Περίεργη η σχέση της με τον καθρέπτη, περίεργη πραγματικά. Άλλες γυναίκες τον λατρεύουν και ερωτοτροπούν μαζί του με τις ώρες, εκείνη όμως τον έβλεπε όπως ο διάολος το λιβάνι. Γιατί άραγε?
Ίσως γιατί από παιδί είχε την εντύπωση ότι ήταν παχιά, ενώ ο σώματοτυπός της ήταν απλά πιο ανεπτυγμένος από τα άλλα παιδιά της ηλικίας της, μα τα πειράγματα των συνομηλίκων της στα μεταξύ τους παιχνίδια της είχαν αφήσει ανεξίτηλη αυτήν την σφραγίδα. Στα μάτια της ήταν πάντα χοντρή, πάντα εκείνη που ξεχώριζε από το πλήθος και από τότε μίσησε το σώμα της.
Πέρασε πολλά αυτό το σώμα, από τα επανειλλημένα γδαρσίματα και χτυπήματα πάνω στο παιχνίδι στην αλάνα, μέχρι την ασθένεια και την αποδοκιμασία για τον τρόπο που μεταμορφωνόταν λίγο αργότερα. Για εκείνη, ήταν ένα σώμα ξένο, εχθρικό και ανεπιθύμητο.
Γι' αυτό ίσως είχε και αντικρουόμενες σχέσεις μαζί του. Από τη μια είχε υιοθετήσει υγιεινές συνήθειες από μικρή, από την άλλη όμως στην εφηβεία της σχεδόν το εξαθλίωσε όταν το άφηνε να ταλαιπωρείται για μεγάλα χρονικά διαστήματα από κακές πρακτικές που είχαν να κάνουν με την υγεία της. Και το πλήρωσε το αντίτιμο λίγα χρόνια μετά, με προβλήματα και μέχρι να καταλάβει τι έκανε στον εαυτό της, έφτασε αισίως τα 20 κάτι της για να αλλάξει νοοτροπία οριστικά, όταν βέβαια η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Μέσα σε όλα αυτά της άρεσαν τα ωραία πράγματα στη ζωή, δεν τα απέρριπτε από την λογική της. Μπορεί να νόμιζε ό,τι νόμιζε για την εικόνα της, αλλά είχε μάθει να ντύνεται όμορφα, αν και της άρεσε το απλό ντύσιμο πάντα, δεν φορτωνόταν σαν λατέρνα με μπιχλιμπίδια και χαζοτριζουλάκια, σαν άλλες τρελλοπουλακίδες. Γι' αυτό και ο καθρέπτης ήταν χρήσιμο εργαλείο, στο να φροντίζει να ρίξει μια ματιά όταν ετοιμάζονταν να ντυθεί.
Σχεδόν ηδονιστικά, καμάρωνε σαν νέα κοπέλα, όταν φορούσε κάποιον από τους δαντελένιους της στηθόδεσμους και έβλεπε το μπούστο της να προβάλλει σαν εικόνα απέναντι στον καθρέπτη. Αυτή η θέα της άρεσε πραγματικά πολύ, όταν προέκυπτε. Κάθε φορά που η μάνα της έκανε κάποια επισήμανση για τον τρόπο που ντυνόταν και πήγαινε να την διορθώσει στις επιλογές της, εκείνη νευρίαζε και από αντίδραση ούτε που κοίταγε το είδωλό της στον καθρέπτη, ούτε κλεφτή ματιά φεύγοντας δεν έριχνε από τον θυμό της για την παρεμβατικότητα της μάνας της.
Image by www.faithringgold.com
The American People Series #16: Woman Looking in a Mirror, 1966
Και έφτασε ο καιρός που ο καθρέπτης στο δωμάτιό της, με όλα τα περασμένα μέσα είχε ρόλο διεκπεραιωτικό στην καθημερινή της ρουτίνα. Ώρες ώρες κοιταζόταν και έβλεπε καμμιά ατέλεια στο δέρμα της, ή μια ξανθιά ανοιχτή τρίχα που είχε φυτρώσει στις ρίζες των μαλλιών της και τίποτα άλλο ιδιαίτερο, εκτός αν τα ρούχα που φορούσε ήταν εντάξει. Ήρθε όμως ένας άλλος καθρέπτης, να τραβήξει επίμονα την προσοχή της εδώ και κάποια χρόνια. Ο καθρέπτης της ψυχής της.
