Μαρτυρία: Ο φιλαράκος μου ο Μπαμπίνος, είναι μόλις 11 ετών και έχει διαβήτη από βρέφος. Μια χαρά παιδάκι είναι! Η μαμά του στις δέκα κουβέντες που λέει, οι πέντε είναι "ΑΝΗΣΥΧΩ" για το παιδί, για διάφορα θέματα κλπ. Υποβάλλεται δε σε εξετάσεις ο μικρός επί παντός επιστητού, μήπως και...
Κάποια στιγμή γυρίζει ο τρισχαριτωμένος μπόμπιρας και λέει στη μαμά του: "Μαμά, άμα εκτός από διαβήτη, έχω και θυρεοειδή (που έχει η μαμά) αλλά και κυλιοκάκη (δυσανεξία στη λουτεϊνη - άσχετο!) και υψηλή χοληστερίνη (που έχει ο μπαμπάς), τότε δεν θα αντέξω!" και χαμηλώνει το κεφαλάκι του και πάει να κλάψει!
Μου ήλθε να την πνίξω αυτή τη μάνα, μα τον Θεό! Αντί να αφήσει το παιδί της να μεγαλώνει φυσιολογικά όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, του είχε φορτώσει τις χίλιες μύριες ανασφάλειες και δεν το βούλωνε η ρουφιάνα, να το αφήσει να πάρει ανάσα το παιδάκι!
Πείτε μου τώρα εσείς, είναι ή δεν είναι σωστό αυτό που λέγεται "πως αυτό που φοβόμαστε, μας συμβαίνει"! Τι φταίει αυτό το παιδάκι να φορτώνεται της μάνας τα παράλογα, μου λέτε? Και μετά λέμε ότι το παιδί έχει "πρόβλημα". ΛΑΘΟΣ μεγάλο! Οι γονείς και όσοι σκέφτονται σαν κι αυτούς, έχουν πρόβλημα και καλά θα κάνουν να το καταλάβουν! Θέλετε να λέγεστε και υπεύθυνοι γονείς μετά. ΆΛΛΑΞΤΕ ΜΥΑΛΑ πριν να είναι αργά!
Όχι τίποτα άλλο, τα έχουμε λουστεί αυτά τα τερτίπια σαν παιδιά, γι' αυτό και τώρα με πιάνει αλλεργία με τέτοιες συμπεριφορές!
Tuesday, October 10, 2006
Απαιτείται η γονική συναίνεση!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
14 comments:
Εχεις δίκιο.Ο μικρός μας έχει ένα μικρό πρόβλημα με τα νεφρά.Και είναι μικρό γιατι το παρακολούθουμε απο την 1η ημέρα.(έπαθε ουρολοίμωξη όταν ήταν 7 ημερών).Είναι κάτι πολύ απλό για τους γιατρούς απο την στιγμή που κάνεις κάποια πράγματα έτσι όπως πρέπει.Γιατί θα πρέπει να φορτώσω το παιδί μου όταν θα καταλαβαίνει?(θα κρατήσει λιγα χρόνια η καθημερινη θεραπεία).Το ζήτημα είναι να φροντίσουμε τα παιδιά μας και να καταλάβουν οτι η θεραπεία ή ότι αλλο χρειάζετε να κάνουν είναι για το καλό τους.Δεν πρέπει να τα τρελάνουμε.
Συγνώμη για τον χώρο.
Τασούλα μου καλημέρα! Σε παρακαλώ να μην ξαναζητήσεις συγνώμη για τον χώρο που χρειάζεται για να πεις την άποψή σου, γιατί γι' αυτό ακριβώς προορίζεται. Ελεύθερα λοιπόν εκφράσου και σ' ευχαριστώ που ασχολήθηκες με το σημερινό ποστάκι. Να σαι καλά και εύχομαι ο γιόκας σου να αφήσει πίσω του το πρόβλημα μια και καλή, όταν θα έλθει η ώρα! Σε φιλώ, Μ.
