Του Μυαλού Πλανέματα

Και πάλι δεν της κόλλαγε ύπνος απόψε. Ενώ τα μάτια της έκλειναν από την κούραση, η εσωτερική της αναστάτωση δεν την άφηνε να ξαπλώσει με ησυχία. Είχε περάσει μια εβδομάδα άγχους και κούρασης και ανυπομονούσε να έλθει το σαββατοκύριακο να ανασυντάξει τις δυνάμεις της για την επόμενη εβδομάδα, μα κάτι δεν της πήγαινε καλά εκείνη τη νύχτα.

Την είχαν πιάσει ξανά εκείνα τα δικά της τα μαγκώματα, που της συνέβαιναν όταν κάποιος άνθρωπος της έδειχνε προσωπικό ενδιαφέρον και εκείνη τρομοκρατούταν από την προσέγγιση. Το έπαιζε άνετη, άμα ήθελε ήταν πολύ κοινωνική, μα κατά βάθος όσο σκεφτόταν το ενδιαφέρον του άλλου ανθρώπου, την έπιανε σύγκρυο.

Την είχε πλησιάσει και της είχε μιλήσει με τρόπο που το εκτίμησε και έδειχνε τίμιος στις προθέσεις του απέναντί της. Της άρεσε αυτό αρχικά και ήταν κάτι που τη στιγμή που προέκυψε ταίριαζε και στις δικές της ανάγκες. Τα λόγια του σταράτα και απλά, χωρίς περιστροφές και υπονοούμενα, με ευγένεια που έβγαινε από την ψυχή του. Ήταν πιο απλός στη συμπεριφορά από εκείνη και από τη συμπεριφορά του μπορούσε να καταλάβει πιο εύκολα πως κινούταν απέναντί της, από ότι εκείνος για την ίδια.

Όχι ότι δεν ήθελε να έλθει ένας άνθρωπος στη ζωή της ξανά να νιώσει κάποια πράγματα για εκείνον, γιατί όχι να ερωτευθεί μετά από τόσον καιρό, αλλά πάντα το μετέθετε στην σφαίρα του ιδεατού, του μελλοντικού, τώρα πια και του απραγματοποίητου, για να βρίσκει μια ακόμα βολική δικαιολογία να κλείνεται στον εαυτό της και να χτίζει με επιμέλεια τα τείχη του κάστρου που θα την έκαναν αόρατη στον άλλο κόσμο…

Της είχε τηλεφωνήσει το απόγευμα, για να της ζητήσει να βγούνε το σαββατοκύριακο. Δέχτηκε, μιας και το είχε αφήσει ελεύθερο για να βρεθούν, μα η αποδοχή της πρόσκλησης να περάσουν λίγες ώρες μαζί, ακολούθησε τη δική της αμφιβολία και την επίσκεψη των φόβων που ήταν καλά ριζωμένοι στο κεφάλι της από το παρελθόν.

«Κι αν θελήσει να προχωρήσουμε?» σκέφθηκε «εγώ δεν είμαι έτοιμη…» κι αγχώθηκε μόνο και μόνο προσπαθώντας να κρύψει το ταλαίπωρο κορμί από το να αισθανθεί την ανθρώπινη επαφή και τη ζεστασιά του άλλου ανθρώπου.
«Τι κι αν γυρίσει μια μέρα και μου πει ότι δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την αρρώστια μου?» αναρωτήθηκε ξανά κάνοντας τα εφιαλτικά της σενάρια. «Πρέπει να φανώ δυνατή και πάλι», επανέλαβε σαν μάντρα. «Αν μου ξανασυμβεί πρέπει να το αντιμετωπίσω πάλι», είπε ενώ μέσα της έκανε τη προσευχή της να μην χρειαστεί να το ζήσει για μια ακόμα φορά το αδιέξοδο για το άγνωστο από τη μεριά ενός συντρόφου για την υγεία της. Μα το χειρότερο δεν είχε ακόμα έλθει, παρά μόνο στη μορφή της επόμενής της ερινύας:
«Κι αν τον ερωτευθώ αυτόν τον άνθρωπο και το περιβάλλον μου δεν τον θέλει, τι θα κάνω πάλι?» στρίγκλισε μια απαίσια σκέψη, ενώ γύρισε πίσω δυόμισι χρόνια πριν όταν αντιμετώπισε την ίδια συμπεριφορά από την οικογένεια, τότε που αγάπησε πολύ τον άνθρωπό της και οι δικοί της με τον τρόπο τους της έκαναν σαφές ότι δεν τον δεχόταν, μην αφήνοντας περιθώρια για την βιωσιμότητα της σχέσης.