Τον ανακάλυψε όταν ξεκίνησε να ανακαλύπτει τις λιγότερο φωτισμένες πλευρές του χαρακτήρα της, συμμετέχοντας σε ένα εργαστήρι αυτογνωσίας κάποια χρόνια πριν. Και από κει και πέρα, λίγο λίγο, βήμα βήμα, ξεκλείδωνε τις σοφίτες και τα υπόγεια στην ψυχοσύνθεσή της και ο συγκεκριμένος καθρέπτης, δεν της έγινε μόνο απαραίτητος, αλλά και το πιο χρήσιμο εργαλείο για να αρχίσει να καταλαβαίνει καλύτερα ποιά ήταν.
Κάποια στιγμή όμως, ο πραγματικός καθρέπτης την παραμόνευε ξανά στη γωνία, μέσα από μιαν άσκηση αποδοχής του εαυτού της. Η ψυχολόγος της τότε πρότεινε να σταθεί μπροστά στον καθρέπτη και να απευθυνθεί προς τον εαυτό της, λέγοντας πράγματα που θα στόχευαν στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης από εκείνη την ίδια. Κάποιοι συμμαθητές της έκαναν με προφανή ευκολία αυτή τη δοκιμασία, για εκείνη ήταν απλά αδιανόητο.
Κάθε φορά που επιχειρούσε να κοιταχτεί στον καθρέπτη και να μιλήσει στον εαυτό της, ένα κύμα αρνητικότητας την κατέκλυζε, σαν ένα πέπλο σκοτεινό και αδιαπέραστο να εμπόδιζε την ουσιαστική επικοινωνία. Μιλούσε στον εαυτό της και από μέσα της και φωναχτά, τόσο που αν την άκουγε άνθρωπος θα έλεγε πως μονολογεί σαν κάτι γέρους ξεκούτηδες. Αλλά να κοιταχτεί στα μάτια της και να πει στην εικόνα της ότι την αγαπά και την αποδέχεται, αδύνατον!
Ίσως να έφταιγε ότι κατά βάθος πάλευε ακόμα να συμβιβαστεί με αυτό που ήταν. Και φούσκωνε και ξεφούσκωνε το σώμα της όταν τα εξωτερικά ερεθίσματα δεν μπορούσε να τα αφομιώσει και να συμβιβαστεί μαζί τους. Με τα χρόνια δεν ήταν πια το χοντρό κορίτσι που νόμιζε πως ήταν κάποτε, ένας άνθρωπος όπως όλοι οι υπόλοιποι ήταν. Μα και πάλι της είχε μείνει η αίσθηση της διαστρευλωμένης εικόνας της, κολλητά ρούχα δύσκολα έβαζε, μήπως και κάποιο δεν την κολάκευε και έδειχνε κάποια υπαρκτή ή ανύπαρκτη ατέλεια στο σώμα της.
Ακόμα και τώρα, στον καθρέπτη του μπάνιου της κοιτάζεται σκεπτικά. Την πιάνει το αψυχολόγητο και μονολογεί "...πως είσαι έτσι?" Και τότε αντικρύζει το απορημένο της βλέμμα απέναντι και κάτι γίνεται, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τι σκέφτεται.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...!
Marialena, 10/09/2007
Wednesday, October 03, 2007
Τα δυο πρόσωπα του καθρέπτη
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Πώς καταφέρνεις πάντα κι είσαι τόσο ευαίσθητη, τόσο εσωτερική? (Μου 'φυγε κάθε διάθεση να σε πειράξω)
katalaves ti nevroseis bgazoume gia na akoume ta malakismena paramithia pou to mono pou ekane mia ginaika se enan kathrefti itan na ton rotaei poia einai i pio omorfi tou kosmou kai na tis apandaei esi.... kaliteros kathreftis apo ta matia afton pou agapame kai thavmazoume pandos... diskola
Tι είναι εξωτερική ομορφιά?
Τα πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ?
Και βαραίνει περισσότερο για την αποδοχή μας από αυτούς που μας ενδιαφέρει η γνώμη τους, απ'όσο τα υπόλοιπα συστατικά της προσωπικότητάς μας?
Οσοι πραγματικά μας αγαπάνε μας βλέπουνε νεράιδες(πάρε παράδειγμα την Μαρία,Θεά με βλέπει,και δεν είναι μόνο η Μαρία-ξέρεις εσύ-)
Οσοι προσπαθούν να αγαπήσουν κάτι μέσα απο εμάς ψαχνουν την ψευδαίσθηση της λανθάνουσας στιλιζαρισμένης ομορφιάς.Ας πάνε στην ευχή αυτά τα άτομα.