Μαριαλένα εσύ της μίλησες;; Τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς τους. Ανήκουν σε όλους μας. Έχουμε υποχρέωσει να προστατεύουμε όλα τα παιδιά του κόσμου. Ελπίζω να της μίλησες...
Δε ξέρω, είναι να μη σε πάρει η μπάλα. Μάχη δίνω με τους γιατρούς για να μην αντιμετωπίζεται ο γιός μου ως άρρωστος, αλλά δε μπορώ και να μη πηγαίνω. Αντικρουόμενα αισθήματα ευθύνης.
Ο γιός μου έχει άσθα, είχε μια αλλεργία που ξεπεράστηκε, βαριά μορφή αναιμίας, και λόγω κατασκευής, συνεχόμενες και απανωτές ωτίτιδες. Από τη στιγμή που ξεκινάς να συναλλάσεσαι με το νοσοκομείο, το ξεσκονίζουν το παιδί, και δε μπορείς να μη το κάνεις. Αυτό που εγώ προσπαθώ να κάνω για να αντισταθμίσω τη κατάσταση είναι να το αντιμετωπίζω ώς κάτι ανευ σημασίας, παίρνουμε τα φαρμακά μας και ζούμε όπως και οι υπόλοιποι.
Μερικές φορές εμείς οι μαμάδες παρασυρόμαστε από την αγάπη-φόβο μας και γινόμαστε μικρά τέρατα... δεν το θέλουμε όμως.
Ίσως να χρειάζεται βοήθεια η φίλη σου, για να αφήσει το παιδάκι ήσυχο και να ησυχάσει και εκείνη λίγο.
Λέω μήπως...
καλημέρες Μαριαλένα.
Χρύσα μου καλημέρα! Αυτό που έκανα ήταν να μιλήσω πρώτα στο παιδάκι μετά από αυτήν την δήλωσή του που με συγκλόνισε! Του είπα ότι ο Θεούλης ότι και να γίνει, μας έχει δώσει πολλή δύναμη και μπορούμε πολλά πράγματα να αντιμετωπίζουμε και επειδή κάνει και μπάσκετ, ότι κάνει το καλύτερο για να γίνει πρωταθλητής που θέλει! Στη μαμά του, έριξα ένα βλέμμα, προφανώς θανατηφόρο, αλλά δεν νομίζω να το έπιασε και της είπα ότι καλά όλα αυτά που κάνει, αλλά να αφήσει το παιδί να ανασάνει, αλλά αυτή εκεί το βιολί της. Αμαρτία είναι να ξεπληρώνει το αγοράκι τις αμαρτίες των γονιών του, εγώ αυτό δεν αντέχω!
Αλκιμήδη μου καλημέρα! Ένα θα πω και παρακαλώ να το εκλάβεις ως μια προσωπική διαπίστωση. Όσα προβλήματα αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας, άλλη τόση ψυχική δύναμη μας έχει δώσει ο Θεός για να ανταπεξέλθουμε και ειδικά στα παιδιά που τα βλέπεις και απορείς πως δεν το βάζουν κάτω. Εμείς οι μεγάλοι με τις λογικοποιήσεις και τις ανασφάλειές μας, τα καταρρακώνουμε τις περισσότερες φορές. Για να ζούμε, είναι να ζήσουμε, πως να το κάνουμε. Σε φιλώ και ευχαριστώ πολύ για την κατάθεσή σου! Μ.
