Η μοναξιά του μπλόγκερ

Computer Loneliness

Η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τα δικά μας μέτρα και σταθμά, ειδικά στον τομέα των εφαρμογών του διαδυκτίου. Τρανό παράδειγμα η εξελικτική πορεία του blogging, που αυξάνεται και πληθύνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς, ήτοι ένα διαδικτυακό ημερολόγιο ανά δευτερόλεπτο δημιουργείται παγκοσμίως!

Κοιτάω τη δική μας, οικεία Ελληνική σκηνή και βλέπω πως σύντομα θα έχουμε ξεπεράσει τα 3000 προσωπικά ημερολόγια και δεν θα σταματήσουμε εκεί! Ένα μόλις χρόνο πριν, η περιήγηση στην μπλογκόσφαιρα ήταν εφικτή καθότι, η ανάγνωση ενός σημαντικού αριθμού δημοσιεύσεων δεν απαιτούσε πολύ από τον διαθέσιμο χρόνο του καθενός.

Τώρα, με την αλματώδη αύξηση, η κατάσταση τείνει να γίνει όπως και τότε που πρωτοξεκινήσαμε να γράφουμε "στο κρυφό σχολειό". Υπάρχουν ήδη δύο διαφορετικές δημοφιλείς πλατφόρμες δημοσίευσης (blogger & wordpress), όπως και ελληνικές σελίδες σαν αυτή του pathfinder που φιλοξενούν ανάλογα ιστολόγια. Αν δεν αποσκοπούμε σε χρηματικό όφελος ή δημοτικότητα για να επωφεληθούν οι επαγγελματικές μας ενασχολήσεις, το blogging οφείλει να είναι χόμπυ και δημιουργική εκτόνωση της διάθεσης για το καινούργιο του πράγματος, όπως και μια γέφυρα επικοινωνίας με τους άλλους.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα, τείνουμε να το εκμαυλίσουμε, προωθώντας τρίτα συμφέροντα μέσα από μια προσωπική σελίδα, ή αλληλεπιδρώντας με τους αναγνώστες/σχολιαστές προς ίδιον όφελος. Και καλά να δεχθώ πως ως η ύστατη δημοκρατική διαδικασία, το μπλογκ είναι ελεύθερο (έως και ασύδοτο) στο να συναθροίζονται ετερογενείς κατηγορίες ενδιαφερομένων. Όμως, η μανία για την όποια "πρωτιά" σε δείκτες αναγνωσιμότητας και η κατασπάραρξη αλλήλων, ποιά δημοκρατία εξυπηρετεί? Το ατελείωτο πάρε δώσε για διαδυκτιακούς έρωτες και λάγνα πάθη που κρύβονται πίσω από τις λέξεις ή μια φωτογραφία στο προφίλ που εξάπτει τη φαντασία, είναι υγιής προσέγγιση σε προσωπικό επίπεδο? Η μη τήρηση κανόνων συμπεριφοράς στις μεταξύ μας επαφές, τι άραγε κρύβει?

Εν ολίγοις, σε τι μεταμορφωνόμαστε όταν νομίζουμε ότι κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη?

Αυτό που μ' αρέσει στη διατήρηση των διαδυκτιακών μου ημερολογίων, είναι ότι έχω ένα βήμα για την προσωπική μου έκφραση και ένα έναυσμα να συνυπάρχω σε μια πολυσυλεκτική διαδυκτιακή κοινωνία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όμως, μετά λύπης μου διαπιστώνω πως ο ιδεαλισμός και η σωστή συμπεριφορά ανάμεσα στον γράφοντα και τον αναγνώστη, πάει περίπατο, όταν οχειρονόμαστε πίσω από μια περσόνα, ένα ψευδώνυμο, μια επίπλαστη ταυτότητα που δημιουργούμε για να εξιδανικεύσουμε αυτό που δυστυχώς, δεν είμαστε.

Τι θέλω: Το να είμαστε μια κλειστή κάστα "μυστικιστών" που δημιουργούν αυτά τα περίφημα μπλογκς, είναι σαφώς ουτοπικό και ανεδαφικό. Η εποχή του Μεσαίωνα της Πληροφορικής σύντομα θα παρέλθει, καθώς τη γνώση κανείς δεν μπορεί να την εμποδίσει.
Θέλω όμως, όπως τηρούμε κανόνες συμπεριφοράς και ηθικής στην κοινωνική μας αλληλεπίδραση, το ίδιο να ισχύει και στο διαδύκτιο, είτε μέσω των δημοσιευμάτων, είτε σε άλλη μορφή επαφής και επικοινωνίας. Γιατί? Γιατί το να βγάζουμε τον πιο κακό ή ανώριμο εαυτό μας, προφυλαγμένοι πίσω από την "ανωνυμία" μας, γυρίζει σε μπούμερανγκ τελικά, γιατί δεν θα αργήσει ο καιρός που όλοι ή σχεδόν όλοι θα διατηρούν μια σελίδα στο ίντερνετ και θα πάψουμε να είμαστε η μειοψηφία.

Τρίχες θα μου πείτε, αυτά που λέω! Ίσως και κάποιοι θα γελάσετε ειρωνικά με τις παρατηρήσεις μου για το που πάμε. Όσο και να νομίζουμε ότι κάτι είμαστε συμμετέχοντας στα φόρα των διαδυκτιακών ημερολογίων, στην ουσία δεν είμαστε τίποτα, αν αφήσουμε το σεβασμό στον εαυτό μας καθώς και στους συνανθρώπους μας απέξω. Χίλιοι αναγνώστες την ημέρα, είναι πολύ βολικό σκότωμα του χρόνου που περνάει άπραγος, καθώς στην ουσία παραμένουμε αφόρητα μονάχοι, όσες συνδέσεις ή προτιμήσεις έχουμε!