Και ρώτησα τον Δάσκαλο...για την Αγάπη!

ΑΓΑΠΗ

-Δάσκαλε, διάβασα σε ένα βιβλίο μια φράση για την αγάπη, που μου άρεσε πολύ (Barbara A. Brennan).
-Και τι έλεγε?
-Έλεγε ότι αγάπη είναι το πρόσωπο και το σώμα του Σύμπαντος. Είναι ο συνεκτικός του ιστός. Είναι η ουσία από την οποία έχουμε δημιουργηθεί.
-Έτσι είναι, παιδί μου.
-Τότε, πρέπει η αγάπη να είναι μέσα μας, Δάσκαλε.
-Φαίνεται σαν να είναι μέσα μας, παιδί μου. Ενώ εμείς είμαστε μέσα της. Γιατί εκείνη ήταν πριν από εμάς, μας δημιούργησε και μέσα από εμάς περνά στη δική μας δημιουργία, για να πάει μετά από εμάς. Η αποστολή μας είναι να την αφήσουμε να περνά ελεύθερα μέσα μας και, με τη δική μας δημιουργία, να την προσφέρουμε έξω από εμάς. Κι έτσι εκτελούμε τον προορισμό μας.
-Και πως εκφράζεται η αγάπη, Δάσκαλε?
-Εκφράζουμε την αγάπη μας, όταν νοιαζόμαστε για το περιβάλλον. Όταν νοιαζόμαστε ο ένας άνθρωπος για τον άλλον. Όταν βιώνουμε ότι όλοι και όλα είμαστε ΈΝΑ. Κι όταν είμαστε συνδεδεμένοι με τον Θεό.
Όλοι οι φόβοι μας, όλες οι λύπες μας, όλοι οι πόνοι μας είναι αποτέλεσμα της ψευδαίσθησης ότι είμαστε «ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ».
Κι η ψευδαίσθηση αυτή γεννιέται από τις αισθήσεις μας, κυρίως την όραση, κι από τη λογική. Για να απαλλαγούμε από την ψευδαίσθηση του «χωρισμού», αρκεί να στραφούμε προς τη γνώση του βάθους.
Και τότε η αγάπη είναι απλή, παιδί μου.

Αγάπα τον εαυτό σου.
Αγάπα τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου.
Αγάπα τον Κύριο και τον Θεό σου.
Και αν, εδώ και τώρα, διαλέγω να αγαπήσω εσένα, είναι αυτό το καλύτερο μέσο, για να περάσει η ενέργειά μου μέσα από σένα.
Και αν, εδώ και τώρα, εσύ διαλέγεις να αγαπήσεις εμένα, είναι αυτό το καλύτερο μέσα, για να περάσει η δική σου ενέργεια μέσα από εμένα. Κι έτσι πλέκεται ο ιστός που μας συνδέει όλους και όλα. Κι έτσι μπορούμε να πλησιάσουμε τον Δημιουργό μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν «Και ρώτησα το Δάσκαλο…», Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001