Σκόρπιες λέξεις, σκόρπιες σκέψεις.2

Δευτέρα απόγευμα, λίγο πριν φύγω απ' τη δουλειά, ο ήλιος έδυσε και γω έχω διάθεση για κουβεντούλα ημερολογίου. Να ξεφύγω λίγο από το γενικού ενδιαφέροντος και να μπω στο δικό μου ιδιωτικό σκεπτικό (μια μικρή σχισμάδα στο παράθυρο της ψυχής-ελάτε μαζί μου). Τη περασμένη εβδομάδα δύο θέματα με απασχόλησαν κατά κύριο λόγο. Το ένα είχε να κάνει με την συμμετοχή μου στις εκλογές ενός συλλόγου και το άλλο να μιλήσω ανοικτά για ένα θέμα που κοντεύει να χρονίσει. Και τα δύο είχαν κοινό το βήμα προς την ελευθερία:

Πήγα στα Γιάννενα το περασμένο σ/κ και εκεί αποφάσισα να μην συμμετέχω στις εκλογές που έγιναν χθες για το νέο διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου των παιδιών και νέων με νεανικό διαβήτη ΕΔΩ . Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τη μέρα όπου δειλά, ένα νεαρό κορίτσι θα έβαζε πρώτη φορά υποψηφιότητα για το Δ.Σ. του εν λόγω συλλόγου. Μαζί με ένα φιλαράκο, σηκωθήκαμε στο αμφιθέατρο του Παίδων και είπαμε δυό λόγια με την ορμή και τη διάθεση των νιάτων. Μας ψήφισαν! Από τότε, αγάπησα και δέθηκα με τους σκοπούς του συλλόγου και τα παιδιά τα ίδια. Δούλεψα και 7 χρόνια για την εξασφάλιση πόρων για την έρευνα για τη θεραπεία του διαβήτη ΕΔΩ
και μαζί αυτοί οι δύο σκοποί έγιναν προορισμός για μένα-σκοπός ζωής! Η επαφή με τα νέα παιδιά και τις οικογένειές τους μέσα από το σύλλογο ήταν ένα μεγάλο σχολείο ανθρωπιάς και επικοινωνίας. Χρόνια άδολης προσφοράς και ηθικής ικανοποίησης για μένα.

Όμως δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο και οι άνθρωποι που η ζωή τους αλλάζει λόγω της πάθησης είναι πολλές φορές δύσκολοι στη συναναστροφή και συνεργασία. Βλέπεις τα προβλήματά τους είναι σημαία και σημείο προσοχής από τον περίγυρο, πράγμα που ποτέ δεν υοθέτησα και εκμεταλλεύθηκα. Έτσι λοιπόν, βρέθηκα στα Γιάννενα με το γνωστό μου περίγυρο από τον σύλλογο να συνεδριάζουμε και να παίρνουμε αποφάσεις για το μέλλον ΕΛΟΔΙ . Νέα παιδιά λιγότερα από τους γονείς (βλέπεις στην Ελλάδα, δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα τον κοινωνικό στιγματισμό αυτής της ορμονικής θεραπείας υποκατάστασης- γιατί περί αυτού πρόκειται όταν αναφερόμαστε στον σακχαρώδη διαβήτη και τίποτα άλλο άσχετο).

