάσκαλο” –αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την επιρροή των άλλων, στο παιδί σου. Το παιδί μου όμως θα γνωρίζει τι περνάνε στη δουλειά, ο μπαμπάς και η μαμά.
Όλα αυτά, αν και όταν, παντρευτώ.
<( και ρώτησα το δάσκαλο για την πίστη )>
Δεν θα διαλέξω, εννοείται, μια γυναίκα που γυμνώνει μέρη του σώματος της, βάφεται και κοιτάει τα πάντα, γύρω. Σημάδια δηλαδή, ματαιοδοξίας και φιλαρέσκειας. Και πώς να περιμένεις πίστη από ένα τέτοιο πλάσμα, ακόμη κι αν είναι συμπαθητική, στην όψη. Όσο κι αν σου κάνει κλικ στη χημεία, μα και εγκεφαλικά.
Τι λέω τώρα;
Η κοπέλα είναι της εμφάνισης και του λούσου!
Άντε τώρα, να καταλάβει, ακόμη και αν της το εξηγήσει ο ειδικός, να προσγειωθεί, παρακολουθώντας τηλεόραση, εκείνη. Αφού ο ειδικός, θα μιλά ξύλινα ή σαν Βουλευτής που διαφημίζει τα πτυχία του.
Η απλή συζήτηση, έξω από τα βιβλία και τη μόρφωση, βγάζει στο φως, πράγματα, αν και όπως είπα κάπου, πιο πριν, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει, κανέναν. Το θέμα είναι να καταφέρεις να ξεχωρίσεις τι είναι το ταίρι σου, όχι όπως, η πρώτη και πιο πρόσφατη απόπειρα μου, δημιουργίας σχέσης, όπου η κοπέλα, δεν φτάνει που με είχε στην αναμονή για ένα μήνα –και δεν ξαναβγήκαμε- συζητώντας τι θα γίνει με εμάς, είχε και την απαίτηση, να αλλάξω δουλειά. (Παρεμπιπτόντως, την διάλεξα, παρόλο που δεν μου άρεσε, οπτικά. Αλλά για τον χαρακτήρα της, που είχε όλα όσα ζητούσα, βλέποντας πως την αδικούσαν οι γύρω μας –στην κοινή δουλειά- για το ήρεμο του χαρακτήρα της. Τελικά όμως, όπως αποδείχτηκε και είχε δίκιο μια θεία μου, αυτή η κοπέλα έψαχνε για κορόιδο ή κάποιον να τον τραβάει από τη μύτη.
Ένας δηλαδή, να είναι ο πιστός, -γενικά μιλώντας- και ο άλλος να μη δίνει αναφορά, τι κάνει και που πάει. Αφού έτσι κι αλλιώς θα σε έχει εκπαιδεύσει να μην αντιδράς.
Καλό είναι, αυτά να βγαίνουν πριν το γάμο, επειδή κατόπιν, όσο κι αν φωνάξεις, στο ..αιώνιο.. σου ταίρι: γιατί βγαίνεις συνέχεια με τις παρέες σου, γιατί δεν βοηθάς στο σπίτι, παντρεύτηκες τελικά; Στου κουφού την πόρτα και όσο θέλεις βρόντα. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν συμβιβάζονται με τίποτα, και πάντα κάνουν του κεφαλιού τους. Πιθανόν παντρεύονται επειδή έπρεπε.
Πιστεύω πως αυτοεκπαιδεύεσαι, πώς να έχεις πίστη, προχωρώντας στρωτά, εννοείται, στη ζωή. Μικρά βήματα. Ότι έρθει.
Όχι ντε και καλά: πρέπει να παντρευτώ.
Οι άντρες, ναι, βρίσκουμε νεότερες. Εσείς οι γυναίκες που πρέπει να γίνετε μάνες, μέχρι κάποια ηλικία –πριν τα σαράντα-
Μετά μπορεί να σας πουν, περίεργες ή ξέρω γω, τι.
Όπως έλεγε και η αδελφή μου, για μια σαραντάρα, φίλη, φίλης της, που την έβλεπε, κάπως: Περίεργη την ανέβαζε, προβληματική την κατέβαζε. Κάτι της ξίνιζε της αδελφής μου, σ’ εκείνη, τη σαραντάρα. Τέλος πάντων. Τα ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται.
Συγνώμη, αλλά αυτά που γράφονται σ’ αυτό το άρθρο: και ρώτησα το δάσκαλο για τη πίστη, ακούγονται τόσο ξερά, σα ν’ ακούω γραμμόφωνο της δεκαετίας του 1920. κολλάει, ξεκολλάει η “βελόνα”. Σα να γρατζουνάει κάποιος, ένα μαυροπίνακα, σχολικής αίθουσας.
Μόνο.. μια φράση άκουσα, πως ο άλλος έχει δικαίωμα, να μην πιστεύει σε τίποτα. Ούτε και σε Θεό. Οπότε πράττει ότι θέλει, άρα είναι ικανός να είναι ο άλλος, και ματαιόδοξος και φιλάρεσκος, αδιάφορος. Είρωνας, κλπ.
Κάτι περίπου σαν κι εκείνον τον απόστρατο, που διαλαλά, αυτές τις ημέρες, πως δεν πιστεύει στην Αγία Τριάδα, και όταν υπηρετούσε –όλα τα χρόνια- υποκρινόταν. Προσβάλλοντας τον Σταυρό στη σημαία μας, την οποία χαιρετούσε κάθε πρωί και βράδυ, όταν μαζεύονταν στο προαύλιο της μονάδας, όλο το στράτευμα.
<( Και ρώτησα το δάσκαλο, για το φόβο )>
Άρα, όποιος δεν έχει φόβο Θεού (δεν μιλάμε για κόλαση), πράττει ότι θέλει. Εννοείται, αδικεί. Βλέπε, εργοδότες, πολιτικούς, πράκτορες κλπ.
Γενικά, πιστεύω, πως όλοι φοβούνται τον θάνατο. Κι εκείνοι που έχουν μια στρωμένη και ώριμη ζωή. Αν και η ζωή, σε λυγίζει και τότε.
<( Τα μπαγκάζια, διάλογοι )>
Ειδικότερα, θα προτείνω: μην κάνετε σχέσεις, αν ανοίγεστε μόνο εσείς, και το άλλο μέλος, είναι κουμπωμένο. Αν είναι από την αρχή, το άλλο μέλος, τόσο “πεθαμένο”, στεγνό από διάθεση προσφοράς, αλλάξτε τετράγωνο.
