Γεννημένος την 4η Ιουλίου!

Γεννημένος τη 4η Ιουλίου του 1972, ήσουν Δημήτρη μου, ένας μελαχροινός καρκινάκος μοναχοπαίδι, με αστική ανατροφή. Εγώ σε γνώρισα το 2001, ένα Σάββατο πρωί, όταν συναντηθήκαμε στο συνεργείο που κάναμε σέρβις στα αυτοκίνητά μας, ίδιο χρώμα, ίδιο μοντέλο και οι δυο μας. Στην αίθουσα αναμονής περίμενα τον Σταύρο τον μηχανικό μας να μου παραδώσει το αμάξι μου, όταν με πλησίασε και μου είπε στο αυτί: "Όχι βρε γαμώτο, κοίτα αυτό το παλληκάρι, κρίμα είναι, μια χαρά παιδί να πάει έτσι..." Τι συμβαίνει βρε Σταύρο, τι έγινε? τον ρώτησα ξαφνιασμένη. "Άστα να πάνε, ήξερα και τον πατέρα του, καλό παιδί ο Δημήτρης".

Επέστρεψα στη πολυθρόνα μου και κάθησα απέναντί σου. Ένα νέο παιδί αντίκρυσα και κατάλαβα πως ήσουν εσύ ο φίλος του Σταύρου. Κάποια στιγμή μου μίλησες θυμάμαι: "Γειά χαρά με λένε Δημήτρη και έχω καρκίνο" μου είπες. Στιγμιαία σου απήντησα πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω αυτό που είπες: "Είμαι η Μαριαλένα και έχω διαβήτη. Δεν ξέρω τι σημαίνει να έχεις καρκίνο, μα ξέρω τι είναι να ζεις με μια κατάσταση που κρατάει μια ζωή" σου απάντησα και το ένιωθα αυτό που σου είπα τότε. Μου έδειξες το αμάξι σου, μόλις βγήκες από το νοσοκομείο πήγες και άλλαξες το παλιό σου, παίρνοντας το ίδιο ακριβώς με το δικό μου και το καμάρωνες, έκανες τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε το πρώτο του σέρβις. Το είχες μονάχα λίγους μήνες στη κατοχή σου και λαχταρούσες να το οδηγείς και να το χαίρεσαι, έλεγες!

Η διαδικασία σύντομα ολοκληρώθηκε και ετοιμάστηκες να φύγεις. Πήγα να σε χαιρετήσω, μα μου είπες να μην σε αγγίξω γιατί μόλις είχες βγει από το νοσοκομείο και ήσουν επιρρεπής στα μικρόβια. Έφυγες και χάθηκες μπροστά μου. Βρήκα τον Σταύρο μου εξήγησε πως και ο πατέρας σου είχε πεθάνει από καρκίνο και τώρα εσύ ήσουν άρρωστος. Έφυγα και εγώ, μα ήσουν συνέχεια στον νου μου. Την Δευτέρα τηλεφώνησα στον Σταύρο και του ζήτησα το κινητό σου. Μου το έδωσε. Λίγες μέρες μετά τόλμησα να σε πάρω τηλέφωνο ένα βράδυ. "Δημήτρη, είμαι η Μαριαλένα που γνωριστήκαμε στο συνεργείο. Πήρα να δω τι κάνεις..." σου είπα και από εκεί τακτικά επικοινωνούσαμε για να πούμε τα νέα μας. Είχες χιούμορ, ήσουν και ομιλητικός και άφηνες το φλερτ να υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Θυμάμαι ένα βράδυ που γύρισα από το γυμναστήριο, με πήρες τηλέφωνο και εγώ καθισμένη πάνω στο κρεβάτι με την πράσινη ριγέ κουβέρτα σου μιλούσα. Με ρώτησες κάποια στιγμή "τι φοβάσαι?" και εγώ πάγωσα. Ούτε και ήξερα τότε τι φοβόμουν, μα εσύ το είχες αντιληφθεί. Λέγαμε για σχέσεις και στη συνέχεια μου είπες πως δεν θα είχες πρόβλημα να παντρευτείς μια γυναίκα σαν κι εμένα. Κοκκάλωσα. Κανείς δεν μου το είχε πει αυτό ποτέ στη ζωή μου, πάντα κάτι τους έφταιγε σε μένα. Ο δυναμισμός, η ευαισθησία μου, ο διαβήτης μου, τα κέρατα στο κεφάλι μου, ξέρω εγώ, κάτι.