A rare find large, image by http://media.ilnavigante.org

«Ωχ Θεέ μου» άφησε να βγει ένας αναστεναγμός, αυτό το στρατιωτικό καψόνι δεν ήθελε να το περάσει για μια ακόμα φορά. Τι έφταιγε δηλαδή και ο άλλος άνθρωπος μέσα στον ενθουσιασμό του, να του κόψει τα φτερά επειδή διάλεξε για γονείς τη Σκύλα και τη Χάρυβδη και έμενε ολόκληρη γυναίκα παγιδευμένη στα αφιλόξενα στενά τους, μη βρίσκοντας το κουράγιο να ξεφύγει από τον ιστό της αράχνης που την κρατούσε δέσμια των πεποιθήσεών της.

Του έστειλε ένα μήνυμα κατόπιν «θέλεις να πάμε στη συναυλία το άλλο Σάββατο?» του έγραψε και εκείνος της απάντησε «αρκεί να είμαι μαζί σου…» τόσο ανθρώπινα και τόσο αληθινά, όσο η ίδια η ψυχή του. Ήθελε μόνο να κρυφτεί ξανά στη μοναξιά της, στο καταφύγιο όπου το σκοτάδι βασίλευε και έμοιαζε απόρθητο από τις εχθρικές απειλές. Μόνη της είχε διαλέξει να καταφύγει στο βάραθρο ετούτο, προσπαθώντας να αποφεύγει την έλλειψη αγάπης και αποδοχής στο περιβάλλον της, ενώ έσκαβε τον λάκκο της επιμελώς η ίδια τόσα χρόνια, νομίζοντας ότι κάτι έκανε, αλλά μόνο τον εαυτό της κορόιδευε τελικά.

Αν πίστευε στην αγάπη? Και βέβαια πίστευε, με την έννοια ότι για εκείνη η αγάπη ήταν το Θείο Δώρο για να αποκτήσει νόημα η ίδια η ζωή, η κινητήριος Δύναμη που έκανε τα πάντα δυνατά μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου, το σχοινί του σχοινοβάτη που βάδιζε ζώντας κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία του. Όμως δεν πίστευε πως θα την συναντούσε την αγάπη στη δική της τη ζωή. Αναγνώριζε γύρω της τα σημάδια, υπήρχαν άνθρωποι που για εκείνη ήταν μέσα στην καρδιά της, λάτρευε τη σκυλίτσα της που της έδειχνε πώς να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της, μα η «Αγάπη» είχε και άλλη μορφή, κάπως σαν τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης.

Ήταν απέλπιδη, μονόπλευρη, εγωιστική, απάνθρωπη, βίαιη, τρομακτική. Δεν ήταν αγάπη αυτό, μα υπήρχαν άνθρωποι που έντυναν με αυτό το προκάλυμμα όλες αυτές τις άθλιες συμπεριφορές τους και δυστυχώς για τη δική της ψυχή, το είχε βιώσει αυτό από πρώτο χέρι, από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Και τώρα πάλι τα ίδια, από τη μία ένας γλυκός άνθρωπος, ανθρώπινος, να θέλει να έχει επαφή μαζί της και εκείνη χαμένη μέσα στον λαβύρινθο των σκέψεών της, να φοβάται να κάνει το βήμα προς τα εμπρός.

Θα έβγαινε μαζί του λοιπόν αυτό το σαββατοκύριακο και είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα προκαλούσε τη μοίρα της με τις παγίδες του μυαλού της, παρά θα άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν, όπως ερχόταν στη πορεία. Με το ένα πόδι μέσα στο κάτεργο και το άλλο προς στην ελευθερία, εκείνη έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διαλέξει τον δρόμο που επιθυμούσε να βαδίσει. Στην αιώνια κάθειρξη της αυτοτιμωρίας της ή στο δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή!

Ήξερε πόσο πολύ φοβόταν σε σημείο ακινητοποίησης, να διεκδικήσει αυτό το δικαίωμα και θαύμαζε τους ανθρώπους που έβρισκαν την εσωτερική δύναμη να χαράξουν τον δρόμο τους μακριά από τις επιρροές που τους εμπόδιζαν. Ποτέ δεν το έκανε για τον εαυτό της, το κουράγιο της την εγκατέλειπε ακόμα και στη σκέψη να αντιμετωπίσει τους δυνάστες της, μα αν ήθελε να κάνει κάτι, μόνο εκείνη μπορούσε και κανείς άλλος για λογαριασμό της. Και το ήξερε καλά αυτό και ας το φοβόταν!

DIDIMA-FEGGARIA.wm...

Αφιερωμένο, Κανελλίδου - Μητροπάνος: "Δίδυμα Φεγγάρια"

© Marialena, 06/10/2007