Κάποια στιγμή, ακόμη κι όσοι δίνουν, βαριούνται, πλέον, να δίνουν, όχι επειδή περιμένουν πίσω, κάτι (50/50%), απλά, ο κόπος, δεν αναγνωρίζεται, γι’ αυτό να δίνετε, μόνο όπου σαν νοιάζονται πραγματικά. Εννοείται, εκτός ίντερνετ.
<( Και ρώτησα το δάσκαλο, Σύγχυση )>
Όπου μπορείτε να είστε, τσίμα τσίμα, ο ένας στον άλλο. Να βλέπεις τα μάτια, το απλό πρόσωπο. Έστω, να έχεις έναν άνθρωπο, να αισθάνεσαι ότι νοιάζεται, μιας κι εσύ, έκοψες τον ομφάλιο λώρο, και, με τη ζωή.
Αποφεύγοντας, τώρα, ο ίδιος, τη ζωή, μάλλον από υπερβολική ντροπαλοσύνη ή επειδή εξακολουθείς να συλλογίζεσαι τα νιάτα, που φύγαν, και να ‘ταν κι άλλα. Πού βρίσκονται;
Αποφεύγοντας να συμβιβαστείς με την έννοια, πως θες να είσαι μια παρέα με τους γονείς, αρκεί βέβαια να δούλευες, με ικανοποιητικό μισθό, και να ‘μενες κάπου αλλού, αρκεί φυσικά να ‘βλεπες πράσινο. Αρκεί βέβαια να μην υπήρχαν διαρρήκτες. Να μην αναγκάζεσαι να παίρνεις, ιδιωτικά μέσα, προστασίας.
Καταφεύγεις στη φαντασία. Αισθάνεσαι πως αγκαλιάζεις το ταίρι, όχι που σου ταιριάζει, πιθανόν και σ’ ενεργοποιεί στη ζωή, μα εκείνη την ύπαρξη, που απλά αγκαλιάζεις (πάλι εντύπωση, σου κάνει).
Να λες επίσης, θ’ αγαπηθώ.
Λιγότερο φυσικά, απ’ όσο Αγαπά, ο Θεός, κάθε άνθρωπο.
Μα αποφεύγεις κι αυτή τη Προστασία.
Καταφεύγοντας στο χαρτί, με άγχος, να θα προλάβεις, όλα όσα ξεκίνησες ή ετοιμάζεις. Επειδή το γράψιμο, βρίσκεται πάντα εκεί, όταν τ’ αποζητήσεις. Όλα τ’ άλλα, θέλουν χρόνο. Να ετοιμάσεις τσάι, να μαγειρέψεις. Να πλύνεις τα πιάτα. Να μένεις καθαρός. Στο σώμα. Η ψυχή, ποιος τη λογαριάζει.
Ουσιαστικά.
Μετά θα σκεφτώ ξανά: έχω τόσα ταλέντα (ε και;). Γράφω, σχεδιάζω, ζωγράφιζα στη σχολή, μου αρέσει η φωτογραφία. Η αίσθηση του γούστου. Να αισθάνομαι καλά, επειδή ακούω ποιοτική μουσική ή που δεν φθείρω τον οργανισμό μου.
Όλα αυτά, χωρίς παρέα. Σύγχυση μήπως;
Αποφεύγοντας τη ζωή και το ρόλο σου, που ζητά την ολοκλήρωση.
Και μένα, με απορρίπτουν. Στο ίντερνετ, οι περισσότεροι.
Βλέπουν το ίντερνετ, ως χώρο ασυδοσίας, χωρίς συζήτηση, ή να υπάρχει τριβή, στη σκέψη και την έκφραση.
Αποφεύγοντας τη ζωή και τον έρωτα, επειδή έτσι σ’ έμαθαν. Να μην έχεις επιθυμία/μίες.
Το ένα παιδί, λυτό, το άλλο μαντρωμένο.
Η κόρη ελεύθερη, ο γιος, στο κελί του. Τι ειρωνεία.
Έπειτα θυμάσαι ότι αγαπούσες τα ταξίδια, κι εκείνο στην Πράγα, που δεν σ’ άφησαν να πας, επειδή ήθελες να γυρίσεις την πόλη, μόνος –και τα ‘χες σχεδιάσει όλα, σα να ‘ταν γνωστά σου. Η πόλη που γεννήθηκες. Όλο τούτο, ως ενήλικος. Μα υπήρχε τόσο στόκος στο μυαλό, που δεν σ’ άφησαν, ούτε στη Σύμη να πας, γιατί, αν πάθεις κάτι: που να τρέχουμε τώρα. (ναι, να μπουν οι Τούρκοι, στην Ελλάδα :) Πάλι ως ενήλικος κι ετούτο.
Έπειτα θυμάσαι τα ταξίδια της αδελφής σου, ένα για δουλειά, στις Βρυξέλες. Ο μήνας του μέλιτος της, στη Βενετία. Γύρος Ιταλίας με νοικιασμένο αμάξι. Ζηλεύεις. Μα δεν αυταπατάσαι για δυο πράγματα: Πρώτα, πως δεν θα ‘χεις χρήματα, να ταξιδέψεις, και δεύτερο, πως το ταλέντο σου στο γράψιμο, υφίσταται μόνο ως παρηγοριά, όπως και να το κάνουμε. Γι’ αυτό λέω να το αφήσω εκεί.
<( Παραμύθι για μεγάλα παιδιά )>
Ακόμη κι η ζωή σε φέρνει προ ευθυνών, ή πράξεων, για να μπει τάξη στα του βίου, λες: είμαι κοντά στη πηγή, μα τα βιώματα, με απωθούν, σαν τουρμπίνα στο φουλ, σε αίθουσα προσομοίωσης, για αεροδυναμικά οχήματα. Να πειραματίζεσαι στη ζωή, μήπως;
Όχι, δεν έχω κατάθλιψη. Δεν με ξέρεις, γι’ αυτό ίσως να το υποθέσεις.
Άλλοι έχουν μόνο χρήματα, γι’ αυτό και δεν μιλάνε: στο ίντερνετ. Εγώ δεν έχω. Ανοίγομαι όμως. Μιλάω.
Απλά επηρεάζομαι εύκολα. Ιδίως από είρωνες ανθρώπους. Θεωρώντας τους μέσα μου, εχθρούς.
Δεν ξέρω, αλλά τίποτα πια, δεν με πείθει, για εκείνα που το σύμπαν, θέλει, να μου δώσει.
