Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Μέσα από την βολή του καναπέ μου παρακολουθώ και γω έντρομη τις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονται στον Νότιο Λίβανο. Βλέπω τις προσπάθειες των ανθρωπιστικών οργανώσεων να περιμαζέψουν τους πρόσφυγες και να τους περιθάλψουν με ό,τι μέσα έχουν στη διάθεσή τους. Και αντατριχιάζω, και φρίττω και γίνεται το στομάχι μου κόμπος για την "πάταξη της τρομοκρατίας" μεταξύ αθώων πολιτών.

Άνοιξα την εισαγωγική σελίδα του Yahoo! και στις διεθνείς ειδήσεις βλέπω χθες μια κεφαλίδα ότι η Χεζμπολάχ έχει εξαπολύσει επίθεση κατά του Ισραήλ. Για την σφαγή στον Λίβανο όμως, κουβέντα! Ακούω την υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Δρ. Κόντι Ράις, να λέει πως αν δεν βρουν τους τρομοκράτες, δεν θα σταματήσουν! Και στέλνει τις "έξυπνες" βόμβες στο Ισραήλ για να δώσει χείρα βοηθείας στην καταστροφή του όμορου κράτους του Λιβάνου. Επιπλέον δε, στην αίτηση της φίλης Τουρκίας να εισβάλει στο βόρειο Ιράκ για να αντιμετωπίσεις εκεί τους Κούρδους, οι ΗΠΑ απαντούν να περιμένει να κάνουν μαζί την επιχείρηση γιατί θέλουν να βοηθήσουν...

Και μου έρχεται στο νου η Μικρασιατική Καταστροφή που τον Αύγουστο συμπληρώνει 84 χρόνια από τότε που έγινε στα άγια χώματα της Μικρασίας. Και τότε οι σύμμαχοι, η Αντάντ, βοήθησαν τον Κεμάλ να οργανωθεί και επιτεθεί στη στρατιά της Ελλάδας, με συμφωνία να βάλουν χέρι στα πετρέλαια της Μοσούλης, στην περιοχή δηλαδή των Κούρδων.

Και τότε, απελπισμένοι κάτοικοι της δύσμοιρης Σμύρνης και των γύρω περιοχών, έπαιρναν τα παιδιά στα χέρια και με ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν έφευγαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους και έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, στη κυριολεξία. Και κατέληγαν πρόσφυγες στη χώρα της καταγωγής τους, φτωχοί και κατατρεγμένοι, με την ταμπέλα του κουμμουνιστή και της πουτάνας, λόγω άλλης νοοτροπίας που είχαν στα μέρη τα δικά τους.

Η γιαγία μου η Κατίνα ήταν 7 χρονών παιδόπουλο όταν με όλη την οικογένειά της ξεριζώθηκαν και ήλθαν στην Αθήνα σε αναζήτηση καλύτερης ή μάλλον της μοναδικής της τύχης. Τώρα στα βαθιά γεράματά της, η Μπουρνοβαλιά υπέραγαπημένη μου γιαγιά, δεν ξέρω τι σκέφτεται γι' αυτά που βλέπει να συμβαίνουν στο κόσμο. Έζησε και αυτή πολλά με τον ξεριζωμό και τον πόλεμο του 40 που ήταν νέα γυναίκα και μικρομάνα 5 παιδιών.

Αναπόφευκτα, δεν μπορώ παρά να κάνω τις συγκρίσεις μεταξύ του τότε και του τώρα. Μια ακόμα γενιά προσφύγων γεννήθηκε χάρην στην εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο. Ένας ολάκερος λαός θρηνεί πάνω στα συντρίμια που άφησαν πίσω οι βόμβες των φίλων μας των Αμερικανών και το έχει ξαναζήσει το 1982 αυτό και θα το ξαναζήσει δυστυχώς και τώρα!

Και η Ευρωπαϊκή Ένωση στέκη βουβή μπρος στο δράμα που εκτυλίσσεται με μάρτυρα την τηλεοπτική κάμερα. Η Ελληνική κυβέρνηση αρκείται σε ευχολόγια, όσον η Κυπριακή πολύπαθη δημοκρατία κάνει υποδοχή των προσφύγων και ζητά βοήθεια για να ανταπεξέλθει στο έργο της επαρκώς.

ΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ, ΚΟΙΤΑ ΕΔΩ!
(προσοχή: μπορεί να σας σοκάρει το συγκεκριμένο φωτογραφικό υλικό)

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται και δυστυχώς δεν έχει σταματήσει να μετρά θύματα του παραλογισμού, όσα χρόνια κι αν περάσουν...