Adieu monsieur Zidane-fairwell to an idol!

Παρακολουθήσαμε χθες βράδυ τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2006 ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία. Καθώς ο αγώνας εξελισσόταν και το αποτέλεσμα είχε διαμορφωθεί στο 1-1 στο 1ο ημίχρονο, στο 2ο είδαμε έναν Ζιντάν λυσσασμένο για την νίκη της Εθνικής Γαλλίας. Αναπάντεχα στο 90' μετά από λεκτική καθώς φαίνεται πρόκληση ιταλού αντιπάλου, ο Ζιζού τον χτυπάει σαν ταύρος στο στέρνο με το κεφάλι του και εκείνος πέφτει κάτω. Κόκκινη κάρτα και αποβολή του αρχηγού των Τρικολόρι από το γήπεδο! Η Γαλλία μένει με 10 παίκτες και ηθικό κάτω του μηδενός. Η Ιταλία υπερτερεί στην παράταση στα πέναλτυ και κερδίζει το Κύπελλο με σκορ 5-3. Forza Italia!



Αυτό το Μουντιάλ ήταν το Μουντιάλ του Ζιντάν αναμφισβήτητα! Γιατί μετά το χθεσινό αγώνα κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, γιατί το τρόπαιο θα μπορούσε να ήταν δικό του εάν..., εάν ίσως δεν έχανε την ψυχραιμία του πάνω στην ένταση του παιχνιδιού και δεν έπεφτε σε αυτό το ατόπημα. Πίστευε πως θα κερδίσει, ήθελε να κερδίσει όσο τίποτα άλλο, πιστεύω πως ναι! Είναι όμως άνθρωπος πάνω απ' όλα και σαν μαχητής που έφτασε στα όρια της ψυχικής και σωματικής του αντοχής, σε εκείνο το σημείο έσπασε, μίλησε το ένστικτο αντί η λογική του. Τόση πίεση τον ξεπέρασε και τον γκρέμισε από το θρόνο του υπέρανθρώπου και του φαινομένου του ποδοσφαίρου στην εποχή μας!



Θα τον θυμάμαι εξαιτίας της συνέντευξης που είχε δώσει κάποτε στον Νίκο Αλιάγα και εκεί γνώρισα μέσα από τα λόγια του τον άνθρωπο Ζιντάν. Η χθεσινή του εικόνα είναι μοναχά ένα σημείο στη καριέρα του αν και αυτό που μένει στη μνήμη μας αν και η προσπάθεια επικράτησης της Γαλλίας στο Μουντιάλ είναι αξιοθαύμαστη και άξιζε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τελικά, σε έναν fair play αγώνα. Από αυτήν την άποψη, η νίκη της Squarda Azzurra οφείλετο στον παράγοντα τύχη παρά στην όποια καλύτερη απόδοση της ομάδας στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Αλλά αυτά έχει η ζωή...!

Au revoir Zizou, c' e la vie!