Για την Αμαλία...

Έναν μήνα πριν πληροφορήθηκα για την περίπτωση της Αμαλίας Καλυβινού και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να εκφράσω στους συνομιλητές μου τον σκεπτικισμό μου για την όλη υπόθεση.

Αυτό δεν είχε να κάνει με την ίδια την Αμαλία, αλλά για την "κότα με το χρυσό αυγό" που οι άνθρωποι του τύπου είχαν ξάφνου ανακαλύψει και έσπευδαν να καλύψουν ως θέμα. Για έναν μήνα διάβασα κι εγώ ανάμεσα στους τόσους άλλους αναγνώστες, αποσπάσματα από την προσωπική της σελίδα, μα και πάλι σχόλιο δεν μπόρεσα να αφήσω ούτε μια φορά. Το γιατί αναζητήστε το στο μεγαλείο της ψυχής που διέκρινα μέσα από τα γραπτά αυτής της ηρωϊδας...

Τη περασμένη Παρασκευή, τα νέα διαδόθηκαν σύντομα στην κοινότητα των Ελλήνων ιστολόγων. Η Αμαλία πέθανε. Για μένα σήμανε μια ανακούφιση ανανεμιγμένη με ένα σφίξιμο στη καρδιά για το τέλος της. Είπα μέσα μου πως τώρα ξεκουράζεται στη γειτονιά των αγγέλων, μιας και η αποστολή της στη γη έλαβε τέλος.



Είμαι ακόμα συγκλονισμένη από τον αγώνα της και την αγωνία της να αντιμετωπίσει τις μεταστάσεις καθώς ο καρκίνος προχωρούσε και κατέκλυζε το κορμί της. Έδωσε τον αγώνα της και αποχώρησε με αξιοπρέπεια. Αυτή της εδώ η ζωή, έμελλε να καθοριστεί από την συνύπαρξη με τον καρκίνο και θα τολμήσω να πω, πως αυτή ήταν και η διαδρομή της.

Μακάρι να είχε αντιμετωπιστεί εγκαίρως "η ιδιοπάθειά" της και μακάρι να ήταν γραμμένο σε αυτή τη ζωή να ζήσει, έχοντας πατάξει τον καρκίνο μέσα της. Μα δεν ήταν... Τουλάχιστον, αυτό το γενναίο κορίτσι θα μείνει στη θύμησή μας σαν μια προσωπικότητα που μέχρι που έκλεισε τα μάτια της, φώναζε πως η ανθρώπινη αδυναμία διάγνωσης της κατάστασής της, την έφεραν αντιμέτωπη με μια ζωή γεμάτη από δοκιμασίες και βάσανα.

Αμαλία, από εκεί που τώρα αναπαύεται το ταλαίπωρο κορμί σου, ξέρω ότι μας βλέπεις και μας αφουκράζεσαι γιατί η ψυχή σου είναι ακόμα ανάμεσά μας. Τον νίκησες τον καρκίνο τελικά Αμαλία, με αυτό που ήσουν, με τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα που διέθετες. Πίστεψέ με, άνθρωποι σαν κι εσένα δεν "πεθαίνουν" με τον φυσικό τους θάνατο.

Εύχομαι εκεί που αναπαύεσαι να φυτρώσουν τα ομορφότερα λουλούδια, όπως ένα από αυτά ήσουν και εσύ, Αμαλία. Η ζωή δεν έχει τελειώσει για σένα, η ψυχή σου θα ξανάρθει για μια ακόμα φορά και τότε τα πράγματα θα είναι όπως ακριβώς ζητούσες σε τούτη εδώ τη ζωή, όπως μας περιέγραφες στο ιστολόγιό σου. Και ας μην ξέρεις τότε γιατί, μα στο υπόσχομαι... Καλό σου ταξίδι!

Links: 1η Ιουνίου 2007: Ημέρα αφιέρωμενη στην Αμαλία (in.gr)
Για την Αμαλία: Λίστα με διευθύνσεις διαμαρτυρίας (από τη Ροδιά)
Η αλήθεια για την Αμαλία (από τα παιδιά της Αφροδίτης)

Μαριαλένα, 29/05/2007


Αφιερωμένο: Elton John - Candle In the Wind (1997)

Υ.Γ. Αμαλία, θέλω να σε παρακαλέσω κάτι, εκεί στη γειτονιά των αγγέλων που τώρα βρίσκεσαι: Όταν θα δεις τον φίλο μου τον Δημήτρη που χάθηκε στα 30 του κι αυτός από καρκίνο λεμφαδένων, πες του πως δεν τον έχω ξεχάσει, όσα χρόνια κι αν πέρασαν από εκείνον τον Φεβρουάριο του 2002. Θα τον γνωρίσεις γιατί είχε τα πιο γλυκά καστανά μελαγχολικά μάτια, λίγο πριν το τέλος... τίποτε άλλο, σ' ευχαριστώ! Μ.