Να μ' αγαπάς...

Please love me, image by http://i.blog.empas.com/deoinga/

Αύγουστος του 1998, το βράδυ είχε σημώσει για τα καλά στα ριζά του βουνού στον Διόνυσο. Κάτω από τα πεύκα στη κατασκήνωση του ΤΥΠΕΤ, μια συντροφιά νέων παιδιών κάθεται κατάχαμα και με μια κιθάρα για συνοδεία, τραγουδά τραγούδια της παρέας που κάνουν τη νύχτα ακόμα πιο όμορφη, μετά από μια ακόμα κοπιαστική μέρα που χε περάσει.

Αύγουστος του 1998 και όταν ένα παιδί αρχίζει να τραγουδά το "Να μ' αγαπάς" του Σιδηρόπουλου, μια κοπέλα στη παρέα ξεσπά σε λυγμούς σιωπηλά και πέφτει στον ώμο μιας άλλης κοπέλας που βρίσκονταν δίπλα της, όταν εκείνη την παίρνει στην αγκαλιά της. Τα λόγια της τρύπησαν τη καρδιά και την έκαναν να ξεσπάσει σε κλάμματα για τα 27 χρόνια που μέχρι τότε είχε ζήσει, χωρίς να έχει καταλάβει τι σημαίνει αγάπη, μα ένιωθε πως εκείνο το ξέσπασμα όσο προχωρούσε το τραγούδι, το είχε τόση, μα τόση ανάγκη μαζί με τα καυτά δάκρυα που πλημμύριζαν τα μάτια της και κυλούσαν από τα μάγουλά της...

Μάιος του 2007, Σάββατο βράδυ, ετοιμάζομαι να πάω σε μια κοινωνική υποχρέωση στην άλλη άκρη της Αττικής. Βρέχει έξω από το μεσημέρι και εγώ χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, ετοιμάζομαι να ανταποκριθώ στο κάλεσμα για φαγητό από γνωστή μου οικογένεια. Ντύνομαι θηλυκά, παίζοντας με τον εαυτό μου και την εικόνα μου σαν γυναίκα. Μπαίνω στο αμάξι, βροχή δυνατή, ο δρόμος σκοτεινός και πολυσύχναστος την ώρα της αναχώρησης. Πλησιάζω στον προορισμό μου καθώς χτυπά το κινητό και απαντώ μέσω της ασύρματης επικοινωνίας. Σταματώ το αμάξι στην άκρη του δρόμου και μιλάω με τον συνομιλητή μου. "Μήπως τα μάτια είναι μελαγχολικά απόψε?" ρώτησε μαζί με την καλησπέρα της, η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, λες και διάβαζε τη σκέψη μου. Χαμογέλασα, ίσως από αντίδραση, ίσως γιατί δεν ήθελα να πω πως ναι, αυτή η αδιόρατη μελαγχολία της λαχτάρας μου για ανθρώπινη επαφή όπως την έχω ανάγκη να προκύπτει, είχε κατορθώσει να με νοτίσει, όπως οι σταγόνες της βροχής που έπεφταν γύρω μου.

Το τραγούδι αυτό, ήλθε αυτόματα στη σκέψη μου κατά τη διάρκεια του τηλεφωνήματος αλλά και μετά. Η συγκλονιστική φωνή του Σιδηρόπουλου με την κιθάρα του ή της Σκιαδαρέση που το ερμήνευσε αργότερα, αντηχούσαν ξανά στα αυτιά μου. "Να μ' αγαπάς, όσο μπορείς να μ' αγαπάς..." και το καλοκαίρι εκείνο του 1998, ζωντάνεψε για μια ακόμη φορά μέσα μου, σαν να ήταν χθες... Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μ' αγαπάς, μπορείς άραγε, θέλεις, όχι γιατί στο ζητάω εγώ, αλλά γιατί εσύ το διάλεξες!

Αφιερωμένο στο λυγμό που ξεπήδησε τότε, μέσα από αυτές τις νότες:
"Να μ' αγαπάς" - Μαρίνα Σκιαδαρέση Live (2000)

Marialena, 21/05/2007 (γιατί τα λόγια μόνο, δεν αρκούν για να ζεστάνουν τη καρδιά εκείνου του παραπονεμένου κοριτσιού...)