Είμαι άνθρωπος –όπως είπα- που ανοίγομαι κι αυτό δεν αρέσει στους περισσότερους. Έχω χιούμορ, και γελάω. Δεν είμαι κατσούφης. Καμία σχέση. Ούτε κλαίγομαι. Απλά επιβιώνω. Έχω μια Α αυτοπεποίθηση. Απλά, ακούω μόνο το ένστικτο μου, που δεν είναι πάντοτε, σωστό. Πάμε γι’ άλλα, και βλέπουμε, ή όπως είδα σ’ έναν τοίχο: τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμη και τα λάθη, μήπως; Ή ν’ αποφεύγεις πράγματα και ανθρώπους; Ή να μη βλέπεις πως έχεις τα απαραίτητα στη ζωή, που αρκετοί εκεί έξω, στερούνται.
Δικαιολογημένη λοιπόν, η υστερία ορισμένων ανθρώπων, που παίρνουν τηλέφωνο σε κατινίστικες εκπομπές, ή με τηλεοπτικούς “δικαστές” ή ξερόλες, που σε 10, 15 λεπτά, αναλύουν τι πρέπει ή όχι, να κάνει το πρόσωπο που πήρε τηλέφωνο.
- Αχ, η κόρη μου θα παντρευτεί φορτηγατζή.
- Ωχ, κεράτωσα τον άντρα μου, χώρισα τελικά τον εξωσυζυγικό δεσμό, μα ο άντρας μου τώρα, δεν μου μιλάει!!
- Ιχ, αυτή που θέλει να παντρευτεί ο αδελφός μου, είναι χοντρή.
- Ουχ, ο αδελφός του μας χώρισε μετά από δέκα χρόνια γάμου, γιατί δεν ενέκρινε τον τρόπο ζωής μου.
(Να μην μιλήσω γι’ αυτούς που παίρνουν τηλέφωνο σε αστρολόγους. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, μια άλλη φορά).
Ναι, έχω κρίνει πολλούς στο ίντερνετ, ως απαθείς, ή που τελευταία, τους προσφέρεις (στο κλάμπ μου) χώρο σε BLOG, για να γράψουν, μα δε συμμετέχουν.
Ναι, έχω πει ότι η καρδιά τους είναι πέτρα, πιθανόν κι η δική μου στασιμότητα, να μοιάζει στο χαρακτηρισμό.
Τουλάχιστον είμαι ευχαριστημένος όσο μπορώ, μ’ εμένα. Ή με όσα έχω, που μου επιτρέπουν να γράφω ή να διασκεδάζω (εντός σπιτιού). Έστω κι αν δεν έχω χρήματα. (όχι, δεν είμαι άνθρωπος των πραγμάτων. Απλά είμαι ευχαριστημένος με όσα έχω, πιθανόν επειδή αυτή τη στιγμή, δεν εργάζομαι).
Όπως έχω αναφέρει σ’ ένα άρθρο, στο BLOG μου, τοποθετώντας την φράση, στα σημεία των καιρών: επικρατεί κοπιαστική ανάγκη, γενικά, να προβάλλεται η ανθρώπινη ανατομία.
Αν αυτό από μόνο του, δεν σου δίνει να εννοήσεις, ως άνθρωπος, πως από ωριμότητα, λογική, και αυτοσεβασμός, φθίνεις, τότε τι άλλο μπορεί, καλύτερα να αποδώσει τον όρο, σύγχυση.
Ή που βλέπουμε το χέρι του Θεού, για αιώνια σωτηρία, κι εμείς παίρνουμε τα βουνά, ή γινόμαστε ζητιάνοι της αγάπης των ανθρώπων.
<( ποιος είμαι )>
Όλα σήμερα, απαιτούν χρήματα.
Ακόμη και για να πας σε μια έκθεση ζωγραφικής. Για να εκπαιδευτείς από γνώσεις, πολιτιστικά ή απλά γιατί, ως ελεύθερος πολίτης μιας χώρας, απαιτείς τα πιο σημαντικά έργα, να βρίσκονται σε δημόσια μουσεία. Χωρίς εισιτήριο. Δηλαδή το φτωχό παιδί που αγαπάει την τέχνη, και πιθανόν να ακολουθήσει πρακτικά, ή μελετώντας, τούτο το τομέα, τι πρέπει να κάνει; Να τα παρατήσει; Αλλά φαίνεται, ζητάω πολλά από ανθέλληνες πολιτικούς. (Εδώ δεν δείξανε ζωντανά, τον εορτασμό της 17 Νοέμβρη, από το Πολυτεχνείο. Ίσως θα ‘πρεπε να σκέφτομαι, ξανά, να φύγω από αυτή τη χώρα).
Όλα απαιτούν χρήματα, και ποιος είναι εκείνος, που θα ψάξει την ποιότητα σ’ ένα μουσικό cd, με Ελληνική μουσική, που δεν έχεις ιδέα, ακόμη κι αν στο προτείνει ο πωλητής, αν θα σ’ αρέσει η μουσική, μόλις ανοίξεις το περιτύλιγμα, στο σπίτι. Ποιος έχει για ..πέταμα.. 8000 δραχμές. το λέω σε δραχμές, για να δείξω που έχουν φτάσει οι τιμές των καινούριων μουσικών cd. Θα μου πεις, ψάξε για προσφορές. Λυπάμαι, αλλά δεν είμαι, ούτε μουσικός παραγωγός, ούτε βάζω μουσική σε πάρτυ, για να ξέρω όλα τα τραγούδια (χιούμορ). Και πες πως γνωρίζεις ορισμένους αξιόλογους, αληθινούς εννοείται, ερμηνευτές. Αν έχεις χρόνο ή όρεξη να ψάξεις.
Εξίσου εσωτερικά μέσα μας. Ως να φτάσεις όμως, στο σημείο να πεις: Ξέρω ποιος είμαι, απαιτεί, ναι, σιωπή, ή πολύ πόνο. Ή να ακούς τον πόνο των άλλων.
Ή να θες να συμβιβαστείς (σκεφτείτε εσείς, με τι).
Πάντα όμως θα έχεις άμυνες. Πνευματικές.
Με όσα μέσα σου έδωσε η ζή. Δεν είχαν όλοι τη δυνατότητα, ακόμη και να τελειώσουν το λύκειο. Ή να πληρώνουν φροντιστήρια.
