Θεσσαλονίκη μου!

Χθες βράδυ αργά, πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο που είχα παραγγείλει και περίμενα από καιρό για σένα, Αρχόντισσα του Βορρά. Μέσα στην ησυχία της νύχτας που προχωρούσε, ξεφύλιζα τις σελίδες του και ρουφούσα αχόρταγα τις πληροφορίες και τις εικόνες από τη Θεσσαλονίκη "μου". Καθώς προχωρούσα, με έπιασε ένα ρίγος και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά φτάνοντας ο απόηχος μέχρι το στέρνο μου.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, παιδί αυτής της πόλης είμαι και ακόμα και τώρα είναι η πόλη μου, οι αναμνήσεις μου, το παρόν μου. Μα εσύ Θεσσαλονίκη μου, είσαι βαθιά κρυμμένη στο υποσυνείδητό μου, είσαι κομμάτι μου αφανέρωτο, είσαι ο κρυφός μου πόθος!


Image by http://diadromes.pblogs.gr

Είσαι όμορφη μέσα στην ασχήμια σου, Θεσσαλονίκη μου. Από την είσοδό σου Δυτικά μέχρι το αεροδρόμιο, από το βιομηχανικό σου Βορρά μέχρι την απεραντοσύνη του θαλασσινού Νοτιά σου, είσαι ετερόκλητα γοητευτική. Έχω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία που παριστάνω τον Ποπάυ, ήρωα των νηπιακών μου χρόνων, μπροστά από το Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών, όταν ο αδελφός μου προωράκι 6 μηνών φιλοξενείτο στο ΑΧΕΠΑ στη θερμοκοιτίδα. Το ΑΧΕΠΑ το θυμάμαι, έστω και αν έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια...

Μετά επέστρεψα στην πενταήμερη του σχολειού μου και περπάτησα στην Αριστοτέλους, ήπια τον καφέ μου για πρώτη φορά με θέα την Πλατεία, πήρα ως ανάμνηση μια κόκκινη μπαντάνα που την έχω πάντα δεμένη στο λεβιέ του κιβωτίου στο αυτοκίνητό μου, ίσως για να σε θυμίζει, ίσως για να με φέρει ξανά κοντά σου κάποτε. Ανέβηκα στον Λευκό Πύργο και έμαθα την ιστορία του, επισκέφθηκα τις βυζαντινές εκκλησιές σου. Έφαγα τα ξακουστά σουτζουκάκια του Ρογκότη στο λιμάνι, πήρα το πρώτο μου γεμιστό τσουρέκι από τον Τερκενλή που η νοστιμιά του δεν μοιάζει με κανένα άλλο, πήγα μέχρι το Πανόραμα στην άκρη του Χορτιάτη για να θαυμάσω τη θέα της πόλης από ψηλά, δοκίμασα και τρίγωνα!


Image by www.focusmag.gr

Περπατώντας μιαν ακόμα φορά στη Καμάρα, ανακάλυψα τον Ναό του Αγίου Παντελεήμονος, ανήμερα της γιορτής του, όταν πηγαίνοντας για τον Αγιο Δημήτριο, πρόσεξα μια εκκλησία με στοιχεία ύστερα ρωμαϊκά στην κατασκευή της τοιχοποιίας του και στον γυρισμό, χωρίς να ξέρω δρόμους και αριθμούς, πήγα πάλι στο ίδιο μέρος και προσκύνησα την εικόνα από τον 13ο αιώνα που φυλάσσεται εκεί, σε αυτόν τον μικρό ναϊσκο που οι πιστοί φρόντιζαν με αγάπη περισσή. Ιασονίδου και Αρριανού γωνία.

Και ξαναγύρισα αργότερα για τον γάμο συναδέλφου, στον Ιερό Ναό Κυρίλλου και Μεθοδίου παντρευότανε και εμείς κλείσαμε ξενοδοχείο στην Βασιλίσσης Όλγας. Χριστούγεννα ήταν θυμάμαι, τέτοιος καιρός. Πήγα από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό με το λεωφορείο μέχρις εκεί και «κάτι» με έπιασε όταν έφτασα στη γειτονιά της παραλίας. Πολύ αργότερα έμαθα πως εκεί ήταν τα σπίτια των εβραίων της Θεσσαλονίκης και συνέβησαν διάφορα πριν και μετά την κατεδάφισή τους. Ο γάμος εξελίχθηκε σε ένα τρικούβερτο ποντιακό γλέντι, όπου εμείς οι «Αθηναίοι» σαν χαζά κοιτούσαμε τα σόγια να εναλλάσσονται στη πίστα χορεύοντας ποντιακούς χορούς. Κι έπειτα περπάτησα ξανά στο κέντρο στην αγορά και ψωνίζαμε δωράκια για γκόμενους με τις συναδέλφους από μικρά μαγαζάκια στην Ερμού, παρέα με το παραδοσιακό Τερκενλή ανά χείρας για το σπίτι.


