Να με λέτε Robocop-girl!

Πάνε 18 μέρες από τότε που έσπασα το πόδι μου. Η συνηθισμένη καθημέρινότητά μου εντός, εκτός και επί τα αυτά και η πρόγνωση πως ο μήνας Νοέμβριος θα ήταν τουλάχιστον κοινωνικότερος από τους αμέσως προηγούμενους, διαψεύστηκε οικτρά μετά τις 3 του Νοέμβρη. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος μετά το ατύχημα, τώρα οι ώρες, οι μέρες, οι ανάγκες μου, οι συνήθειές μου, μοιάζουν σαν να κινούνται όπως η Μέρα της Μαρμότας στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο.

Έξαφνα, αυτό που μονοπωλεί σχεδόν τις μέρες αλλά και τις - άγρυπνες από τη δυσφορία -νύχτες, είναι το πόδι μου και οι αντιδράσεις του. Όχι δεν στεναχωριέμαι γι' αυτό που συνέβη, το θεωρώ δεδομένο, έσπασα το πόδι μου-ΟΚ!, αλλά οι συνθήκες ανάρρωσης δοκιμάζουν τις αντοχές μου και ας μην αγανακτώ φανερά, δεν έχει νόημα άλλωστε κάτι τέτοιο, με ποιόν ή τι να τα βάλω...!

Σήμερα μετά από το συνεχόμενο διακοπτόμενο ύπνο μου τα βράδυα, κάθε μια με δυό ώρες να βάζω παγοκύστη στο πόδι για να ηρεμίσει, σηκώθηκα να πάω για επανεξέταση στο νοσοκομείο με ένα τρελλό ζάχαρο να με καλημερίζει. Γαμώτο! Τόσο στρες και ταλαιπωρία κάπου έπρεπε να βγει στο σώμα μου άλλωστε! Πήγαμε, ο γυψονάρθηκας αφαιρέθηκε γιατί το αιμάτωμα υποχωρεί και αντικαταστάθηκε με μια μαύρη διαστημική μπότα-κηδεμόνα, (εξού και το χιούμορ που κάνω για να με λέτε Robocop-girl), που θα την φοράω μέχρι την πλήρη (ελπίζω) αποκατάσταση του τραύματος, έξι εβδομάδες σε σύνολο, καλό Δεκέμβρη και βάλε. Αντίκρυσα τη γάμπα μου και τρόμαξα. Έχει μείνει η μισή σε μέγεθος σε σχέση με την αριστερή που σηκώνει και όλο το βάρος της μετακίνησής μου χοροπηδώντας με τις πατερίτσες! Για φούστα ούτε λόγος, θα έμοιαζαν τα πόδια μου με τον χοντρό και το λιγνό μιλάμε. Έξι ολόκληρες εβδομάδες είναι αυτές, ακόμα τέσσερις προς το φτου ξελευτερία... Σαν τους στρατιώτες που απολύονται και μετράν τις μέρες!

Πως περνάν οι μέρες? Απλά, μιας και ο "έξω" κόσμος είναι μακρυά από το κρεβάτι μου. Ξύπνημα με το πρώτο χάπι της ημέρας για το στομάχι και τις βιταμίνες μου για τα μάτια και την ομοιοπαθητική (στάνταρ). Μέτρηση του σακχάρου και ινσουλίνη, να φάω τα φρούτα μου και μετά τα άλλα φάρμακα για το οίδημα και την ανάπλαση των ιστών. Αν δεν διαβάσω κάτι, με παίρνει ο ύπνος για να με ξυπνήσουν το μεσημέρι να φάω και να κάνω την ένεση ηπαρίνης για να μην πάθω θρόμβωση (την έπαθα τη φρίκη όταν το πρωτάκουσα, τώρα απλώς πονάει το φάρμακο, αλλά και τι να κάνω?). Το απόγευμα, πάλι ξάπλα στο κρεβάτι και το βράδυ μια από τα ίδια με τα φάρμακα, ινσουλίνες κλπ.

Η Άρτεμις, η σκυλονίτσα μας, πηγαινοέρχεται στα στρωσίδια και μου κρατά συντροφιά. Το μπάνιο με τη βοήθεια της μητέρας μου, είναι βάλσαμο και με χαλαρώνει. Το να γράψω τις σκέψεις μου στο ημερολόγιο ή να ανεβάσω τα ποίηματα που ήλθαν σαν έμπνευση, επίσης, όταν το έχω όρεξη. Να ακούσω λίγη μουσική, επίσης. Σαν κάποιος φίλος/φίλη με θυμηθεί και μου πει ένα γεια με τον τρόπο του, χαίρομαι μα δεν παρεξηγώ κιόλας για όσους δεν θα μπουν στον κόπο να το κάνουν...

...Γιατί εγώ έχω κάνει, καθώς λέω "delete", με τις τρεχάλες της καθημερινότητας, της πριν και της μετά από αυτές τις έξι εβδομάδες, είτε το θέλω είτε όχι. Τουλάχιστον τώρα που αναγκαστικά απέχω από πολλά πράγματα, βλέπω και κατά πόσον είναι απαραίτητα ή όχι, ή απλά γεμίζουν τις μέρες ή τις ώρες χωρίς ουσιαστικά να τρέφουν τη ψυχή.

Ονειρεύτηκα κιόλας κάποια όμορφα όνειρα στον REM ύπνο μου, εκτός από εφιάλτες. Βρέθηκα λέει στην Θεσσαλονίκη και συνάντησα φίλους καλούς και μοιράστηκα τον έναστρο ουρανό της μαζί τους! Ή ταξίδεψα στη Ρώμη, την αγαπημένη Αιώνια Πόλη, καθώς λαγοκοιμήθηκα ένα μεσημέρι διαβάζοντας ένα βιβλίο για εκείνην. Ή βρέθηκα στην αγκαλιά αγαπημένου και κάναμε έρωτα όπως μ'αρέσει, γλυκά και τρυφερά, μέρες και νύχτες ολόκληρες και χρωματίστηκαν τ' όνειρά μου με εικόνες και υποσυνείδητες επιθυμίες!

Είναι ώρα για ύπνο και πάλι, τα μάτια μου είναι κομμένα από την κούραση, αλλά γράφωντας ετούτες εδώ τις σκέψεις μέσα στο μαύρο μεσάνυχτο, ένιωσα να βγάζω κάτι από μέσα. Θα περάσει και αυτό λέω στον εαυτό μου, μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια, μα η ανηφόρα ετούτη θέλει κότσια και ψυχικές αντοχές μέχρι να φτάσω στο πλάτωμα και να πω πάπαλα.

Το μάθημα ζωής που έλαβα από τις πρώτες κιόλας μέρες, θα το φανερώσω σαν τελειώσει και αυτή η περιπέτεια, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μέχρι τότε να είμαστε καλά να αντέχουμε, να εκτιμάμε την υγεία μας και να πετάμε από πάνω μας τα περιττά βαρίδια.
Α! και να αγαπάμε μωρέ, όπως το έχω εισπράξει από φίλους αγαπημένους και τους ευχαριστώ για το Θείο δώρο που μου έχουν κάνει με τη φιλία τους. Αυτό και αν είναι!

Καληνύχτα/καλημέρα, ελπίζω και εύχομαι να χαμογελάμε το πρωί που θα ξημερώσει, γιατί είμαστε τουλάχιστον ζωντανοί στου καθενός το μετερίζι, Μαριαλένα