Στην ψυχούλα την όμορφη είναι το κάλλος κόρη μου,όχι στην σάρκα που θα αλλοιωθεί μαζί με τα χρόνια που θα περάσουν,ούτε στα σινιέ ρούχα,ούτε στα τύπου μανεκέν κιλά.
Είμαι σίγουρη πως θα είσαι πάντα όμορφη γιατί θέλεις να είσαι ο εαυτός σου.
Και έτσι να μείνεις.....
Η ομορφιά κρύβεται μέσα μας αγαπητή μου φίλη , εκεί που δεν είναι ικανός κανένας καθρέφτης να δεί παρα μόνο οι ψυχές μας ! Κι εσύ έχεις μιά υπέροχη ψυχή ;)
Τελικά μας έχουν κάνει κακό τα προβαλλόμενα πρότυπα, μας βομβαρδίζουν καθημερινά με πλαστικό στον βωμό της ματαιοδοξίας που έχουμε πάψει πιά να αναγνωρίζουμε την αληθινή , την πηγαία ομορφιά .
Σε αυτήν την παγίδα πέφτουν καθημερινά ολοένα και περισσότεροι , όταν πλέον ανακαλύπτουν πόσο ουτοπικό είναι όλο αυτό το κυνήγι είναι πλέον αργά , η κατάθλιψη έχει χτυπήσει την πόρτα ...
Καλή σου μέρα !!!
Από τα σπάνια κείμενα που διαβάζει κανείς στα μπλογκς.
Πολύ καλό!
Μια αφορμή να μη εκτιμάει κάποιος αυτό που βλέπει στο καθρέπτη είναι η εξωτερική του εικόνα. Αφορμή σκληρή αλλά και λυτρωτική - αφού η αφορμή έχει σάρκα και οστά, σχήμα, χρώμα, κιλά.
Μια άλλη αφορμή είναι να βιώνει την αδιαφορία, τον κυνισμό των γύρω του - σίγουρα για δικούς του λόγους ο καθένας - σχεδόν όλοι γύρω μας κουβαλάνε το δικό τους βαρύ φορτίο, ενίοτε λοξοδρομούν προς το μέρος μας μόνο για να κερδίσουν κάτι, και μετά πάλι χάνονται.
Πιο απλά: υπάρχουν ορατοί και μη ορατοί εχθροί που μας οδηγούν να χάνουμε την αυτοεκτιμησή μας. Οι αόρατοι είναι για μένα πιο ύπουλοι και καταστροφικοί. Το να μην έχεις ζεστά αισθήματα απο την οικογένειά σου και τους γύρω σου, είναι νομίζω ο πιο ύπουλος απ όλους.
Αυτή η άσκηση αυτογνωσίας που κάνεις ίσως και εκεί να οδηγεί - μακρυά απο τη βλαβερή επιρροή των άλλων, πιο κοντά στον οφέλιμο και αγαθό εαυτό μας.
Τι νομίζεις;
Αχχχχ, νομίζετε αγαπητοί μου φίλοι πως είναι εύκολο να διαπραγματεύομαι τέτοια θέματα που άπτονται προσωπικής φύσεως απόψεις?
Μέσα από αυτές τις διερευνήσεις, διαπιστώνω πως στη κοινωνία που ζούμε παίζει θεμελιώδη ρόλο η "κοινωνική" μας εικόνα, αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε μας και συχνά μας το επιβάλλουν για να γινόμαστε αποδεκτοί στο περιβάλλον μας.
Ναι, μπορεί να εξελιχθεί σε νεύρωση η ιδέα ότι είμαστε ή δεν είμαστε όμορφοι και να χάνουμε την αίσθηση του μέτρου ειδικά στην εξωτερική μας εμφάνιση φτάνοντας στα άκρα. Μα το πιο σίγουρο είναι πως την εικόνα που έχουμε εμείς δημιουργήσει βάσει των ερεθισμάτων που λαμβάνουμε από το περιβάλλον, μόνον εμείς μπορούμε να την αλλάζουμε κατά το δοκούν.
Η ομορφιά είναι υποκειμενική, είναι αξία αλλά όχι αυτοσκοπός. Πηγάζει από μέσα μας και δεν προβάλλεται μόνο από μια ενδιαφέρουσα εξωτερική εικόνα, αλλά και από ένα εξίσου ζωντανό περιεχόμενο στη ψυχή.
