...θα ρθει άσπρη μέρα και για μας!

Τις τελευταίες δύο μέρες η καθημερινότητά μου κύλησε κατά το μάλλον ήτον, ευχάριστα. Και γιατί δηλαδή αγαπητό μου ημερολόγιο αξίζει να σου γράψω κάτι τέτοιο? Για τον απλούστατο λόγο ότι ΧΑΡΗΚΑ, αν θες να το μάθεις, χάρηκα πραγματικά!

Χθες το απόγευμα μετά τη δουλειά πήγα για shopping therapy. Δεν είμαι καταναλώτρια του στυλ, αν δεν ψωνίσω κάτι κάθε τόσο, θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου και τέτοια, αλλά αυτή τη φορά, μπαίνοντας σε ένα νεανικό κατάστημα όπου οι αγοραστές και το στυλ παρέπεμπαν σε νιάτα που βράζει το αίμα τους, αγόρασα ένα ζευγάρι πολύ ωραίες εσπαντρίγες που δένουν στον αστράγαλο με γύρω στους 10 πόντους τακούνι. Επειδή συνήθως στραπακλώνομαι στο ίσιωμα με ψηλοτάκουνα παπούτσια έτσι όπως περπατάω, προτιμώ κάτι πιο άνετο στο βάδισμά μου, αλλιώς θα με βλέπετε και θα γελάνε τα περιστέρια στο Σύνταγμα με τα παραπατήματά μου!!! Αυτή τη φορά μου ήρθαν όμως λουκούμι οι εσπαντρίγες και γι' αυτό τις πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά σταμάτησα στη Benetton και χάζευα ένα τοπάκι που μου άρεσε. Μπήκα μέσα και δοκιμάζοντας κάποια τοπάκια, βρήκα ένα καφτάνι κεντημένο στο χέρι, σε χρώμα βαθύ ροζ. Το φόρεσα και ενθουσιάστηκα, οπότε και αυτό πήγε υπέρ πίστεως στη πιστωτική. Ο αδελφός μου μου είχε πάρει μια τσάντα πλεκτή στα χρώματα της μπλούζας, οπότε έγινε και σετάκι για έξοδο μούρλια!

Μετά πήγαμε στο λόφο του Προφήτη Ηλία που γιόρταζε και εκεί κάθε χρόνο κάνουμε και την σπονδή μας στον θεό της κατανάλωσης επιπλέον. Φέτος πήρα από νεγκλιζέ με αρκούδια, cds με ηλεκτρονική μουσική, εσώρουχα, ένα αιθέριο μπλουζάκι και σκουλαρίκια με πέτρες swarowski σε σχήμα αστεριού!

Σήμερα, το πρωί σηκώνομαι για δουλειά, ντύνομαι προβάλλοντας τη γυναικεία μου πλευρά και ανοίγοντας την προσωπική μου αλληλογραφία αργότερα στο γραφείο, βρίσκω ένα μνμ για πιθανή συνεργασία σε μια καινούργια προσπάθεια που γίνεται στο χώρο της ενημέρωσης και χάρηκα για την πρωτοβουλία. Μαθαίνω τα νέα μιας καλής φίλης ότι "ουδέν κακόν αμιγές καλού" στα προσωπικά της και μετά δουλειά αρκετή για να με απασχολήσει ως το απόγευμα. Έχουμε μια επικοινωνία με τον υποκινητή της νέας προσπάθειας να γνωριστούμε κατ' αρχήν και μετά ακόμα ένα τηλεφώνημα, με έναν άνθρωπο που εκτιμώ και εμπιστεύομαι πολύ και μου έκανε την τιμή να μιλήσουμε στο τηλέφωνο με προτροπή του. Τι χαρά που ένοιωσα συνομιλώντας με τον φίλο μου! Το χιούμορ εναλλασσόταν με σοβαρά θέματα και το ένα ερέθισμα διαδεχόταν το άλλο στη συζήτησή μας. Δεν είναι υπερβολή να πω πως αυτή η ανταλλαγή θετικής ενέργειας μεταξύ μας, με έκανε να νιώθω ότι δίνω και παίρνω αγάπη με την ευρύτερη έννοια και το είχα πολύ ανάγκη αυτό.

Όταν δεν υπάρχει τρόπος ή κατάλληλος άνθρωπος να το κάνω αυτό, νιώθω πως πνίγομαι. Είναι σαν να έχεις μια μεγάλη φούσκα αέρα στο στομάχι σου και να ανεβαίνει προς τον οισοφάγο, αλλά να μην σκάει με τίποτα και να ασφυκτιώ. Το κενό που το ονομάζω, έρχεται και κάνει τα δικά του για να με ακινητοποιεί και να με αποξενώνει τόσο από μένα, όσο και από τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Δεν είμαι ούτε κοσμοκαλόγερος, αλλά ούτε και ψώνιο να θρέφομαι από την ματαιοδοξία μου σε σχέση με τον περίγυρό μου. Θέλω όμως και εκεί με πιάνει το γαμώτο της υπόθεσης, να μπορώ να έχω αυτή τη δίοδο επικοινωνίας με τον κόσμο.

Τώρα, πίσω στο σπίτι, καμάρωσα τον αδελφούλη μου που σήμερα πήρε το καινούργιο του αμάξι από εκεί που δεν το περίμενε και ετοιμαζόταν να το πάει το πρώτο του ταξιδάκι στο χωριό, πότησα τον κήπο μας και τώρα σε αποχαιρετώ αγαπητό μου ημερολόγιο για να ρίξω επιτέλους τους ρυθμούς μου και να ξεκινήσει με αναπαυμένη την συνείδησή μου η αποτοξίνωση του σαββατοκύριακου. Η ζωή είναι ωραία κάτι τέτοιες στιγμές καρδούλα μου, έτσι δεν είναι? Καληνύχτα...