Μου είπες ότι κανόνιζες να φύγεις για Αμερική για να κάνεις θεραπεία για την μετάσταση που είχες πια στους λεμφαδένες σου. Τα χρήματα πολλά και σε βοηθούσαν γνωστοί και φίλοι να ανταπεξέλθεις στα έξοδα. Θα έφευγες το συντομότερο για Σιάτλ στην κλινική του πανεπιστημίου για την θεραπεία. Συναντηθήκαμε για τελευταία φορά στο Μικρολίμανο αρχές Δεκέμβρη. Με συνάντησες στη κολώνα απέναντι από το καφέ που θα πηγαίναμε. Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου θυμάμαι. Παρκάραμε και καθήσαμε κοντά στην θάλασσα, στη μαρίνα. Τα καστανά ζεστά μάτια σου ήταν τόσο μα τόσο ανθρώπινα, τότε, να ξερες! Σου είχα πάρει κάτι για το κατευώδιο, να το έχεις μαζί σου στο ταξίδι. Μου έλεγες για τις προετοιμασίες, είχες άγχος, το μυαλό σου πέταγε αλλού. Σου έδωσα το δωράκι σου, δυό ζωάκια αγκαλιασμένα λούτρινα. Με ρώτησες αν ήταν εικόνα, γιατί όλοι σου έφερναν εικόνες για να σε φυλάνε, αλλά εγώ προτίμησα να σου κάνω δώρο κάτι πιο προσωπικό. Ήθελα και στο είπα, αυτά τα δυο αρκουδάκια αγκαλιασμένα να σου κρατάνε συντροφιά στο πλάι σου, όπως θα ήθελα να σου κρατώ εγώ παρέα στις δύσκολες ώρες. Αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, θα γύριζες μέχρι το καλοκαίρι μου έλεγες και τότε σου απάντησα ότι θα σε περιμένω να έλθεις να σε φιλοξενήσω και να σε φροντίσω στο εξοχικό μου.

Φύγαμε εκείνο το απόγευμα και σύντομα αναχώρησες για την Αμερική λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μου έδωσες το e-mail σου να αλληλογραφούμε εκεί που θα έμενες. Μου έγραφες πως είχε κρύο και βροχή στο Σιάτλ και πως σε φιλοξενούσαν κάποιοι Έλληνες εκεί. Δεν ένιωθες και πολύ καλά, ήσουν εξασθενημένος. Μετά χάθηκες και ανησύχησα. Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι σου, ήταν οι συγγενείς σου εκεί, μου είπαν πως μπήκες στο νοσοκομείο.

Σε σκεφτόμουν και έκανα την προσευχή μου για σένα Δημήτρη. Σε επόμενο τηλεφώνημα μέσα του Γενάρη πια του 2002, έμαθα πως η μητέρα σου ερχόταν να σε βρει γιατί η υγεία σου είχε επιδεινωθεί στο νοσοκομείο. Τέλος μου είπαν πως έπεσες σε κώμα, με τη μητέρα σου στο προσκεφάλι σου, καλέ μου.

Μπήκε Φλεβάρης και οι αλκυονίδες μέρες είχαν έρθει ξανά στην Αθήνα. Πρωί Τετάρτης και ανοίγω τα πατζούρια του δωματίου μου, για να με πλημμυρίσει ένας λαμπερός ήλιος που με έκανε να βγω στο μπαλκόνι να τον χαζέψω. Σηκώθηκα με καλή διάθεση. Γύρω στις 8 και κάτι το πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Σταύρος στη γραμμή. "Τι έγινε βρε Σταύρο, πως και με θυμήθηκες?" τον ρώτησα ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω για τη δουλειά. "Πήρα να σου πω για τον Δημήτρη" μου είπε "δεν τα κατάφερε, πέθανε στις 8 του μηνός και η κηδεία του θα γίνει στην Αθήνα σε στενό οικογενειακό κύκλο" μου ανακοίνωσε και εκεί σκοτείνιασαν όλα.

Έφυγα για το γραφείο, ευτυχώς δεν ήταν μέρα υποδοχής κοινού η συγκεκριμένη. Έκλεισα την πόρτα και σαν χαμένη με πήραν τα κλάμματα. Με λυγμούς σου έγραψα ένα τελευταίο μήνυμα στον υπολογιστή και στο έστειλα στην ηλεκτρονική σου διεύθυνση, με την επιθυμία να σε φροντίζουν οι άγγελοι στον παράδεισο, τώρα που αναπαυόσουν στην αγκαλιά τους!

Ο καιρός πέρασε και εγώ έφυγα αρχές Ιουλίου για διακοπές στη Κέρκυρα με δυο ακόμα φίλες μου. Με τρελλό κέφι και οι δυό τους, με πυροδοτούσαν για να περάσουμε καλά. Όμως όταν ξημέρωσε 4 Ιουλίου κάτι έσπασε μέσα μου και ένιωσα πως ήθελα να σε θρηνήσω. Θα γινόσουν 30 χρονών αν ζούσες! Μου ήλθε στο μυαλό η επιστροφή σου από την Αμερική θεραπευμένος, η επιθυμία μου να περάσουμε μαζί τις διακοπές στο εξοχικό, ο θάνατός σου, όλα μαζεμένα, σε ένα συναίσθημα πένθους.

Δεν σε έχω ξεχάσει Δημήτρη μου, υπήρξες ένας ξεχωριστός άνθρωπος στη ζωή μου. Όποτε βρίσκομαι ξανά Μικρολίμανο και περνάω από το σημείο που συναντηθήκαμε τότε, σε φέρνω στο νου μου σαν εικόνα να με περιμένεις εκεί. Δεν ξέρω αν εκεί πάνω ψηλά που βρίσκεσαι και εσύ τώρα, θυμάσαι τη Μαριαλένα που γνωριστήκατε κάποτε... Ελπίζω να έλαβες τα χαιρετήσματα που σου έστειλα με την Αμαλία, όταν την αποχαιρετήσαμε ένα μήνα πριν. Να ναι η ψυχή σου αναπαυμένη εύχομαι και χαρούμενη απαλλαγμένη από τον καρκίνο, τίποτα άλλο!

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Αφιερωμένο: Παναγιώτης Ψάλτης - Άγγελε μου

Μαριαλένα, 04/07/2007