Σαν σε όνειρο...*

Η νύστα την έκανε να θέλει να πάει να ξεκουραστεί στο κρεββάτι της. Όλη την ημέρα στο πόδι, αργά το βράδυ ένιωθε την κούραση να την κατακλίζει. Ανόρεκτα κατευθύνθηκε προς τη κρεββατοκάμαρή της, έβγαλε τα ρούχα της, έβαλε ένα ζευγάρι ζεστές πυτζάμες και ξάπλωσε στα κρύα σκεπάσματα. Τεντώθηκε, ένιωσε τα πόδια της βαριά από την ορθοστασία. Ένας αναστεναγμός βγήκε από το στόμα της ξέπνοα και σκεπάστηκε ως επάνω το κεφάλι της με το σεντόνι. Έκλεισε τα μάτια κι αποκοιμήθηκε στο σκοτάδι χωρίς να το καταλάβει πως.

Μέχρι να αποκοιμηθεί είχε τη συνήθεια να στριφογυρνά δεξιά κι αριστερά, μέσα στον ύπνο της άλλωτε το καταλάβαινε πότε το έκανε και άλλωτε όχι. Τα πρωϊνά γελούσε με τα ανακατεμένα στρωσίδια του κρεββατιού της, "σαν αρνί στη σούβλα" γυρνάω, έλεγε μόνη της.

Έχασε την επαφή με τον κόσμο γύρω της και βυθίστηκε στα μονοπάτια του ύπνου όπως κάθε νύχτα. Τα όνειρα δεν της έμεναν πάντα χαραγμένα στη μνήμη της καθώς ξυπνούσε. Σαν σύννεφα έρχονταν και έφευγαν και κάποια ξανάρχονταν σαν τα προσεχώς στο σινεμά. Απόψε, όσο η λογική της κείτονταν παραδωμένη στο υποσυνείδητο, οι αντιστάσεις της χαλάρωσαν. Γλυστρούσε σταδιακά σε ένα όνειρο όπου η πραγματικότητα δεν είχε καμμία σημασία. Είδε ξανά εκείνον στο όνειρό της και ξάφνου ζωντάνεψε εμπρός της σαν σε εικονική πραγματικότητα. Ένιωσε τη λαχτάρα να τον αγγίξει να την πλημμυρίζει, τον φαντάστηκε να βρίσκεται δίπλα της και εκείνη να απλώνει το χέρι και να τον αγγίζει. Ναι, να τον αγγίζει ξανά, τι θεσπέσιο συναίσθημα! Να χαρτογραφεί κάθε ίντσα του κορμιού του με τη παλάμη της, όπως της άρεσε να κάνει κάποτε και τα δάκτυλά της να αναγνωρίζουν σημάδια γνώριμα πάνω του.

Αναστέναξε με ευχαρίστηση, ήταν και πάλι δικός της. Έγειρε στο πλάι του και τον φίλησε, ξανά και ξανά, αργά και ηδονικά, παντού στο πρόσωπό του. "Αγάπη μου, γύρισες!" του αποκρίθηκε, έστω και αν εκείνος στο όνειρο έστεκε βουβός, μα ζωντανός στη φαντασία της.

"Αγάπη μου..." του είπε ξανά ψιθυριστά, ελπίζοντας πως ο έρωτάς του να την συγκλονίσει για μια ακόμα φορά. "Μίλησέ μου, μ' ακούς?" του έλεγε τώρα πια με αγωνία καθώς το όνειρο μεταβαλόταν σε εφιάλτη. "Αγάπη μου" είπε για μια ακόμη φορά απελπισμένα προσπαθώντας να τον κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά της και να μην τον χάσει μέσα από τη γλυκιά αίσθηση του πόθου που την είχε κυριεύσει.



Καιγόταν από την επιθυμία να τον κάνει να ζωντανέψει, να τον γευτεί, να μυρίσει τη μυρωδιά των μαλλιών του, τη γλύκα του φιλιού του, να σκουπίσει τον ιδρώτα από το μέτωπό του όταν κατάκοπος έγερνε στο στήθος της μετά την κορύφωση στον έρωτα. Θεέ μου, άνθρωπος ήταν κι αυτή, πόσο μπορούσε να αντέξει χωρίς τη παρουσία του στη ζωή της? Έκανε να τον κρατήσει ακόμα πιο σφιχτά και ένιωθε τα χέρια της να γίνονται φράχτες για να τον κρατήσει δίπλα της, εκεί στο κρεββάτι μέσα στο όνειρο.

Και τότε, εκείνος χάθηκε σαν το φύσημα του ανέμου από κοντά της, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή. Έμειναν τα χέρια της να σφιχταγγαλιάζουν το κορμί της αυτή τη φορά, ενώ το όνειρο έδωσε τη θέση του στο άγουρο φως καθώς ξημέρωνε πια. Κρύωνε, καθώς τα σκεπάσματα είχαν φύγει από το μέρος της. Ανασηκώθηκε και σκεπάστηκε, προσπαθώντας να την πάρει ξανά ο ύπνος. Δεν είπε τίποτα, μα ήλπιζε πως και στο επόμενο όνειρο, θα ήταν εκείνος παρών και πως επιτέλους θα ζωντάνευε για να την κάνει, όπως κάποτε, ευτυχισμένη. Όχι όπως τώρα σε όνειρο, μα στη πραγματικότητα...

(c) Marialena, 24/03/2007
*όπως δημοσιεύτηκε αρχικά στη σελίδα των Ανωνύμων Μελαγχολικών