Ναύπλιο: Το βάπτισμα του πυρός!

Η αρχή έγινε την Κυριακή των εκλογών, όταν με την παρέα του ScooterClub Hellas, πήγαμε ημερίσια εκδρομή στην Χαλκίδα και για πρώτη φορά πήγα με το 150 κυβικών σκουτεράκι μου μια τέτοια απόσταση στην Εθνική Οδό Αθηνών - Λαμίας. Το Honda μου, αποδείχτηκε αρκούντως αξιόπιστο και η μηχανή του ξεπέρασε σε απόδοση και οικονομία τις προσδοκίες μου, αποδεικνύοντάς μου, ότι δεν περιορίζεται μονάχα στη καθημερινή χρήση εντός της πόλεως.

Όμως, αυτήν την εβδομάδα, προγραμματίστηκε μια ανάλογη εκδρομή για το Ναύπλιο και μέχρι και το Σάββατο, είχα αποφασίσει ότι η μηχανή μου δεν θα ήταν κατάλληλη για ένα τέτοιο ταξίδι, οπότε ευχήθηκα καλό ταξίδι στους φίλους και προετοιμαζόμουν για μια ήρεμη Κυριακή εντός των τειχών. Για καλή μου τύχη, ο αδελφός μου προσφέρθηκε να μου παραχωρήσει για την εκδρομή το ολοκαίνουργιο megascooter του 600 κυβικών, το Honda Silver Wing 600 ABS, ένα άτι 50 ίππων που με προσκαλούσε να το δαμάσω καθ' οδόν.

Honda Silverwing 600 ABS

Η συνάντηση έγινε στο Περίπτερο Χαϊδαρίου νωρίς το πρωί και ακόμα 15 σκούτερ από 250 κυβικά και άνω, βρισκόταν παρκαρισμένα και έτοιμα να μας οδηγήσουν όπου θα τα πηγαίναμε. Η αρχική έκπληξη των φίλων για το όχημα 230 κιλών που οδηγόυσα αυτή τη φορά, μετατράπηκε σε πείραγμα για το αν θα το "πήγαινα", αλλά για μένα δεν υπήρχε περιθώριο να υπαναχωρήσω και να διαλέξω την βολή του σπιτιού μου από τη βόλτα στο Ναύπλιο, σαν άλλο πεισματάρικο και περιπετειώδες κριαράκι που είμαι!

Η παρέα του ScooterClub Hellas στο Ναύπλιο

Ξεκινήσαμε με καλό καιρό και ήλιο και με σταθερή ταχύτητα καταπίναμε τα χιλιόμετρα μέχρι την πρώτη μας στάση στον Ισθμό της Κορίνθου, όπου ακόμα ένα μέλος του Κλαμπ μας περίμενε με την συνοδηγό και το σκούτερ του από το Λουτράκι και αφού μας απαθανάτισαν με τις ψηφιακές τους μια ομάδα Γιαπωνέζων τουριστών, φύγαμε για την Εθνική Οδό Κορίνθου - Τριπόλεως και μέσα από καλό οδόστρωμα και διαδρομή στη φύση, φτάσαμε στον Κόμβο Στέρνας και από εκεί στο Ναύπλιο το μεσημέρι. Το Honda δεν με κούρασε καθόλου, γιατί η αίσθηση που είχα οδηγώντας το, ήταν αυτή της άνεσης του αυτοκινήτου σε δυο όμως ρόδες!

Πως λένε στα γιαπωνέζικα "cheese!" βρε παιδιά?

Το Μπούρτζι από το λιμάνι

Έχω και άμαξα, πάμε μια βόλτα?

Διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης με τα νεοκλασσικά και τους ολάνθιστους κήπους, παρκάραμε σε παράταξη στη πλατεία απέναντι από το Μπούρτζι και καθήσαμε να πιούμε καφέ με θέα τη θάλασσα και τον δρόμο τον παραλιακό με την ανάλογη κίνηση. Εκεί χαζεύαμε τα καραβάκια για το Μπούρτζι που αναχωρούσαν δίπλα μας στη προκυμαία, τις μηχανές supersport με τους εντυπωσιακούς αναβάτες τους, ντυμένους με ολόσωμες δερμάτινες στολές και ταιριαστά κράνη, που έφταναν μετά τις δοκιμές στη Τρίπολη. Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε πεζοί στη κοντινή πλατεία Συντάγματος όπου στην οδό Σταϊκοπούλου, φάγαμε νόστιμους μεζέδες στην Ταβέρνα του Βασίλη, που μας είχαν συστήσει φίλοι από εκεί.

Η παράταξη των σκούτερς στη πλατεία στη παραλία

Άποψη της Πλατείας Συντάγματος

Η περίφημη οδός Σταϊκοπούλου με τις ωραίες ταβέρνες

Μετά το φαγητό πήραμε τα σκούτερς και κατευθυνθήκαμε προς την κοντινή Ακροναυπλία, πάνω από το Ξενία όπου είχαμε θέα τον Αργολικό Κόλπο και το λιμάνι του Ναυπλίου, με τα ιστιοπλοϊκά που είχαν αράξει στην προκυμαία. Απέναντί μας το διάσημο Ενετικό Φρούριο με τα τείχη του να λούζονται από τον Αργολικό ήλιο και εμείς μαγεμένοι με τον καφέ στο χέρι κάτω από τα πεύκα στο ελικοδρόμιο, να καθόμαστε και να χαζεύουμε την απίστευτη ομορφιά του τοπίου!

Το Κάστρο του Παλαμηδιού στο βάθος

Άποψη της πόλης με το Παλαμήδι να δεσπόζει

Η θέα της παραλίας του Ναυπλίου με το Μπόυρτζι από το Ξενία

Η ώρα περνούσε και εμείς έπρεπε να φύγουμε εγκαίρως για την Αθήνα, εκμεταλλευόμενοι ακόμα το φως της ημέρας. Φύγαμε με βαριά καρδιά από το πανέμορφο Ναύπλιο και μέσω του κάμπου κατευθυνθήκαμε προς τα Δερβενάκια και από εκεί ξανά στην Εθνική Οδό μέσω του Ισθμού. Η κίνηση ήταν ανεκτή και μετά τα διόδια που χαιρετηθήκαμε, πήρε ο καθένας τον μοναχικό του δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα. Το μόνο που με ενόχλησε, ήταν ο δυνατός πλάγιος άνεμος στο ύψος των Μεγάρων, όπου με ταλαιπώρησε στο σώμα και όχι στη μηχανή η αίσθηση πως οι ριπές του ανέμου πήγαιναν κόντρα με την αεροδυναμική του σώματός μου, ενώ η μηχανή βρυχόταν και έσκιζε τον αέρα με την δύναμή της.

"Ποιός θα το λεγε Λαμπρόπουλε, πως στην επιστροφή θα έτρωγα τον αέρα της αρκούδας!" LOL! (για όσους πάσχουν από ανορεξία έβαλα τη συγκεκριμένη φρικαλεώδη φωτογραφία)

Επιστροφή στο σπίτι καθώς ο ήλιος έδυε, ανεφοδιασμός με βενζίνη στο λαίμαργο όχημα και παράδωση των κλειδιών στον ιδιοκτήτη του με την αίσθηση της ικανοποίησης ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου! Ως άλλη αμαζόνα κατόρθωσα να ξεπεράσω τα όριά μου μέσα από αυτήν την εμπειρία και το χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο ως τώρα στα χείλη μου! Vincemus!

Μαριαλένα, 23/09/2007