Κρύβομαι στο Αντίο

Ελευθερία Αρβανιτάκη "Κρύβομαι στο Αντίο"

Κρύβομαι στο αντίο και μετρώ αντίστροφα για την αποχώρηση από τον Τόπο των Ονείρων. Ξημερώνοντας Κυριακή, κλείνω ξανά τη βαλίτσα και κοιτάζω πίσω μήπως ξέχασα τίποτα... Όχι δεν ξέχασα τίποτα υλικό, μόνο τις δέκα ολόκληρες μέρες που πέρασα στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, γεμάτες από καινούργια μέρη, άλλες εικόνες, γεύσεις, ανθρώπους και άρωμα μιας χώρας που ζει και αναπνέει σε άλλους ρυθμούς από την πατρίδα.

Κρύβομαι στο αντίο γιατί κάθε φορά που φεύγω από τη καθημερινότητα αναθαρρώ και αναπνέω έναν διαφορετικό αέρα, νομίζοντας πως τα έχω αφήσει όλα πίσω ενώ τα κουβαλώ σαν μια υπέρβαρη χειραποσκευή γεμάτη από ενθυμήματα που με γυρίζουν πίσω στο χρόνο. Και ενώ ξέρω ότι πρόκειται για ένα ακόμα ταξίδι αναψυχής, σκέφτομαι πως θα ήταν να ζούσα κι εγώ σε μια χώρα πολιτισμένη, με νόμους, με ανθρώπους που δεν φωνάζουν για να συνεννοηθούν, με ντόπιους που είναι απλοί και προσηνείς ενώ εμείς στα νότια έχουμε πλάσει την εικόνα του Γερμαναρά ή του γκασταρμπάιτερ (μετανάστη) από τη δεκαετία του 50 και του 60 με συνοδεία τα τραγούδια του Καζαντζίδη. Πάνε πια αυτά, έμειναν στη πρώτη γενιά των μεταναστών και τώρα πια η χώρα που τους φιλοξενεί είναι μια ευνομούμενη πολιτεία που χωράει ανθρώπους κάθε χρώματος, θρησκεύματος και φυλής. Αυτή η χώρα σέβεται τους πολίτες της γιατί την σέβονται και εκείνοι, έχει οικολογική συνείδηση και προστατεύει το περιβάλλον σε αντίθεση με την Ελλάδα που δείχνει να αγνοεί ακόμα τι σημαίνουν αυτοί οι όροι και πως πρέπει να είναι μια χώρα τον 21ο αιώνα.

Στο Eschborn που με φιλοξένησαν η οικογένεια του Martin και της Νέλλης, είδα πως είναι να συνυπάρχουν άνθρωποι από το Βορρά και τον Νότο της Ευρώπης που όμως ένωσαν τις δυνάμεις τους και ζουν αρμονικά μεταξύ τους και μεγάλωσαν τα παιδιά τους φιλελεύθερα και με σωστές βάσεις για το μέλλον, είναι κοντά τους χωρίς τον υπερπροστατευτισμό των δικών μας πατεράδων και μητέρων. Είδα σεβασμό, αγάπη, κοινή πορεία και τους χάρηκα που μετά από 25 χρόνια δείχνουν να είναι ακόμα ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον.

Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς, συγκινούμαι πολύ και κλαίω σαν παιδί όταν πρέπει να πω αντίο. Δεν θέλω να πω αντίο κατ' αυτόν τον τρόπο στη πόλη και στους ανθρώπους που γνώρισα από κοντά τις μέρες και νύχτες που ήμουν εδώ. Θέλω να πω μονάχα ότι πέρασα πολύ όμορφα, πράγμα που είχε να μου συμβεί πολύ καιρό και φεύγω κρατώντας τις αναμνήσεις μου στις φωτογραφίες που τράβηξα και τις στιγμές που έζησα παρέα με όμορφους στη ψυχή ανθρώπους! Θέλω μόνο να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους μου τους Leifheit και την Παναγιώτα που με προσκάλεσε να έλθω να τους γνωρίσω από κοντά.

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα και ο ήλιος θα ανατείλει αυτή τη φορά από το παράθυρο του σπιτιού μου αντί από τα λειβάδια και τις ανοιχτωσιές που αντίκρυσα στη Γερμανία κάτω από τον καθάριο ουρανό που ξεχώριζε χωρίς τα φώτα της πόλης να τον αλλοιώνουν.

Η ζωή είναι τόσο αναπάντεχη και ανεπανάληπτη και στα καλά και στα άσχημά της και το τέλος μιας τέτοιας εμπειρίας έχει πάντοτε μια γλυκόπικρη αίσθηση σαν να μην θες να φτάσει στο τέλος το παραμύθι που τόσο σου άρεσε...

Marialena, 9/2/2008 (ακόμα στη Γερμανία, κρύβομαι στο αντίο)