Μικρό νυχτερινό ημερολόγιο

Γιατί άραγε διαλέγω αντί να πέσω για ύπνο, να καταγράψω αυτές εδώ τις σκέψεις πριν ξεχαστούν σαν ξημερώσει? Γιατί αυτή η νύχτα λίγο πριν χαράξει ακόμα ένα καλοκαιρινό Σάββατο, με βρίσκει να χτυπώ τα πλήκτρα σαν να έχω κάποιον δίπλα μου και να του μιλάω?

Βράδυ Παρασκευής, παίρνω τη μηχανή μου και κατηφορίζω για μπαρότσαρκα προς Πειραιά. Η νύχτα κρατάει ακόμα ζέστη από τον καύσωνα της ημέρας που πέρασε και εγώ σύντομα βρίσκομαι στη Φρεαττύδα να οδηγώ προς τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Έχω κάποια χρόνια να περάσω από αυτά τα μέρη, σποραδικά και μόνο τα επισκέπτομαι. Η θάλασσα αντανακλά τα φώτα του δρόμου και αυτή ειδικά η περιοχή μου θυμίζει την Γαλλική Ριβιέρα έτσι όπως την αντικρύζω μια καλοκαιρινή νύχτα που σφίζει από ζωή.

Φτάνω στη Πλώρη, ένα φιλόξενο μαγαζί στο τέρμα του δρόμου και εκεί με περιμένουν γνωστοί μου για ένα ποτό. Συστάσεις, παραγγέλνω μια Κορόνα με λεμόνι και δοκιμάζω τα συνοδευτικά. Η παρέα ομιλητική, η μουσική να συνοδεύει διακριτικά τις συζητήσεις μας και μεις να λέμε τα δικά μας περί ανέμων και υδάτων. Για μηχανές, για σχέσεις, για επαγγελματικά, για όνειρα, για ταξίδια, για γνωστούς, για, για, για... η ώρα περνάει. Έφτασε ήδη 3 πμ!

Η παρέα μου ζητά να απαγγείλω ένα ποίημά μου, κολώνω και χάνω τα λόγια μου! Γαμώτο, τα γράφω και μετά τι, που πάνε στο μυαλό μου, γιατί μου κρύβονται σήμερα? Αποτυγχάνω παταγωδώς να απαγγείλω ένα ολόκληρο ποίημά μου. Ρεζίλι των κυνών έγινα, αλλά...!

Φεύγουμε, χαιρετιόμαστε, οι άνδρες μας κέρασαν τα ποτά μας, ευγενικό εκ μέρους τους! Ο δρόμος της επιστροφής, άδειος, και η Φρεαττύδα ακόμα φωτισμένη. Λιγοστοί περαστικοί βρίσκονται έξω τέτοια ώρα, όπως και οχήματα. Απολαμβάνω την ησυχία του δρόμου, τα φώτα στο βάθος, τη ζέστη και υγρασία από τη θάλασσα, μου θυμίζει τη Μάλτα.

Μπαίνω στη μεγάλη λεωφόρο, οι ταχύτητες ανεβαίνουν, αλλά δεν πιέζομαι να τρέξω πάνω από 80 χλμ/ώρα. Θέλω να έχω την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, έτσι και συμβεί κάτι, λέω στον εαυτό μου, καθώς με πιάνω οδηγώντας να σκέφτομαι γιατί οδηγώ με αυτόν τον ρυθμό. Πάντως το απολαμβάνω, είναι το μόνο σίγουρο, έστω και αν στις διπλανές λουρίδες τα αυτοκίνητα περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε σχέση με το δικό μου όχημα.

Στρίβω για την έξοδο από τη λεωφόρο και στον κόμβο βλέπω να διανυκτερεύει ένα μανάβικο γεμάτο φρούτα εποχής φωτισμένο, έτοιμο να περιμένει τους πελάτες του! Στρέφω στιγμιαία τη ματιά καθώς το προσπερνώ και χαμογελάω μέσα μου, ενώ σκέφτομαι ότι ποιός διάολος θα θελήσει να αγοράσει φρούτα στις 4 το πρωϊ? Συνεχίζω τον δρόμο μου, φτάνω σύντομα στη περιοχή μου και πάνω στη λεωφόρο, το κατάστημα με τα σάντουιτς και τους καφέδες είναι πάντα ανοικτό και έχει κίνηση. Το προσπερνώ και βλέπω ότι αρκετά αυτοκίνητα είναι καθ' οδόν όπως και εγώ με τη μηχανή. Αναρωτιέμαι τι κάνουν τέτοια ώρα στο δρόμο και αμέσως μετά μονολογώ, "πάρε τη σκούφια σου και βάρα με", εννοώντας εμένα!

Θα ήθελα να έπαιρνα την εθνική και να ανέβω βόρεια και όπου με βγάλει, αλλά το περιορίζω μοναχά σε μια σκέψη που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί με αυτή μου τη μηχανή, όσο και αν το θέλω να γίνει κάποια στιγμή. Φτάνω σπίτι, παίρνω το κράνος το καλοκαιρινό πάνω για να το καθαρίσω για την Δευτέρα. Αύριο αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσω το καθαρό πεταλουδέ χειμωνιάτικό μου. No problem!

Γελάω καμμιά φορά όταν σκέφτομαι, αν υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που η ζωή τους κυλά ήρεμα και απρόσκοπτα, σε αντίθεση με εμένα που τις περισσότερες φορές με κρατά σε εγρήγορση για πολλά και διάφορα. Αναρωτιέμαι, γιατί στο καλό, ξημέρωμα Σαββάτου κάθομαι και γράφω αντί να ξαπλώσω και να ηρεμήσω. Ίσως για να μην σκέφτομαι άλλα αντί άλλων, ίσως γιατί ο κόσμος ο νοητός, είναι γοητευτικότερος απ' ότι η πραγματικότητα αυτόν τον καιρό, ίσως ακόμα γιατί είναι ωραίο να μοιράζεσαι αυτές τις προσωπικές σκέψεις μέσα από την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας, σε ένα προσωπικό ημερολόγιο χωρίς φόβο και πάθος.

Ίσως αύριο να διαψευστώ και να ξημερώσει μια όμορφη μέρα. Ίσως να είναι πραγματικά μια όμορφη μέρα και εγώ να βγάλω τα κάλυπτρα από τα μάτια της ψυχής και να μπορέσω να το (ξανά)δω. Ίσως... So help me God!


Καλό ξημέρωμα Σαββάτου, χωρίς ίσως και γιατί, Μαριαλένα the easy rider,
όπως λέει και ο φίλος Νανάκος!