Μια εικόνα και μια σκέψη...

Για δυό μέρες λόγω ψύχους, πήγα στη δουλειά με τη συγκοινωνία ξανά μετά από πολύ καιρό που πηγαινοέρχομαι συνήθως με τη μηχανή.

Πρωί κουκουλωμένη περιμένω το λεωφορείο στη στάση. Μετρώ τα αυτοκίνητα μέχρι να πλησιάσει, μου φαίνονται να κινούνται τόσο αργά πριν το φανάρι. Μπαίνω μέσα, κάθομαι σε μια μάλλον άβολη θέση, βγάζω το mp3 μου και φορώ τα ακουστικά μου. Στο μυαλό μου τριγυρνά ένα τραγούδι της Πέγκυ Ζήνα από το νέο της άλμπουμ το "Το ξερα". Βάζω ραδιόφωνο και ακούω στον Love 97,5. Νότες και μελωδίες με ερωτικό περιεχόμενο πλημμυρίζουν τα αυτιά μου καθώς προχωράμε, αχ και πλησιάζει η Μέρα των Ερωτευμένων. Κάποια στιγμή ακούγεται και το τραγούδι που έχω στο νου μου, δυναμώνω την ένταση. Στο σπίτι το τραγουδώ δυνατά στο δωμάτιό μου τα βράδυα για εκτόνωση... "Το ξέρα!"




Έχει κίνηση έξω, κολλήσαμε στη μεγάλη λεωφόρο για λίγο, η ώρα κυλά. Προσέχω πως στο παράθυρο απέξω δύο παράλληλες σταγόνες έχουν μείνει ακίνητες και στραφταλιάζουν στον ήλιο που έχει βγει! Φτάνουμε στο τέρμα, επιβιβάζομαι στο Μετρό για Ομόνοια. Παίρνω εφημερίδες από τις δωρεάν για την επιστροφή, κατεβαίνω τις σκάλες, το πόδι μου με ενοχλεί με την αλλαγή του καιρού, κλείνω το ραδιόφωνο δεν πιάνει μέσα στο συρμό. Έρχεται το τρένο, μπαίνω μέσα δεν κρατιέμαι από πουθενά, αλλά ισορροπώ στα πέλματά μου, άσκηση του τάι τσι που μου έχει γίνει συνήθεια μέσα στο μετρό. Ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες στη πλατεία, ξάφνου βλέπω στο μάρμαρο ακουμπησμένα ένα ποτήρι νερό και ένα φλυτζάνι ελληνικό καφέ. "Να χα μαζί τη φωτογραφική μου μηχανή" σκέφθηκα, καθώς το κοίταζα ξεμακραίνοντας προς τον δρόμο.

Φτάνω στη δουλειά, ο υπολογιστής ανοίγει, τα χαρτιά μου με περιμένουν στο πλάι του γραφείου να τα επεξεργαστώ. 4 και μια μείνανε για την άδεια σκέφτομαι. Υπακούωντας στη παρόρμησή μου να γίνομαι ενίοτε "κακό παιδί" ασχολούμαι εναλλάξ με το αντικείμενο, αλλά χαζεύω κιόλας για αλλαγή παραστάσεων. Βαριέμαι, ό,τι και να πω!

Η ώρα περνά, φεύγω και μπαίνω στο τρόλλευ για Πατήσια. Ο ελεγκτής τσακώνει κάτι παιδιά χωρίς εισητήριο. Ένα τους, αρπάει το διαβατήριο από τα χέρια του ελεγκτή και το βάζει στα πόδια στην επόμενη στάση στο Πολυτεχνείο. Φτάνω στο Σχολειό, παρακολουθώ την ομάδα του σιάτσου, επιστροφή ξανά με το μετρό και το λεωφορείο στο σπίτι το βράδυ πια.

Το λεωφορείο ήταν βρώμικο και είχε χαλάσει ο συμπλέκτης του γιατί πατινάριζε καθώς επιτάχυνε και ο θόρυβος ήταν έντονος. Τα ακουστικά στα αυτιά μου χρωματίζουν τη μουντή και κρύα νύχτα με μουσική. Φτάνω σπίτι, θέλω να τραγουδήσω το τραγούδι που ακούω, μα η Άρτεμις και οι δικοί μου δεν νομίζω πως συμμερίζονται την όρεξή μου να αποφορτιστώ έτσι.

Έχω όρεξη να γράψω κάθομαι στον υπολογιστή μου, κάτι σκαρώνω μα η ώρα περνά και νυστάζω. Πέφτω να κοιμηθώ με την αίσθηση πως λαγοκοιμάμαι. Προφανώς βλέπω όνειρα τέτοια που νομίζω πως είμαι ξύπνια. Αγωνία ακόμα και στον ύπνο μου, μπερδεμένη με την επιθυμία μου για επαφή και γαλήνεμα. Θέλω να ηρεμίσω, μα πριν προλάβω, η καινούργια μέρα έχει ήδη ξημερώσει και γω έχω να ξαναζήσω τη μέρα της μαρμότας σαν "καλό" ή "κακό παιδί".