image by flickr.com
Μικρή βαρκούλα στο άπειρο, νερό παντού, ρευστότης!
Κωπηλατείς για να κινήσεις τη βαρκούλα σου αδιάκοπα,
μα και πάλι μέσα στο νερό βρίσκεσαι, ωκεανός τριγύρω.
Έχεις για πυξίδα τα αστέρια, τον ήλιο, το φεγγάρι,
και κωπηλατείς ανύποπτος για το τι μέλει γεννέσθαι.
Βλέπεις μονάχα τον ορίζοντα που ποτέ δεν φτάνεις...
Και είσαι εκεί ως κωπηλάτης και καπετάνιος της βάρκας σου,
ή μάλλον της ζωής σου της ίδιας, συνέχισε λοιπόν, τι περιμένεις,
η βάρκα είτε με εσένα είτε χωρίς εσένα, τον ίδιο δρόμο θα χαράξει.
(c) Marialena, 04/10/2006
Υ.Γ. Σήμερα γράφω σκέψεις που ίσως η λογική δεν παρεμβαίνει τόσο όσο παλιά. Είναι φαίνεται οι μέρες που καταγράφω ανάλογους προβληματισμούς και ΕΔΩ μέσα από ένα ποίημα το "Και πάλι". Καλή ανάγνωση!
Thursday, October 05, 2006
Βαρκούλα στον ωκεανό!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
Θαλασσένιες και ήρεμες καλημέρες!!!
Kαλό πρωινό Μαριαλένα μου !
Εκεί πρέπει να πάμε, στα ανοιχτά
στον καθαρό αέρα της θάλασσας
και της Ζωής
Και όλα θα ξεκαθαρίσουν
Αυτό μας χρειάζεται, όσοι μπορούν
βέβαια !
Καλό σου πρωινό
φιλιά και αγάπη
Καλημέρα στους δύο θαλασσινούς μου φίλους!
Γοργονίτσα, δεν πιστεύω να τσάκισες τα θαλασσινά χθες βράδυ?
Καπετάνιε μου, ώρες ώρες αισθάνομαι πως η ίδια η ζωή είναι όπως η θάλασσα, με τις φουρτούνες και τις μπονάτσες της και τα ήρεμα νερά της, ανάλογα τη στιγμή.
Πάμε, Καπετάνιε μου, πάμε... να σαι καλά!
Σας φιλώ!
Τράβα τράβα κουπί κάπου θα φτάσεις ...
Αρκεί να μην χάσεις την πορεία και τα ίχνη των αστεριών ...
Κράτα και ένα ποίημα του αγαπημένου Καβαδια ;-)
Μουσώνας
Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.
Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.
Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.
Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ.
Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει.
Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή;
Είν' ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη.
Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.
Κάματος είναι που μιλά στενόχωρα και κάψα.
Πεισματική, και πέταξες χαρτί, φτερό, κλαδί,
όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα.
Τι θα ‘δινα –«Πάψε, Σεβάχ» - για να 'μουνα παιδί!
Αυγή, ποιος δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρώμα;
Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά.
Και ‘μείς, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα,
στο πόρτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά.
...αρκεί να μην χάνουμε την πορεία που χαράσσουμε βάση της εσωτερικής μας πυξίδας. Τίποτε άλλο δεν κατέχω να πω!
Καλημέρα, υπέροχος Καββαδίας, να σαι καλά!
Το μυαλο σου ταξιδευει ακομη στα καλοκαιρια...
Όχι Νίκο μου δεν ταξιδεύει ακόμη στα καλοκαίρια, αλλά η βαρκούλα είναι μια παρομοίωση για το πως βλέπω τη ζωή, σαν μια βάρκα στον ωκεανό. Η ζωή μας ξεπερνά κατά πολύ, ό,τι και να νομίζουμε με το μυαλό. Αυτή μου τη διαπίστωση μεταφέρω...
Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαωτικό για έναν άνθρωπο της πόλης από το να βρεθεί σε μια βάρκα, έστω και 500 μέτρα από την ακτή. Μπορείς να "ακούσεις" τις σκέψεις σου.
Όμορφο πολύ
Καλησπέρα καλέ μου Δρ. Εκεί που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, στην ουσία δεν ξέρεις τίποτα! Η θάλασσα μας ορίζει και όχι εμείς αυτήν...!
Πες το ψέμματα, καλό σου σ/κ, Μ.
Post a Comment