Διαπιστώνω όμως ότι εμείς επιλέγουμε τον δρόμο της προβολής της εικόνας μας, είτε ζητώντας επιβεβαίωση από τον περίγυρο, είτε στρεφόμενοι σε απομονωτισμό και αλλοίωση της προσωπικής μας εικόνας και αυτοεκτίμησης. Αλληλένδετα είναι αυτά κατά πως έχω καταλάβει.
Για όλους εμάς που η εικόνα μας ότι και αν σημαίνει αυτό, δεν είναι σε συμφωνία με τον εαυτό μας, λέω πως χρειάζονται μικρά καθημερινά βήματα για να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε. Λίγο λίγο σαν να προσεγγίζουμε έναν συνάνθρωπο με σεβασμό και αγάπη, αλλά αυτή τη φορά πρόκειται για εμάς τους ίδιους...
@ Μένη: Είναι που τα μάτια της ψυχής βλέπουν περισσότερα από τα αντίστοιχα όργανα πολλές φορές...
@ Charlina: Κατάλαβα καλή μου κατάλαβα και συμφωνώ μαζί σου!
@ Domingo: Σου απάντησα πιο πάνω και οι προβληματισμοί αυτοί με βρίσκουν σύμφωνη αγαπητέ μου!
@ Παναγιώτα: Η αγάπη είναι το γιατρικό για σχεδόν όλα τα βασανάκια μας, έτσι δεν είναι? Αρκεί να είναι άνευ όρων όπως μας την έδωσε η Δύναμη για να την χρησιμοποιούμε με σύνεση και όχι για να διαστρεβλώνουμε την ουσία της...
@ Ματ: Αγαπητέ μου περιηγητή, αν ξέραμε πόση ομορφιά έχουμε μέσα μας, δεν θα είχαμε ανάγκη να την αποζητούμε σε ξένα μονοπάτια σαν υποκατάστατο της δικής μας μη-αποδοχής.
Σ' ευχαριστώ για τα λόγια καρδιάς που θέλησες να μοιραστείς μαζί μας!
@ Φίλος: Μ' αρέσει να γράφω τέτοιου είδους κείμενα και τα δημοσιεύω τακτικά στη σελίδα μου. Αν τύχει και με ξαναεπισκευθείς, θα χαρώ να ακούω και την δική σου άποψη επί των γραφομένων. Να σαι καλά!
@ Ζαρατούστρα: Όλα ξεκινούν από τον τρόπο που το εύπλαστο ακόμα παιδί εμπιστεύεται και αφήνεται στην ανατροφή της οικογένειάς του. Προβολές των σημαντικών αυτών ανθρώπων είναι πολλές φορές η εικόνα που έχουμε πλάσει για τον εαυτό μας δυστυχώς.
Ο άνθρωπος έρχεται στη γη με τα εφόδια να ζήσει, άσχετα που εμείς οι "γνώστες" παρεμβαίνουμε στη διαδικασία, αλλάζοντας ή καταστρέφοντας τις προαιώνιες αλήθειες της Ψυχής.
Τουλάχιστον τη διαφορά κάνει να το γνωρίζουμε αυτό ή όχι. Αν ναι, στο χέρι μας είναι να μην δρούμε αυτοκαταστροφικά απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, μην έχοντας να κερδίσουμε κάτι ουσιαστικό από τη συμπεριφορά μας εν τέλει.
Σε παρακολουθώ για πάνω από χρόνο, καθε σου ποστ, μέσα από τον reader. Και τα περισσότερα κείμενα σου με συγκινούν με την αμεσότητά τους.
Απλά είχα πολύ καιρό να σου αφήσω κάποιο σχόλιο και αυτό είναι γαϊδουριά μου!
:)
Αγαπητέ μου Φίλε, κι εγώ σ' εκτιμώ για την παρουσία και το ήθος σου εδώ στα blogs. Εκτιμώ πολύ τον τρόπο που εξέφρασες την άποψή σου στο σχόλιό σου. Πολλές φορές είναι μονόδρομος ο συγκεκριμένος τρόπος έκφρασης που έχω διαλέξει στις δημοσιεύσεις στη σελίδα μου.
Δεν πειράζει που δεν αφήνεις σχόλιο σε όσα διαβάζεις, ειδικά αν δεν βρίσκεις το λόγο να το κάνεις. Το να διαβάζω σχόλια που ο άλλος νιώθει να τ' αφήσει, είναι χίλιες φορές καλύτερο από το "λιβανιστίρι" που βλέπουμε συχνά αντί σχολίων σε διάφορα blogs.
Και πάλι να σαι καλά που με διαβάζεις, σ' ευχαριστώ...! Μ.
Post a Comment