Meat Market

Αυτό που θέλουν οι γυναίκες είναι να τις προσέχουν οι άντρες. Όμως εκείνοι είναι απορροφημένοι με τον εαυτό τους.

"Οι άντρες είναι σαν τις τουαλέτες, ή θα είναι κατειλλημένες ή χαλασμένες", έλεγε μια κυνική φίλη μου. Πέμπτη βράδυ σε μπαρ του Κολωνακίου. Μια ματιά γύρω μας ήταν η επίρρωση των λόγων της. Μερικοί συμπαθητικοί τύποι συνοδεύονταν από γυναίκες έτοιμες να παλέψουν στη λάσπη για να τους κρατήσουν. Οι ελεύθεροι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: ανάξιοι λόγου και νάρκισσοι που φοβούνται μη τσαλακώσουν το πουκάμισό τους, την ώρα που τεντώνονται να πιάσουν το μοχίτο από την μπάρα.

Εκείνη τη δύσκολη στιγμή, οι αρνητικές σκέψεις είναι αναπόφευκτες. Το meat market είναι σκληρή υπόθεση. Δεν πας για ποτό με στόχο να γνωρίσεις τον άνθρωπο της ζωής σου ούτε περιμένεις ότι σε μια βραδινή έξοδο θα πέσεις πάνω στον πρίγκηπα. Δεν υπάρχουν πια γαλαζοαίματοι και οι βάτραχοι, με τέτοια προσφορά που υπάρχει γύρω τους, πουλάνε τον εαυτό τους πολύ ακριβά. Ακόμα και αν κυκλοφορείς βράδυ με... εξαιρετικά χαλαρά κριτήρια ζευγαρώματος, η κατάσταση είναι άκρως απογοητευτική. Είναι προφανές.

Ανήκω σε μια από τις πιο πονεμένες ομάδες του θηλυκού πληθυσμού: κοντά στα 35, με φορτωμένο εργασιακό πρόγραμμα, single, ισχυρογνώμων. Όχι bitchy. Ούτε βέβαια Μαρία η Άσχημη. Κανονικά, θα έλεγε κανείς ότι είμαι στα καλύτερά μου. Όμως η μοίρα μου έπαιξε σκληρό παιχνίδι. Όχι μόνο εμένα, αλλά και στις περισσότερες συνομήλικες. Νοσταλγώ μιαν εποχή στην οποία δεν έχω ζήσει. Εκείνες τις μαγικές ημέρες που η αποκάλυψη της γυναικείας γάμπας στο ανδρικό βλέμμα ήταν το πιο ισχυρό κέντρισμα για να αρχίσει το φλερτ. Παρατηρώντας τις κλασσικές γυναικοπαρέες που έχουν στα μάτια ένα μείγμα ελπίδας και ματαίωσης, είναι αδύνατον να μην μελαγχολήσεις. Κοντεύουν να τα βγάλουν όλα έξω, αλλά η γυναικεία σάρκα δεν συγκινεί κανένα. Στέκονται μαζεμένες σαν τα ζουμερά τσαμπιά, τιτιβίζουν για τη δουλειά, τα καλλυντικά, τα σίριαλ, αλλά μάταια. Δεν υπάρχει ακροατήριο. Το ανδρικό κοινό είναι απορροφημένο με τον εαυτό του.

Θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά? Εδώ και είκοσι χρόνια, όλα τα ανδρικά έντυπα περιέχουν χιλιάδες οδηγίες χρήσεως: πως να ντυθείτε, πως να είναι το σπίτι του εργένη, πως να φτιάξετε αυγά ποσέ, πως δυναμώνουν οι τετρακέφαλοι, πως γίνεται ο κόμπος Ουίνδσορ στη γραβάτα, ποιά είναι τα σωστά γένια τριών ημερών. Ένα savoir faire που δυστυχώς αγγίζει και τον ερωτικό τομέα. Τι να της πείτε πριν, τι να της πείτε μετά, που είναι το σημείο G. Χιλιάδες σελίδες εξεταστέας ύλης για τους καψερούς αναγνώστες που πιστεύουν ότι θα κριθούν μόλις ανοίξουν το στόμα τους στις κάτωθι κατηγορίες: μαγειρική, μόδα, σεξ, ταξίδι (ποιό είναι το καλύτερο ξενοδοχείο στις Μαλδίβες? Ε?), Χόλιγουντ κ.ο.κ. Σκέτη συμφορά αν σκεφθεί κανείς ότι μέχρι τότε το ενδιαφέρον τους εστιαζόταν σε δύο πράγματα: στα αθλητικά και στις σεξουαλικές τους επιδόσεις.

Προσωπικά -αλλά θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει και για πολλές άλλες γυναίκες- οι απαιτήσεις μας δεν έχουν αλλάξει παρά την προπαγάνδα των περιοδικών. Δεν επιθυμούμε έναν ντεκορατέρ, στυλίστα, ειδικό του γυναικείου οργασμού και σεφ σε ένα περιτύλιγμα. Θέλουμε την προσοχή και προστατευτικότητα. Όσο αυτόφωτες και να παρουσιαζόμαστε, όσο σίγουρες για τον εαυτό μας και αν δείχνουμε, τόσο πιο πολύ ψάχνουμε ασφάλεια. Λίγο αγκαλίτσα, καμιά τρυφερή κουβέντα, κάποιον να κατεβάζει τα σκουπίδια για να μην κουραζόμαστε. Να μας βρίσκει όμορφες και να μας το λέει πού και πού.

Θα ήθελα πολύ να το φωνάξω σε όλους αυτούς τους τύπους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και περνούν ζόρια επειδή τους πέφτουν τα μαλλιά ή πήραν μερικά κιλά και νομίζουν ότι καταστράφηκε το σύμπαν. Ο ναρκισσισμός είναι το νέο είδος ανδρικού αυτισμού. Η χαλασμένη τουαλέτα, ο τζάμπα κόπος. Έτσι κι αλλιώς, με τις παρούσες συνθήκες, δεν μας παίρνει να έχουμε και φοβερές προσδοκίες._

Αντιγραφή από το ανδρικό περιοδικό της Καθημερινής της Κυριακής "GK", της στήλης GK WOMAN από τη Μαργαρίτα Πουρνάρα, σελ. 100, τεύχος 1, Νοέμβριος 2007

σ.σ. επειδή αυτό το άρθρο αντιπροσωπεύει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι και της δικής μου οπτικής επί του θέματος των σχέσεων στους singles γύρω στα 35, επιτρέψτε μου μονάχα ένα σχόλιο στα γραφόμενα της κας Πουρνάρα: "Ακάκιεεε, τα μακαρόνια να ναι Μίσκο!" ...και μετά ξυπνήσαμε. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα των ανδρικών συμπεριφορών απέναντί μας, αλλά μάλλον είναι είδος εν ανεπαρκεία ή σε εξαφάνιση. Μα που πήγαν οι πραγματικοί άνδρες βρε παιδιά? Εκεί που πήγαν και οι αληθινές γυναίκες? Αχ, τι τραβάμε και εμείς οι χορεύτριες...

Καλημέρα μας!

Μαριαλένα, 04/11/2007