Έχω ένα όνειρο, μια επιθυμία, αν θέλετε. Να ζήσουν τα παιδιά μας σ' έναν καλύτερο κόσμο, σ' έναν κόσμο που ο διαβήτης δεν θα είναι απειλή, αλλά ελεγχόμενη κατάσταση, ίσως και παρελθόν, ποιός ξέρει? Γι' αυτό αγωνίζομαι και πιστεύω και αφήνω στην άκρη οποιανδήποτε εγωιστική άποψη προς όφελος των συνανθρώπων μας που κάθε μέρα δίνουν τη δική τους μάχη στη ζωή και στην υγεία. Όμως, υπάρχουν και άλλοι που γατζόνονται από τα οφίτσια (ίδιον της φυλής μας γαρ) και νομίζουν πως είναι οι πολυμήχανοι Ομηρικοί ήρωες και μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους, εκπροσωπόντας ένα σύνολο. Εγώ θέλω το κίνητρο αλλά και την ελευθερία κινήσεων για να δράσω, να προσφέρω. Κάποιοι άλλοι θέλουν τον έλεγχο, ας τον έχουν λοιπόν. Παιδεύτηκα να πάρω την απόφαση να αφήσω αυτόν τον καιρό την ενασχόληση με το σύλλογο γιατί δεν με εκφράζει η νοοτροπία πια. Πονάω γιατί 10 χρόνια έβαλα το λιθαράκι μου και γω από τα καθήκοντα που μου είχαν εμπιστευθεί και είμαι περήφανη γι' αυτό. Όμως, ουδείς αναντικατάστατος και έτσι θέλησα να ανασυγκροτηθώ. Νιώθω καλά για την απόφασή μου & συνεχίζω την κοινωνική αφύπνιση, ένας Δαβίδ ενόπιον των ημιμαθών Γολιάθ!

Την Τρίτη 31/01 ο πρώην μου έστειλε ξεδιάντροπα ένα μνμ όπου εξιστορεί πως η τωρινή του σχέση και εκείνος απόλαυσαν τα χιόνια στην Αθήνα. Κομμάτια εγώ! Όχι γιατί ζήλεψα, όχι δεν είναι αυτό, αλλά γιατί δεν είχαμε λύσει τις διαφορές μας πριν ή μετά τον χωρισμό κοντά έναν χρόνο τώρα. Δεν είμαι Κατίνα (ας με συγχωρέσει το όνομα), ούτε χτυπιέμαι εκ των υστέρων, αλλά πάλι ξύστηκαν οι πληγές που κλείνουν σιγά σιγά με τον χρόνο αλλά και την συμφιλίωση με το παρελθόν. Του έγραψα ένα μνμ να τον ευχαριστήσω για κάτι dvd που επιτέλους έπαιξαν στον υπολογιστή μου, μήνες μετά που μου τα χε δώσει και κείνος μου απάντησε σ' ένα ύφος θιγμένου εγωισμού και καλά. Κατανοητό αλλά εγώ ήθελα να το προχωρήσω. Από ανάγκη έκφρασης έγραψα το ποίημα "Συγχώρα με καρδιά μου"
σαν να απευθυνόμουν σ' εκείνον. Του έστειλα λοιπόν ένα μνμ τώρα πια ήπιο και συναινετικό και του εσώκλεισα το ποίημα να το διαβάσει. Έτεινα την χείραν όχι για να γυρίσω το ρολόι πίσω έναν χρόνο πριν, αλλά γιατί όσο τα κρατούσα μέσα μου με βάραιναν. Δεν κράτησα καθόλου εγωϊσμό, ούτε άλλαξα στάση, μα τουλάχιστον ήθελα να ξέρει πως δεν θέλω να είμαστε σαν εχθροί. Δεν το μπορεί η συνείδησή μου να κουβαλάει τέτοια ηθικά βάρη, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Απάντηση δεν έχω ακόμα λάβει, ίσως και να μην λάβω ποτέ γιατί θέλει κουράγιο να αφήσεις πίσω το Εγώ σου και να σταθείς γυμνός και ανυπεράσπιστος στην κρίση του άλλου και νομίζω ότι δεν θα το κάνει. Ας είναι, τουλάχιστον εγώ ένοιωσα ότι άφησα ένα βάρος πίσω. Μίλησα, εκφράστηκα, παραδέχτηκα και άφησα το κρίκο της αλυσίδας που μου συνέδεε με την ενοχή στην συνείδησή μου. Σπάει σιγά σιγά και χάνεται αποδεκατισμένη.

Νιώθω καλά με τον εαυτό μου και ίσως λίγο πιο ελεύθερη από πριν. Η ζωή προχωρά όπως και να χει! Έξω βράδυασε κιόλας, καλό απόγευμα! Μαριαλένα