Πάλι λοιπόν, θα μιλήσουμε. Θα εξηγήσουμε καταστάσεις, μια μικρή άποψη. Χωρίς να υφίσταται ανάγκη από εμάς, να έχουμε κάνει πράξεις, τις παρακινήσεις μας. Τουλάχιστον ξεχωρίζουμε το συνετό. Άλλο αν δεν ηρεμούμε φορές, επειδή οι δικοί μας, μας θέλουν κάπως, εξουσιάζοντας μας ακόμη; Στα άντα;
Ευτυχώς όμως, στη ζωή του καθενός, υπάρχουν και πρόσωπα, που έστω κι από μακριά –χωρίς επικοινωνία- ακόμη, τα σκέπτεσαι. Για όσα βίωσες μαζί τους. Κρατάς τα καλά, όπως οι φωτογραφίες στο άλμπουμ των φίλων, που ενδέχεται ανοιχτά, να τους εξωτερικεύσεις: αισθάνομαι ευτυχία, που έχεις αναμνήσεις. Που έζησες.
Έτσι, σε μια κρίση λογικής :)
Με συναίσθηση της πραγματικότητας.
Εκείνοι που δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν, είναι οι προδότες του Έθνους, ως Εθνική Ασφάλεια, ως Κοινωνία συνοχής και εργασίας, για όλους.
Όνειρα δηλαδή, θερινής νυκτός.
Εκείνο το: …άσε με να κάνω λάθος, δε γουστάρω να σωθώ, παράτα με, στο άρθρο <( Σκέψεις χωρίς νόημα και σημασία )> μ’ έκανε, αυθόρμητα, να γελάσω.
Ευχαριστώ.
Αυτή τη στιγμή, 3:49, μεσημέρι, έχει εκείνον τον απίθανο και ταλαντούχο, ξένο ζωγράφο, στην ΕΤ-3. Που σου ζωγραφίζει έναν ξεχωριστό πίνακα, σε δέκα, δεκαπέντε, λεπτά.
Ταλεντάρα ο τύπος.
Ο ίδιος στο χρώμα, δεν τα πάω καλά. Μόνο στο κάρβουνο και με μολύβι, αν και φοβάμαι πως έχω ξεχάσει να ζωγραφίζω. Δεν ξέρω, πότε θα προσπαθήσω ξανά, ν’ ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Κάποια στιγμή. Έχουν περάσει, 13 χρόνια, από τότε.
Φορές σκέπτομαι: ποιος νομίζεις ότι είσαι, άνθρωπε, που δουλεύεις, 10, 15, 20 χρόνια, συνεχόμενα;
Εμένα με ρώτησες; Γιατί με προκαλείς;
Κάτι τέτοια παράλογα… με πιάνουν πότε πότε :)
Αλλά λέω, ηρέμησε Μάκη (από Γεράσιμος). Γράψε, χαλάρωσε, οργάνωσε τη μουσική σου εκ νέου: τα mp3, από μουσικά cd της αδελφής μου και παλαιότερα δικά μου. Μα θέλω μια ανανέωση, πώς να το κάνουμε
<( Πως ήλθα στον κόσμο, μαμά; )>
Αρκεί να έχεις όρεξη, ορισμένα, να τα περάσεις.
Την ταλαιπωρία περισσότερο, παρά χαρά. Που σου δίνει ένα δικό σου παιδί.
Το κλάμα του στην αρχή. Να τρέχεις σε γιατρούς. Να φοβάσαι: τώρα αναπνέει;
Οι ώρες που του μαθαίνεις την προπαίδεια, την αλφάβητο.
Θα ‘χεις υπομονή να εξηγήσεις, ετούτα έστω τα δύο; που για σένα, είναι πολύ απλά, έχοντας πλήρως εξοικειωθεί.
Έχοντας, προσωπικά μιλάω τώρα, την ανησυχία, -όταν- να πάνε όλα καλά, την ώρα της καισαρικής, της γυναίκας μου, στο χειρουργείο. Επειδή, Μαριαλένα, για φαντάσου, που είμαι χοντρικά μόνος μου, 17 χρόνια (το ξεκινάω από την ενεργοποίηση των ορμονών), να βρω το ταίρι που πάντα ζητούσα, να γεννήσει π.χ. δίδυμα κοριτσάκια, που είναι το όνειρο μου, ή έστω ένα κοριτσάκι, και μετά να χάσω τη γυναίκα μου!
Έχω γράψει ένα μυθιστόρημα, μ’ αυτό το θέμα (ελπίζω να μη λειτουργήσει προφητικά). Το θέμα του, ξεκινά ως Χριστουγεννιάτικο, κι ο τίτλος είναι: Μικρό παιδί. Που μπορείς να το βρεις στο κλάμπ μου, στον Pathfinder, η γραμμή κάτω από τον τίτλο στο BLOG μου. Μόνο που πρέπει να γραφτείς στον Pathfinder.gr, να έχεις και ένα ολοκληρωμένο προφίλ, και φυσικά να μου έχεις πει, στο BLOG μου, στο πιο πρόσφατο άρθρο ή θέμα, το όνομα που έχεις βάλει, στον Pathfinder. Εκεί θα βρεις, αρχεία με ποίηση, τις δέκα πρώτες ολοκληρωμένες συλλογές μου, με ποιήματα που πιάνουν πολλές σελίδες και δεν χωράνε στο BLOG, έτσι κι αλλιώς. Θα ‘ταν και κουραστικό. Αρχεία με ποίηση άλλων. Καθώς και τα δύο τελευταία μου μυθιστορήματα. Το τωρινό που συνεχίζω, είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, κι όπου να ‘ναι, ξεκινά η κανονική δράση, στο τρίτο κεφάλαιο, κάπου μάλλον, μετά την 170 σελίδα. Είδωμεν.
Ενημερωτικά, δεν εγκρίνω μέλη στο κλάμπ, χωρίς προφίλ, μα ακόμη κι έτσι, το ένστικτο μου, με προωθεί, αν θα εγκρίνω νέο μέλος ή όχι. Είναι κλειστός χώρος, για καλή πάστα ανθρώπων, μόνο.
Μιας και τα λέμε όλα ανοιχτά –κάτι που κι εσύ πράττεις, στο BLOG σου, προσωπικά ο ίδιος –δεν ξέρω αν ενημέρωσε η μάνα μου, την αδελφή μου, για το καίριο θέμα, μεταξύ των δύο φύλων, πιστεύω πως ναι- εμένα πάλι, κανείς. Στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, δεν ήξερα, ότι μπορούσα να κάνω σχέσεις, αν όχι ολοκληρωμένες, έστω και φιλικές, με κοπέλες της ηλικίας μου. Σήμερα γίνεται της κακομοίρας, με τα κινητά και όσα παρακολουθούμε στα κανάλια, στις ειδήσεις. Πλήρης ασυδοσία.
