Για να πάνε κάτω τα φαρμάκια!

Παρακολουθώντας την τηλεοπτική υστερία που επικρατεί στις μέρες μας, σχετικά με το παρασκεύασμα με το παράξενο όνομα "φραπελιά" και τις απέλπιδες προσπάθειες πασχόντων από καρκίνο, να απαλλαγούν από την αρρώστια τους πίνοντας αυτό το αυτοσχέδιο ρόφημα, είπα στην αρχή να μην δώσω σημασία στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ.

Όμως, καθώς πολλοί πάσχοντες βγήκαν στα κανάλια για να κρούσσουν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με τις αμφισβητούμενες ιδιότητες του ιδιοσκευάσματος με το γελοίο όνομα, στην αντιμετώπιση του καρκίνου, θυμίθηκα τα δικά μου χάλια, 25 χρόνια πριν και προβληματίστηκα.



Όταν το 1982 διαγνώστηκα με νεανικό διαβήτη, τη περίοδο που νοσηλεύτηκα στο Παίδων για να ρυθμιστεί το σάκχαρό μου, η οικεγενειά μου ήταν απελπισμένη από το γεγονός της εκδήλωσης της ασθένειάς μου στα ξαφνικά. Τότε, τις πρώτες μέρες μετά το συμβάν, στο νοσοκομείο ήδη, η μητέρα μου, Προϊσταμένη και η ίδια για χρόνια στο ΝΝΑ, συζητούσε με κάποια νοσηλεύτρια στο τμήμα για το πρόβλημα και εκείνη της πρότεινε να πάμε σε κάποιον που θα μπορούσε να με θεραπεύσει, με ανορθόδοξες μεθόδους!

Πήγαμε λοιπόν κάπου μεταξύ του Γουδιού και του Ζωγράφου, σε έναν κύριο που με έβαζε απέναντί του και με ένα σταυρουλάκι έκανε κυκλάκια μπροστά από το πρόσωπό μου και δεν ξέρω αν έλεγε και κάτι από μέσα του, εν τω μεταξύ. Όταν τελείωνε με αυτό το πράμα, υποτίθεται ότι κάτι έκανε με τα χέρια του στο αιθερικό μου σώμα, μα εγώ θυμάμαι πολύ καλά πως κρατούσα σθεναρή αντίσταση στις μαγγανείες του, δέκα χρονών σκατό που ήμουν.

Μετά, πρότεινε να πίνω κάτι ζουμιά που θα θεράπευαν και πάλι το διαβήτη. Το ένα ήταν σχοινόζουμο που μαζεύαμε από σχοίνα της Πεντέλης και όταν τα βράζαμε είχε ένα εμετικό άρωμα και γεύση, αλλά εγώ έπρεπε να πίνω παγωμένο ένα ποτήρι κάθε πρωί. Μετά ακολούθησε ζουμί από καρπουζόφλουδα, που ήταν εξίσου άνοστο και τέλος συνέστισε ο τσαρλατάνος να πιω κάτι οινοπνευματώδες, θα σας γελάσω τι, ουίσκι νομίζω που με έκαιγε!

Την αίσθηση του σχοινόζουμου όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, δεν την έχω ξεχάσει μέχρι και σήμερα, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα! Ο διαβήτης μου όχι μόνον δεν θεραπεύτηκε, αλλά συνέχισε να είναι ένα κομμάτι του εαυτού και του σώματός μου και θα συνεχίσει να είναι, μέχρι να πεθάνω! Με τα χρόνια έχω επαναπροσδιορίσει τη σχέση μου με τη κλασσική ιατρική, τουλάχιστον στο φοβικό κομμάτι και έχω στραφεί και σε άλλες πιο φυσικές μεθόδους, όπως η ομοιοπαθητική για παράδειγμα. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να αντιληφθώ την αγωνία των καρκινοπαθών μπροστά στην απειλή θανάτου, μα αυτό που καταλαβαίνω καλά, είναι πως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, ειδικά όταν είμαστε βουτηγμένοι στο άγχος, στην ανθυγιεινή διατροφή, στο καυσαέριο, στις καταχρήσεις, στη καθιστική ζωή και στην αποκοπή από την πραγματική φύση του ανθρώπου. Ξεπεράσαμε τα όρια και η φύση η ίδια μας εκδικείται, είτε με αρρώστιες του σώματος είτε της ψυχής.

Αν τα φύλλα της ελιάς αποτελούσαν πανάκεια, δεν θα περιμέναμε τώρα να το ανακαλύψουμε. Θα το ξέραμε ήδη, ακόμα και πριν γεννηθούμε, θα ήταν κομμάτι της γνώσης της πανανθρώπινης. Αλλά, μιας και η ζωή μας δεν αξίζει τίποτα, ας πιούμε ένα ποτηράκι φραπελιά στην υγειά μας!