Έχει πανσέληνο απόψε...

Παρατηρώ το φεγγάρι εδώ και τρεις μέρες τώρα. Κάθε νύχτα μεγάλωνε λίγο ακόμα, στρογγύλευε όλο και περισσότερο και απόψε να, η Πανσέληνος του Ιουλίου του 2006. Πηγαινοέρχομαι στο μπαλκόνι και ολοένα το κοιτώ να διαγράφει την τροχιά του απέναντί μου. Με μαγνητίζει, με μαγεύει η αύρα του, με προκαλεί να καρφώνω το βλέμμα στη φωτεινή πλευρά του.

Μια πλημμύρα νιώθω συναισθημάτων, σαν την παλλίροια και την άμπωτη των υδάτων. Μου έρχονται τραγούδια στον νου. Η Πανσέληνος της Χάρις Αλεξίου, παντοτινά αγαπημένη και αξεπέραστη, Fly me to the moon του Φρανκ Σινάτρα, Δάκρυσε απόψε το φεγγάρι με την Πέγκυ Ζήνα και πάει λέγοντας. Παίζω με την μηχανή μου στο χέρι, παρακολουθώ την άνοδο της Σελήνης στον ουρανό απέναντί μου και της τραβώ φωτογραφίες, εκεί δίπλα στο πεύκο μου, με το παρκάκι απέναντι και τον λόφο του Προφήτη Ηλία στο βάθος.


photo by Marialena, 2006

Ερωτοτροπώ μαζί της, την αισθάνομαι σαν μάνα των Πάντων, αρχόντισσα παντοτινή της Νύχτας, κυρίαρχο του γυναικείου ψυχισμού, κομμάτι του δικού μου υποσυνειδήτου. Σκέφτομαι πως η Πανσέληνος του Αυγούστου θα με βρει πιθανά κάπου αλλού, ίσως εκεί που έχω περάσει κάμποσα καλοκαίρια αγναντεύοντας τη θάλασσα και τη λάμψη της που στραφταλιάζει στα νερά του Κορινθιακού και ασυναίσθητα μελαγχολώ.

Φέτος θέλω να ναι αλλιώς, αλλιώτικα τα πράγματα, θέλω να φέγγεις διαφορετικά θεά εσύ Εκάτη, παίζεις με το μυαλό μου τα πιο απίθανα παιχνίδια, λαμπερή μα και ταυτόχρονα απρόσιτη φωτεινή σφαίρα... λύτρωσέ με από τη μοναξιά μου τέτοιες ώρες, κάνε με Μαινάδα ή ξωτικό του δάσους, άσε με να νιώσω την αίσθηση να μαι κοντά σε εκείνον και να τον φιλώ όλο το βράδυ κάτω από την σκιά σου. Θεέ μου, αχ να γινόταν τα λόγια πράξεις και οι σκέψεις πραγματικότητα, μια νύχτα σαν κι αυτή!

Καληνύχτα ολόγιομο φεγγάρι, ραντεβού στην επόμενη Πανσέληνο!