Θα πω: έτσι κάνουν οι γονείς, έτσι και τα παιδιά. Και το κλείνω αυτό, εδώ.
Σ’ εμένα, καθοριστικό ρόλο, έπαιξε η υπερπροστατευτικότητα.
Εσύ, ως γυναίκα, πιστεύω ότι θα έπρεπε να φτιάξεις ένα άρθρο: τι θα κάνατε, αν χάνατε τη γυναίκα σας, την ώρα της γέννας –ιδίως αν είσαστε πολλά χρόνια, μόνος. Είμαι πολύ περίεργος να διαβάσω, τις πιθανές απαντήσεις.
Λένε, πως την περίοδο της κυήσεως, το μωρό, ενόσω αναπτύσσεται στη μήτρα,, είναι ικανό ν’ αντιλαμβάνεται, τους εξωτερικούς θορύβους. Επίσης, πως τα αισθήματα της μάνας, επηρεάζουν το ίδιο.
Υπάρχουν πολύ όμορφες εικόνες, στοργής, στο παρόν άρθρο σου, <( πως ήλθα στον κόσμο, μαμά; )>
Όντως, υπάρχει πολλή σκληρότητα στα ιστολόγια, μα πόσο ν’ αδιαφορήσεις –επειδή δεν της έκατσες της αλληνής, με χ,ψ, τρόπους- αφού ανακάλυψες, ότι εκείνη, βρήκε άλλη δίοδο στο ίντερνετ, για να σε προσβάλλι.
<( Η κορυφή του παγόβουνου )>
Όπως προσβάλλει ολλωνών μας, των απλών πολιτών, τη νοημοσύνη, στην Ελλάδα, να μην βρίσκουν τους φονιάδες του Άλεξ. Και ποιος ξέρει, πιθανόν, πόσο ψηλά, ν’ αναζητήσουν οι αρμόδιοι, ενόχους.
Είναι δύσκολο να διεκδικήσεις να είσαι καλός, και να μπορέσεις να “επιβάλλεις” αυτή σου την ιδιότητα, στους γύρω. Εννοείται, όχι στους ασυνείδητους και είρωνες, ή και αχάριστους, αφού από αυτούς κινδυνεύουμε, όλοι εμείς, με χ, ψ, τρόπους. Που κάποια στιγμή, ο Θεός θα σου δείξει τον κίνδυνο, αν είναι εξαιρετικά άμεσος, στον ύπνο σου. Όπως εκείνη η κοπέλα που είπε μια μέρα στις ειδήσεις, που είδε στον ύπνο της, το θάνατο της. Κατόπιν, δολοφονήθηκε.
Τελευταία, έχει πιάσει μανία, τα κανάλια, να λένε, πόσο κακό κάνουν στον άνθρωπο, γενικά θα πω εγώ, τα βίαια βιντεοπαιχνίδια. Κι εγώ έχω παίξει τέτοια, κα πρόσφατα, μερικές φορές, ολοκλήρωσα ξανά και ξανά, το Grand Theft Auto, San Andreas, γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι παιχνιδάρα.
Δεν με επηρέασε όμως, να βγω έξω, ν’ αρχίσω να προκαλώ καυγάδες.
Πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι υπερβάλλουν, επειδή ως γνωστό, στην Ελλάδα, από ενημέρωση περί πληροφορικής και video games, στην Ελληνική τηλεόραση, υπάρχουν μαύρα μεσάνυχτα.
Όλοι αυτοί οι ειδήμονες :) δημοσιογράφοι, αγνοούν, πως τα βιντεοπαιχνίδια, οξύνουν την εξυπνάδα του ανθρώπου, αφού αναγκάζει το μυαλό, να λειτουργήσει εξαιρετικά γρήγορα, σε μια δύσκολη πίστα, σ’ ένα παιχνίδι.
Γενικά, έχω την εντύπωση, πως το Κράτος, μας θέλει κοιμισμένους.
<( Φαιά ουσία )>
Παράδειγμα, ότι κανείς Έλληνας, δεν μπορεί να πατήσει στα Ίμια.
Ή ότι η Ελλάδα είναι η χώρα, χωρίς μνήμη.
Ευτυχώς, δεν έχω κολλήσει ακόμη, ετούτο το μικρόβιο. Ούτε πρόκειται.
Σήμερα, μια εφημερίδα, στο πρωτοσέλιδο της, ανέφερε, πως η προηγούμενη κυβέρνηση, είχε αγοράσει για λόγου μας, υποβρύχια που μπατάρουν και τάνκς με τρύπες.
Εδώ αγόραζαν F-16 με μειωμένη επιχειρησιακή ικανότητα, γιατί αρνούνταν οι ΗΠΑ, να τα εφοδιάσουν, με συγκεκριμένα υλικά, ή κωδικούς που πιθανόν θα ενεργοποιούν, ορισμένες, φοβερές ικανότητες. Μας θέλουν ανοχύρωτους στο Αιγαίο, γι’ αυτό.
Οι αεροπόροι μας είναι ικανοί, και με το παραπάνω. Απλά ως λαός, ξεχνάμε –όποιοι, εθελουσίως ή λόγω φόρτου προβλημάτων. Εξακολουθώντας όμως, να ψηφίζουν τους ίδιους άχρηστους πολιτικούς, που διαδέχονται οικογενειοκρατικά, ο ένας τον άλλο. Έχει δεν έχει προστασία, ο άλλος που ζητά την ψήφο.
Βουλευτής: Σίγουρο επάγγελμα!!
Δεν ξέρω αν θα ‘πρεπε, να γίνουμε και δω “Ισραήλ”, ώστε να υπηρετούν υποχρεωτικά, όλες οι γυναίκες, τελειώνοντας το λύκειο, ή στα 18. ίσως και να ‘πρεπε. Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε, επί του θέματος.
<( Δικαίωμα )>
Ή για αυτό που θα αποκαλύψω στη συνέχεια, ελπίζοντας να μη με λιθοβολήσετε.