Image by http://fps.gr

Πέρασε ο καιρός και μιαν άνοιξη πήρα ξανά το τρένο και έφτασα κοντά σου Θεσσαλονίκη μου για να επισκεφθώ φίλους. Και είδα την Αρχαία Αγορά και μαγεύτηκα ειδικά όταν την αντίκρισα νύχτα να φωτίζονται τα αρχαία ερείπια με μεγαλοπρέπεια. Περπάτησα ξανά στη παραλία σου, πριν τα έργα, πήγα στο Μπιτ Παζάρ να χαζέψω αντίκες και εκεί που δεν το περίμενα, ήλθε ο έρωτας σαν τον Βαρδάρη, να με συνεπάρει Πλανεύτρα μου… Κι έφυγα πάλι μεθυσμένη από το απροσδόκητο και με έναν λόγο παραπάνω για να σε έχω στη καρδιά μου.

Ξαναγύρισα έναν χρόνο κοντά πριν, μόλις έγιανε το πονεμένο πόδι μου με λαχτάρα να έλθω ξανά να σε νιώσω. Έτσι γνώρισα την παραλία της Αρετσούς και το Ντεπώ, το Φάληρο και το Καραμπουρνάκι. Κι έλεγα από μέσα μου, πόσο θα μου άρεσε να έμενα σε αυτές τις γειτονιές, να αντικρίζω τον Θερμαϊκό στην ανατολή και τη δύση.
Πήγαμε και στην πλατεία Άθωνος, στα ταβερνάκια με τους νόστιμους μεζέδες και τη διακόσμηση από παλιά ελληνική ταινία, ήπιαμε και το ποτό μας χαζεύοντας την θέα από τον ανακαινισμένο πύργο του ΟΤΕ στην Έκθεση. Και εκεί είχα τους φίλους μου να μου εξηγούν τις γειτονιές και τα κατατόπια σου, πόλη μου μάγισσα και να τα βλέπω όλα μαγικά από ψηλά.


Image by www.rottweilers.gr-com

Αχ, Θεσσαλονίκη μου αν μπορούσες να με νιώσεις… Κάποιοι γνωστοί με κίνητρο τον έρωτα για παιδιά δικά σου, αφήνουν τη βολεμένη τους ζωή στην Αθήνα και ανηφορίζουν να αλλάξουν ζωή στην αγκαλιά σου. Χαίρομαι για την τόλμη, για την τρέλα της υπέρβασης, να αλλάξεις πανιά στα βόρεια, ίσως και ανομολόγητα να ζηλεύω κατά βάθος που εγώ είμαι ακόμα δειλή για κάτι τέτοιο και μέσα μου ονειρεύομαι σε ένα όνειρο όμοιο σχεδόν με επτασφράγιστο μυστικό που θα το πάρω μαζί μου, ότι θα έπαιρνα την μηχανούλα μου παρέα και θα διέσχιζα τους δρόμους σου ξανά, ανακαλύπτοντας την Άνω Πόλη, τη Περαία, το Σέιχ Σου ή με το αυτοκίνητο παρέα θα έφτανα ξανά μέχρι τον Όλυμπο και την πανέμορφη Πιερία, ή θα εξορμούσα για να γνωρίσω την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη που είναι terra incognita για μένα ακόμα.

Λένε πως οι άνθρωποι που αναπνέουν τον αέρα σου Θεσσαλονίκη μου, είναι διαφορετικοί από εμάς τους Νοτίους. Πιο ανθρώπινοι ακόμα, πιο άμεσοι, λιγότερο απόμακροι από εμάς εδώ τους «πρωτευουσιάνους». Πες μου αγαπημένη μου, από πού και πότε εμείς οι δυο έχουμε ξανασυναντηθεί, ποια γονίδια κουβαλάω που έχουν το όνομά σου χαραγμένο ανεξίτηλα μέσα μου? Μέσα στο όνειρο, σε μια καινούργια ανατολή που θα ήταν όλη δικιά μου καθώς ο ήλιος θα ξεπροβάλλει από τον Θερμαϊκό και θα φωτίσει ξανά τα μνημεία της μυριόχρονης ιστορίας σου, έτσι ονειρεύομαι πως θα εξελιχθεί το όνειρο, αυτό το μύχιο, σιωπηλό νανούρισμα που με κoυλαντρίζει για να πείθω τον εαυτό μου ότι υπάρχει ένα καλύτερο αύριο.


Image by www.rottweilers.gr-com

Γι’ αυτό και μόνο σ’ ευχαριστώ Θεσσαλονίκη μου!

© Marialena, 02/12/2007

Υ.Γ. «Κι αν δεν ανέχεσαι τα βουρκωμένα μάτια
αν δεν μπορείς τις μακρινές διαδρομές,
στη Σαλονίκη να μην έρχεσαι ποτέ
τις Κυριακές, τις Κυριακές...»

Πέγκυ Ζήνα, «Στη Σαλονίκη»