Το δαχτυλίδι

Βρισκόσουν εκεί κλεισμένο για τουλάχιστον έναν χρόνο τώρα, σε κείνη τη μικρή ροζ μπιζουτιέρα που σε είχα βάλει, τη μικρή ροζ μπιζουτιέρα με τα αστεράκια στη κορυφή που έχω από παιδί.

Έψαχνα να βρω μια ασημένια αλυσίδα να φορέσω και τα δάκτυλά μου σε ψηλάφησαν ξανά και σ' αναγνώρισα! Ήσουν εκεί ανάμεσα στα άλλα κοσμήματα. Σε έπιασα στο χέρι μου, σε αντίκρυσα ξανά. Το σμάλτο γύρω από το μέταλλο, έπαιρνε αποχρώσεις στο βαθύ πράσινο, όπως τότε που βγήκες από το δάκτυλο του ιδιοκτήτη σου και μπήκες στο δικό μου παράμεσο, για να με φυλάς όπως σου ζήτησε, το θυμάσαι αυτό?

Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα της συνάντησης που πέρασες στο χέρι μου κάτω από τον έναστρο ουρανό και έγινες φυλακτό μου? Θυμάσαι που σε φόραγα βλέποντάς σε να αλλάζεις λέει, αποχρώσεις σύμφωνα με τη διάθεσή μου? Μα πόσο πολύ μωβ ήταν τότε, τι να σήμαινε αυτό?



Θυμάσαι άραγε τη τρυφερότητα του αποχωρισμού, της αναγνώρισης της αγάπης κι ύστερα τη βιαιότητα στην ανταπόδοση του πληγώματος? Το μέταλλο άραγε έχει μνήμη? Σε ξαναβρήκα λοιπόν και σε πέρασα ξανά στον παράμεσο ένα χρόνο μετά που είχα να φορέσω δακτυλίδι εκεί. Παραξενεύτηκα στην αρχή, γιατί άραγε το έκανα αυτό? Γιατί ήξερα μέσα μου ότι αυτός που σε έδωσε σε μένα, με σκεφτόταν ακόμα? Για να επαναφέρω στη μνήμη μου εκείνη τη νύχτα του πρόσκαιρου αποχωρισμού τότε ή μήπως τις στιγμές του σμιξίματος πριν από αυτόν? Σε φόρεσα στο δάκτυλο και χωρούσες ακόμα άνετα. Τώρα η θύμησή του βρίσκεται και στα δυο μου χέρια και στο χέρι της καρδιάς μα και της λογικής...

Μα τι στο καλό ψάχνει η καρδιά για νιώθει καλά, ξέρεις? Μήπως εσύ μπορείς να μου πεις?

Marialena, 13/6/2007