Μαριώ μου αγαπημένη, αυτό προσπαθούσα να επικοινωνήσω στη μητέρα, με τρόπο διακριτικό, επισημαίνοντας ότι η ενημέρωσή και η εκπαίδευση στις ανάγκες ενός παιδιού με διαβήτη που μεγαλώνει, καθώς και η συνεργασία μαζί του για να συννενοούνται για το πρόγραμμά του, βοηθάει πολύ αλλά όμως δεν ξέρω αν το θέλει να το κάνει. Τουλάχιστον, το αγοράκι θα πάει κατασκήνωση φέτος το καλοκαίρι, αφού επείσθη η μητέρα για τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα και το διάστημα που θα περάσει εκεί θα είναι για εκείνον η αρχή της καινούργιας του ζωής ευτυχώς!
Ειδικά για το διανήτη, υπάρχει ένας άγγλος αθλητής, κωπηλάτης, Steve κάτι, ξεχνώ το επώνυμο, που ΄πήρε χρυσό σε 5 συνεχόμενους ολυμπιακούς. Είκοσι χρόνια! Δε νομίζω ότι ο διαβήτης είναι εμπόδιο σε τίποτα. Θέλει δύναμη και πείσμα υποθέτω, αυτοί που τους συντροφεύει αυτή η συγκεκριμένη ασθένεια ξέρουν, όχι εγώ. Αλλά δε πιστεύω ότι η οποιαδήποτε παραξενιά της φύσης μας αποτελεί εμπόδιο για κάτι που θέλουμε να κάνουμε, αν φυσικά δεν υπάρχουν πραγματικοί και υπαρκτοί περιορισμοί.
...προ ημερών είπα σε μια φίλη: "πάψε να κάνεις τηνν Προ-Γιατρό των παιδιών σου!...,η κορούλα σου θα γίννει καλά σε 2 χρόνια που θα φύγει για σπουδές!..." Νομίζω πως έτσι είναι με πολλούς...
Καλησπέρα φίλε μου Χρήστο. Με άλλα λόγια όπως λέει και η σελίδα σου "το πολύ μαζί σκοτώνει" δανεισμένο από το ομώνυμο τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου! Για να δούμε...
Μερικές φορές από την πολύ μας την αγάπη χάνουμε το μέτρο. Εάν μου έλεγε κάτι τέτοιο το παιδί μου θα "πέθαινα" από το μαχαίρι που θα μου κάρφωναν τα ματάκια του στην καρδιά. Ελπίζω να μην βρεθώ ποτέ σε αυτήν τη θέση, αλλά εάν βρεθώ να μπορώ να καταλάβω που έκανα το λάθος ή να υπάρξει ένας άνθρωπος δίπλα μου να μου το δείξει.
Εύχομαι σε όλους τους γονείς που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας το παιδί τους να έχουν πάντα δύναμη και να μην χάνουν τη ψυχραιμία τους.
Την καλημέρα μου
Καλημέρα Δέσποινα! Τα λόγια σου δείχνουν άνθρωπο με αγάπη και ανθρωπιά στη καρδιά. Χαίρομαι πολύ που είπες την άποψή σου, το μόνο που χρειάζεται είναι να ακούμε πραγματικά τι μας λέει ο άλλος για να καταλάβουμε και τι μας λέει. Μην τα ξεπερνάμε αυτά αδόκιμα, γιατί το ίδιο θέλουμε να κάνουν και οι άλλοι σε εμάς! Να σαι καλά!
Γκρρρρρρρρρ!!!!
Δυστυχώς συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!
Για χρόνια πίστευα πως ήμουν υποχονδρική, μέχρι που έφυγα από το σπίτι για σπουδές και συνειδητοποίησα πως το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχε η μητέρα μου και όχι εγώ!!!!
Καλημέρα Γοργονίτσα! Δε λες τίποτα, γιατί και εγώ μην νομίζεις, μια από τα ίδια ακόμα και τώρα με την φίλτατη μητέρα! Αν δεν έκανα δουλειά με τον εαυτό μου, θα με είχε φάει το μαύρο σκοτάδι guarantee!
Κράτα τον Βικτοράκο σου και περιπάτει και άσε τη μανούλα να ζει όπως έστρωσε τη ζωούλα της...
Post a Comment