Έχω την εντύπωση, πως οι γυναίκες, δεν χαίρονται, στον έρωτα. Μοναξιά, ναι, να το δεχτώ, ότι νοιώθετε κι εσείς οι γυναίκες. Ιδίως όσες δεν έχετε συνηθίσει να είστε μόνες, περισσότερο από ένα μήνα. Αλλά εδώ μιλάμε για μανία, περί της συνεύρεσης, και όχι για φυσιολογικούς ανθρώπους, που έχουν λίγη εγκράτεια, λογική και σεβασμό, πρώτα για το ίδιο τους το σώμα, καθώς και για το αντίθετο τους φύλο.
Αγκαλιά, να το δεχτώ, όλοι χρειαζόμαστε. Τώρα, εσείς οι γυναίκες, να έχετε την ίδια επιθυμία με τους άντρες –περί συνεύρεσης- εμένα με ξινίζει. Επειδή λέτε, ότι εσείς οι γυναίκες είστε εγκεφαλικές και πιο έξυπνες. Sorry, αλλά μιλάει η άγνοια.
Όμως, με το διάλογο και όχι με τον εγωισμό, είναι που λύνονται οι απορίες.
<( Τα είπες όλα μεγάλε )> Απαντώ, σα να ‘ναι καλοκαίρι.
· Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά που νιώθω μόνος. Άλλο ένα καλοκαίρι, μόνος.
· Το αδιέξοδο το φτιάχνουμε και μόνοι μας. Κοινώς: έπεσα σε τοίχο, όχι σε άνθρωπο με αισθήματα.
· Όχι.
· Δεν θυμάμαι.
· Υπάρχει λόγος;
· Δεν έχω κάμερα στο δωμάτιο μου :) Κοιμάμαι. Γιατί; :)
· Τη δικιά μου καρδιά, ποιος; (πολλοί τενεκέδες).
· Δεν έχω λεφτά. Sorry.
· Όχι. Σέβομαι τα βιβλία, άρα τον κόπο του άλλου.
· Κλάμα όχι. Συγκινησιακή φόρτιση, ναι.
· Ν’ αγαπιέμαι. Δύσκολα μου βάζεις :)
· Όχι. Δεν καταλαβαίνω τι λες.
· Φυσικά.
· Δεν καπνίζω. Έχω μυαλό. Δεν θέλω να πεθάνω από καρκίνο.
· Δεν κάνω παρέα με φαντάσματα.
· Ναι (Δεν σου λέω περισσότερα :))
Αν ξυπνάω ιδρωμένος τη νύχτα;
Γιατί, έχω γούνα αντί για δέρμα, για να παραμένω στεγνός;
· Ε, ε, ε, ε, ε, Η ηχώ ήταν :)
· Όταν ζεσταίνομαι :)
· Αμέ :))
· Δεν τρελάθηκα ακόμη.
· Δεν οδηγώ.
· Πολλά ρωτάς.
· Μπιπ, μπιπ, μπιπ.
· Διακοπές, Τι ‘ν τούτο;
· Εεεεεεεεεεεεεε
· Φέρε μου μια κοπέλα, να της το πω :)
· Τ’ ότι γράφω εδώ, δεν σου λέει κάτι;
· -
· Όχι, του ιδίου μου φύλου
· ΟΧΙ.
· Τελευταία, πέφτω πάνω στην “πρώην”, και ανακατεύομαι. Αλλά τι θέλω κι εγώ, που περνάω από κει, να βλέπω, τους παλιούς συμπαθητικούς συναδέλφους.
· Παρέες; Τι ‘ν τούτο;
· ……
· Τι να κοιτάξω; Α, σα να πονήρεψες :)
· Αααααααααα
· Δεν τρελάθηκα ακόμη.
· Μπορώ να μιλάω.
· Και ναι και όχι.
· Εισιτήριο ναι, λεφτά όχι.
· Ναι, αλλά δε στο λέω.
· Να φυλάει ο Θεός τη μάνα μου, το πρωί, από το πρόσφατο διαρρήκτη –χωρίς αποτέλεσμα όμως.
· Και τόση ώρα, τι κάνω;
· Είπαμε. Είσαι και κουφή :)
Δεν έχει άλλες ερωτήσεις;
Θέλω κι άλλες ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ :)
<( Ένα περιστέρι )>
Κι άλλες αναμνήσεις.
Παλαιότερα, στο χωριό μας στην Κέρκυρα, κυνήγησα πολύ αθώα, ένα νεαρό σπουργιτάκι, που περπατούσε στο χώμα. Μη ξέροντας ακόμη, να πετά. Η καρδούλα του πήγε να σπάσει, από το φόβο. Γι’ αυτό και μετά από λίγο, το άφησα απαλά, κάτω.
Το σπουργιτάκι, όντως τρόμαξε. Κάνοντας μου εντύπωση, τόσο δυνατή καρδιά, σε τόσο μικροσκοπικό πλάσμα.
<( Θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας )>
Θυμήθηκα αυτόματα, εκείνο που είχα ακούσει παλαιότερα, πως ο Θεός που φροντίζει τα πετούμενα του ουρανού, θ’ αφήσει τους ανθρώπους, που έχουν και την εικόνα Του;
Αλλά πάλι, εγώ γιατί δεν πείθομαι;
Το αποκούμπι μου, είναι μια συγκεκριμένη ξαδέλφη μου –εκείνη είπαμε, που δεν κρίνει, ούτε κατευθύνει, απλά ακούει. Όπως και η ενασχόληση με το γράψιμο και το ίντερνετ.
<( Η πόλη των Αγγέλων )>
Αγαπώ εξίσου το χρώμα, στα κινούμενα σχέδια, κυρίως όμως στις λήψεις, στις αγαπημένες μου ταινίες: OUT OF AFRICA –εξού και οι πρόσφατες φωτογραφίες, στο BLOG μου. Leaving Las Vegas: σ’ εμένα λέει πολλά. Love Story: η αγάπη που ονειρευόμασταν ίσως, και χάσαμε. Lost in Translation: βάζω και τη βλέπω, όταν θέλω να αισιοδοξήσω. Falling in love again: και αυτή την έχω, από περιοδικό, αν και δεν είναι γνωστή ταινία, παίζει η Μισέλ Φάϊφερ. Ο θάνατος του Εμποράκου: μπορεί να μας διδάξει πολλά για τις σχέσεις γονιών-παιδιών. Sylvia: η ζωή της ποιήτριας, που έδωσε τέλος η ίδια, στη ζωή της, πολύ νέα. Θα ήθελα να είχα κι εκείνη την ταινία που είχε δείξει κάποτε, στην ΕΤ-3, με τη ζωή της ποιήτριας Ντόροθυ Πάρκερ. Τη δεκαετία του 1920 ή 1930; Κάπου εκεί.
Την ταινία: City of Angels, ναι, την έχω δει, πριν μερικά χρόνια, σε βίντεο, αλλά δεν θέλω να την ξαναδώ. Καλή ταινία, αλλά δεν ανήκει –πια- στις αγαπημένες μου. Όσο κι αν μ’ αρέσει η Μέγκ Ράϊαν.
<( Θέλω να γυρίσω στα παλιά )>
Όπως οι λιγοστές, αγαπημένες αναμνήσεις.
Δεν το πιστεύω ότι διάβαζες το: «αγόρι». Μάλλον θα στο δάνειζε ο αδελφός σου. Το αγόραζα κι ο ίδιος, όπως και το Μπλέϊκ :)
- Καρπούζι! Να ‘χα τώρα.
Αν και θα ‘θελα κάτι ζεστό και τραγανό. Καμιά πίτα π.χ. εκτός από κρεατόπιτα, μιας και δεν τρώω κρέας εδώ και λίγα χρόνια.
Δεν θα ‘λεγα όχι, και για σοκολάτ-ες. Μία φτάνει; Μπα.
Πολλά φαγητά αναφέρει αυτό το άρθρο. Μιαμ μιαμ.
Τι μου θύμισες τώρα, με τη φέτα και τις πατάτες τηγανητές. Χωριό στην Ήπειρο (γιαγιούλα μου).
Τοστ. Μιαμ μιαμ. Κάτι από φέριμποουτ, ολιγόλεπτο ταξίδι, Ρίο Αντίριο.
Δεν την ξέρω τη σειρά, Ρωμανός Διογένης, όπως και: ομάδα G. Τα άλλα, ναι, τα έχω δει.
Α, η εμπειρία με τα Ιώδιο, να κλείσει η πληγή. Σπάνια για μένα, ως παιδί.
Τι μου θύμισες πάλι. Να ‘σαι καλά.
<( Η χαρά )>
Εύχομαι, η χαρά που μεταδίδεις στους άλλους, αν τη βρεις, Μαριαλένα, και στη προσωπική σου ζωή, κι όλο και κάποιον θα βρεις εκεί έξω, που θα σ’ εκτιμήσει, και μη σε πτοεί, ο διαβήτης.
Εύχομαι ειλικρινά, να αποκτήσεις και τα δικά σου παιδιά. Για να ‘χεις και άλλες εμπειρίες, με δικά σου παιδιά, σε παιδική χαρά, αφού πήρες τόση χαρά.
Ή ήταν όνειρο του νου;
Είναι κι αυτό, μια μικρή ελπίδα. Σε καταλαβαίνω.
<( Αποφάσεις )>
Πιο εύκολο, πιο χρήσιμο καλύτερα, απ’ το να κάθεσαι και να παιδεύεσαι, να διαλέξει η καρδιά, για σένα ή η λογική. Ο εγκέφαλος, που ούτως ή άλλως, εμείς τον εκπαιδεύουμε οι ίδιοι, και τα γύρω ερεθίσματα.
Άρα ακούμε την καρδιά, που κινεί το αίμα, που λειτουργεί και τον εγκέφαλο. Ακόμη κι αν η καρδιά κάνει λάθη, φορές. Άνθρωποι είμαστε και σε λάθη πέφτουμε.
Όπως προείπα, έχουμε το ένστικτο, που κι αυτό δεν είναι αλάθητο, που και το σώμα δεν θα λειτουργεί για πάντα. Βλέπε, εμφράγματα, εγκεφαλικά, καρδιακές προσβολές, λιποθυμίες. Μακριά από μας. Ξαφνικά δηλαδή, περιστατικά.
Το παν είναι να διακρίνεις, ότι χρειάζεσαι ν’ ανοίγεσαι. Γιατί, άνθρωπε, το κρατάς μέσα σου; Σε ωφελεί; Θα σκάσεις σα μπαλόνι, κάποια στιγμή, και μη έρθεις να μου πεις; Καλά μου το ‘λεγες.
Να εμπιστεύεσαι, Μαριαλένα, και να δίνεσαι, εκεί που σου λέει, αυθόρμητα, η καρδιά σου, αφού το βλέπεις και στη σταθερή φυσιογνωμία του άλλου, εκεί έξω –όπου νομίζεις εσύ- πως κυριαρχεί μια σπίθα. Γιατί να είσαι μόνη σου;
Διαχώρισε τη δουλειά από τον ελεύθερο χρόνο. Τι, επηρεάζει, τι. Εξάλλου, εσύ είσαι κοινωνική.
Όχι όπως ορισμένοι από εμάς, που προσπαθούμε να προστατευτούμε, από παντού και πάντοτε, μη τυχόν και πληγωθούμε συναισθηματικά, άλλο αν αυτό, μας ατσαλώνει.
Ίσως και να ‘ναι θεωρίες, τα προηγούμενα.
Εξάλλου, μόνο τη φωνή μας έχουμε –γραπτώς ή ακουστικώς.
Και πράττουμε ότι θέλουμε. Και κανείς δεν μας επηρεάζει.
Και κανενός η συνείδηση, δεν είναι τέλεια. Όλο και κάποιον θα έχουμε πληγώσει.
Και καμιά προσευχή δεν εισακούγεται, αν δεν είναι ειλικρινής ή μετανοημένος ο άνθρωπος.
Και τίποτα στον κόσμο δεν μας αλλάζει γνώμη, αν πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο –σωστά ή λανθασμένα.
Και κανείς δεν μπορεί να μου πει, πως θα ζήσω, αν αυτός ο κάποιος, παίρνει μισθό, 1500 Ευρώ και άνω, το μήνα. Βολεμένος, με την καλοπέραση του, να τρώει γλυκό, τρεις τέσσερις φορές, τη βδομάδα. Να γεμίζει το καρότσι στη λαϊκή. Να αισθάνεται ότι μπορεί να ψωνίζει ότι θέλει, όποια ώρα το ζητήσει.
Ας αφήσει ο ένας, ήσυχο, τον άλλο.
Ούτε: από μακριά και αγαπημένοι.
ΟΧΙ. Ούτε αυτό.
Τα προσωπικά σας, της κρεβατοκάμαρας, παρακαλώ, μην τα διαλαλείτε. Δεν αφορούν κανέναν. Κλείστε την πόρτα. Δεν χρειάζεται να τα ξέρουμε όλα.
Το θάρρος, δεν είναι ένα πράγμα.
Θάρρος ναι, να πιάσεις κουβέντα με τον άλλο, στο δρόμο, όχι όμως και να …ενημερώνομαι… από την τηλεόραση, πότε χώρισε ο ένας, με ποια τα έχει ο άλλος κλπ.
Όταν ρωτήσει ο Θεός, τι έκανες στη γη, τι έκανες με τα τάλαντα που σου ‘δωσα, με το σώμα σου που τ’ Άφησα υγιές. Με το νου και την πλήρη ελευθερία. Με το χειρόφρενο της συνείδησης. Αλήθεια, τι θα του πούμε, τότε;
Ναι, γιατί πρέπει να απαντήσουμε; Υπάρχει και αυτή η πιθανότητα, δεν διαφωνώ.
Μην αυταπατάσαι όμως, πως εκείνη τη στιγμή, ακόμη κι αν μετανιώσεις, πως θα αλλάξει κάτι. Παίρνεις τη καταδίκη, αμετανόητος, όσο ζεις εδώ στη γη. Μετά, πάπαλα.
Αλλά που ξέρω εγώ, αν την ώρα της Κρίσεως, που θα με Ρωτάει όλα τα προηγούμενα, εκείνη τη στιγμή, θα βαράνε οι σάλπιγγες κλπ. Και θα τρέμω απ’ το φόβο. Όπως είπα, θα είναι πολύ αργά για να αλλάξει κάτι (σκεφτείτε δικά σας παραδείγματα, λαθών).
Θα γυρίσει ο Θεός και θα μου πει: άφηνες το χρόνο να περνάει έτσι….
Λυπάμαι, αλλά εγώ δε θα πληρωθώ ποτέ, πάνω από 1000 Ευρώ, ούτε καν, πάνω από 600. Και όχι, δεν κάνω όνειρα θερινής νυκτός, να παντρευτώ πλούσια… Δεν μου αρέσει να παίζω με τα συναισθήματα. Για να μην είμαι μόνος.
Εγώ δεν περιμένω ευλογίες. Είναι πολύ αργά γι’ αυτό΄.
Ούτε με ενδιαφέρει να δίνω αναφορά τι κάνω και τι σκέφτομαι.
Αυτές τις ημέρες που ασχολήθηκα με ετούτο το BLOG, γράφοντας όλα τούτα, με γέμισε, άρα δεν το μετανιώνω. Είναι κάτι που θα θυμάμαι.
Απλά μιλάω, λοιπόν. Thank God, έχω φωνή, καρδιά, δεν είμαι τενεκές.
Προσφέρω ότι μπορώ, όπου μπορώ. Κάτι μικρό, κάτι από τα δικά μου χέρια, φτιαγμένο. Κάθε μέρα ζω, την κάθε νέα ημέρα.
Δεν περιμένω από πουθενά, βοήθεια, ούτε και με ενδιαφέρει.
Ακόμη κι αν με κρίνουν οι άλλοι για τις προσωπικές μου ιδεολογίες. Όλοι όσοι, τέλος πάντων, θα πουν, τι λέει αυτός, μη γνωρίζοντας τα βιώματα μου.
Κάπου εδώ, τελείωσε η μελέτη απ’ ότι ήθελα να διαβάσω, απ’ το παρόν BLOG. Όπου ήθελα να συμμετέχω, με δικό μου σχόλιο, το έπραξα. Είδα και το anonimi.blogspot.com, ότι ήθελα και από εκεί, να διαβάσω. Είδα πολύ ωραίες και ανθρώπινες εικόνες, κι εκεί. Απλά δεν είχα λόγια δικά μου να προσθέσω.
Θα συμμετέχω κι εκεί, όταν κάτι μέσα μου θα μου πει: κάντο.
Χαιρετώ και καλό σαββατοκύριακο σε όλους σας.
Γεράσιμος Μηνάς 2006
Παναγιώτα μου, ξέρεις το γνωμικό που λέει: Μην τάξεις άγιου κερί και σε παιδί κουλούρι, ε? Όχι τίποτα άλλο, άμα γιάνει το ποδαράκι θα δέσω κόμπο στο μαντήλι μου τη βόλτα και μετά άντε να το ξεχάσω, χα,χα,χα!
An-Lu, Αλκιμήδη, Αλκάθοε, Ημίαιμε, φίλοι μου, σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον! Υπάρχει μια μικρή βελτίωση στο πρήξιμο αλλά η ανάρρωση θέλει αρκετό χρόνο ακόμη όπως φαίνεται και υπομονή από μέρους μου!
Γεράσιμε, σ' ευχαριστώ που ασχολήθηκες τόσο διεξοδικά με τις καταθέσεις μου στις σελίδες μου και που θέλησες να ξεδιπλώσεις κάποια κομμάτια της δικής σου καρδιάς στα σχόλια που έγραψες!
Θα χαρώ και εγώ να ανταλλάσουμε απόψεις για αυτά που μας απασχολούν μα λόγω ότι βρίσκομαι σε ανάρρωση αυτήν την εποχή, αυτό ελπίζω να γίνει με ποικίλες αφορμές στο μέλλον. Μόνο ένα θέλω να σου πω που μας αφορά και τους δύο τελικά! Ακουλούθα τη καρδιά σου φίλε Μάκη, μπορεί να σε φοβίζει αρχικά η ανάληψη πρωτοβουλίας, μα όσο και αν μας αγαπάνε οι δικοί μας άνθρωποι, με τις παραινέσεις ή τις επιταγές τους κατορθώνουν μόνο να κάνουν τα παιδιά τους λιγότερο ευτυχισμένα, ειδικά αν ξέρουν αυτά τα ίδια τι θέλουν και τι ζητούν από τη ζωή τους τώρα που μεγάλωσαν. Εκείνοι έζησαν ή ζουν τη ζωή τους όπως νομίζουν, σειρά έχουμε εμείς τώρα!
Καλό σ/κ σε όλους με χαμόγελα, Μ.
καλή ανάρρωση, λοιπόν, με νέες δυνάμεις, εύχομαι, στον εδώ χώρο, του διαδικτύου, μα και έξω, στον πραγματικό κόσμο.
Ευχαριστώ για την απάντηση.
Ελπίζω να μην στενοχώρησα κανένα, με τις απόψεις μου. Το σκεπτόμουν το πρωί, σήμερα.
Καλή εβδομάδα σε όλους, και ότι κάνετε, να είστε αυθόρμητοι, επειδή το θέλετε αληθινά.
Χαιρετώ.
Γεράσιμος
Post a Comment